Μιλούσαμε για αρκετή ώρα στο τηλέφωνο, είπαμε διάφορα. Ήταν μειλίχιος, ζεστός με ροή λόγου, τίποτα σ’ αυτόν δεν πλησίαζε στην στερεοτυπική εικόνα που είχα στο μυαλό μου. Μια εικόνα που διατηρούσα μέχρι πρόσφατα –πριν τον γνωρίσω από κοντά– και είχε να κάνει με τα πάντα, από τους λόγους που μπλέκει κάποιος με ουσίες, μέχρι και την προσωπικότητα, τη μόρφωση, το στάτους. Όλα λάθος, όλα αλλιώς, τουλάχιστον όσον αφορά στην συγκεκριμένη περίπτωση του Κ.

Τότε, δεν ήταν σε θέση να συμμετέχει σε αυτό που του είχα προτείνει. Ήταν πολύ νωρίς, δεν μπορούσε να διαχειριστεί μια τέτοια αναδρομή, μια τέτοια εσωτερική αναδρομή σε όλα αυτά που τον είχαν πληγώσει και τον είχαν διαλύσει.

Ναρκωτικά, αλκοόλ, εξάρτηση από το σεξ, συλλήψεις από την αστυνομία, νοσηλεία στο ψυχιατρείο Αθαλάσσας, οπλοφορία και άλλα τόσα που σήμερα είναι απλά άσχημες αναμνήσεις.

Πέρασαν μήνες, σχεδόν μισός χρόνος για να βρω το θάρρος να τον ενοχλήσω ξανά, να τον ρωτήσω αν πλέον θέλει να μας μιλήσει για την ιστορία του, να μας πει όλα όσα είχε περάσει, όλα αυτά που βίωσε και το πως κατάφερε τελικά να ξεφύγει απ’ αυτό τον κυκεώνα και να σταθεί πάλι στα πόδια του.

Κανονίσαμε συνάντηση πρωί, για καφέ. Είχαμε πει να βρεθούμε για μια ώρα το πολύ, μιλούσαμε για τρεις ώρες. Ήταν τόσα πολλά αυτά που ήθελε να πει και άλλα τόσα αυτά που ήθελα να τον ρωτήσω. Τόσες απορίες, και ο Κ. να απαντά αβίαστα σε όλα, λες και γνωριζόμασταν χρόνια. Τον θαύμασα για τη δύναμη ψυχής του, για το θάρρος και την επιμονή του να ξαναρχίσει τη ζωή του από το μηδέν, έχοντας όμως αυτή τη φορά έναν σημαντικό σκοπό, να βοηθήσει όπου και όσο μπορεί άλλους ανθρώπους και οικογένειες που βίωσαν ή βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις να ανταπεξέλθουν, να κρατηθούν γεροί και να στηρίξουν τους δικούς τους που βρίσκονται σε αυτόν τον φαύλο κύκλο.

Υπήρχαν μέρες που έπινα από το πρωί και φλέρταρα με κάθε γυναίκα που βρισκόταν στο δρόμο μου, την ίδια ώρα που εκτός από σύζυγος ήμουν και πατέρας δυο υπέροχων παιδιών.

Και ο Κ. ξέρει πολλά, πέρασε πολλά. Ναρκωτικά, αλκοόλ, εξάρτηση από το σεξ, συλλήψεις από την αστυνομία, νοσηλεία στο ψυχιατρείο Αθαλάσσας, οπλοφορία και άλλα τόσα που σήμερα είναι απλά κακές αναμνήσεις. Σήμερα με το βλέμμα στην πνευματικότητα και την ψυχική του υγεία, προσπαθεί να δημιουργήσει μια καινούργια ζωή, γεμάτη λάμψη από το φως του Θεού.

