Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από ειδήσεις, πληροφορίες, παρα-πληροφορήσεις και εξελίξεις από τα όσα συμβαίνουν τόσο στη Γενεύη, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο που αφορούν εμάς.

Το κεφάλι μας έχει πονέσει, αλλά συνεχίζουμε νυχθημερόν να παρακολουθούμε και να αγωνιούμε για το αν θα υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα και ποιο θα είναι αυτό. Επ’ ευκαιρία λοιπόν των όσων διαδραματίζονται αυτές τις ημέρες στη Γενεύη σε σχέση με το κυπριακό, θυμηθήκαμε ένα ντοκιμαντέρ που είχε προβληθεί το 2011 σε σκηνοθεσία Δανάης Στυλιανού.

Με τον χαρακτηριστικό και διττό τίτλο, «Το νησί που μοιραζόμαστε» (Sharing an Island), η Δανάη έβαλε σε ένα σπίτι τρεις Ε/Κ, και τρεις Τ/Κ –άγνωστους μεταξύ τους - και τους ζήτησε να ζήσουν μαζί για πέντε συνεχόμενες ημέρες.

«Μαζί θα ταξιδέψουν βόρεια και νότια της διαχωριστικής γραμμής. Θα υποστηρίξουν διαφορετικές εκδοχές της ιστορίας, θα μοιραστούν ιστορίες του παρελθόντος και μαζί θα οραματιστούν το μέλλον. Θα καταφέρουν να σπάσουν τις προκαταλήψεις; Θα μπορέσουν να λυτρωθούν από τα τραύματα του παρελθόντος που έχουν κληρονομήσει; Θα ανακαλύψουν αλήθειες που δεν είχαν ποτέ αντιμετωπίσει; Πόσο μακριά είναι η ειρήνη»;

Αυτή ήταν η σύντομη περιγραφή της ιστορίας. Μια πολύ όμορφη δουλειά που 6 χρόνια μετά μοιάζει ακόμα τόσο επίκαιρη που αξίζει να το θυμηθούμε, για να θυμηθούμε…

 

Η Δανάη Στυλιανού θυμάται επίσης στο ντοκιμαντέρ γράφοντας τα εξής στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook:

«Την ιστορική αυτή μέρα για τη χώρα μας και το κυπριακό θέλω να μοιραστώ ξανά το ντοκιμαντέρ μας (2011) «Το νησί που μοιραζόμαστε» (Sharing an Island).

Παρά τα 6 σχεδόν χρόνια από την πρώτη προβολή του, οι απόψεις των νέων που συμμετέχουν σε αυτό παραμένουν τόσο μα τόσο επίκαιρες. Καλή θέαση και ας πορευτούμε επιτέλους για την ΕΙΡΗΝΗ».