«Τότε, ο πόλεμος στη χώρα μου δεν είχε ξεκινήσει, αλλά όταν βρήκα αυτή την ευκαιρία για σπουδές με υποτροφία στο εξωτερικό δεν δίστασα να την αρπάξω. Πάντα μ’ ενέπνεε να ζήσω και σε άλλες χώρες και να γνωρίσω καινούργιους πολιτισμούς και συνήθειες», εξηγεί.

Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, τον συνάντησε το περασμένο καλοκαίρι στη Λευκωσία ενώ ανέμενε απάντηση στην αίτησή του για έκδοση φοιτητικής βίζας για τη Γερμανία. Με αληθινό πάθος για την αρχιτεκτονική, είχε ήδη κάνει αίτηση και έγινε δεκτός από το Πανεπιστήμιο Bauhaus Weimar για  μεταπτυχιακό στον τομέα της αρχιτεκτονικής και ΜΜΕ.

Εύχομαι κι ελπίζω ότι η οικογένειά μου θα παραμείνει ασφαλής.

Σήμερα, ζει στη Λευκωσία με καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας. Φύσει επινοητικός και δραστήριος, ο Μοχάμεντ εργάζεται ως μεταφραστής με μερική απασχόληση στην Υπηρεσία Ασύλου μέχρι να εκδοθεί η βίζα για τη Γερμανία. Τον ελεύθερο του χρόνο μελετά καινούργια προγράμματα αρχιτεκτονικής και βελτιώνει τις γνώσεις του στα Γερμανικά. Κατέχει τις βασικές γνώσεις αφού έχει ήδη παρακολουθήσει διάφορα διαδικτυακά προγράμματα για την εκμάθηση της γερμανικής γλώσσας.

Και μπορεί ο στόχος του να είναι η διεθνής σταδιοδρομία και ζωή, εντούτοις ο Mοχάμαντ νοσταλγεί τη Συρία που ήξερε πριν από τον πόλεμο και τους αγαπημένους του που άφησε πίσω. «Είναι πολύ λυπηρό να βλέπεις τη χώρα σου σ’ αυτή την κατάσταση. Ύστερα από τόσα χρόνια πολέμου υπήρξαν τόσα πολλά δεινά, χιλιάδες άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους κι εκατομμύρια έχουν γίνει πρόσφυγες. Οι μεγαλύτερες πόλεις έχουν εξαφανιστεί από τον χάρτη, πόλεις που κάποτε άκμαζαν όπως το Χαλέπι και το Χομς. Εύχομαι κι ελπίζω ότι η οικογένειά μου θα παραμείνει ασφαλής. Όταν άρχισε ο πόλεμος, προσπάθησα να φέρω τον αδελφό μου στην Κύπρο, αλλά αυτό δεν κατέστη  δυνατό και τώρα ο αδελφός μου δεν μπορεί πλέον να βγει από τη χώρα. Η οικογένειά μου δεν θέλει να ανησυχώ και με καθησυχάζουν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα» λέει ο Μοχάμαντ.

Μπορεί η ειρήνη στη Συρία να φαντάζει μακρινό όνειρο, ωστόσο ο Μοχάμαντ δεν παραιτείται από την ελπίδα και όταν τελειώσει ο πόλεμος σκοπεύει να πάει πίσω και να εφαρμόσει τις δεξιότητες που έχει αποκτήσει στην ανοικοδόμηση της Συρίας: «Βρίσκεται στο μυαλό μου, ναι, όταν τελειώσει ο πόλεμος θέλω να πάω πίσω και να βοηθήσω να ξαναχτιστεί η χώρα μου» ομολογεί.

 

Ο Μοχάμεντ, πλέον, εξασφάλισε την έκδοση της φοιτητικής του βίζας και μέχρι την επόμενη εβδομάδα θα μεταβεί στη Γερμανία για να κυνηγήσει το όνειρό του. «Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο ενθουσιασμένος και ευτυχής νιώθω. Ήμουν πραγματικά έτοιμος να βάλω τα κλάματα από τη χαρά μου όταν μ’ ενημέρωσαν [από την Πρεσβεία]», αναφέρει.

«Η Κύπρος παρόλα αυτά, θα μείνει στην καρδιά μου για πάντα. Λατρεύω την Κύπρο. Έχω πάει σε τόσα όμορφα μέρη σε αυτό το νησί, έχω κάνει φίλους ζωής εδώ και είμαι πραγματικά ευγνώμων σε όλους εκείνους τους ανθρώπους και τις οργανώσεις που με υποστήριξαν από τότε που ήρθα στην Κύπρο».

Η πανεπιστημιακή εκπαίδευση για νεαρούς πρόσφυγες παραμένει μακρινό όνειρο, παρά τις μεγάλες βελτιώσεις στον συνολικό αριθμό αυτών που φοιτούν χάρη στις επενδύσεις σε υποτροφίες και άλλα προγράμματα. Σύμφωνα με  τελευταία έκθεση της UNHCR για την εκπαίδευση των προσφύγων, μόνο το 1% του παγκόσμιου προσφυγικού πληθυσμού καταφέρνει να εγγραφεί σε πανεπιστήμιο, ενώ σε όλο τον κόσμο, η φοίτηση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αγγίζει το 36%. Ο Μοχάμαντ, ανήκει σε αυτό το 1%.

 

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στη σελίδα της unhcr.org.cy