Του ζήτησα να τα γράψει, να πει για όλα εκείνα που έζησε, να μοιραστεί όλες εκείνες τις στιγμές που τον κράτησαν στον πάτο για τουλάχιστον 10 χρόνια. Και το έκανε…

«Ναρκωτικά, ποτά, έντονη σεξουαλική ζωή, συλλήψεις, ψυχιατρικές νοσηλείες και οπλοφορία! Καλά, τί σχέση έχουν με τον Θεό; Ένας Θεός ξέρει! Η δική μου ξέφρενη πορεία άρχισε περίπου πριν μια δεκαετία. Κλασσικός Κύπριος, ήρθα πίσω από τις σπουδές μου προορισμένος σαν τους περισσότερους ομοεθνείς μας, να γίνω κι εγώ διευθυντής. Το κυπριακό κοινωνικό μοντέλο που πιστά ακολούθησα είχε στο πρόγραμμα καριέρα, γυναίκα και παιδιά. Τσεκ, τσεκ, τσεκ.

Έβαλα «Χ» και νομίζοντας (κακώς) ότι θα προσφέρω περισσότερα στα παιδιά μου ως χωρισμένος, έφυγα από το σπίτι γιατί δεν μπορούσα να αντέξω ούτε τον εαυτό μου, άλλα ούτε και τους άλλους γύρω μου.

Μέσα στο γάμο, σαν βαρετό κυπριακό αντράκι άρχισα να πίνω. Η αλήθεια ήταν ότι έπινα όχι γιατί ήμουν βαρύς, άλλα γιατί δεν μπορούσα να διαχειριστώ τον έγγαμο κυπριακό βίο και την κλασσική κυπριακή πεθερά λόγω δικής μου αδυναμίας.

Σιγά-σιγά το ποτό άρχισε να με πίνει και συμπεριφερόμουν άσχημα, είχα γίνει λεκτικά βίαιος και πολύ εγωκεντρικός. Υπήρχαν μέρες που έπινα από το πρωί και φλέρταρα με κάθε γυναίκα που βρισκόταν στο δρόμο μου, την ίδια ώρα που εκτός από σύζυγος ήμουν και πατέρας δυο υπέροχων παιδιών.

Με βοήθησε πολύ η οικογένεια μου και οι φίλοι, αλλά η ουσιαστική μου ελπίδα και παρηγοριά ήταν ο Θεός.

Έβαλα «Χ» και νομίζοντας (κακώς) ότι θα προσφέρω περισσότερα στα παιδιά μου ως χωρισμένος, έφυγα από το σπίτι γιατί δεν μπορούσα να αντέξω ούτε τον εαυτό μου, άλλα ούτε και τους άλλους γύρω μου. Κάπου εκεί σταμάτησα να πίνω και ξεκίνησα να καπνίζω κάνναβη. Μου πρόσφερε ηρεμία και ένα είδος γαλήνης που δεν είχα ποτέ νιώσει. Ένιωθα την αγάπη για τον πλησίον όπου και μιλά ο Χριστός δια μέσου του Ευαγγελίου. Τουλάχιστον αυτό νόμιζα.

Από επιφανής διευθυντής, αφανής ψυχασθενής για δέσιμο.

Η κάνναβη επενεργούσε σαν μια προσωρινή κατασταλτική ουσία που νάρκωνε τα αφόρητα συναισθήματα που ένιωθα και έτσι μπορούσα να δω τον κάθε συνάνθρωπο μου μέσα από ένα αρρωστημένο πλαίσιο αποδοχής, ενσυναίσθησης και αγάπης. Και έτσι λοιπόν ξεκίνησε το διχασμένο μου ταξίδι. Να ψάχνω τον Θεό, αλλά όχι μέσα από την προσευχή και τη νηστεία, αλλά μέσα από διαλογισμούς, ταντρικές σεξουαλικές συνευρέσεις, όργια και ηδονές.

