Τον έβλεπα πώς την κοιτούσε, πώς την κρατούσε καθόλη τη διάρκεια του δεύτερου μισού της παράστασης. Στεκόταν πίσω μου για αρκετή ώρα, αλλά δεν με άφηνε να της παραχωρήσω τη θέση μου. Τελικά στην 3η φορά ενέδωσε. Κάθισα δίπλα στα σκαλιά και η κ. Τζένη Γαϊτανοπούλου στη θέση μου. Ο Μάριος Μεττής από δίπλα, να την κρατάει, να την φροντίζει.

Κάθε τόσο την παρατηρούσα, παρακολουθούσε προσεχτικά και τις τρεις ψηλές κυρίες που έδιναν την ψυχή τους στη σκηνή. Συμμετείχε μαζί τους, ερμήνευε μαζί τους, τραγουδούσε με μια βαθιά συγκίνηση το «I did it my way», του Frank Sinantra, λες και είχε γραφτεί για αυτήν. Θα μπορούσε να είχε γραφτεί γι’ αυτήν.

Την παρατηρούσα συνεχώς, σαν περίεργο παιδί που διψά να πάρει πράγματα από τους μεγαλύτερους, να μάθει από τα πάθη τους, από τις εμπειρίες τους, από μια τους κίνηση, έναν μορφασμό.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: «ΤΡΕΙΣ ΨΗΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ» ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΜΑΡΙΟΥ ΜΕΤΤΗ [ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΕΝΤΡΟ]

«Τρεις ψηλές γυναίκες» του Έντουαρντ Άλμπι, σε σκηνοθεσία Μάριου Μεττή ξανά στη σκηνή 19 χρόνια μετά. Τίποτα δεν άλλαξε, ο άνθρωπος δεν άλλαξε. Παραμένει ίδιος, με τις ίδιες ανασφάλειες, με τις ίδιες άμυνες όταν πρέπει να παλέψει για να επιβιώσει, τις ίδιες τακτικές. Ακόμα και οι πρωταγωνίστριες ήταν οι ίδιες με τότε και η Τζένη, που ήταν εκεί, όχι επί σκηνής, αλλά στις πρόβες, σε κάθε παράσταση.

Τρεις γυναίκες, τρεις διαφορετικές γενιές που μοιράζονται κάτι κοινό, την ίδια τους τη ζωή. Στα 20 όλα μοιάζουν ρομαντικά, εύκολα να τα κρίνεις, να τα τακτοποιήσεις, να τα σχεδιάσεις.

Στα 50 απλά παρατηρείς, μετράς το παρελθόν, το μέλλον, είσαι στη μέση και στα 90, απλά ξέρεις -και γελάς σαρδόνια, με μια γλυκόπικρη ευχαρίστηση- γιατί πλέον δεν έχεις τίποτα άλλο να περιμένεις πέραν από το τέλος, το οποίο μοιάζει τόσο γλυκό, τόσο ανακουφιστικό.

Τρεις γυναίκες, τρεις διαφορετικές ερμηνείες που σε τρυπάνε στην καρδιά, που κολλάνε στο μυαλό σου και σε τραντάζουν.

 

Και στη μέση η μουσική, στίχοι αφιερωμένοι στο παρελθόν, στο μέλλον, στα λάθη μας, τους ανθρώπους που αδικήσαμε, που αγαπήσαμε και αφήσαμε πίσω, σε αυτούς που χάθηκαν, στη μάνα. Ο Γιάννης Καραούλης να ερμηνεύει στωικά, στην αρχή και στο τέλος της κάθε πράξης, είναι σαν την ανάσα που ψάχνεις για να βρεις την εσωτερική δύναμη να συνεχίσεις.

Μια αρχοντική και επιβλητική Αννίτα Σαντοριναίου, μια διαπεραστική και ουσιαστική Στέλλα Φυρογένη και μια αυθεντική και πλούσια σε συναισθήματα Νιόβη Χαραλάμπους. Όλες κομψές και ντελικάτες, σε παρασέρνουν σε ένα υπαρξιακό εσωτερικό ταξίδι, με χιούμορ, καυστικό και πικρό.

Όχι δεν είναι μια γυναικεία παράσταση, καθόλου. Είναι ένα έργο που παίρνει τη ζωή μας και μας την πετάει στα μούτρα με σαρκασμό, ο οποίος πονάει. Πονάει, αλλά φέρνει την κάθαρση και την ίαση.

Στο τέλος έβλεπα πρόσωπα συγκινημένα, προβληματισμένα, αλλά χαμογελαστά. Οι πρωταγωνίστριες δεν κατάφεραν να γλιτώσουν ούτε αυτές, ίσως γιατί μέσα από τους ρόλους τους, έρχονταν αντιμέτωπες και αυτές με την ίδια τους τη ζωή.

Ήδη πολλοί την χαρακτήρισαν την παράσταση της χρονιάς. Μπορεί να έχουν δίκαιο.

Το κατάμεστο θέατρο Δέντρο, είναι ένα σοβαρό δείγμα αυτής της επιτυχίας, αλλά το εμπορικό κομμάτι δεν είναι πάντα ο γνώμονας για να χαρακτηριστεί κάτι επιτυχημένο, αλλά αυτά που σου αφήνει φεύγοντας.

Ο Μάριος Μεττής, ευρηματικός και έξυπνος σκηνοθετεί μια παράσταση με συναίσθημα και αισθητική, που παρά τη σχετικά μεγάλη της διάρκεια, δεν βαραίνει, στιγμή.

Τρεις ψηλές γυναίκες, τρεις διαφορετικές στάσεις στη ζωή μας, τρία φτερουγίσματα των βλεφάρων και η ζωή που φεύγει, σαν αερικό.

Πόσοι άραγε θα αντέχαμε να ξέραμε τι θα μας συμβεί στο μέλλον ή καλύτερα πώς θα γίνουμε τα χρόνια που θα ακολουθήσουν;

Πόσοι θα άντεχαν μια τόσο σκληρή αλήθεια;

*Οι παραστάσεις στη Λευκωσία  27 | 28 | 29 Ιανουαρίου και 03 | 04 | 05 Φεβρουαρίου 

                                                    



  και Θέατρο Ριάλτο Λεμεσός         06 Φεβρουαρίου στις 20:30