Η 29χρονη Λεμεσιανή Ντόρια Χαραλάμπους είχε ανεβάσει μια φωτογραφία όπου σε μια φτιαγμένη από τσίγκους και με χωμάτινο πάτωμα ορθόδοξη εκκλησία στην Κένυα βάφτιζε ένα κοριτσάκι, χαρίζοντάς του μάλιστα το όνομα Μητροδώρα που είχε η δική της γιαγιά.

«Μακριά από τα mall, τα club, την οικογένειά μου, τις χρυσές εκκλησίες, πέρασα τα πρώτα μου αληθινά Χριστούγεννα».

«Από ποια ανάγκη κάνεις ό,τι κάνεις;» ήταν ένα από τα ερωτήματα που της έθεσα και ειλικρινά ήθελα να μου απαντήσει, όπως επίσης και πως είναι να περνάς Χριστούγεννα σε ένα τόσο ιδιαίτερο μέρος.

Όταν καταφέρνεις να χαρίσεις ένα χαμόγελο σε ένα παιδάκι που το έχει ανάγκη τότε αυτό το παιδάκι σου χαρίζει μέσα σε αυτά τα κλάσματα δευτερολέπτου ένα κομμάτι παράδεισο, και εγώ αυτό το παράδεισο ψάχνω εδώ στη γη να δώσει νόημα στη ζωή μου.

Είναι το πρώτο μωρό που βαφτίζεις στην Κένυα;

Είναι το δεύτερο παιδάκι που βαφτίζω. Είμαι επίσης νονά ενός υπέροχου κοριτσιού, της Άννας Μαρίας, που φέτος θα κλείσει δέκα ετών, την οποία υπερλατρεύω και είμαι πολύ περήφανη για εκείνην.

Τι σκεφτόσουν κατά τι διάρκεια της βάφτισης και πως ένοιωθες;

Ήταν ανάμεικτα τα συναισθήματα εκείνη τη στιγμή καθώς διάφορες σκέψεις στριφογύριζαν στο μυαλό μου. Οι εικόνες που αντίκρυζα εκείνη τη στιγμή μού δημιουργούσαν μια έντονη συναισθηματική φόρτιση. Έβλεπα τους τοίχους της εκκλησίας που ήταν φτιαγμένη από λαμαρίνα και το πάτωμα που ήτανε από χώμα και σκεφτόμουνα ότι μέσα σε αυτή τη μικρή εκκλησία χωρούσε τόση άπλετη αγάπη που πλημμύριζε τον χώρο και γέμιζε τις ψυχές μας. Σκεφτόμουνα ότι ένιωθα περισσότερη αγάπη μέσα σε αυτή τη ταπεινή εκκλησία από όση ένιωσα ποτέ μέσα σε τεράστιους καθεδρικούς, με χρυσούς πολυέλαιους, ανάμεσα σε καλοντυμένους παρευρισκόμενους.

Κοίταζα τους καλεσμένους, δηλαδή τους κάτοικους του μικρού χωριού καθώς και τα παιδάκια τους, που με κάθε ευκαιρία μου χαρίζανε χαμόγελα γεμάτα αγάπη και εκτίμηση. Ιδιαίτερη συγκίνηση μου προκάλεσε και η μητέρα της Δώρας, η οποία με κάθε ευκαιρία κατά τη διάρκεια του μυστηρίου μού έσφιγγε το χέρι και μου έλεγε ψιθυριστά «σε ευχαριστώ». Σε κάποια στιγμή δυσκολεύτηκα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου όταν επιτέλους κράτησα στην αγκαλιά μου τη Δώρα και είχε τελειώσει η βάφτιση. Τότε, σκέφτηκα την αγαπημένη μου γιαγιά Δώρα να μας κοιτάζει από ψηλά και να χαμογελά και της ζήτησα να προσέχει και αυτό το αγγελούδι όπως προσέχει εμένα.

Δεν σου κρύβω πως με την επιστροφή μου στη Κύπρο δυσκολεύομαι λίγο να αντιμετωπίσω τη δική μας πραγματικότητα.

Από ποια ανάγκη κάνεις ό,τι κάνεις;

Αυτή είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση αν και αρκετά επίπονη για να απαντηθεί. Θα μπορούσα να σου απαντήσω με μία κλισέ αλλά και ειλικρινή ατάκα πως «ο εθελοντισμός και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο είναι τρόπος ζωής». Ή να σου έλεγα πως η καλοσύνη είναι το ύψιστο αγαθό στον άνθρωπο.

Όλα αυτά ισχύουν αλλά υπάρχει και μία βαθύτερη ανάγκη να προσφέρω αγάπη η οποία είναι απόλυτη αλληλένδετη με την ανάγκη να δώσω νόημα στην ύπαρξή μου. Όταν καταφέρνεις να χαρίσεις ένα χαμόγελο σε ένα παιδάκι που το έχει ανάγκη τότε αυτό το παιδάκι σου χαρίζει μέσα σε αυτά τα κλάσματα δευτερολέπτου ένα κομμάτι παράδεισο, και εγώ αυτό το παράδεισο ψάχνω εδώ στη γη να δώσει νόημα στη ζωή μου.

