Φωτογραφία: Αλβίνος Βασιλειάδης [Τα λημέρια της ΕΟΚΑ έγιναν στάχτη. Η φωτογραφίες τραβήχτηκαν στις 3:30 σήμερα (Τρίτη) το πρωί]

 

Τρίτη 21 Ιουνίου, ώρα 9 και κάτι το πρωί. Στη Λευκωσία μυρίζει καμένο. 2 νεκροί λένε οι ειδήσεις, και μια αδιανόητη περιβαλλοντική καταστροφή.

«Γιατί σε τούντο νησί ούλλες οι τραγωδίες βρίσκουν μας καλοκαίρι;» αναρωτιέται μια φίλη στο facebook. Σύμπτωση λέμε εμείς. Με τόσους αμπάλατους/ανοργάνωτους/υποκριτές/προδώτες/αμόρφωτους/ηλίθιους εκεί έξω, πάλι καλά που περιοριζόμαστε σε μία και μόνο εποχή του χρόνου.

Κι αν αναρωτιέσαι με τους πιο πάνω χαρακτηρισμούς, αρκετές από τις απαντήσεις θα τις βρεις στο εξαιρετικό facebook post της Zelia Gregoriou:

 

Ο τόπος εξέρανε. Εξέρανε με πολλούς τρόπους. Ναι, φταίει ο 12χρονος. Φταίμε και μεις. Εμάθαμεν τον ποτέ να σκέφτεται με άλλο τρόπο για τον τόπο; Που τον τζαιρό που επήεν το κοπελούδιν μου σχολείο πελεκούν το για τη μόλυνση του περιβάλλοντος. Αφίσες, power points, παραγωγή επικονωνιακού λόγου, εκατόν σκτ. Γιατί σκτ; Διότι κατήχηση είναι όλο αυτό. Σαν τα θρησκευτικά. Τι καταλάβουν τα κοπελλούθκια; Ότι δεν πρέπει να λερώνουμε (!) το περιβάλλον. Να μην πετάμε σκουπίδια(!!) Καθαρή Κύπρος(!!!) Να ανακυκλώνουν τα σακουλούθκια των τσιπς τζαι τα τενεκούθκια του άις-τι.

Η αντίληψη για το τι είναι περιβάλλον, ποια η σχέση ανθρώπου με περιβάλλον δεν άλλαξε. Ούτε η αντίληψη για τη ζωή. Ζούμε σαν τους βόρτους. Εδρατζιάσαμε. Εν φοούμαστε τίποτε. Εν φοούμαστε για κανένα. Δεν γνοιαζόμαστε για τπτ. Το μόνο που φόβιζε/φοβίζει τους εκς που έζησαν τον πόλεμο ήταν/είναι ότι «εννά μας πιάσουν οι Τούρτζιοι»/ «έρκουνται οι Τούρτζιοι». Έξω από αυτό το πλαίσιο τπτ δεν ενεργοποιεί συνειδήσεις και συναίσθημα.

Εν θέλεις τον σιύλλο που έπιασες του μωρού; Τραβά πολλά που ‘ννα τον παρπατάς; Τρώει πολύ φαΐ; Λάσσει; no problem. Παίρνεις τον στην Κοφίνου τζαι ξαπολάς τον. Ή, παίρνεις τον σε ένα κτηνίατρο που τζοιμίζει τζαι τζοιμίζεις τον.

Θέλει αυτοκίνητο ο μιτσής αλλά δεν κρατάς; No problem, γοράζεις του γιαπωνέζικο μεταχειρισμένο.

Θέλει το σπίτι πογιάτισμα αλλά εν κιάρεις να τα κόψεις π’ αλλού για να πληρώσεις πογιατζήες; No problem, φέρνεις δκυο μιτσιούς μαυρήες τζαι μούχτιν σχεδόν κάμνεις το.

Αρρώστησε ο γέρος σου; Η κοτζιάκαρη; No problem, φέρνεις κοπέλα (τζαι μετά που δέκα χρόνια επιστρέφεις την μεταχειρισμένη, γλυτώνεις τζαι που να σου μείνει αγγονίν).

Ψεκάζεις το περβόλι με τις ροδακινιές αλλά πάλε σκουλουτζιάζουν τα ροδάκινα; No problem, αντί να ψεκάζεις τα δεντρά ποτίζεις τους το φάρμακο.

Εν έσιει νερό να πίνουμε; No problem, φέρνουμεν που την Ελλάδα.

Εν έσιει ριάλλια η Υπηρεσία Θήρας; No problem, εκδίδουμε περισσότερες άδειες, διούμε τζαι τους μιτσιούς ‘πο ‘να σιηπέττο να προσκολιούνται αδρωπινά.

Εν εφκάλουν κέρδος οι ξενοδοχειακές μονάδες; No problem, διούμεν τους άδεια να φέρουν εργάτες jumbo που την Σλοβακία τζαι να τζοιμούνται στο σπιτούι του σιύλλου (είπαμεν, τον σιύλλον ετζοιμίσαμεν τον).

Εν έσιει ριάλλια η κυβέρνηση; No problem, κόφκουμε φιλέτα το Τρόοδος, τον Ακάμα, τις χαράδρες, τις καφκάλες τζαι πουλούμεν τα για πολλαπλές χρήσεις.

No problem. Καμιά διάθεση να δούμε την ευθραυστότητα του τόπου, της ζωής, του ανθρώπου, του κουρκουτά, του θρουμπιού, του θουπιού, του αέρα, του νερού, του στρούθου, του νυχτοπάππαρου.

No problem. Γουι γιλ μπρινγκ νιου φρομ τσάινα.