Τους φίλους σου τους επιλέγεις, τους συγγενείς σου όμως τους βρίσκεις έτοιμους. Μεγάλη κουβέντα, με πολλαπλές αναγνώσεις μάλιστα. Όλοι έχουμε συγγενείς που κάθε φορά που τους βλέπουμε μάς ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Όλοι έχουμε συγγενείς που μόλις μας δουν είναι με τη γλωσσίτσα έξω έτοιμοι να πετάξουν το δηλητήριο, να πουν την κακιούλα τους, να αναδείξουν μεγαλοπρεπώς τα κόμπλεξ τους.

Επειδή όμως το αίμα νερό δεν γίνεται και επειδή στις περισσότερες περιπτώσεις δεν μπορείς καν να τους αποφύγεις, ας σφίξουμε τα δόντια και ας τους υποστούμε όπως ανεχόμαστε κι άλλα πολλά πράγματα που δεν μας αρέσουν αλλά... αντέχουμε και προχωράμε.

Ένας τρόπος να διαχειριστούμε αυτή την ηλίθια κατάσταση είναι να τα διακωμωδούμε και να στέλνουμε στη CITY της ιστορίες μας, αναδεικνύοντας πόσο κούκου κόσμος (συγγενείς ή μη) κυκλοφορεί εκεί έξω.

Ξεκινάμε με τα πιο κάτω παραδείγματα, που σίγουρα φωτογραφίζουν πολλούς, ενώ ενδεχομένως να γίνουμε και πιο συγκεκριμένοι στο μέλλον, οπότε καλό είναι να έχουν το νου τους κάποιοι λατρεμένοι συγγενείς πριν ξεκινήσουν να πετάνε το δηλητήριο.

Τι να πρωτοθυμηθώ… Να έρχεται η άλλη με ένα χαιρέκακο χαμόγελο ως τα αυτιά και να μου λέει «Μα είδα τον φίλο σου στη θάλασσα με μια ξανθιά την Τετάρτη! Και εν επήα να με δει, για να δω αν κάμνει τίποτε ύποπτο!». Για την ιστορία, η κοπέλα ήταν η μάμμα του...

Κούλλα

Τι είχες Άντυ μου… τι είχα πάντα! Είμαι 34 χρονών. Εάν εξαιρέσω τα «αθώα» παιδικά μου χρόνια, από ένα σημείο και μετά οι επίκαιρες συναντήσεις με τη ράτσα μου έχουν πάντα επίκαιρες συζητήσεις. Απλά ερωτήματα. «Μα, την κορού σου πότε εν να τη δούμε;». «Ρε Αντρέα μου (όπως με φωνάζουν οι συγγενείς) πότε εν να παντρευτείς;». Ενίοτε τα ερωτήματα μετατρέπονται σε ξεκάθαρες δηλώσεις. «Επάσιηνες, α». Άσε που έχουν και τη λύση: «Ρε Αντρέα μου, εν γίνεται τούτο το πράμα. Πρέπει να χάσεις κιλά. Κάμε καμιά δίαιτα». Αυτά λοιπόν συζητούν (από μόνοι τους) οι συγγενείς μου όταν με βλέπουν μπροστά τους. Κι εσύ προσπαθείς να κρατήσεις τα προσχήματα. Παίζεις πελλόν! Την επόμενη φορά όμως λέω να τους απαντήσω κι ας μην έχει happy end. «Ποττέ, ολάν! Εν θέλω καμιά κορούα τζαι είμαι ΟΚ με τα κιλά μου. Άντε, γεια».

Άντυ

«Σόρι, έντζαι θέλω να επέμβω, αλλά ετοιμάζεστε για τρίτο;». Επίσης, να θυμούνται και να σου λένε μπροστά σε κόσμο: «Θυμάσαι που ήσουν δύο χρονών και έφαγες εκείνη την κατσαρίδα που το πάτωμα;». Και φυσικά, «Δουλέφκεις τωρά ή κάθεσαι μπροστά που το κομπιούτερ ούλλη μέρα;». Επειδή, ως γνωστό, αποκλείεται να περάσει που το μυαλό κάποιου ότι δουλεύκεις άμα κάθεσαι μπροστά που το κομπιούτερ.

Ιωάννα

Όταν έχασα πολλά κιλά (λόγω διατροφικής διαταραχής) και μου είπαν «Μα ίνταλως έγινες έτσι;» και επίσης όταν φορούσα τα καινούρια μου γυαλιά ηλίου και είπε μου μια ‘καλοπροαίρετη’ θεία «Εν ωραία τα γυαλιά σου, εν που τους μαύρους στην Αθήνα;».

