Η έντονη παρουσία του στο χώρο, ελκύει σίγουρα τα βλέμματα και πολλές φορές τα διφορούμενα σχόλια, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που φαίνεται να τον απασχολεί. 

Μια προσωπικότητα μετρημένη και άκρως συνειδητοποιημένη, δρα και λειτουργεί με βάση το εκλογικευμένο συναίσθημα -όπως κι αν είναι αυτό εφικτό- ενώ παράλληλα κουβαλά μια τρέλα την οποία διοχετεύει στην τέχνη του, παραμένοντας στην καθημερινότητα του, ένας νέος της ηλικίας τους, χωρίς εντάσεις, εξάρσεις και υπερβολές.

Ο Κύπριος artist-performer Νικόλας Κάσινος, τα τελευταία χρόνια ζει στο εξωτερικό (Λονδίνο-Βερολίνο), και ήδη η παρουσία και η δουλειά του έχουν αναγνωριστεί, με ιδιαίτερα θετικές κριτικές, με το μέλλον να διαγράφεται πολλά υποσχόμενο.

Βρίσκω το αντρικό σώμα και τη δυναμική που θέτει στην τέχνη μου ένα πολύ ενδιαφέρον εργαλείο με το οποίο μπορώ να εξετάσω αυτά που με απασχολούν.

Πώς αυτοπροσδιορίζεσαι σε επαγγελματικό επίπεδο;

Visual artist, film-maker και performer. Νομίζω, αυτοί οι τίτλοι καλύπτουν απόλυτα τους τομείς με τους οποίους καταπιάνομαι. Ασχολούμαι με διάφορα πράγματα γενικά, αλλά το υπόβαθρο μου είναι στο film-making και αυτό είναι και κάπως το κύριο μου εισόδημα, αν θες να το δούμε και από βιοποριστικής πλευράς.

Τα τελευταία δύο χρόνια δουλεύω με τον συνεργάτη μου Jeremy Carne με την επωνυμία Ouroboros, δημιουργώντας music videos, visual και διάφορες άλλες εγκαταστάσεις. Παράλληλα όμως τρέχω και με προσωπικά καλλιτεχνικά projects, όπως ένα performance χορού σε μια ομάδα, και με την κολεκτίβα Relapse.

 

Η κολεκτίβα Relapse τι είναι ακριβώς;

Η Relapse, είναι ένας καλλιτεχνικός συνεταιρισμός τον οποίο έχουμε ιδρύσει εγώ, μαζί με τον καλλιτέχνη Δημήτριο Μιχαηλίδη από τη Λεμεσό και την Βασιλική Αντωνοπούλου από την Αθήνα. Βασικός σκοπός της κολεκτίβας, είναι να ενώσει τους καλλιτέχνες που ασχολούνται με διάφορα εκφραστικά μέσα, από όλο τον κόσμο, δίνοντας ευκαιρίες και προσφέροντας επιπρόσθετες δυνατότητες καλλιτεχνικής έκφρασης και συνεργασίας.

Με την εμφάνισή μου, ίσως μπορεί να γουστάρω σε κάποιες φάσεις της ζωής μου να προκαλέσω. Ενδεχομένως και με την τέχνη μου, αλλά ποτέ δεν είναι αυτοσκοπός ή τουλάχιστον ποτέ ολοκληρωτικά.

Και πώς το πετυχαίνετε αυτό;

Μέσα από open calls, και ετήσιες εκθέσεις στις οποίες είμαστε curators εμείς ως ομάδα. Αυτή στιγμή μετράμε ήδη 25 Relapse καλλιτέχνες από Ιταλία, Ρουμανία, Κίνα, Κύπρο, Ελλάδα, Αγγλία, Βραζιλία, Αμερική, Ολλανδία, Κορέα και Γερμανία, με την ομάδα να μεγαλώνει συνεχώς. 

Εδώ, θα ήθελα να αναφέρω πως μόλις ολοκληρώσαμε την πρώτη μας έκθεση με θέμα «Ταυτότητα» στο Λονδίνο, με τη βοήθεια της Κυπριακής Πρεσβείας και με πρώτη καλεσμένη, την καλλιτέχνιδα Πηνελόπη Κολλιοπούλου. Ενώ ετοιμάζουμε και την δεύτερη μας έκθεση και πάλι στο Λονδίνο, το Αύγουστο, σε συνεργασία με το Flux Factory της Νέας Υόρκης.



