Για το cruising (ψωνιστήρι ο ελληνικός όρος), είχα ακούσει πριν αρκετά χρόνια διάφορες ιστορίες, αλλά στο μυαλό μου υπήρχε πάντα σαν αστικός μύθος.

Μου είχαν πει για το Δασούδι στη Λεμεσό, ότι αργά το βράδυ, άντρες ψάχνουν για σεξ στο σκοτάδι, χωρίς όνομα, χωρίς ταυτότητα...

Δεν το πίστεψα τότε, μου ακούστηκε υπερβολικό. Πρόσφατα το άκουσα ξανά, ρώτησα να δω αν αληθεύει, αν γίνεται κάτι τέτοιο κάπου στην Κύπρο.

«Δεν είναι κακοί ή ανώμαλοι όσοι επιλέγουν αυτό τον τρόπο απόλαυσης. Ξέρω ότι ακούγεται περίεργο, αλλά όταν είσαι διψασμένος για σεξ, με μια δίψα που πάσχει από την συγκεχυμένη ανάγκη να θρέψει ένα είδος σεξουαλικής πείνας, αυτός είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος»

«Εδώ και πολλά χρόνια, είναι κάτι σαν κοινό μυστικό που διαδίδεται από στόμα σε στόμα. Όποιος ψάχνει και ψάχνεται, πάντα βρίσκει αυτό που θέλει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο».

 

Και πώς πάει η φάση εκεί, πώς γίνεται;

Με το βλέμμα. Τον κοιτάς, σε κοιτά κι αν γουστάρετε, αρχίζουν τα αγγίγματα και προχωράς στο «ψητό». Ο Αμορόζο και ο Τζιόρτζιο Μα έχουν στο ενεργητικό τους πολλές τέτοιες εμπειρίες. Σε πάρκα, σε δημόσιες τουαλέτες, σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Όλα παράνομα, μα παράλληλα... τόσο νόμιμα. Ο άνθρωπος που υποτάσσεται στη φύση και στα ένστικτά του.

Όσο πιο ομοφοβική είναι μια κοινωνία, τόσο περισσότερα σκοτεινά και «μυστικά» ψωνιστήρια θα υπάρχουν.

«Πιστεύω πως ο ξεπερασμένος για πολλούς αστικός μύθος που θέλει τους άντρες να είναι πιο σαρκικοί από τις γυναίκες, δεν είναι και τόσο μύθος και τα ψωνιστήρια είναι η απόδειξη. Το Cruising, το κάνουν μόνο άντρες, πουθενά στον κόσμο δεν παίζει γυναίκα που να μπαίνει σ’ αυτή τη διαδικασία τόσο ψυχρά και στεγνά», υποστηρίζει ο Τζιόρτζιο Μα.

«Είτε gay, είτε straight είτε bi, οι άνδρες είναι πιο σαρκικοί, ναι, και 'υποτάσσονται' συχνά στο κάτω τους κεφάλι. Αυτό ήταν που τουλάχιστον συνέβαινε σε μένα, όταν μικρός και άβγαλτος, πριν καν ενηλικιωθώ, ξεπερνούσα τις φοβίες και τα ταμπού μου και τολμούσα να πηγαίνω νύχτα στο Δασούδι στη Λεμεσό, για να εκτονώσω τις εφηβικές μου ορμές. Ήθελε τόλμη, ναι, γιατί ούτε με τη σεξουαλικότητά μου ήμουν ακόμη συμφιλιωμένος τότε, ούτε ήταν ιδιαίτερα συνετό πράγμα για έναν ανήλικο να τριγυρνάει μέσα στο πάρκο μαύρα μεσάνυχτα. Ήταν επικίνδυνο, ήταν και τρομακτικό, το έκανα όμως και το επαναλάμβανα: πολύ απλά οι κάψες τα υπερνικούσαν όλα».

