Τον καλώ στο τηλέφωνο και τον πετυχαίνω στο αμάξι, στον δρόμο από το στούντιο για το σπίτι. Μου λέει να καλέσω σε μερικά λεπτά. Βρίσκω τότε χρόνο να ακούσω στο YouTube μερικά τραγούδια του -κυρίως από τα 90s- που προφανώς και έχω συνδέσει με ιστορίες και εικόνες, τις οποίες σε εκείνα τα μερικά λεπτά ανέσυρα από τη μνήμη μου…

Σας ενοχλεί που ο κόσμος στα live ζητά τα παλιά σας τραγούδια;

Όχι φυσικά. Μα παίζω τα παλιά. Τα αγαπώ, θα ήτανε τελείως κουτό να τα απαρνηθώ. Μου αρέσουν, τα παίζω, θυμίζουν και σε μένα πράγματα, απλώς έχουνε γίνει πιο φρέσκα, πιο σημερινά, με καινούριες παραγωγές.

Το έντεχνο είναι μια μουσική που δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο, μια πολύ χαμηλής ποιότητας μουσική και είναι αυτή που επικρατεί στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή.

Τα βασανισμένα κορμάκια...

Πέρσι, στην Κύπρο, μάθαμε ότι περάσατε σούπερ, οπότε θα έρθουμε με προσδοκίες στο επικείμενο live.

Πάμε για να διασκεδάσουμε, να θυμηθούμε κάποια πράγματα, να ακούσουμε τραγούδια, που μας θυμίζουν παλιές μας αγάπες, αλλά και για να πάρουμε καινούριες εμπειρίες από καινούρια ακούσματα.

Πάνω στα οποία δουλεύετε αυτό τον καιρό;

Δουλεύω πάνω σε καινούργια τραγούδια, στα οποία όπως πάντα έχω γράψει τη μουσική και τους στίχους. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι προς το τέλος, στοχεύοντας πριν τα Χριστούγεννα να έχουμε την κυκλοφορία. Θα κυκλοφορήσει CD αλλά και ηλεκτρονικά.

Σήμερα, η μουσική σήμερα είναι fast food, αφού όλα είναι στο τζάμπα.

Τα παλιά τραγούδια σας πώς παρουσιάζονται σήμερα στα live σας;

Σίγουρα όχι όπως είναι στους δίσκους. Χωρίς να έχει αλλοιωθεί η αρχική αίσθησή τους, αλλά με πολλά καινούρια στοιχεία και καινούριες μουσικές προτάσεις. Είναι δοσμένα με έναν σημερινό και έναν αυριανό τρόπο.

Μουσικά, από πού αντλείτε έμπνευση σήμερα; Τι ακούτε;

Ακούω πάντα ξένη μουσική. Όλες οι νέες τάσεις της μουσικής, δυστυχώς, έρχονται μόνο απ’ έξω. Στην Ελλάδα δεν τολμάμε να κάνουμε πράγματα, θέλουμε το σίγουρο, αυτό που υπάρχει, την αντιγραφή, κοιτάμε τι κάνει ο διπλανός για να το κάνουμε κι εμείς και αυτό είναι κάτι που δεν μ’ αρέσει καθόλου.

Παίζω τα παλιά τραγούδια, τα αγαπώ, θα ήτανε τελείως κουτό να τα απαρνηθώ.

Είναι τόσο αποθαρρυντικά τα πράγματα στην Ελλάδα;

Τα αξιολογώ με βάση της προδιαγραφές του εξωτερικού, τη μουσική που γίνεται ανά τον κόσμο. Π.χ. το έντεχνο είναι μια μουσική που δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο, μια πολύ χαμηλής ποιότητας μουσική και είναι αυτή που επικρατεί στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Το άλλο μέρος είναι το λαϊκό, ας το πούμε λαϊκό, γιατί αν πάρουμε τα λαϊκά τραγούδια των προηγούμενων δεκαετιών, έχουν βγει πολύ καλοί καλλιτέχνες, δίνοντάς μας πολύ καλά τραγούδια. Μπορούμε σήμερα να βάλουμε μια καινούργια επιτυχία δίπλα σε ένα τραγούδι του Πλέσσα; Έχουμε πάει 30-40 χρόνια μετά και ακόμα τίποτα δεν έχει καταφέρει να τα ξεπεράσει αυτά. Τι μου ζητάτε να ακούσω από ελληνική μουσική; Μέχρι και το ‘80 βγαίνανε πολύ καλές παραγωγές από πάρα πολλούς καλλιτέχνες. Ο κάθε δίσκος τότε ήταν ένα γεγονός. Πουλούσε 200 και 300 χιλιάδες αντίτυπα και πουλούσε γιατί άξιζε να πουλήσει. Είναι πολλά που άλλαξαν φυσικά από τότε και δεν θέλω να ισοπεδώσω τίποτα αλλά η θέση μου που επιβάλλει να είμαι και λίγο αυστηρός, ζητώντας το κάτι παραπάνω.