Θα χαρακτήριζες την τέχνη σου ακραία και προκλητική;  

Προσωπικά, όχι, δεν θα χαρακτήριζα τη δουλειά μου ούτε ακραία, αλλά ούτε και προκλητική. Μπορώ να κατανοήσω βέβαια πώς κάποιος που δεν είναι εξοικειωμένος με τέτοιες μορφές τέχνης, μπορεί να του φανεί περίεργο, αλλά μέχρι εκεί.

Ναι, αλλά το Sometime I’m ARrt έχει έντονα στοιχεία που αγγίζουν τα άκρα.

Το συγκεκριμένο έργο, βασίζεται πάνω στην «ακρότητα». Είναι μέρος της δομής μέσα από την οποία γεννήθηκε το όλο project και σχετική με τη μετά μετά-μοντέρνα εποχή της υπέρ-πληροφόρησης που ζούμε τώρα.

Το project ασχολείται με ερωτήματα γύρο από την κανονικότητα, με την αντίληψή της ταυτότητας και με τον εαυτό κατά τη διαδικασία μεταμόρφωσης. Ταυτόχρονα η χρήση ενός είδους σάτιρας, προσθέτει μια άλλη διάσταση που ίσως μαζί με τα προαναφερόμενα στοιχεία να φαίνονται «ακραία». 

Εγώ, πάλι, αντιμετωπίζω τα βίντεο μου ως ένα κειμενικό παιχνίδι -ας το πούμε- στη φύση τις διαδικτυακής πλαστικότητας όπου το σοκ, το γκροτέσκο και η υπέρ-υπερβολή είναι στρατηγικές της εξατομίκευσης. 

Αν οι dada χρησιμοποιούσαν το γκροτέσκο για να δημιουργήσουν σοκ, το σήμερα ασπάζεται έναν «ειλικρινή» εξομολογητικό τρόπο που είναι «hyperaware» ακόμη και στο πιο ερασιτεχνικό του. Το σχήμα, η διαμόρφωση, η σύνθεση είναι πράξεις επίγνωσης που δεν είναι ποτέ πλήρως αφελείς.

 

Ακόμα μια λεπτομέρεια που επικρατεί τόσο στη ζωή σου, όσο και στα έργα σου, είναι το μαύρο χρώμα.

Το μαύρο το έβρισκα ελκυστικό από μικρό παιδί. Το γουστάρω και το βρίσκω ιδιαίτερα γοητευτικό, με την απεραντοσύνη που κρύβει μέσα του. Ίσως μπορείς να πεις ότι η αισθητική μου έχει κάποια «σκοτεινά» στοιχεία. Άλλωστε μου αρέσει να εξερευνώ τον τρόπο ζωής μου, φτάνοντας μέχρι τα άκρα του. 

Βρίσκω ενδιαφέρουσες τις ανασφάλειες και τις εντάσεις της καθημερινότητας και ίσως μερικές φορές αυτά να κουβαλάνε μαζί τους κάποια ίχνη μελαγχολίας, αλλά είναι όλα μέρος της ζωής μας και θεωρώ ότι πρέπει να τα αποδεχτούμε.

Όσο μιλάμε, κατάλαβα πως δύσκολα εκπλήσσεσαι από καταστάσεις και γεγονότα. Τι θα θεωρούσες ακραίο σύμφωνα με την δική σου αισθητική;

Έζησα όλη μου τη ζωή προσπαθώντας να ξεφύγω από προκαταλήψεις και περιορισμούς και να είμαι πιο κατανοητικός προς τους γύρω μου και μου φαίνεται τώρα κάπως αντιφατικό να προσδιορίσω εγώ τι είναι ακραίο.

Κάτι θεωρείται ακραίο όταν υπάρχει κάποιο μέτρο σύγκρισης και υποδηλώνει όρια, και αυτός ο τρόπος σκέψης με ενοχλεί. Σίγουρα, υπάρχουν φορές που νοιώθω πώς κάτι δεν με εκφράζει και δεν μου ταιριάζει, αλλά σίγουρα δεν θα το χαρακτηρίσω ακραίο και ριζοσπαστικό. 