Νατάσα

Με βλέπει ξαδέλφη μου, έπειτα από αρκετό καιρό και μου λέει με ύφος τρόμου «Μα ένταλως έγινες έτσι;». Εξ αιτίας των κιλών που είχα πάρει.

Αντώνης

Σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις, σε δύο διαφορετικούς γάμους ξαδερφιών που είχα καιρό να τους δω. Να τους λαλώ όλο ενθουσιασμό «Να ζήσετε!» στην χαιρετούρα, και να μου απαντούν «Μα έχασες τέλια τα μαλλιά σου α!». Πόσο αμπάλατος μπορεί να εν κάποιος. Επίσης, όταν το επισημοποιήσαμε με τη σημερινή σύζυγό μου, εκάμαμε ένα πάρτι σε ένα bar-restaurant στην παλιά πόλη. Τίποτε επίσημο, απλώς εκαλέσαμέ συγγενείς και φίλους για να φάμε, να πιούμε και να διασκεδάσουμε. Ούτε το κλασσικό να στέκεσαι και να έρχονται να σε χαιρετούν. Πολλά casual όλη η φάση. Έρχεται τότε μια γλυκούλα θεία και λαλεί μας: «Κύριε ελέησον πιον. Σταθείτε σιόρ κάπου να σας σιερετά ο κόσμος». Ενώ «επαίξαν» και τα κλασσικά, «Μα που μας εφέρετε δαμέσα δα, εν πολλά στενοκοπημένα». Είναι να μεν τους φκάλεις που τα καλούπια τους κάποιους.

Μάικ

Δύο θυμάμαι έντονα: «Πότε θα βάλετε μπρος για μωρό;» και «Κούρεψες το μαλλί σου και φάνηκε το μεγάλο κουτελάκι σου;».

Πάρης

«Ακόμα είσαι με αυτόν τον αχαΐρευτο;». Και να είναι μπροστά και ο αχαΐρευτος.

Έλενα

«Ου μάνα μου, μα δε την που ομόρφυνε τζαι τούτη». Λες και ήμουν hobbit και έσασα.

Μίνα

Το μαρτυρικό που ακούω χρόνια είναι «Εν να μεν βρεθεί κανένας τζαι για σένα;». Το πιο πρόσφατο αφορά το τατουάζ που έκανα «Μα εν όπως την τάτσα τουτο το tattoo. Ο τζίρης σου είδεν το;».

Μαρίλια

Στανταράκι η ατάκα «Μα έβαλες κανένα δύο κιλούθκια;» με και καλά γλυκό τρόπο. Κι επίσης προτού καν προλάβεις να πεις ένα γεια μόλις τους δεις, τους ακούς να λένε το κλασσικό «Μίλα μας και μην μας αγαπάς».

Δήμητρα

Η νονά μου μετά από δυο χρόνια που είχε να με δει, «Πω πω έχασες βάρος, μα δεν σου έχει μείνει στήθος, πώς να βρεις άντρα τώρα;». Και το άλλο εκπληκτικό που ακούω «Πανεπιστήμια, καριέρες τζαι πέλλαρες, μεγαλοπιάνεσαι και δε σου περνά. Η θέση της γεναίκας εν στο σπίτι να καθαρίζει, να μαειρεύκει του άντρα της τζαι να του κάμνει κοπελλούθκια τζαι να τα νεώσει».

Μαρία

Έπειτα από μήνες επισκέψεων στον διατροφολόγο, για να χάσω βάρος, πάω στη γιαγιά μου να τη δω. «Μα επάστινες», μου λέει και της απαντώ «ευχαριστώ», με μεγάλο χαμόγελο. Τότε γυρίζει και μου κάνει «Μα έντζαι ήταν κομπλιμέντο». Έφυα απ’ εκεί φορτωμένη με δύο τσάντες φαγητά και ας ετολμούσα να αρνηθώ.

Δέσποινα

Αυτό που ακούω συχνά είναι το κλασσικό «Άτε, πότε εννα παντρευτείς;» Ακόμα είμαι 27.

Άννα

Φωτογραφία: Retrocyprus (από την επίσκεψη της Raquel Welch στην Κύπρο, το 1970)

«Μα σαν να και έβαλες λίγα κιλά Όλγα μου;».

Όλγα

«Μα ακόμα να τελειώσεις τις σπουδές σου; Πόσα μαθήματα χρωστά, ακόμα;», λένε συχνά στους γονείς μου. Γιατί σας κόφτει;

Πρόδρομος

Όταν μετά από πολύ καιρό συναντήθηκα κάπου με έναν θείο μου. Μόλις με είδε, η πρώτη του κουβέντα ήταν «Μα επάστινες». Απάντησα του τζαι εγώ «Τζαι εσύ εκκέλιασες».

Κατερίνα