Ποια είναι η πιο όμορφη ευχή που πήρες είτε από κάποιον που ήταν εκεί είτε από κάποιον στην Κύπρο;

Μια όμορφη ευχή που πήρα ήταν από το, Μητροπολίτη Κένυας Μακάριο, ο οποίος μου ευχήθηκε να επιστρέψω σύντομα στη Κένυα και να συνεχίσουμε μαζί το επίπονο και δύσκολο έργο του και να συνεχίσω πάντα να έχω αγάπη και ηρεμία στη ψυχή μου.

Έχουμε βιώσει σε αυτό το ταξίδι πρωτόγνωρες εμπειρίες -που μόνο σε ταινίες έχω δει- για να εγκαινιάσουμε μία εκκλησία στο σημείο που πριν 3 μήνες έγιναν σφαγές Χριστιανών.

Τι άλλο έκανες στην Κένυα πέραν από τη βάφτιση;

Η βάφτιση είναι ένας από τους δύο λόγους που πήγα στην Κένυα. Ο δεύτερος είναι το γεύμα Χριστουγέννων για τα ορφανά παιδάκια του ορφανοτροφείου «Μακάριος». Οι οργανώσεις «Εθελοντές Αγάπης» και ο Ερυθρός Σταυρός Κλάδος Λεμεσού, στις οποίες είμαι μέλος της επιτροπής τους, έχουνε χορηγήσει αυτό το ετήσιο γεύμα καθώς και ένα δωράκι για όλα τα παιδάκια για τη μέρα των Χριστουγέννων. Έχουμε επίσης επισκεφτεί την φυλή των Μασάι και έχουμε παρευρεθεί στη μεγάλη τους συγκέντρωση και τη πόλη Μομπάσα.

Επίσης, κάναμε ταξίδι 2000 χιλιομέτρων μέχρι τον Ινδικό Ωκεανό για να επισκεφτούμε το Μπεκετόνι στα σύνορα της Σομαλίας, περνώντας από ζούγκλα με Σομαλούς τρομοκράτες και συνοδεία στρατού. Έχουμε βιώσει σε αυτό το ταξίδι πρωτόγνωρες εμπειρίες -που μόνο σε ταινίες έχω δει- για να εγκαινιάσουμε μία εκκλησία στο σημείο που πριν 3 μήνες έγιναν σφαγές Χριστιανών. Και το καλύτερο, όταν χάλασε το αμάξι στη μέση της ζούγκλας μάς τραβήξανε με σχοινί Μουσουλμάνοι περαστικοί αποδεικνύοντας πως η ανθρωπιά δεν βλέπει θρησκεία.

Κάτι που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας είναι πως το μεγαλύτερο δώρο που μου χάρισε η Κένυα είναι η απάντηση στο αιώνιο ερώτημα εάν υπάρχει Θεός. 

Πως είναι να περνάς Χριστούγεννα σε ένα τέτοιο μέρος;

Όμορφα και δύσκολα συνάμα, είναι ένα μάθημα ζωής που θα κουβαλάω μέσα μου για χρόνια. Δεν σου κρύβω πως με την επιστροφή μου στη Κύπρο δυσκολεύομαι λίγο να αντιμετωπίσω τη δική μας πραγματικότητα. Έχουμε τόσες ευκολίες και αντιθέτως περιπλέκουμε τη ζωή μας τόσο πολύ. Έχω δει εικόνες φτώχιας, εξαθλίωσης που πλέον με βαραίνει ένα φορτίο ευθύνης προς τους ανθρώπους εκείνους και θα τους κουβαλάω μαζί μου μια ζωή. Θα σου πω όμως και κάτι άλλο, έχω πάρει πολύ περισσότερα από όσα έχω δώσει. Και το σημαντικότερο που έχω πάρει είναι απαντήσεις για το τί έχει πραγματικά σημασία στη ζωή. Οι άνθρωποι αυτοί μου χαρίσανε το μεγαλύτερο δώρο με το χαμόγελό τους, ξυπόλυτοι, πεινασμένοι αλλά πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη. Πόσο αχάριστοι πρέπει να νιώθουμε εμείς όταν παραπονιόμαστε για απλά καθημερινά πράγματα όταν συνάνθρωποί μας με τόσες δυσκολίες είναι πάντα χαμογελαστοί; Μακριά από τα mall, τα club, την οικογένειά μου, τις χρυσές εκκλησίες, πέρασα τα πρώτα μου αληθινά Χριστούγεννα και αυτό το οφείλω στη Κένυα και το Μητροπολίτη Μακάριο.

Κάτι τελευταίο που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας είναι πως το μεγαλύτερο δώρο που μου χάρισε η Κένυα είναι η απάντηση στο αιώνιο ερώτημα εάν υπάρχει Θεός. Λοιπόν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ο Θεός υπάρχει και ζει στην Κένυα. Ζει στο γέλιο των παιδιών, σε κάθε ηλιοβασίλεμα, σε κάθε θρόισμα του ανέμου, στις μάνες που κουβαλάνε νερό για χιλιόμετρα και μόλις σε αντικρύσουν θα σου χαμογελάσουν δίχως να σκεφτούν το αβάσταχτο βάρος στις πλάτες τους. Ο Θεός υπάρχει και ζει στη Κένυα και μαζί του ζει και ένας πολύ καλός του φίλος και πιστός υπηρέτης, ο Μακάριος Τηλλυρίδης Κένυας, και είμαι ευγνώμων που γνώρισα και τους δύο.