Τους αγαπάμε τους γονείς μας, αυτό είναι δεδομένο. Μόνο που όσο μεγαλώνουμε και μεγαλώνουν κι αυτοί, η συμβίωση μαζί τους γίνεται από δύσκολη έως ανυπόφορη. Αλλά όσο μένεις εκεί, το αντέχεις. Σωπαίνεις και υπομένεις τα πάντα, γιατί πολύ απλά δεν έχεις επιλογή και βεβαίως εκτιμάς το γεγονός ότι σου προσφέρουν στέγη και φροντίδα.

Τι γίνεται όμως αν είσαι απ’ αυτούς που εγκατέλειψες την πατρογονική εστία για καιρό ζώντας μόνος και ανεξάρτητος μέχρι την ημέρα που ένας χωρισμός ή οικονομική ανέχεια σε αναγκάζουν να επιστρέψεις και πάλι σ’ εκείνο το παιδικό δωμάτιο με τα πόστερ και το μονό κρεβάτι, που τώρα πλέον έχει γίνει αποθήκη ή γκαρνταρόμπα; Πώς παλεύεται αυτό;



 

Άντρεα, 26 ετών

Η μητέρα μου, ήθελε συνέχεια την προσοχή μου, ενώ μιλούσε για όλα ακατάπαυστα.

Μόλις έγινα 20 ετών, ένιωσα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να πάρω τη ζωή στα χέρια μου και να ανεξαρτητοποιηθώ. Είχα μόλις αγοράσει και το δικό μου αυτοκίνητο, άρα το σπίτι ήταν φυσικό επόμενο. Και για 6 χρόνια τα κατάφερνα μια χαρά σε όλους τους τομείς, μέχρι που έχασα τη βασική μου εργασία και τα οικονομικά μου δεν μπορούσαν να στηρίξουν την ανεξαρτησία μου. Έτσι, τον περασμένο Απρίλη αναγκάστηκα να επιστρέψω στο πατρικό μου σπίτι και να μείνω στο δωμάτιο της αδελφής μου, που λείπει, αφού στο δικό μου είχε μετακομίσει ο μικρός μου αδελφός. Πώς πέρασα το πρώτο βράδυ; Όμορφα. Όλοι με φρόντιζαν, η μητέρα μου, μου έφτιαξε το αγαπημένο μου φαγητό, όλοι ήταν προσεκτικοί να μην με κάνουν να νιώσω άβολα. Αυτό κράτησε το πολύ 3 ημέρες. Μετά όλα έγινα και πάλι όπως ήταν πριν φύγω, μόνο που εγώ δεν είμαι η ίδια και αυτό είναι ενοχλητικό.  

Η μητέρα μου, ήθελε συνέχεια την προσοχή μου, ενώ μιλούσε για όλα ακατάπαυστα. Ο μικρός μου αδελφός άνοιγε απροειδοποίητα την πόρτα του δωματίου μου για να μου ζητήσει χάρες, ενώ οι φίλοι του κάθε τόσο έρχονταν στο σπίτι μας, με αποτέλεσμα να μην έχω ποτέ, έστω και ελάχιστη ησυχία. Ξαφνικά εκεί που ζούσα μόνη μου τόσα χρόνια, βρέθηκα ξανά σε ένα σπίτι με πολλά άτομα διαφορετικών ηλικιών, με τις οποίες δύσκολα προσαρμόζεσαι. Από το τι θα δούμε στην τηλεόραση, μέχρι και το φαγητό που θα φάμε. Όλα αλλιώς. Αλλά το χειρότερο νομίζω, είναι ότι δεν έχεις καθόλου προσωπικό χώρο και χρόνο. Συνεχώς κάτι συμβαίνει, κάτι γίνεται. Το θετικό ήταν ότι καθημερινά είχα μαγειρεμένο φαγητό και καθαρό δωμάτιο. 

Παρόλα αυτά, τα αρνητικά ήταν περισσότερα από τα θετικά κάτι το οποίο δεν μπορούσα να συνηθίσω και εκεί ήταν που άρχισαν οι διαφωνίες και οι τσακωμοί. Γι’ αυτό λίγο καιρό αργότερα αποφάσισα να μετακομίσω ξανά, αυτή τη φορά στο σπίτι της γιαγιάς μου. Εκεί τα πράγματα είναι διαφορετικά. Υπάρχει ηρεμία και ησυχία, ενώ η συμβίωση είναι πολύ πιο εύκολη με ένα άτομο αντί τρία.

Μιχάλης, 22 ετών

Πώς ήταν το πρώτο βράδυ; Χάλια! Κοιμήθηκα στον καναπέ για να καταλάβεις.

Έφυγα πριν περίπου δύο χρόνια, στα 20 μου, όταν ο κολλητός μου από Ελλάδα ήρθε Κύπρο για προσωπικούς λόγους και αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε. Βόλευε γιατί θα μοιραζόμασταν τα έξοδα, και θα είχαμε επιτέλους το δικό μας προσωπικό χώρο.  Η ανεξαρτησία παρόλα αυτά κράτησε μόνο για 1,5 χρόνο, αφού ο κολλητός έπρεπε να επιστρέψει Αθήνα, και εγώ δεν μπορούσα οικονομικά να συντηρήσω το σπίτι μόνος μου. Εξ ου και το τελευταίο 3μηνο επέστρεψα στα παλιά μου λημέρια, το πατρικό.

