Απολογία σε δικαστήριο ενός 26 χρόνου άψογου απόφοιτου Νομικής και πρώην Αξιωματικού της ΕΣΑ για το φόνο της αριστερής φοιτήτριας και κοπέλας του Καίτης. Κίνητρα πολιτικά και ερωτικά. Ψυχολογικά στοιχεία ενός ανθρώπου στα όρια της «κανονικότητας» και της «σχιζοφρένειας» σε μια «κανονική» κοινωνία που έχει σύνθημα «ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΟΥ, Η ΖΩΗ ΜΟΥ».
H θεατρική ομάδα «ΡΕ ΑΛΕΞΗΣ», παρουσιάζει για πρώτη φορά τον μονόλογο του Νίκου Κούνδουρου στη Λάρνακα και πιο συγκεκριμένα στο Πολυχώρο Αποθήκες στις 12/1/2017 και 14/1/2017 η ώρα 21:00.
Επίσης στις 11/1/2017 θα διεξαχθεί η παρουσίαση του βιβλίου «Η απολογία του Θεόφιλου Τσάφου» του από την Θεατρολόγο Χρυστάλλα Καλλένου η ώρα 20:00.
«Αν δεν είμαστε οι επιλογές μας, είμαστε τουλάχιστον ΚΑΙ οι επιλογές μας; Και πόσο σχιζοφρενής είναι τελικά ο ΑΨΟΓΟΣ απόφοιτος νομικής και αξιωματικός της ΕΣΑ που δολοφονεί την κοπέλα του για πολιτικούς και υπαρξιακούς λόγους ταύτισης με το καθεστώς της ΧΟΥΝΤΑΣ αλλά και για λόγους ζήλιας; Και στα πλαίσια ποιας υγειούς κοινωνίας που ρωτάς τον συνάνθρωπο σου για μια διεύθυνση και σε βλέπει σαν τον τελευταίο δήμιο της Τζιχάντ»;
Τελικά, όλοι αυτοί οι αδιάφοροι περί της πολιτικής πού εν τέλει γέρνουν την πλάστιγγα και μέχρι σε ποιο σημείο φτάνουν για να επιβιώσουν σαν σκουλήκια; Τελικά πόσο μοιάζει ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΤΣΑΦΟΣ με τους πραξικοπηματίες καβλωμένους που έβαλλαν ενάντια στο προεδρικό μέγαρο της Κύπρου; Υπήρχαν επιλογές εναντίωσης γι’ αυτούς ή και αξιοπρέπειας καλύτερα;
Τί σχέση έχει ο δήμιος με τον Χένρυ Τάσκα, με τον Χένρυ Κίσσιγκερ και με τον κύριο Ιωαννίδη υπεύθυνο της ΕΣΑ; Και τί σχέση έχει ο Τσάφος με τον Κορκονέα, τον Μελίστα, το Ρουπακιά ακόμη και με τον Κατίδη και με το ναζιστικό χαιρετισμό του; Μπορούμε εν τέλει να είμαστε και κάτι άλλο πέραν από μαριονέττες;
Όπως έγραψε ο ίδιος ο Νίκος Κούνδουρος: «Nα ‘ναι καλά το μακρονησιώτικο θέατρο για την αίσθηση του λόγου που μου χάρισαν οι κακότεχνες παραστάσεις, που με κάποιο ενθουσιασμό και κάποια υστεροβουλία ανεβάζαμε στο πέτρινο θέατρο, όπου τέσσερις χιλιάδες απόκληροι της κοινωνίας χειροκροτούσαν για να λυτρωθούν για δύο ώρες από την εφιαλτική ζωή του στρατοπέδου. Και περνούσαν τα χρόνια.
Όταν κάποια στιγμή βρέθηκα στην κοινωνία των ανθρώπων και καθώς με κυνηγούσαν για πολύ καιρό οι βαριές κουβέντες των ηθοποιών, τα κείμενα, η συγκίνηση που σκορπούσαν στα τέσσερις χιλιάδες σιωπηλά πρόσωπα των συντρόφων που γέμιζαν τις πέτρινες κερκίδες, σκέφτηκα πως αυτό ήθελα για την υπόλοιπη ζωή μου».
Από το θεατρικό εγχείρημα Ρε Αλέξης:
ΡΕ ΑΛΕΞΗΣ (Βασίλης Κυριάκου)
Υ.Γ. Μπορεί το θέατρο να μην μπορεί να κάνει επανάσταση όπως ο ΡΕ ΑΛΕΞΗΣ- ο Κύπριος επαναστάτης του Μεσαίωνα-, μπορεί όμως να επαναφέρει την ιστορική μνήμη και ως ένα βαθμό να συνεισφέρει στην κομμουνιστική ηθική που έχει μπει και αυτή στις ελληνικές καλένδες.