Φωτογραφία: Χρήστος Σαρρής / Popaganda

Πού υστερεί η σημερινή εποχή σε σχέση με τη μουσική;

Οι εποχές είναι όπως και στη φύση. Κάποιες χρονιές οι σοδιές είναι πολύ πλούσιες και προσοδοφόρες, ενώ είναι και ορισμένες άλλες που οι σοδιές είναι φτωχές ή μηδενικές. Υπάρχει λιμός, όπως έλεγαν παλιά. Το ίδιο ισχύει και με τη μουσική. Σήμερα, επειδή όλο το θέαμα έχει επικεντρωθεί στα media, στο ίντερνετ και στα κοινωνικά δίκτυα, η βιομηχανία του θεάματος θέλει να βγαίνουν πολλά πράγματα, να βγαίνουν πολύ εύκολα τα πράγματα. Ενώ δεν υπάρχουν και τα budget.

Τη δουλειά που κάνω τώρα έχω προσπαθήσει να σκεφτώ πού να την κατατάξω και ειλικρινά δεν έχω καταφέρει να βρω απάντηση. Οπότε, το κρατάω ως ένα «στυλ Μιχάλης» και τελείωσε.

Για ποιο πράγμα, που κάνατε, νιώθετε περήφανος;

Εννοείται ότι η συνεργασία μου με τον Ian Gillan είναι η top συνεργασία που έχει γίνει στην Ελλάδα, όπως και αυτή με την Bonnie Tyler φυσικά. Είναι δύο ονόματα παγκόσμιας εμβέλειας, με αδιαμφισβήτητη αξία, που έχουν πουλήσει εκατομμύρια δίσκους.

Στην Ελλάδα δεν τολμάμε να κάνουμε πράγματα, θέλουμε το σίγουρο, αυτό που υπάρχει, την αντιγραφή, κοιτάμε τι κάνει ο διπλανός για να το κάνουμε κι εμείς.

Η φάση με τους θαυμαστές και τις θαυμάστριες, τότε, πόσο απολαυστική ήταν;

Θα σας μιλήσω πάρα πολύ ειλικρινά. Η δουλειά μας αποτελείται από κάποια κομμάτια. Το ένα έχει να κάνει με τη σύνθεση, τη συγγραφή των στίχων, την ενορχήστρωση, τη διαδικασία στο στούντιο. Μετά, αφού βγει ο δίσκος, ξεκινά το promotion, οι συναυλίες… Από τα δύο αυτά κομμάτια, λοιπόν, αυτό με το οποίο διασκεδάζω περισσότερο είναι όταν κάθομαι στο στούντιο και γράφω. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν το ευχαριστιέμαι όταν κάνω μια συναυλία και βλέπω τον κόσμιο να μοιράζεται και να χαίρεται με αυτό που έχω κάνει. Φυσικά και μου αρέσει, αλλά περισσότερο απολαμβάνω το στούντιο.

Είστε pop τελικά; Πώς αυτοπροσδιορίζεστε;

Δεν θέλω να το κάνω αυτό το πράγμα. Δεν το έκανα ποτέ. Μου αρέσει να εξερευνώ τη μουσική και θέλω να γνωρίζω και να δοκιμάζομαι σε οποιοδήποτε είδος. Τα τελευταία χρόνια, ας πούμε, ασχολούμαι με ένα είδος που έχει πολύ περιορισμένο κοινό στην Ελλάδα, το hardstyle. Είναι μια δύσκολη μουσική, δεν ακούγεται εύκολα, είναι πολύ εκρηκτική, αν και έχει πολλούς fan στο εξωτερικό. Να σας πω μόνο ότι έχω προσπαθήσει, για τη δουλειά που κάνω τώρα, να σκεφτώ πού να την κατατάξω και ειλικρινά δεν έχω καταφέρει να βρω απάντηση. Οπότε, το κρατάω ως ένα «στυλ Μιχάλης» και τελείωσε.

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ;

Παρασκευή 22 Δεκεμμβρίου, Οpa Opa club, Λεμεσός, 23.00. Πληρ. 95560056.

Σάββατο 23 Δεκεμβρίου, Μουσική Σκηνή RED, παλιά Λευκωσία. 23.00. Πληρ. 96245929.

Η συνέντευξη δημοσιέυθηκε αρχικά στο Time Out Cyprus / τεύχος Δεκεμβρίου 2017

Κεντρική φωτογραφία: Χρήστος Σαρρής / Popaganda