Κι όμως. Στα 56 έδρανα της νέας Βουλής, όλοι οι καλοί χωράνε. Τί κι αν δεν έχεις ένα πτυχίο έστω για μόστρα, σημασία για το κόμμα έχει ότι μπορεί να φέρεις τόσες ψήφους από την τάδε ομάδα και άλλες τόσες από το δίνα χωριό. Αν δεν βγεις, το κόμμα θα σε ανταμείψει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε βάθος χρόνου. Ξεκάθαρα πράγματα. Τί κι αν ο λόγος σου είναι ξύλινος, τί κι αν δεν μπορείς να αρθρώσεις πρόταση πάρα μόνο χιλιοειπωμένα κλισέ που τα ‘χεις μάθει παπαγαλία σαν ποίημα δημοτικού, ο δρόμος σου ανοίγεται πλατύς και έτοιμος. Κι ας είναι η φοιτητική σου συμμετοχή σε παράταξη και το πόσα χρόνια είσαι νυμφευμένος/η με παιδιά αλλά και Μέλος του Συνδέσμου Φίλων Λουκουμιού Γεροσκήπου τα μόνα επιτεύγματα για τα οποία έχεις να επαίρεσαι. Σάμπως και οι άλλοι είναι καλύτεροι από σένα;
Δεν νομίζω ότι θα το έβρισκε κανένας χαριτωμένο εάν ξαφνικά αποφάσιζα να εξασκήσω την ιατρική επειδή βλέπω Grey’s Anatomy.
Κανένα american dream. Στη γη της λεμονιάς της ελιάς, δεν υπάρχει πιο φυσιολογικό case study επαγγελματικής πορείας από αυτό μιας απελπιστικά μέτριας ύπαρξης που ανελίσσεται με θάρρος και θράσος στην πολιτική σκηνή ως Βουλευτής. Αν όχι εσύ τότε ποιος;
Είναι η δόξα, είναι και πολλά τα λεφτά. Είναι και η συλλογική απύθμενη βλακεία μας που ανέχεται αυτό το επίπεδο το 2016. Δεν ξέρω γιατί έχω τόσο μεγάλο κόλλημα με το μορφωτικό επίπεδο του κάθε υποψηφίου και πιο συγκεκριμένα με την πανεπιστημιακή του κατάρτιση. Αναρωτήθηκα αρκετές φορές αν το βλέμμα τρόμου που μου ξεφεύγει κάθε φορά που διαβάζω βιογραφικά υποψηφίων, υποκρύπτει οποιουδήποτε είδους ελιτισμό. Άλλωστε, δεν έχουμε και λίγα παραδείγματα τούβλων με πτυχία και περγαμηνές από επιφανή πανεπιστημιακά ιδρύματα. Με την ίδια λογική, η έλλειψη τους δεν μπορεί να με προϊδεάζει τόσο αρνητικά. Έλα όμως που είναι κάποιες ριμάδες θέσεις που απαιτούν μερικά στοιχειώδη προσόντα -αν μη τι άλλο για να ξέρεις ότι αυτός που ψηφίζεις θα μπορεί αύριο να συζητάει νομοσχέδια σε τεχνικές επιτροπές και να ξέρει τί του γίνεται. Δεν νομίζω ότι θα το έβρισκε κανένας χαριτωμένο εάν ξαφνικά αποφάσιζα να εξασκήσω την ιατρική επειδή βλέπω Grey’s Anatomy. Ελλείψει πανεπιστημιακών προσόντων, το ελάχιστο που μπορεί να απαιτήσει κανείς είναι μια σοβαρή επαγγελματική πορεία που να φανερώνει ικανότητα, ακεραιότητα, βάθος σκέψης. Ιδανικά, μια επικοινωνιακή προσωπικότητα που να ξέρει τί λέει και γιατί το λέει, έναν άνθρωπο που να μπορεί αληθινά να μας εμπνεύσει.
