Βρισκόμαστε στην Γαλάτα, στην περιοχή των πολλών κέντρων ελέγχου -τονίζω τη λέξη πολλών- και κάνουμε ένα γρήγορο σερφάρισμα για να μάθουμε νεότερα για την εξέλιξη της πυρκαγιάς. Προσπαθήσαμε να το κάνουμε αρχικά ρωτώντας κόσμο που ήταν εκεί αλλά δεν βρήκαμε άκρη, αφού ακόμα και άτομα που μίλησαν με τους υπουργούς της Δικαιοσύνης και της Γεωργίας, το μόνο που κατάφεραν ήταν να τους προκαλέσουν ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση.
Τυχαία, ψάχνοντας στο ίντερνετ για να μάθω, πέφτω πάνω στην ατάκα με το ελβετικό ρολόι. Μια δήλωση που η κακιά ώρα την έφερε να γίνεται λίγες ώρες πριν αποδειχθεί πως ο κρατικός μηχανισμός -στην χώρα όπου το κόμμα του κατέχει την εξουσία- δουλεύει όχι σαν ελβετικό ρολόι αλλά σαν χαλασμένο made in China ρολόι αγορασμένο από πλανόδιο πωλητή.
Δεν μηδενίζω τη δουλειά κανενός, ούτε της Πυροσβεστικής, ούτε της Πολιτικής Άμυνας, ούτε του Τμήματος Δασών, ούτε της Αστυνομίας, ούτε της ΕΦ, ούτε των εθελοντικών οργανώσεων, ούτε των ίδιων των εθελοντών. Είμαι 100% σίγουρος ότι όλοι όσοι ήταν στην πρώτη γραμμή, έφτυσαν αίμα. Για πιο λόγο το έκαναν; Η απάντηση ίσως βρίσκεται σε μια ατάκα που η σύζυγος του ενός εκ των δύο νεκρών δασοπυροσβεστών αναπαρήγε στην τηλεόραση: «Εν 700 χρονών πεύκα...».
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, εθελοντές που έφταναν εκεί με φτυάρια και τσάπες, με διπλοκάμπινα και αυτοσχέδια βυτιοφόρα, από Κοκκονοχώρια, από Λάρνακα, από Λεμεσό, από Πάφο, από Λευκωσία, από την ύπαιθρο, ανέβαιναν αυθαίρετα στο βουνό και έκαναν ουσιαστικό έργο. Τα έβαζαν με τη φωτιά, κάτι που θέλει τρέλα και αρχίδια για να το κάνεις. Ήταν και μερικοί εθελοντές που στέλνονταν οργανωμένα, κυρίως για να προσέχουν από αναζωπυρώσεις -μετά που σουρούπωνε και σταματούσαν να επιχειρούν τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα-, αλλά πολλοί εθελοντές έμεναν αναξιοποίητοι και απλά κοιτούσαν ο ένας τον άλλο… Κι ας είχαν αφήσει τη δουλειά τους κι ας είχαν οδηγήσει μια και ενάμιση ώρα για να πάνε να βοηθήσουν με οποιοδήποτε τρόπο.
Προσωπικά, αυτό που εισπράττω είναι μια μεγάλη τσαπατσουλιά. Τόσο σε επίπεδο πρόληψης, σε επίπεδο σωστής λειτουργίας των διάφορων τμημάτων και υπηρεσιών του κράτους και κυρίως, σε επίπεδο διαχείρισης κρίσεων.
Μάγκες σε ατομικό επίπεδο είμαστε την ώρα την κακιά, την ώρα της ανάγκης και το δείχνουμε έμπρακτα, ακόμα και αν δεν υπάρχει κάποιος να μας συντονίσει. Τι γίνεται όμως απ’ εκεί και πέρα;
Δηλαδή, με ένα κακομάζαλο ύφος on camera, με ένα «εκφράζουμε την οδύνη μας» και ένα «θα αποζημιώσουμε και η Πολιτεία θα σταθεί αρωγός», είναι εντάξει, νοιώθουμε καλά με τη συνείδησή μας;
Με ένα «ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του επιτέλους», ρίχνοντας ουσιαστικά τις ευθύνες αλλού, (επικοινωνιακά) το λύσαμε το πρόβλημα που στην ουσία δημιουργήσαμε εμείς με τις παραλείψεις, με τον αποδεκατισμό υπηρεσιών και τμημάτων που θα έπρεπε κανονικά να δουλεύουν ρολόι; Κι ας μην είναι ελβετικό…
Ξέρω, είμαστε θετικοί άνθρωποι, και πάντα σταυρώνουμε τα δάκτυλα ελπίζοντας ότι το κακό δεν θα βρει εμάς. Και κόβουμε κονδύλια απ’ εδώ, κόβουμε μπάτζετ απ’ εκεί, κάνουμε τις πάπιες και κάνοντας τον σταυρό μας λέμε «ντάξει μωρέ…» ή και καμιά φορά, «κρύψε να περάσουμε». Κι όμως, πάντα το κακό μας βρίσκει. Πάντα πιανόμαστε μαλάκες και κορόιδα. Και για λίγο καιρό «φοράμε» την μάσκα με το περίλυπο ύφος και πάλι μετά τη βγάζουμε και ξεκινάμε ξανά τα «ντάξει μωρέ…». Δύσκολος και απαιτητικός ο ρόλος ενός πολιτικού, μη νομίζεις… Μόνο που δεν πρόκειται για θέατρο. Ή μήπως τελικά πρόκειται για θέατρο;
Δεν είναι καινούργιο το πρόβλημα, δεν είναι ότι μέχρι σήμερα θεωρούσαμε πως ζούμε σε τόπο ευλογημένο και ξαφνικά πάθαμε σοκ, είναι όμως μια απ' εκείνες τις κακιές τις ώρες που όλοι οι φελλοί βγαίνουν στην επιφάνεια, που όλοι οι ερασιτέχνες «υπεύθυνοι» εκτίθενται.
Όπως και να ‘χει, ένα μεγάλο μπράβο σε όλους όσοι βοήθησαν με μάνικες, με φτυάρια, με αυταπάρνηση…
Για τους υπόλοιπους με τις selfies, με τα «τρομολαγνέ» post, αλλά και τους άλλους με τις φανέλες των κομμάτων και των ομάδων που δεν μπορούν έστω σε μια τραγική συγκυρία όπως αυτή να βοηθήσουν χωρίς να κάνουν επίδειξη της μαλακίας που ενίοτε μας δέρνει, νομίζω πως είναι περιττό να σχολιάσουμε.