Δεν άργησε να έρθει το πρώτο μανιακό επεισόδιο με αναγκαστική νοσηλεία στο ψυχιατρείο Αθαλάσσας. Από επιφανής διευθυντής σε αφανής ψυχασθενής για δέσιμο. Αυτό και αν ήταν σοκ! Η διάγνωση: Ουσιοεπαγώμενο ψυχωτικό επεισόδιο! Έπιασα πάτο. Βγαίνοντας έξω δεν ήξερα που να στραφώ κουβαλώντας το στίγμα της νοσηλείας. Ένιωθα και είναι στιγμές που νιώθω ακόμα ντροπή για την κατάντια μου.

Έφτασα σε σημείο να προσεύχομαι σε τζαμί γιατί πίστευα ότι όλα είναι από τον Θεό.

Έτσι γύρισα πίσω στα αφόρητα συναισθήματα της καθημερινότητας μου και προσπαθούσα να επιβιώσω μέσα στη δίνη των αρνητικών μου σκέψεων. Με βοήθησε πολύ η οικογένεια μου και οι φίλοι, αλλά η ουσιαστική μου ελπίδα και παρηγοριά ήταν ο Θεός. Έτσι και πάλι μπήκα στο μονοπάτι της πνευματικής αλητείας.

Ερευνούσα και ασπαζόμουν τα πάντα που έβρισκα μπροστά μου. Σουφισμό, Βουδισμό, Ζωροαστρισμό και πολλά άλλα. Έφτασα σε σημείο να προσεύχομαι σε τζαμί γιατί πίστευα ότι όλα είναι από τον Θεό. Τώρα καταλαβαίνω τουλάχιστον ότι αν μη τι άλλο τα επιτρέπει όλα κι ας μη είναι όλα από Αυτόν. Σιγά-σιγά, άρχισα να ξαναφτιάχνω τη ζωή μου και άρχισα να επισκέπτομαι σε θεραπευτικό πλαίσιο ένα γιατρό φυσικής ιατρικής που υποστήριζε ότι ήμουν διπολικός διαταραγμένος ψυχασθενής.

Πραγματική κόλαση ο απολογισμός της δεύτερης νοσηλείας, γαρνιρισμένος με απόπειρα αυτοκτονίας.

Δύσκολο να το χωνέψω στη αρχή, αλλά το πίστεψα γιατί αυτό το παραμύθι μου έδωσε το πράσινο φως για να καπνίσω ξανά κάνναβη. Αποτέλεσμα…δεύτερο μανιακό επεισόδιο, και βίαιος χωρισμός από την τότε σύντροφό μου και το νεογέννητο αγγελούδι μας.

Εκεί που νόμιζα ότι την πρώτη φορά έπιασα πάτο, τώρα ήμουν στην άβυσσο. Πραγματική κόλαση ο απολογισμός της δεύτερης νοσηλείας, γαρνιρισμένος με απόπειρα αυτοκτονίας. Αλλά και πάλι δεν έβαλα μυαλό.

Ώσπου βρέθηκα χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά χωρίς αυτοκίνητο και στοχοποιημένος από τα πλοκάμια της μαφίας, γιατί είχα νταλαβέρια και με τη νύχτα.

Η αλαζονεία και ο εγωκεντρισμός ενός εξαρτημένου ατόμου δεν έχουν όρια. Έτσι ήμουν κι εγώ. Ήθελα να πιστεύω ότι η ζωή μού έπαιξε άσχημο παιχνίδι, Είμαι διπολικός, αφήστε με όλοι στην ησυχία μου να καπνίζω την ‘θεόσταλτη’ ουσία που με φέρνει σε επαφή με τον Υπέρτατο και με βγάζει από την πραγματικότητα.

Ώσπου βρέθηκα χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά χωρίς αυτοκίνητο και στοχοποιημένος από τα πλοκάμια της μαφίας, γιατί είχα νταλαβέρια και με την νύχτα. Ήμουν κοντά στο να σκοτώσω μέσα στη παράνοια μου, να σκοτωθώ ή να καταλήξω φυλακή γιατί συχνά πυκνά κυκλοφορούσα με μεγάλες ποσότητες ναρκωτικών. Από θαύμα γλύτωσα.

