Το κείμενο του κ. Κασάπη έχει ως επίκεντρο το κυπριακό πρόβλημα, και όλους του κατοίκους του νησιού που επιθυμούν να ζήσουν αρμονικά στην χώρα που γεννήθηκαν.
Μετατρέψαμε τη χώρα μας από ένα πανέμορφο νησί της Μεσογείου, το οποίο μπορούσε να είναι το πιο ευτυχισμένο μέρος στον κόσμο, σε ένα από τα πιο δυστυχισμένα μέρη πάνω στη γη.
Ακολουθεί το κείμενο όπως αναρτήθηκε στο διαδίκτυο:
«Είμαι Κύπριος. Ούτε Έλληνας, ούτε Τούρκος. Είμαι χριστιανός καθολικός Μαρωνίτης, όχι γιατί το επέλεξα, αλλά γιατί γεννήθηκα μέσα σε αυτό.
Έχω όμως πολύ στενούς συγγενείς οι οποίοι ασπάζονται διαφορετικές θρησκείες, χριστιανοί ορθόδοξοι, μουσουλμάνοι, προτεστάντες και άλλα. Αγαπώ την Κύπρο και είναι η μόνη μου πατρίδα. Οι πατρίδα των προγόνων μου.
Ότι χαρακτήριζε ηρωική πράξη η μια πλευρά, η άλλη πλευρά την ανέφερε ως βάρβαρη
Γεννήθηκα εδώ, πριν 60 χρόνια, το 1956. Κοντά στο χωριό μου υπήρχε ένα στρατόπεδο, το οποίο έβλεπα για μια ζωή. Σε αυτό το στρατόπεδο, μέσα στα χρόνια είδα να αλλάζουν τρεις σημαίες. Πρώτα ήταν αυτή της Μεγάλης Βρετανίας και έπειτα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Σήμερα ανεμίζει η Τουρκική σημαία.
Αυτές οι τρεις σημαίες, από τρεις διαφορετικές χώρες, υποτίθεται ότι υπήρχαν εκεί για να προστατεύουν και να διατηρούν την ειρήνη στην χώρα μου, την Κυπριακή Δημοκρατία.
Σε όλη μου τη ζωή μάθαινα τα ίδια πράγματα, με δύο διαφορετικούς τρόπους. Ότι ήταν καλό για τους ελληνόφωνους, χριστιανούς ορθόδοξους Κύπριους, ήταν αυτόματα κακό για τους τουρκόφωνους μουσουλμάνους Κύπριους. Και αντίστροφα. Ότι χαρακτήριζε ηρωική πράξη η μια πλευρά, η άλλη πλευρά την ανέφερε ως βάρβαρη.
Και οι δύο πλευρές, «πολεμούσαν» συνεχώς για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη για δεκαετίες. Το αποτέλεσμα; Μετατρέψαμε τη χώρα μας από ένα πανέμορφο νησί της Μεσογείου, το οποίο μπορούσε να είναι το πιο ευτυχισμένο μέρος στον κόσμο, ένα από το πιο δυστυχισμένα μέρη πάνω στη γη.
Γίναμε ένας τόπος όπου τα παιδιά μας δεν έχουν μέλλον. Παραδώσαμε τη μισή μας πατρίδα στη μια «μητέρα» πατρίδα και την άλλη μισή στην άλλη «μητέρα» πατρίδα και καμία από τις δύο δεν νοιάζεται πραγματικά για την ειρήνη και την ομόνοια στο νησί και πώς θα είναι καλύτερα οι Κύπριου που ζουν εδώ.
Είναι βέβαια και η 3η εγγυήτρια δύναμη, η Μεγάλη Βρετανία η οποία αφού εξασφάλισε όλα όσα ήθελε από το νησί, παρακολουθεί αποστασιοποιημένη, παίζοντας ακόμα και σήμερα το παιχνίδι του διαίρει και βασίλευε.
Κάθε φορά που βρισκόμαστε κοντά, έστω και στη θεωρεία, για μια λύση, οι μεγάλες δυνάμεις οι οποίες προτιμούν τη διατήρηση του νησιού ως έχει, επεμβαίνουν και διαλύουν τις διαπραγματεύσεις.
Έχουν ορίσει «κόκκινες γραμμές», από τις οποίες δεν παρεκκλίνουν ούτε βήμα. Έχουν μάλιστα σιγουρέψει πώς αυτές οι «κόκκινες γραμμές» απέχουν πολύ από μια πιθανή λύση, για να έχουν τις κατάλληλες δικαιολογίες κάθε φορά που απορρίπτουν τις προτάσεις εκατέρωθεν.
Χρησιμοποιούν την επιρροή τους, μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος και οι δύο πλευρές, των θρησκευτικών πεποιθήσεων, των ΜΜΕ και όλων των προπαγανδιστικών μέσων που διαθέτουν για να συντηρούν την κόντρα ανάμεσα στους δύο λαούς και να δηλητηριάζουν τη λύση του προβλήματος.
Γίναμε ένας τόπος όπου τα παιδιά μας δεν έχουν μέλλον.
Κρύβουν στην ουσία τα οικονομικά και παρασιτικά τους ενδιαφέροντα, πίσω από τη μάσκα του πατριωτισμού και της θρησκείας. Αυτοί είναι οι πραγματικοί εχθροί της Κύπρου. Αυτοί είναι οι βασικοί υπαίτιοι για όλα αυτά που υποφέρει ο λαός της Κύπρου.
Αυτούς τους εχθρούς πρέπει να αντιμετωπίσουμε, αν θέλουμε να αλλάξουμε τα δεδομένα που υπάρχουν σε αυτήν την όμορφη χώρα. Την μοναδική μας πατρίδα».