Την ίδια στιγμή υπάρχουν τόσοι σχετικοί παράγοντες τους οποίους δε μπορούμε να ξέρουμε και σίγουρα αν το αναλύσουμε λίγο, άνετα απομυθοποιείται αυτός ο όρος. Από την άλλη, κάτι που φαίνεται ακραίο ίσως είναι στην ουσία κάτι ριζοσπαστικό που μπορεί να επιφέρει αλλαγή, και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Τι θέλεις να εκφράσεις μέσα από τον τρόπο που λειτουργείς καλλιτεχνικά;

Ο τρόπος που δουλεύω συνήθως αποτελείται από τον συνδυασμό του ενστίκτου και της ιδέας, μαζί με αρκετό πειραματισμό. Μέσα από τη δουλειά μου με ενδιαφέρει να εξερευνώ θέματα τα οποία με απασχολούν σαν άνθρωπο, καθώς δεν υπάρχει για μένα διαχωρισμός από τον εαυτό μου ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη.

Σημασία έχει επομένως να μπορέσω να φτάσω εις βάθος και συνήθως προσπαθώ να εξαντλήσω όλες τις πιθανότητες χρησιμοποιώντας ανάλογα διάφορα εκφραστικά μέσα. Αναμφισβήτητα τρέφομαι με την μέθοδο την οποία δημιουργώ κι ενώ το «κοινό» είναι σημαντικό μέρος αυτού του δυναμικού, τα ευρήματα που ανακαλύπτω είναι ουσιαστικά για μένα. 

Συνεπώς, ως ένα βαθμό δε νιώθω ότι έχω να εκφράσω άμεσα κάτι συγκεκριμένο. Ίσως αυτά που θέλω να μεταφέρω να είναι οι παρατηρήσεις που έχω κάνει μέσα από την πορεία της δουλειάς μου. Χρησιμοποιώντας το ένστικτο μου λειτούργησα αυθόρμητα, αφού θεωρώ τα συναισθήματα μου, συνεργό μέσα σε αυτή τη διαδικασία εξερεύνησης, η οποία είναι ευάλωτη στο ξένο βλέμμα. Ένα βλέμμα που έπαιξε μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση τις εικόνας μου.

Προσπαθώ με κάποιο τρόπο να προκαλέσω την κανονικότητα σε ένα διάλογο κάθαρσης.

Παρατηρώντας τη δουλειά μου, πρόσεξα ότι δημιούργησα ενστικτωδώς διάφορες φόρμουλες μέσα από τις οποίες μπορούσα να εκφραστώ και μπορώ να πω, πώς το αποτέλεσμα με εξέπληξε. 

Πιστεύω πως ο άνθρωπος και κατ’ επέκταση ο εαυτός του, είναι τρομερά ευάλωτος και θέλει φροντίδα. Πρέπει να είμαστε ενωμένοι και να γιορτάσουμε τις διαφορετικότητες μας, παρά να διαχωριζόμαστε απ’ αυτές. Να προσπαθήσουμε να δούμε με μάτια γεμάτα κατανόηση, τι πραγματικά γίνεται γύρο μας και προπάντων μέσα μας.



Έχεις πραγματοποιήσει και στην Κύπρο κάποια performances, πώς σε αντιμετώπισαν;

Το Δεκέμβρη που πέρασε έλαβα μέρος στο Performance Shop στη Λεμεσό και η αλήθεια είναι πώς με εξέπληξε το πόσο δεκτικός ήταν ο κόσμος. Αυτή ήταν η πρώτη μου φορά που έδειξα κάτι στη Κύπρο και ήταν μια εμπειρία που μου άφησε πολύ θερμά συνθήματα και όρεξη να εκθέσω ξανά εκεί.

Είχα την εντύπωση ότι αυτό που παρουσίαζα ήταν κάπως απαιτητικό για το κυπριακό κοινό, αλλά ευτυχώς είχα άδικο. Φυσικά η πλατφόρμα ήταν το πιο κατάλληλο περιβάλλον για να δείξω τη δουλεία μου στην Κύπρο και είμαι πολύ ευγνώμων στη Λία Χαράκι και τα παιδιά του Performance Shop, που μου έδωσαν την ευκαιρία.