 

Όλο αυτό γίνεται μόνο ανάμεσα σε gay άντρες;

Τα gay ψωνιστήρια δεν έχουν να κάνουν με τη σεξουαλικότητα, ούτε με το μύθο που υποστηρίζει πώς οι gay, νοιάζονται μόνο για το σεξ. Αυτό ισχύει για όλους τους άντρες και το έχω βιώσει. Όλοι οι άντρες συμπεριφέρονται έτσι, ασχέτως σεξουαλικότητας, γι’ αυτό και στα ψωνιστήρια συναντά άλλωστε κανείς και αρκετά «τσολάκια» («τσόλι» είναι ο straight μάτσο άντρας, στη gay αργκό) που θέλουν να εκτονωθούν γρήγορα και ανώδυνα, με έναν άλλο άντρα, συνήθως gay.

Πολλοί straight άντρες φίλοι, μου έχουν πολλές φορές επαναλάβει πόσο πολύ με ζηλεύουν που έχω αυτή τη δυνατότητα και πόσο πολύ θα ήθελαν να μπορούσαν κι αυτοί να πηγαίνουν κάπου, όπου να μπορούν απλά να κάνουν ωμό σεξ, χωρίς παραλειπόμενα και δίχως να χρειάζεται να μπαίνουν σε έξτρα διαδικασίες -χρονοβόρες.

 

Γιατί πιστεύεις πώς ακόμη υπάρχει η ανάγκη για ψωνιστήρι, σήμερα;

Είναι πολύ απλό. Όσο πιο ομοφοβική είναι μια κοινωνία, τόσο περισσότερα σκοτεινά και «μυστικά» ψωνιστήρια θα υπάρχουν, για να εκτονώνονται όλοι αυτοί που δεν μπορούν να το κάνουν ελεύθερα. Και ακόμα υπάρχουν πάρα πολλοί.

Αυτοί που κρύβονται στις σκιές στα ‘ψωνιστήρια’ δεν είναι κατ’ ανάγκην  ομοφυλόφιλοι, straight, ή πανσεξουαλικοί.

Πέμπτη βράδυ και βρεθήκαμε στο πάρκο πίσω από τη Βουλή, στη Λευκωσία, εκεί όπως μου είπαν γίνεται το μεγαλύτερο σκηνικό στην πρωτεύουσα. Γύρω στις 12:30 τα μεσάνυχτα το σκηνικό άρχισε να ζωντανεύει και οι πρωταγωνιστές βγήκαν στη γύρα, για να βρουν το δικό τους ρόλο.

Άνδρες διαφόρων ηλικιών, να περιφέρονται ανάμεσα σε μικρά λοφάκια, πίσω από θάμνους και δέντρα. Να κοιτάζονται και να προχωράνε στο παρασύνθημα. Και μετά από λίγο να βγαίνουν και να κουμπώνουν τα παντελόνια τους. Μας κοίταγαν περίεργα. Δεν μας ήξεραν, ποιοι ήμασταν, τι κάναμε εκεί τέτοια ώρα. Δεν μας πλησίασε κανείς.

Δίπλα μας μια βρύση με πόσιμο νερό. Πολλοί πέρασαν για να πλύνουν τα χέρια, το πρόσωπο… Προφυλακτικά, πολλά προφυλακτικά και σημάδια από μια βιαστική και πρόχειρη ικανοποίηση μιας άγριας σεξουαλικότητας, που εκτονώνεται πίσω από θάμνους και δέντρα, στα κρυφά.

 

Ο Αμορόζο είναι γύρω στα 35. Όπως μου διηγήθηκε έχει κάνει πολλά και έχει επισκεφθεί σχεδόν όλα τα σημεία στην Κύπρο που γίνεται ψωνιστήρι. Στις δημόσιες τουαλέτες του «ΟΧΙ» και του «Ντ’ Αβίλλα», στο πάρκο της Βουλής, στο Δασούδι στη Λεμεσό, κοντά στο κεντρικό Ταχυδρομείο της Λάρνακας.

