Μια πιθανή απάντηση δώσαμε, χθες, εμείς {...>>>δες εδώ σχετικό άρθρο}

Για να είμαστε, όμως, πιο σωστοί, ζητήσαμε από μια ειδικό-ψυχολόγο να απαντήσει σχετικά στο πιο πάνω ερώτημα, έτσι ώστε να βρουν την απάντηση όλοι όσοι νοιώθουν αμήχανα όποτε δουν ένα ομόφυλο ζευγάρι και ειδικά όταν «παρών» είναι και τα παιδιά τους.

Γράφει η Στέλλα Μυριάνθους MSc

Τι είναι οικογένεια, σεξουαλικότητα, αγάπη και σεβασμός. Αυτά είναι πρέπει να απαντήσουμε πρώτα στον εαυτό μας, βγαίνοντας από τα στερεότυπα και την άγνοια. Όταν γνωρίζουμε τις απαντήσεις σε αυτά, τότε θα είναι και πιο εύκολο να απαντήσουμε στα παιδιά μας τυχόν ερωτήσεις τους για ομόφυλα ζευγάρια.

Οικογένεια δεν είναι απαραίτητα μια μαμά, ένας μπαμπάς και τα βιολογικά παιδιά τους. Δεν είναι οικογένεια τα άτεκνα ζευγάρια; Τις μονογονεϊκές οικογένειες θα πρέπει να τις λέμε αλλιώς; Τα υιοθετημένα παιδιά; Τα παιδιά που δεν έχουν γονείς και τα μεγαλώνουν οι παππούδες, θείοι κλπ;

Υγιής οικογένεια δεν είναι το στερεότυπο που έχουμε μάθει, είναι η αγάπη, ο σεβασμός, η οικειότητα και τόσα που μας οδηγούν πολλές φορές να λέμε τους καλούς φίλους οικογένεια!

Σεξουαλικότητα, ταυτότητα φύλου κλπ. Ναι δεν είναι όλα ένα πράγμα!

Αν πάρουμε, λοιπόν, παιδάκια γύρω στο τρίτο έτος της ηλικίας τους και τα ρωτήσουμε αν είναι αγόρια ή κορίτσια, θα μας πουν με σιγουριά (και βλέποντάς μας παράξενα το πιο πιθανόν) πως τα αγόρια είναι αγόρια και τα κορίτσια κορίτσια (είναι και η ηλικία του ροζ-γαλάζιο, κούκλες-αυτοκινητάκια κλπ). Σιγά-σιγά μεγαλώνοντας, μέσα στην ομάδα των ίδιων παιδιών, πιθανόν να αρχίσει ένα παιδάκι (στα 100 λένε οι στατιστικές) να νοιώθει διαφορετικό. Νοιώθει διαφορετικό μέσα σε μια κοινωνία που κρύβεται στην άγνοια, τα στερεότυπα και τον φόβο, για κάτι που δεν κατανοεί. Σε μια κοινωνία που δεν ξέρει τη διαφορά μεταξύ διεμφυλικού, ομόφυλου κλπ, αλλά ξέρει να έχει άποψη και να πολεμά.

Ένα μικρό παιδί, λοιπόν, αν εμείς δεν δώσουμε διαστάσεις σε ένα θέμα, το πιθανότερο είναι να μην έχει απορίες, να μην του φανεί παράξενο, αφύσικο ή άξιο απορίας. Τα παιδιά δεν βιάζονται να κρίνουν αλλά να μάθουν.

Αν, όμως, το παιδάκι μας έχει απορίες, πώς απαντώ; Σίγουρα, η απάντηση μας θα είναι σχετική και με το τι πιστεύουμε εμείς, είναι λογικό, γιατί αυτό γνωρίζουμε και θέλουμε να μεταφέρουμε στα παιδιά μας (γι’ αυτό καλό είναι να ξέρουμε τι πιστεύουμε και γιατί). Απαντούμε στο παιδί ανάλογα με το τι μας ρωτά και τίποτα περισσότερο, όχι για να αποφύγουμε αλλά για να γίνουμε κατανοητοί. Τι γνωρίζει για τα ετερόφυλα ζευγάρια; Τι ξέρει για τη σχέση της μητέρας με τον πατέρα; Απαντώ στο ίδιο επίπεδο. Μπορώ να αναφέρω ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο και αυτό είναι που μας κάνει μοναδικούς (φέρνω απλά παραδείγματα, πχ «σου αρέσουν  τα ίδια πράγματα με τον αδελφό σου;» κλπ). Καταρρίπτω κάποια στερεότυπα με καθημερινά παραδείγματα ( πχ βλέπω ποδόσφαιρο αλλά είμαι κορίτσι, δεν μου αρέσει το ροζ αλλά είμαι κορίτσι, στον πατέρα σου αρέσει να μαγειρεύει κλπ). Μπορώ να εξηγήσω και για το πως αγαπάμε διαφορετικά (τον σύντροφο, τα παιδιά, τους φίλους, κάποιοι και τα κατοικίδια κλπ) δεν είναι πιο λίγο ή πιο πολύ είναι απλώς διαφορετικά.

Το σημαντικό είναι να απαντούμε απλά, με σεβασμό και τόνο φυσιολογικό έτσι ώστε τα παιδιά μας να εκτιμήσουν τη μοναδικότητα του κάθε ενός και να μην το μεγεθύνουν.

Σέβομαι κάθε άποψη και στάση ζωής και έχω την απαίτηση να με σέβονται, είτε με αποδέχονται είτε όχι, αυτό ίσως να πρέπει να είναι το νόημα όσων θα πούμε στα παιδιά μας.

Έτσι κι αλλιώς, κανείς, πιστεύω, δεν υποστηρίζει το bullying!