 

Υπήρξες θύμα ρατσισμού στην Κύπρο λόγω της εξωτερικής σου εμφάνισης;

Νομίζω ήταν αναπόφευκτο σε κάποια στιγμή της ζωής μου να γινόταν κάτι τέτοιο, αλλά σχετικά όχι σε τέτοιο βαθμό, όσο άλλα άτομα που γνωρίζω. Ίσως υπήρξα τυχερός σε αυτό τον τομέα. Πλέον και να γίνεται κάτι τέτοιο δεν το παρατηρώ, ούτε το αντιλαμβάνομαι, αφού δεν δίνω βάρος στη γνώμη των άλλων.



Θεωρείς ότι σε θέματα διαφορετικότητας γίναμε πιο δεκτικοί στην Κύπρο;

Σίγουρα η Κύπρος έχει αλλάξει αρκετά τα τελευταία χρόνια και πιστεύω πως μέχρι ένα σημείο γίναμε αρκετά πιο δεκτικοί. Αυτό φυσικά πάει μαζί με τα κύματα από καινούρια άτομα που έρχονται στη Κύπρο για σπουδές για παράδειγμα. Επιπλέον ευθύνεται και το γεγονός ότι υπάρχει μια έντονη εξέλιξη στο χώρο της τέχνης και της μουσικής. Έχω την εντύπωση όμως ότι τέτοιες καταστάσεις εκδηλώνονται ταυτόχρονα σε αντίθετες κατευθύνσεις.

Καθώς φαινομενικά υπάρχει μία άνεση έκφρασης στην Κύπρο, σίγουρα θα υπάρχει και κάποιο είδος αντίδρασης· όμως έτσι εξελισσόμαστε.

Φυσικά εγώ έχω μια αντίληψη κάποιου που επισκέπτεται την Κύπρο μια φορά το χρόνο, άρα δεν έχω ολοκληρωμένη άποψη. Ωστόσο αυτό ίσως μου δίνει την ευκαιρία να προσέξω πιο πολύ τις αλλαγές και είναι αναζωογονητικό για μένα να τα παρατηρώ αυτά τα πράγματα στη Κύπρο.

Σε πολλές από τις δουλειές σου, κυρίαρχο στοιχείο είναι το αντρικό σώμα. Τι σημαίνει για σένα το αντρικό σώμα;

Το αντρικό σώμα σημαίνει πολλά πράγματα για μένα και φυσικά αυτό αρχίζει με το δικό μου. Το πρώτο μέσο έκφρασης, ενστικτωδώς για μένα, ήταν το performance. 

Από πολύ μικρός, μέσα από το σώμα μου μπορούσα να ξεφύγω, να πολλαπλασιαστώ, να εκστασιαστώ και να γίνω εκατομμύρια άνθρωποι και όντα. Επομένως, όταν άρχισα να εξετάζω διάφορα θέματα που με προβλημάτιζαν, είτε είχα συναίσθηση είτε όχι, είναι φυσικό το πιο άμεσο εργαλείο για εξερεύνηση να ήταν το σώμα μου.

 

Το σώμα μου αντιπροσώπευε τόσα πολλά και παράλληλα μου δημιουργούσε πολλά ερωτήματα. Αυτό το σώμα μπορούσε να γίνει ένα portal για να μπορώ να έρθω πιο κοντά σε μένα, αλλά την ίδια στιγμή να αναλογιστώ ευρύτερα οντολογικά ζητήματα, χάνοντας την ταυτότητα μου, έτσι ώστε να μου είναι δυνατόν να με δω σαν μέλος της ανθρωπότητας.

Να μεταμορφωθώ και να χάσω τα προσκολλήματα και τις συσχετίσεις τις μορφής μου, και να αφοσιωθώ στον διάλογο μεταξύ εμένα σαν ον και εμένα σαν εγώ. 

Φυσικά το σώμα μου τυχαίνει να είναι αντρικό και η αρρενωπότητα που είναι δεμένη μ’ αυτό με ενδιαφέρει πολύ, επειδή υπήρξε κινητήρια έννοια στην ανθρωπότητα καθώς και στη ζωή μου.

Επίσης, η αρρενωπότητα μού είχε γαμήσει λίγο τα μυαλά όταν μεγάλωνα και μου πήρε καιρό και πολύ πειραματισμό για να καταλάβω πως συσχετίζομαι εγώ μ' αυτή την ιδέα.