«Αυτοί που κρύβονται στις σκιές στα ‘ψωνιστήρια’ δεν είναι κατ’ ανάγκην  ομοφυλόφιλοι, ετερόφυλοι, ή πανσεξουαλικοί. Αυτοί που κρύβονται στις σκιές και βγαίνουν άμα βραδιάσει, διαλέγουν ένα τόπο αναφοράς. Πολλοί του «συναφιού» λένε το χαρακτηριστικό «πάω για να 'ξεκαυλώσω'».

Αν τύχει να βρεθείς σε κάποιο από αυτά τα σημεία αναφοράς, το νοιώθεις έντονα αυτό, το μυρίζεις. Άντρες που περιφέρονται ή περιμένουν σε σκοτεινά σημεία δημόσιων χώρων, για λίγα λεπτά σαρκικής απόλαυσης.

Ξέρεις πόσες φορές «πήρα» straight άντρες, που τη μέρα βλέπουν ποδόσφαιρο, πειράζουν γυναίκες, βρίζουν, δέρνουν και είναι γενικά βαρβατίλα και το βράδυ αφήνονται στα έμπειρα χέρια ενός άγνωστου cruiser;

«Δεν είναι κακοί ή ανώμαλοι όσοι επιλέγουν αυτό τον τρόπο απόλαυσης. Ξέρω ότι ακούγεται περίεργο, αλλά όταν είσαι διψασμένος για σεξ, με μια δίψα που πάσχει από την συγκεχυμένη ανάγκη να θρέψει ένα είδος σεξουαλικής πείνας, αυτός είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος», ξεκαθαρίζει ο Αμορόζο.

 

Από το parking του «ΟΧΙ», στο Άνοιγμα Κολοκάση, από εκεί στο πάρκο πίσω από τη Βουλή και μερικές φορές Ντ’ Αβίλλα (που έχασε κόσμο αφότου έγινε paid parking), άντρες περιφέρονται για να βρουν αυτόν που θα τους χαρίσει ή θα του χαρίσουν μερικές στιγμές απόλαυσης. Όλα παίζουν και όλα επιτρέπονται. Είναι και οι έμπειροι που κινούνται με άνεση, είναι και οι πρωτάρηδες που φοβούνται ακόμα και να σηκώσουν το κεφάλι, είναι κι αυτοί που κρύβονται και αυτό τους κάνει άγριους και επιθετικούς πολλές φορές.

 

«Αν είσαι λίγο εξοικειωμένος με το cruising, μπορείς να καταλάβεις και τους έμπειρους της πιάτσας και τους πρωτάρηδες. Οι δεύτεροι επειδή είναι πολύ ντροπαλοί συνήθως, αφήνουν το ψηστήρι και μπαίνουν κατευθείαν στο θέμα. Αν για παράδειγμα πετύχεις πρωτάρη σε τουαλέτα, θα δεις πως δήθεν πάνε για τη φυσική τους ανάγκη στις τουαλέτες, αλλά παράλληλα παίρνουν μάτι το 'εργαλείο' του δίπλα, μέχρι να πάρουν την έγκριση και να προχωρήσουν στο παρασύνθημα.

Και πολλές φορές δίπλα σου μπορεί να είναι ένας λαίμαργος άντρας, ή ένας καταπιεσμένος παντρεμένος, που άφησε για λίγο τη γυναίκα και τα παιδιά του και ήρθε για να κάνει όσα 'ανώμαλα' φαντάζεται τα βράδια που ξαπλώνει και ντρέπεται να τα ομολογήσει ακόμα και στον ίδιο του τον εαυτό. 

