Όποια και να είναι δική σου αλήθεια παρόλα αυτά, είναι σχεδόν αδύνατο να αντισταθείς στην επιβλητική, σχεδόν επιθετική, ομορφιά του Αγίου Όρους.

Μια ομορφιά που πηγάζει τόσο από τη φύση, όσο και από τους ανθρώπους που ζουν και δημιουργούν εκεί.

Μπορεί να έχεις πάει και να γνωρίζεις καλύτερα τα δεδομένα, αλλά και αν δεν έχει τύχει ακόμη να βρεθείς σε κάποιο από τα μοναστήρια του Όρου Άθως, είναι αρκετό να παρακολουθήσεις το εξαιρετικό φωτογραφικό υλικό που δημοσίευσε σε άρθρο της η Guardian και θα βιώσεις όλη τη μυσταγωγία, τη γαλήνη, την ηρεμία και τη μοναδικότητα τόσο των ανθρώπων, όσο και του τόπου εκεί.

 

Ο φωτογράφος Rick Findler και ο Matt Fidler, επισκέφθηκαν την περιοχή, για να καταγράψουν τη ζωή των μοναχών που ζουν στην παλαιότερη μοναστική κοινότητα του κόσμου, την καθημερινότητα τους, αλλά και να μάθουν γιατί το Άγιο Όρος αποτελεί την πνευματική πρωτεύουσα της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης σε όλο τον κόσμο.

 

Διαθέτοντας περίπου 20 Μοναστήρια και σχεδόν 2,000 μοναχούς, το Όρος Άθως αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κέντρα της Ορθοδοξίας στον κόσμο, το οποίο είναι τοποθετημένο σε μια ελληνική χερσόνησο.

Η ζωή των μοναχών εκεί, έχει μεταβληθεί ελάχιστα από τότε που έφτασαν οι πρώτοι μοναχοί εκεί, γύρω στον 9ο αιώνα μ.Χ. Οι περισσότεροι ζουν πίσω από τους τοίχους του Μοναστηριού που έχουν επιλέξει, ενώ άλλοι επιλέγουν την πλήρη απομόνωση, μακριά από πειρασμούς και περισπασμούς.

 

Οι γυναίκες απαγορεύονται να πλησιάσουν στα 500 μέτρα από την ακτή, και αυτό ισχύει ακόμα και για τα θηλυκά ζώα, τα όποία απαγορεύεται να περπατούν στο Όρος. Η αυστηρή τήρηση του Άβατου, οφείλεται όπως υποστηρίζει μια θεολογική θεωρεία, στο γεγονός ότι η Παναγία είχε επισκεφθεί τη συγκεκριμένη χερσόνησο και προσευχήθηκε για να είναι μόνη της εκεί, έτσι το Άβατο ισχύει ακόμη για χάρη Της.

 

Υπάρχει βέβαια και η δικαιολογία της πρόκλησης και του πειρασμού, αφού η γυναικεία παρουσία σε κάποιο από τα αμιγώς αντρικά μοναστήρια, μπορεί να θέσει σε πειρασμό τους μοναχούς και να τους οδηγήσει σε αμαρτωλές σκέψεις και πράξεις.

 

Για την πλειοψηφία των μοναχών που ζουν σε κάποιο από τα 20 μοναστήρια του Αγίου Όρους, οι προσευχές τους αποσπούν τον περισσότερο χρόνο. Ακόμη και την ώρα που εργάζονται σκληρά, ή τρώνε προσεύχονται.

 

Οι λειτουργίες πραγματοποιούνται συνήθως στις περίτεχνες εκκλησίες των μοναστηριών με τις ώρες και τη διάρκεια να διαφέρουν. Κάποιες λειτουργίες μάλιστα μπορεί να κρατήσουν μέχρι και 6 ώρες.

 

Οι περισσότερες προσευχές γίνονται τις βραδινές ώρες, με μια από αυτές να ξεκινά στις 2:00 τα μεσάνυχτα και να τελειώνει στις 6:00 το πρωί – και αυτό γιατί οι μοναχοί θεωρούν πώς η προσευχή είναι ευκολότερη όταν το μοναστήρι είναι τελείως ήσυχο.

Μια συχνή παρανόηση είναι πώς οι μοναχοί όλοι μέρα κάθονται και προσεύχονται, χωρίς να κάνουν τίποτα άλλο. Στην πραγματικότητα όμως, περνάνε πολύ χρόνο δουλεύοντας σε εργασίες που δίνονται σε αυτούς από τον Ηγούμενο της Μονής.

 

Οι εργασίες αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν από την καθαριότητα των ξενώνων, μέχρι την παραγωγή κρασιού, την ετοιμασία του δείπνου ακόμα και εργασίες αναδόμησης και επιδιόρθωσης του μοναστηριού.

 

Κάθε μοναχός, καταβάλλει το υπέρτατο των δυνατοτήτων του για κάθε δουλειά που τα ανατίθεται, αφού πιστεύεται πώς οι εργασίες αυτές έρχονται κατευθείαν από το Θεό, για αυτό και πολύ συχνά προσεύχονται καθόλη τη διάρκεια των εργασιών τους.

 

Οι μοναχοί τρώνε σιωπηλά, ενώ συχνά ακούνε έναν μοναχό ο οποίος προσεύχεται από την Τράπεζα της Μονής. Το φαγητό τις περισσότερες φορές είναι πολύ απλό και περιλαμβάνει συνήθως λαχανικά και κάποιες φορές ψάρι, ενώ συνοδεύεται από νερό και κρασί.

 

Τα περισσότερα συστατικά συνήθως προέρχονται από τις καλλιέργειες των μοναχών που έχουν στις φάρμες τους, ενώ το κρασί είναι και αυτό από τους δικούς τους αμπελώνες.

Αν ένας μοναχός δεν προτιμά την μοναστηριακή ζωή, μπορούν να ζήσουν σε μια σκήτη, μια μικρή κοινότητα η οποία τους επιτρέπει να έχουν μια σχετική απομόνωση.

 

Το πιο απομονωμένο σημείο του Αγίου Όρους, είναι το κομμάτι Καρούλια, στο οποίο τα κελιά των μοναχών κρέμονται κυριολεκτικά πάνω στην άκρη του βουνού, με τα κύματα της θάλασσας να σκάνε μερικά μέτρα πιο κάτω.

 

Οι μοναχοί μπορεί να επιλέξουν την ασκητική ζωή, ζώντας στην πλήρη απομόνωση και την απλότητα για να νιώθουν πιο κοντά στο Θεό, μακριά από κάθε ενόχληση στις προσευχές τους.

Εντυπωσιακό αποτελεί και το γεγονός, ότι μερικά χρόνια πριν οι ερημίτες –οι μοναχοί που ζούσαν στις σκήτες- μπορούσαν να έχουν πρόσβαση στα κελιά τους μόνο με σχοινιά και αλυσίδες τα οποία κινούνταν με αυτοσχέδιες τροχαλίες.

 

Στα πιο δύσβατα κελιά οι ερημίτες που χρειάζονταν βοήθεια έπρεπε να σηκώσουν μια σημαία για να ειδοποιήσουν κάποιο γείτονα και μόνο τότε κάποιος μπορούσε να επισκεφθεί το κελί τους.