Κάτι που είχε αντίκτυπο και στο πως αντιλαμβάνομαι το αντρικό σώμα γενικά, προσθέτοντας άλλα επίπεδα κατανόησης, καθώς εξερευνούσα και τη σεξουαλικότητα σαν έννοια. Έτσι στη πορεία δημιουργήθηκαν ενδιαφέρουσες εντάσεις και αναστατώσεις επειδή το αντρικό σώμα το οποίο αντιπροσωπεύει τον εαυτό μου, ή τουλάχιστον το αρχικό στάδιο προς τη κατανόηση του εαυτού (μου), είναι σαφώς δεμένο και με τη σεξουαλικότητα μου. 

Οπότε, βρίσκω το αντρικό σώμα και τη δυναμική που θέτει στην τέχνη μου, ένα πολύ ενδιαφέρον εργαλείο με το οποίο μπορώ να εξετάσω αυτά που με απασχολούν. 

 

Νοιώθω ότι με τη στάση ζωής σου, γουστάρεις να προκαλείς. Είναι αυτοσκοπός, ή γίνεται άθελά σου;

Με προβληματίζει λίγο η ερώτηση σου. Αυτά τα θέματα είναι λίγο πολύπλοκα και σίγουρα ποτέ μονοδιάστατα. Αλλά αν θεωρήσουμε ότι όντως μου αρέσει να προκαλώ «με τη στάση ζωής μου», τότε λέμε ότι αφοσιώνω ένα τεράστιο κομμάτι της ύπαρξης μου, στο να σκηνοθετώ τα βήματα μου και να ζυγίζω τις εμπειρίες μου με πόσες αντιδράσεις έχω πάρει. Κάτι που αναμφισβήτητα κάνει τις εμπειρίες μου (κατά μεγάλο βαθμό) ψεύτικες.

Επίσης, δείχνει ότι δίνω υπερβολική σημασία σε ανθυγιεινό βαθμό, στο τι νομίζουν οι γύρω μου για μένα και μου φαίνεται κάπως δυστυχία. Νομίζω, το ζήτημα βρίσκεται στον παρατηρητή. 

Τα μάτια που με βλέπουν έχουν κάποια θέματα τα οποία προβάλλονται σε μένα και τις πράξεις μου, διαστρεβλωμένες μέσω της αντίληψης του παρατηρητή, ο οποίος απλά δεν μπορεί να της κατανοήσει. Και γι’ αυτό το λόγο το ερώτημα αυτό μοιάζει εντελώς εγωκεντρικό. Για να απαντήσω στην ερώτηση σου· μάλλον γίνεται άθελα μου γιατί πολύ απλά, σαφώς και δεν έχω τον έλεγχο. 

Σίγουρα είναι συνηθισμένο μεγαλώνοντας σε μια κοινωνία που σε απορρίπτει, ο τρόπος σκέψης σου να είναι πάντα λίγο «λερωμένος» με το πως φαίνεσαι στα μάτια κάποιου άλλου. Η αιώνια αναζήτηση για αποδοχή. Αυτό με ενδιαφέρει πάρα πολύ και είναι ουσιώδες μέρος σε πολλές από τις δουλειές μου.

Επιστρέφοντας όμως στην ερώτησή σου, με την εμφάνιση μου ίσως μπορεί να γουστάρω σε κάποιες φάσεις της ζωής μου να προκαλέσω. Ενδεχομένως και με την τέχνη μου, αλλά ποτέ δεν είναι αυτοσκοπός ή τουλάχιστον ποτέ ολοκληρωτικά. Εντούτοις, όμως, με τη στάση ζωής μου, ποτέ. Θεωρώ ότι είμαι ειλικρινής αρκετά με τον εαυτό μου, έτσι ώστε να μην παρασέρνομαι σε τέτοιου είδους δυσλειτουργικά συμπλέγματα.

 

Τα μαύρα νύχια;

Χάχα γιατί όχι;



Πώς σε φαντάζεσαι σε μερικά χρόνια; 

Αφού έκανα το βήμα να μετακομίσω από το Λονδίνο -που είχα βγάλει ρίζες- πλέον το πού με βλέπω στο μέλλον, είναι ακαθόριστο. Ίσως Ιαπωνία… Θα ήθελα να ασχοληθώ και με μουσική σε κάποια φάση, αλλά θέλει πολλή αφοσίωση γι’ αυτό θα το κάνω όταν βγάζει νόημα να το κάνω.