Ξέρεις πόσες φορές 'πήρα' straight άντρες, που τη μέρα βλέπουν ποδόσφαιρο, πειράζουν γυναίκες, βρίζουν, δέρνουν και είναι γενικά βαρβατίλα και το βράδυ αφήνονται στα έμπειρα χέρια ενός άγνωστου cruiser»;

Είτε gay, είτε straight είτε bi, οι άνδρες είναι πιο σαρκικοί, ναι, και «υποτάσσονται» συχνά στο κάτω τους κεφάλι.

Ανδρική πορνεία παίζει σε αυτούς τους χώρους;

Χρήματα και σεξ επί πληρωμή, παίζουν, αλλά σε σχετικά μικρό βαθμό, αν συγκρίνεις με το πόσοι άντρες παίρνονται κάθε βράδυ. Ανδρική πορνεία μπορεί να συναντήσεις ίσως τις Κυριακές το βράδυ, που είναι και η πιο busy μέρα του cruising.

 

Όπως μου είπε και ο Αμορόζο και ο Τζιορτζιο Μα, μπορεί να πετύχεις μερικά άτομα που να το «δίνουν» για χρήματα, με χρέωση 10 - 20 ευρώ. Αν θα γίνει φάση κάπου εκεί στην περιοχή, αν θες να πάρεις άτομο μαζί σου σε ξενοδοχείο ή κάποιο δωμάτιο, οι χρεώσεις αλλάζουν.

«Συναντάς πολλές αλλοπρόσαλλες καταστάσεις, τα βράδια στα πάρκα. Τύπους που κλείνουν για λίγο την πόρτα της τουαλέτας, για να σνιφάρουν ναρκωτικά και να χαϊδέψουν τον μαραμένο τους ανδρισμό, μήπως και βρουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Αλλά μάταια και φεύγουν απογοητευμένοι και ανικανοποίητοι».

 

Ο Αμορόζο, έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί, να θυμηθεί. «Μια μέρα κατέβηκα στα σημεία αναφοράς γύρω στις 2:00 τα μεσάνυχτα.



«Συνάντησα τον Ν. φίλος πλέον, αφού κάθε βράδυ είναι σταθερή παρουσία στο χώρο, μετά τη βάρδια του.

'Ρε έσιει τίποτε;

Τίποτε, λαλώ του.

Πάμε μέσα;

Μα... αφού είπα σου Ν. μου ότι εν θέλω να παίρνω τους ίδιους και έκλεισα το μάτι'.

Έφυγε λίγο θυμωμένος. Όταν πήγα να φύγω, είδα έναν πάτερ κανονικά με τα ράσα, μέσα στο αυτοκίνητο του να περιμένει… Κοντοστάθηκα και τον κοίταξα στα μάτια (ήταν βλέπεις απωθημένο μου και φαντασίωση να πάω με πάτερ). Όταν κατάλαβε ότι τον κοίταζα επίμονα, μου έκανε επιδεικτικά νόημα να φύγω. Λίγο μετά κατάλαβα ότι προτιμούσε άλλου είδους συντροφιά, αφού έβαλε στο αμάξι έναν τραβεστί και φύγανε…».

 

Μια καθημερινότητα, μια υπόγεια κοινωνία που κινείται το βράδυ, δίπλα μας, λίγο πιο κάτω από το σπίτι ή την καφετέρια που καθόμαστε. Όχι σήμερα και χθες, αλλά χρόνια ολόκληρα.

Προφυλάξεις δεν χρησιμοποιούν οι περισσότεροι. Ίσως γιατί αυτό τους ανεβάζει τη λίμπιντο και την αδρεναλίνη.

Γύρω στη 1:00, μαζέψαμε τα πράγματα μας για να φύγουμε από το πάρκο. Δίπλα μας είχε μια βρύση με πόσιμο νερό, ένας τύπος ερχόμενος από ένα σκοτεινό σημείο απέναντι, πλησίασε ξέπλυνε το στόμα του, μας κοίταξε περίεργα και έφυγε… Φύγαμε κι εμείς.