Δεν μπορώ να δεκτώ ότι τα κόμματα παραθέτουν ΑΥΤΟΥΣ τους υποψήφιους και υποψήφιες για αντιπροσώπους μας στη Βουλή, περιμένοντας να χαρούμε κιόλας που ασκούμε το εκλογικό μας δικαίωμα σε μια Κυριακή γιορτή της Δημοκρατίας. Κανένας δεν γιορτάζει και κανένας δεν χαίρεται με αυτή την κατάντια. Κι αν δεν ασχολούμαστε επειδή «ποιος νοιάζεται;», κι αν δεν τους παίρνουμε καθόλου στα σοβαρά αυτούς τους εν δυνάμει Νομοθέτες αφού ο κυνισμός μας έχει φτάσει πια στο απροχώρητο, αρκεί να θυμηθούμε τα κατορθώματα της παρελθούσας Βουλής το 2013.
Τα κομματικά τσακάλια βέβαια μέσα σε όλο τους τον προεκλογικό οίστρο, μας έχουν κοτσάρει και αρκετούς νεαρούς υποψήφιους και υποψήφιες επειδή η ιδέα της αλλαγής από το παλιό και το σάπιο πουλάει όσο ποτέ.
Να με συγχωρείτε που δεν μπορώ να συμπορευτώ με τον παλιακό τους, συμβατικό και ανέμπνευστο λόγο, γνήσιοι διάδοχοι αυτού που λέμε πως θέλουμε να πετάξουμε, πολιτικές μούμιες παγιδευμένες στα avatars ωραίων 30ρηδων. Thanks but no thanks.
Αρχίζει να φαίνεται στ’ αλήθεια αλλοπρόσαλλο αν παρατηρήσει κανείς αυτή την κουλτούρα της απόλυτης αναρμοδιότητας να είναι διάχυτη σε όλο τον Δημόσιο Τομέα. Από λειτουργούς του Γραφείου Ευημερίας με πτυχία στη Βιολογία ή την Γεωπονική, και Διπλωμάτες του ΥΠΕΞ που δεν μιλάνε καν την γαλλική, σε όλες αυτές τις ανίκανες μετριότητες από κάθε κομματικό χώρο που διεκδικούν την ψήφο μας με ασπίδα την μεγάλη τους φιλοπατρία.
Σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο για την Κύπρο και την παγκόσμια τάξη πραγμάτων, η απελπισία φτάνει στο ναδίρ αν κάνει κανείς τον κόπο να ψάξει τις «προτάσεις» και τις «θέσεις» των υποψηφίων. Πλην ελάχιστων φωτεινών εξαιρέσεων, είναι σχεδόν προσβλητικό να διαβάζει κανείς γενικόλογες αρλούμπες που υπόσχονται τα πάντα προτείνοντας το απόλυτο τίποτα. Στη συνέχεια, οι υποψήφιοι μεταφέρουν τον πομπώδη λόγο τους στα τηλεοπτικά πάνελ και (οι πιο ξύπνιοι), επιδίδονται σε μαθήματα ηθικής ανωτερότητας επί των ανθυποψηφίων τους. Τα λιγότερο χαρισματικά βλήτα, πατάνε play και αρχίζουν να απαγγέλουν το ποίημα.
Η Ελλάδα βιώνει αυτή την περίοδο το μεγαλείο της ανικανότητας με τον Τσίπρα και την κουστωδία του στο τιμόνι της χώρας. Η Αμερική τα πέρασε με τον George Bush Jr. και κινδυνεύει τώρα ξανά από τον Trump. Σε μας, πάλι, ο πήχης διατηρείται σταθερά εδώ και χρόνια εκεί που τον αφήσαμε, στο μηδέν που το κάναμε κύκλο κι εκεί μέσα χορεύουμε εσαεί. Και αν για κάθε Bush υπήρξε ένας Obama, για κάθε Trump υπάρχει μια Hillary, και για κάθε Τσίπρα ένας εντυπωσιακά ευφυής Κυριάκος, εμείς ας συνεχίσουμε να πλέουμε αγκαλιά με τα τούβλα μας, όχι προς ωραία και ανοιχτά νερά, αλλά βυθισμένοι στον μαύρο πάτο.
Καλή ψήφο!
Κεντρική φωτογραφία: Πρωινός καφές στη Βάσα Κοιλανίου [καμία σχέση δεν έχει με το πιο πάνω κείμενο]
