Το μόνο που πραγματικά θες, είναι να πας σπίτι και για μισή ώρα τουλάχιστον να μην μιλάς σε κανέναν. Αντ’ αυτού, βρίσκεσαι ξαφνικά 15ος στην ουρά ενός πολυκαταστήματος και περιμένεις να πληρώσεις αυτό που έπρεπε να πάρεις επείγον για το σπίτι.
Γιατί όχι, όσο διαλυμένος και σε κατάσταση αποσύνθεσης κι αν είσαι, άμα το σύμπαν μαζί με τον Κοέλιο και μαζί με τη γυναίκα σου συνωμοτούν εναντίον σου -με την τελευταία κιόλας να πληκτρολογεί το τηλέφωνό σου στο κινητό-, τίποτα άλλο δεν μπορείς να κάνεις από το να καθίσεις 15ος στην ουρά και να περιμένεις.
Και εκεί ακριβώς είναι που ξεκινά η διασκέδαση... Πέραν από την φιλήσυχη-ευγενική αλλοδαπή κυρία που είναι ακριβώς πίσω σου και επίσης περιμένει υπομονετικά τη σειρά της για να πληρώσει στο ταμείο, κατά τ’ άλλα οι πλείστοι που επίσης περιμένουν δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να κατανοήσουν πως εκεί, ενδεχομένως να υπάρχει και κόσμος που ήρθε κατευθείαν από τη δουλειά, έπειτα από ένα γεμάτο 10ωρο και άρα καλό θα ήταν να το σεβαστούμε λιγάκι. Λιγάκι...
Η μια με τα πιτσιρίκια της φωνάζει και χαχανίζει λες και βρίσκεται στην αυλή της. Κι εμείς κυρά μου έχουμε παιδιά, αλλά δεν κάνουμε/κάνουν έτσι… Ο άλλος σκέφτηκε πως είναι καλή η συγκυρία, σε ένα κατάμεστο από κόσμο κατάστημα να σκαλίσει τη μύτη του. Ντάξει, τι να πεις… Μια άλλη κυρία θέλησε να μας ενημερώσει φωναχτά πως ο γιος της (που ήταν μαζί της), μετά από τόσα χρόνια στο σχολείο δεν έμαθε τίποτα. Μάλλον, απ’ ότι προλάβαμε να καταλάβουμε, θα είχε καλά πρότυπα ο μικρός. Δυο «κορούες» στη δίπλα σειρά βγάζουν «duck face» φωτογραφία δίπλα στο σταντ με τις σοκολάτες, και συζητάνε πως θα την ποστάρουν στο facebook, προβληματιζόμενες όμως αν πρέπει ή όχι να κάνουν tag το κατάστημα. Και είναι εκεί που σε κάνουν να αμφιβάλεις αν τελικά, το μεγαλύτερο ερώτημα που βασανίζει σήμερα την ανθρωπότητα είναι κατά πόσο υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο ή απλώς... αν υπάρχει ζωή έξω από το facebook.
Και φτάνεις τελικά στο ταμείο και η Λάουρα «πατάει το play» ενημερώνοντάς σε για την προσφορά της ημέρας με τις σοκοφρέτες, όπως ενημέρωσε και τον προηγούμενο και τον προ-προηγούμενο, όπως θα ενημερώσει και τον επόμενο και τον μεθεπόμενο. Κι εσύ αρκείσαι σε ένα απλό χαμόγελο και σε ένα «να ‘σαι, καλά ευχαριστώ» και η Λάουρα σού χαμογελάει πίσω με νόημα θέλοντας να σου πει «τι να κάνω, είμαι υποχρεωμένη να σου πω για την προσφορά της σοκοφρέτας».
Γιατί αν δεν πάρεις μια σοκοφρέτα σε τιμή ευκαιρίας, από €1.20 να την πάρεις μόνο με €1.02, τι νόημα έχει να κάθεσαι για 10 ολόκληρες ώρες μπροστά στον υπολογιστή, με αποτέλεσμα, φεύγοντας από τη δουλειά, να μην θες να μιλήσεις σε κανέναν για την επόμενη μισή ώρα τουλάχιστον και παράλληλα να σου φταίνε όλοι και όλα στην ουρά;
* Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.
Σημ: Ο κύριος της φωτογραφίας είναι ο μπακάλης του χωριού Άγιος Αμβρόσιος Λεμεσού.
