Ήδη κάποιοι θα έχουν νιώσει το πρώτο σφίξιμο στο στομάχι κάνοντας ένα γρήγορο flash back στην εποχή που ως παιδιά λιώναμε στα λούνα παρκ μπροστά από το παιχνίδι με τις δαγκάνες και τα αρκουδάκια προσπαθώντας με τις ώρες να τσιμπήσουμε το λούτρινο, που φαινόταν ευκολάκι, και το οποίο λίγο πριν καταφέρουμε να κάνουμε δικό μας, έπεφτε ως δια μαγείας από την δαγκάνα επιστρέφοντας στην αγέλη του.

Και αντί να υποψιαστούμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, εμείς επιμέναμε να βάζουμε κι άλλα χρήματα γιατί, ‘δεν μπορεί αυτή τη φορά θα το κάνω δικό μου το αρκούδι’, λέγαμε καταλήγοντας στο τέλος με άδειες τσέπες και έναν εγωϊσμό στα πατώματα.

Το περίεργο είναι δε, ότι ενώ γύρω μας υπήρχαν πραγματικά παιχνίδια με σασπένς και αγωνία εμείς εξακολουθούσαμε να επιλέγουμε αυτά που όχι μόνο ήταν βαρετά, αλλά δεν μας χάριζαν ποτέ ούτε ένα μικρό παιχνίδι, έστω ένα δώρο.

Το PROVOCATEUR, θυμήθηκε μερικά από τα πιο καμένα παιχνίδια που παίζαμε μικροί και ίσως λίγο μεγαλύτεροι, στα Λούνα Παρκ και δεν κερδίζαμε ποτέ.

 

Δαγκάνες με κουκλάκια

Έφτασε ο καιρός να το παραδεχθείς. Στην πραγματικότητα πάντα σου ήταν άχρηστος ένας μεγάλος γουίνι ή κάτι fake handsfree ή ένας μεγάλο γουίνι να φοράει κάτι μούφα handsfree. Έπαιζες (και θα παίζεις) μόνο για τη νίκη. Αλλά κανείς δεν κέρδισε μέχρι σήμερα. Εκτός απ' τους νταλικέρηδες και τα ταμπλό των φορτηγών τους. Γιατί εσύ μπορεί να 'χες πιάσει τον αρκούδο και να 'σουν βέβαιος ότι για πρώτη φορά θα γλεντούσες την «δαγκάνα», όμως ο αρκούδος ποτέ δεν σου 'κανε τη χάρη.

 

Συγκρουόμενα

Από την παιδική μας ηλικία, μπαίνουμε μέσα σε φάση «θα σε λιώσω, που θέλεις να πιάνεις και τιμόνι», και μπορεί στο τέλος όλοι μας φεύγουμε ναι μεν χαρούμενοι, αλλά ποτέ ικανοποιημένοι και με το αίσθημα της νίκης (ή της ήττας) μέσα μας. Νικητής έβγαινε μόνο ο ιδιοκτήτης που οι 10 στροφές με τα αμαξάκια του κόστιζαν όσο ένα επιπλωμένο studio στη Λεμεσό.

 

Σουτάκια στην μπασκέτα

Πόσο κάψιμο; Πόσοι παιχταράδες; Πόσα λεφτά πεταμένα για τη δόξα και για λίγα παραπάνω σουτάκια ακόμα; Μιλάμε, ουσιαστικά, για το πιο τίμιο παιχνίδι του λούνα παρκ (για τα αγοράκια βεβαίως, βεβαίως!) που ακόμα και ο Στεφ Κάρι να ήσουν, κάποια στιγμή θα έχανες. Εκτός από κάνα δυο επαγγελματίες του Λούνα Παρκ, οι υπόλοιποι δεν είχαμε δεύτερο γύρο. Βασικά ψέματα, ο δεύτερος γύρος ήταν πάντα η διπλανή μπασκετούλα του διπλανού σου που έριχνες ένα σουτ δοκιμαστικά και μετά του έπαιρνες την θέση. Αλλά όχι, ούτε αυτό το παιχνίδι έβγαζε νικητή.

 

Αμαξάκια με κέρματα

Ό,τι πιο ψέμα έχει υπάρξει στην ιστορία των παιχνιδιών μετά από αυτό. Μιλάμε, φυσικά, για το παιχνίδι που μπορείς να το βρεις ακόμα και σε περίπτερα. Τι να λέμε τώρα; Δεν έχει το ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ενδιαφέρον. Ακόμα και ενός έτους να ήσουν πιο πολλές χαρούλες θα έκανες όταν σου έκαναν «αεροπλανάκι» το φαγητό του, παρά όταν έμπαινες μέσα σ' αυτό το αίσχος. Σόρι για την κακία, αλλά ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΑ ΚΕΡΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΔΙΝΑΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΠΙΣΩ. Και πριν πεις για το «Καρουζέλ», τουλάχιστον αυτό ήταν όμορφο και στιλάτο. Και δεν είχε για θέα ένα περίπτερο.