Δώδεκα χρόνια μετά -τότε, 42 χρόνια μετά -σήμερα. Οι θύμησες εξακολουθούν να είναι ζωντανές και να πλανιόνται στον αέρα σαν φαντάσματα.

Η Γεωργία Κυριάκου, ήταν αυτό λέμε παιδί της εισβολής. Η μητέρα της Λένια Κυριάκου 17 χρονών το ’74, ήταν ήδη 6,5 μηνών όταν έφυγαν άρον άρον από την κατεχόμενη Άχνα, για να γεννήσει λίγο καιρό μετά στο νοσοκομείο των Βάσεων στη Δεκέλεια. 

Εμάς οι ρίζες μας είναι εκεί, κι εκεί μας πηγαίνει να ζούμε. Αυτό το σπίτι εδώ δεν το θέλω κι ας είναι όμορφο. 

«Όταν φεύγαμε από το χωριό ήμουν 6,5 μηνών. Δεν πιστεύαμε ότι αυτό θα κρατούσε για πολύ, γι’ αυτό όλοι οι Αχνιώτες είμαστε γύρω από το χωριό μας και αψηφούσαμε στην αρχή τους Τούρκους, που μας φώναζαν και χειρονομούσαν προκλητικά από τους πυργίσκους των τανκς, 

Εγώ έγκυος και φοβισμένη κοιμόμουν για μέρες σ’ ένα περιβόλι της πεθεράς μου που το μισό ‘κόβει’ μέσα στις Αγγλικές βάσεις. Ύστερα φύγαμε κι απ’ αυτό. Πήγαμε στο Δασάκι και γέννησα στις Βάσεις. Ήμουν πολύ αναστατωμένη και κινδύνευσα να χάσω το μωρό μου. Οι ‘Άγγλοι γιατροί, ήταν καλοί, μα δεν καταλάβαινα τη γλώσσα και δεν ένοιωθα καλά». 

Η Λένια Κυριάκου φωτογραφίζεται με την κόρη της Γεωργία στο «Περιοδικό» το καλοκαίρι του 1986 και θυμάται όλα όσα πέρασε εκείνες τις ημέρες με τον βίαιο ξεριζωμό, αλλά και το νεογέννητο μωρό της, που έπρεπε να φροντίσει. 

«Πριν τέσσερα χρόνια βρέθηκε μια καλή δουλειά στη Λάρνακα και με αφορμή το σπίτι που μας έδωσαν, ήλθαμε εδώ. Κάναμε ακόμα παιδί και προσπαθήσαμε να ζήσουμε. Πολλές φορές σκέφτομαι γιατί έγιναν όλα αυτά και κλαίω. Βρίσκουμε όμως συμπαράσταση όταν πηγαίνουμε κάθε Σαββατοκύριακο στο Δασάκι. Εμάς οι ρίζες μας είναι εκεί, κι εκεί μας πηγαίνει να ζούμε. Αυτό το σπίτι εδώ δεν το θέλω κι ας είναι όμορφο».