Πώς ήταν το πρώτο βράδυ; Χάλια! Κοιμήθηκα στον καναπέ για να καταλάβεις. Αλλά και τα επόμενα περίεργα ήταν και είναι, αλλά τι να κάνω που δεν έχω άλλη επιλογή. Εκεί που είχα συνηθίσει να μένω μόνος μου, να έχω ησυχία και προσωπικό χώρο, πλέον είμαστε όλοι μαζί και παντού. Είναι δύσκολο. Το χειρότερο είναι ότι δεν έχω προσωπικό χώρο, ούτε και την άνεση να φέρω σπίτι φίλους να αράξουμε μέχρι το πρωί. Ακόμα και στην τηλεόραση, όποτε έχω λίγο χρόνο, πρέπει να βλέπω αυτά που θέλει η οικογένεια.

Υπάρχουν όμως και τα καλά, όπως το ότι πλέον δεν έχω να κάνω τις δουλειές του σπιτιού, ούτε άλλες αγγαρείες και φυσικά ότι λεφτά βγάζω, είναι για μένα. Δεν ξέρω όμως αν αυτό είναι αρκετό. Νομίζω ότι δεν πρόκειται να το συνηθίσω εύκολα. Απλά συμβιβάζομαι κι εγώ και η οικογένεια μου, για να έχουμε μια αρμονική συμβίωση. Σίγουρα όμως με την πρώτη ευκαιρία, θα φύγω ξανά.

Άντρια, 28 ετών

Προσωπικά ένιωθα ηττημένη. Ότι δεν τα κατάφερα μόνη μου.

Από το πατρικό μου έφυγα στα 26 μου, πριν δυο χρόνια, για να συγκατοικήσω με τον τότε σύντροφό μου. Η σχέση όμως δεν πήγε όπως αναμενόταν και μαζί με το χωρισμό, έπρεπε κάποιος από τους δύο να εγκαταλείψει το διαμέρισμα που μέναμε. Ένεκα του ότι οικονομικά εγώ δεν μπορούσα να συντηρήσω μόνη μου ένα δυάρι, αποφάσισα να επιστρέψω στο πατρικό μου, έπειτα από 2 χρόνια απουσίας. Πλέον έχουν περάσει 4 μήνες που μένω με τους δικούς μου και μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι δεν παλεύεται. 

Το πρώτο βράδυ θυμάμαι, ήταν ατελείωτο. Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και κοίταζα συνεχώς το ταβάνι κάνοντας αμέτρητες σκέψεις. Είναι δύσκολο να επιστρέφεις στο πατρικό σου, ειδικά όταν αναγκάζεσαι να το κάνεις. Σου προκαλεί άγχος και απογοήτευση. Προσωπικά ένιωθα ηττημένη. Ότι δεν τα κατάφερα μόνη μου.

Έπειτα έχεις και τη συμβίωση, ξανά, με τους γονείς σου οι οποίοι αδυνατούν να καταλάβουν ότι μεγάλωσες και είσαι ένας ανεξάρτητος ενήλικας. Όσο διακριτικοί και αν προσπαθούν να είναι, οι πολλές ερωτήσεις για το κάθε τι και ο τυπικός έλεγχος είναι εκνευριστικός. Δεν ξέρω αν καταφέρω να το συνηθίσω, το ελπίζω πάντως, γιατί διαφορετικά δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί αυτή η συγκατοίκηση. Για να μην είμαι όμως και τελείως άδικη, δεν μπορώ να αγνοήσω το γεγονός ότι πλέον έχω συνεχώς σιδερωμένα ρούχα, και καλομαγειρεμένο φαγητό. Μου λείπει όμως ο προσωπικός μου χώρος και χρόνος και η άνεση να έχεις στο σπίτι τους φίλους όποτε εσύ θέλεις, χωρίς να πρέπει να ζητήσεις άδεια.

Ιωάννα, 37 ετών

Για τους γονείς μας, είμαστε πάντα τα παιδιά τους και αυτό είναι ταυτόχρονα όμορφο, αλλά και πολύ κουραστικό για έναν ενήλικα.

Για 17 χρόνια, από τα 18 μου που έφυγα για σπουδές, ζούσα μόνη μου. Μακριά από γονείς και πατρικό. Ο λόγος που αποφάσισα να επιστρέψω πριν δύο χρόνια, ήταν επειδή έμεινα έγκυος. Στο πατρικό μου ήξερα πως θα είχα την ασφάλεια και την φροντίδα που χρειαζόμουν και όντως αυτό ήταν το αίσθημα, από το πρώτο κιόλας βράδυ. Ίσως επειδή κοιμήθηκα στο παιδικό μου δωμάτιο, το οποίο ήταν ακριβώς όπως το είχα αφήσει τότε που έφυγα. Από την άλλη, ίδια βρήκα και τη συμπεριφορά των γονιών μου απέναντί μου. Όπως τότε που ήμουν μικρή. Για τους γονείς μας, είμαστε πάντα τα παιδιά τους και αυτό είναι ταυτόχρονα όμορφο, αλλά και πολύ κουραστικό για έναν ενήλικα.

Και αυτή η συμβίωση, ιδίως μετά από τόσα χρόνια, δεν συνηθίζεται με τίποτα. Ούτε η μουρμούρα για το κάθε τι, συνηθίζεται. Ξέρεις, μου έχει λείψει η ηρεμία που είχα και η ησυχία του σπιτιού μου. Η αυτοπεποίθηση που ένιωθα ως ενήλικας, αλλά και η ευκολία και η άνεση να καλώ για παράδειγμα φίλους να μένουν στο σπίτι μου όσο θέλουν, χωρίς κανέναν να μας ενοχλήσει.