«Tο ταξίδι ξεκινά με εμάς τους δύο να γνωριζόμαστε, να μιλάμε, να βρισκόμαστε και να χανόμαστε ξανά και ξανά, ένα ταξίδι με άγνωστο όμως προορισμό, ίσως αυτό να μας κέντριζε το ενδιαφέρον κάθε φορά για ένα καινούργιο ξανά, το άγνωστο, το αβέβαιο. Μετά από καιρό αποφασίζουμε να είμαστε μαζί, σε σχέση δηλαδή. Εμείς, δεν το ξέραμε έτσι, εμείς απλά φτιάξαμε έναν κόσμο δικό μας και μπήκαμε μέσα με την ελπίδα ότι ποτέ δεν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Περάσαμε ένα μικρό διάστημα ζώντας το ‘μαζί’. Οι τσακωμοί όμως ήταν αρκετά συχνοί, και τελικά δεν ήσουν έτοιμος για πολλά. Πιεζόσουν από το όνειρο ή φοβόσουν την αλήθεια;
Πέρασαν μήνες και μιλήσαμε ξανά, τυπικά σαν δύο γνωστοί. Αποφασίζουμε να είμαστε και πάλι μαζί, μετά από 7 μήνες. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα, έμοιαζες τόσο σίγουρος γι’ αυτά που ξεστόμιζες, ήθελες μια καινούρια αρχή, έτοιμος να δώσεις τα πάντα και εγώ ενεργός θεατής περίμενα να ανταποδώσω στα δικά σου θέλω και να ζήσω από την αρχή το όνειρο, έτσι το έλεγες, όνειρο! Τρελά ερωτευμένοι, ζήσαμε μία περίοδο που όμοια της δεν είχαμε ξαναζήσει, μου σιγοψιθύριζες «είμαι ευτυχισμένος» και εγώ, σου έλεγα.
Ζούσαμε την κάθε στιγμή μαζί, ξυπνούσα δίπλα σου, ήσουν φίλος, σύντροφος και εραστής, ήμουν η γυναίκα σου. Ήσουν τόσο σίγουρος γι' αυτά που ήθελες και μου το μετέφερες με το δικό σου τρόπο, μέρα με τη μέρα, ολοένα και περισσότερο. Στα δύσκολα ήμουν εκεί για σένα, στα δύσκολα μου, δεν έφευγες ούτε λεπτό, εκεί να με συμβουλεύεις και εγώ να σε στηρίζω. Αν ρωτάτε για καυγάδες, εννοείται πως υπήρχαν, τόσο συχνοί όσο και την προηγούμενη φορά, όμως τώρα ξέραμε τι θέλαμε, και θέλαμε ο ένας τον άλλον. Έρχεται καλοκαίρι, και ακόμη είμαστε μαζί. Φίλοι και γνωστοί αδυνατούσαν να πιστέψουν πως αυτοί οι δύο που μέρα παρά μέρα τσακώνονταν είναι ακόμα μαζί.
Ιούνιος. Ένας μήνας που έζησα μερικές από τις πιο όμορφες, αλλά και πιο θλιβερές στιγμές της ζωής μου. Επιστρέφουμε από τις διακοπές και μετά από μέρες πάλι χώρια. Για μέρες δεν ήξερα το γιατί. Σκόρπιες και αβάσιμες δικαιολογίες. Προσπάθησα να μάθω, αλλά εσύ ήθελες απλά να φύγεις. Περνούν μέρες και εγώ παλεύω να ζήσω χωρίς εσένα, ζω με αναμνήσεις. Και τι δεν θα έδινα να γυρνούσα τον χρόνο πίσω. Στις μέρες της ευτυχίας.
Δύσκολο να ζω μακριά απ’ ότι αγαπώ, μα μαθαίνω να το κάνω και αυτό. Και ξαφνικά έρχεσαι πάλι πίσω. Μου λες ότι δεν είσαι καλά και θες να μιλήσουμε. Ήξερα πως πάντα σε ηρεμούσα, σου έδινα δύναμη να συνεχίσεις, μαζί μου ήσουν αλλιώς, βλέπεις σου έβγαζα την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, ήμουν ο άνθρωπός σου και πάντα θα είμαι. Λάθος μου, αλλά ήρθα σ’ αυτή τη συνάντηση, μου ήταν αδύνατο να πω όχι.