Ο πατέρας μου και δυο άλλοι συγγενείς που δεν τα έβαλαν κάτω, σε καμία από αυτές τις στιγμές μου, με έστειλαν σε κέντρο αναμόρφωσης στο εξωτερικό και πιστέψτε με, ο μόνος λόγος που δέχτηκα να πάω ήταν για να πιστοποιήσουν επιτέλους οι ειδικοί την ψυχασθένεια μου και να συνεχίσω το βιολί μου.

Ο μεν πρώτος άξονας έφερε στην επιφάνεια σεξουαλικές και ψυχολογικές κακοποιήσεις που πέρασα τα πρώτα δεκατρία χρόνια της ζωής μου.

Μία εβδομάδα μέσα στη διαδικασία, διαπίστωσα ότι όχι μόνο δεν είμαι διπολικός, αλλά και εξαρτημένος στην κάνναβη, το ποτό, την ηδονή και σε ανθρώπους. Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ποιος είμαι, είδα μπροστά στα μάτια μου ολόκληρη τη ζωή μου.

Μπήκα με τα μούτρα στο πρόγραμμα αναμόρφωσης που βασιζόταν σε δυο άξονες. Εντατικές προσωπικές ψυχοθεραπείες εστιαζόμενες στις τραυματικές πληγές του παρελθόντος και ομαδικές θεραπείες αυτοβοήθειας, βασιζόμενες στα δώδεκα βήματα.

Ο μεν πρώτος άξονας έφερε στην επιφάνεια σεξουαλικές και ψυχολογικές κακοποιήσεις που πέρασα τα πρώτα δεκατρία χρόνια της ζωής μου, τα οποία και με στοίχειωναν με αποχρώσεις ντροπής και ενοχής. Γεγονότα τα οποία δεν μπορούσα να ελέγξω. Τέτοια είναι κατά κανόνα αυτά που περνά ένας εξαρτημένος χρήστης ουσιών. Κακοποιήσεις σωματικές, λεκτικές, σεξουαλικές και ψυχολογικές. Από αυτά συνήθως προσπαθούμε να κρυφτούμε και βρίσκουμε καταφύγιο στον κόσμο των ναρκωμένων συναισθήσεων και συνειδήσεων, στην αυτοκαταστροφική μας πορεία. 

Τώρα, πλέον καθαρός και συνειδητοποιημένος ακολουθώ μια πανεπιστημιακή πορεία μόρφωσης.

Ο δεύτερος άξονας των δώδεκα βημάτων και των ομάδων αυτοβοήθειας, με έμαθε και με μαθαίνει ακόμη να διαχειρίζομαι τα συναισθήματά μου και να ζω τη ζωή με στόχο την πνευματική μου ανέλιξη. Επιστρέφοντας στην Κύπρο, μπήκε και ένα τέρμα στην πνευματική μου αλητεία βρίσκοντας λιμάνι στην αγκαλιά του Χριστού και της Παναγίας που με γλίτωσαν πιστεύω, από αμέτρητες αναμετρήσεις με τον σωματικό και πνευματικό θάνατο.

Τώρα, πλέον καθαρός και συνειδητοποιημένος ακολουθώ μια πανεπιστημιακή πορεία μόρφωσης, ελπίζοντας να σταθώ δίπλα σε ταλαιπωρημένους συνανθρώπους μας που χρειάζονται στήριξη και φροντίδα για να ξεπεράσουν την επίγεια κόλαση.

*Όσοι νιώθουν την ανάγκη να επικοινωνήσουν για βοήθεια ή στήριξη με τον Κ. μπορούν να στείλουν email στο info@cityfreepress.com.cy έτσι ώστε να τους φέρουμε αν επιθυμούν σε επαφή με τον ίδιο.

Επιπλέον, να υπενθυμίσουμε πως υπάρχει και η Γραμμή 1410 του ΟΝΕΚ (Τηλεφωνική Υπηρεσία Συμβουλευτικής & Στήριξης)