Συναντιόμαστε, δεν είχε αλλάξει τίποτα. Μια αγκαλιά αλλάζει τα πάντα, η δική μας αγκαλιά δεν είναι σαν όλες τις άλλες, η δική μας τα γιατρεύει όλα. Μένουμε αγκαλιασμένοι για αρκετή ώρα, δεν έχουμε πει τίποτα κι όμως ξέρω τα πάντα. Πώς γίνεται αυτό; Μια νύχτα γεμάτη πάθος, υποσχέσεις και όνειρα. Ξύπνησες μέσα μου όλα όσα έκρυψα καλά, το χειρότερο όμως είναι ότι κι εσύ το ένιωθες, ήσουν εκεί, όσο καμία άλλη φορά. ‘Κάπου βαθιά η φωτιά καίει ακόμη’, μου ψιθύρισες, η φωτιά δεν έσβησε ποτέ, δεν θα σβήσει ποτέ!
Περνούσαν οι μέρες, είχαμε επικοινωνία, ήθελες να είσαι σίγουρος πως είσαι ο μόνος άντρας στη ζωή μου. Φοβόμουν να το παραδεχτώ. Ήσουν, αλλά δεν το έμαθες ποτέ, νόμιζες ότι ερχόσουν δεύτερος. Κάθε βράδυ μου άνοιγες και πάλι την καρδιά σου, να τα πιστέψω όμως και να παγιδευτώ ξανά ή να ζω συνεχίσω με την απουσία σου;
Η ζωή σου ξεκίνησε να αλλάζει προς το καλύτερο, εκεί που άρχισες να πιάνεις πάτο, σου δίνεται η ευκαιρία για μια καλή δουλειά. Τώρα πια δεν με χρειάζεσαι, έτσι σκέφτηκα, τώρα πρέπει να μείνεις μόνος.
Ήθελες να γιορτάσουμε το νέο σου ξεκίνημα μαζί, όπως παλιά, κι εγώ τι άλλο να κάνω ήρθα, νόμιζα πως όλο αυτό μου έκανε καλό, το να σε βλέπω, να σε αγγίζω, να γελώ μαζί σου. Η νύχτα συνεχίζεται με εμάς τους δύο αγκαλιασμένους μπροστά στη θάλασσα να τραγουδάμε. Καταλήγουμε ο καθένας μόνος του.
Ξημερώνει Παρασκευή, δεν έχω κλείσει μάτι. Πώς είναι δυνατόν, όταν είμαστε χώρια να είμαστε τόσο ξένοι μεταξύ μας και όταν είμαστε μαζί να μην ξεκολλάει ο ένας από τον άλλον; Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε αυτό το παράλογο μοτίβο του έρωτα. Σαν γνήσια επιπόλαια γυναίκα, σου ανακοινώνω την απόφαση μου κι εσύ αφού στην αρχή αντιδράς, μετά εντελώς ψυχρά το δέχεσαι. Δεν έκανε διαφορά για σένα ή μήπως δεν έβλεπες πέρα από τον εγωισμό σου;
Μετά από μέρες βγαίνω για καφέ με κάποιον που γνώρισα, και σε βλέπω μπροστά μου, δεν μιλάμε, δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν τώρα μοιάζουν με ξένοι. Σ’ αγαπάω, φώναξα, από μέσα μου. Το βράδυ παίρνω μήνυμα σου, δεν απαντάω. Λογικά, μπορεί τώρα να ξύπνησε μέσα σου η επιθυμία να μάθεις το λόγο που διάλεξα να μείνουμε χώρια, ή μπορεί να ήταν η περιέργειά σου για το άτομο που ήταν μαζί μου. Επιμένεις, να θέλεις να επικοινωνήσεις μαζί μου, κι εγώ τελικά υποκύπτω. Σε παίρνω τηλέφωνο. Ίσως να ήταν η εκδίκηση σου, μου μίλησες όσο πιο απαίσια μου έχει μιλήσει άνθρωπος στη ζωή μου.
Αν σε άκουγε κάποιος, θα πίστευε ότι για σένα ήμουν ένα τίποτα. Όμως εγώ ξέρω. Δεν εννοούσες τίποτα, απ’ όσα είπες. Ήθελα να σε δω, να μου ξαναπείς αυτά τα λόγια κοιτώντας με στα μάτια. Ήσουν ψυχρός, τίποτα δεν σε άγγιζε. Μου είπες, ‘τέλος’ και έφυγες χωρίς να με κοιτάξεις. Αγαπηθήκαμε τρελά, ενωθήκαμε και χωρίσαμε, ίσως να σπάσαμε το μοτίβο του έρωτα μας για πάντα, μπορεί και όχι, ποιος ξέρει; Καλή αρχή λοιπόν αγάπη μου…»
#AskTipster
Αν θέλεις κι εσύ απάντηση στην απορία σου γράψε στο mail sextalk@cityfreepress.com.cy.
