Τα κοκτέιλ είχαν ανέκαθεν την τιμητική τους και σήμερα, περισσότερο από ποτέ, υπάρχουν επαγγελματίες εκεί έξω που ξέρουν πως δεν πρόκειται για πέντε ξέμπαρκα οινοπνευματώδη στο ποτήρι, ένα καλαμάκι και μία χρωματιστή ομπρελίτσα. Κι οι σημερινοί επαγγελματίες πίσω απ’ τα μπαρ έχουν να περηφανεύονται για τα μικρά γευστικά θαύματα που σερβίρουν.

Όμως, μία απορία που προκύπτει, είναι τι σκέφτονται οι επαγγελματίες αυτοί, κάθε φορά που κάποιος παραγγέλνει κάτι… άκυρο.

Χωρίς να επιθυμούν να κακοκαρδίσουν τους πελάτες τους και πάντα με σεβασμό στις γευστικές προτιμήσεις του καθενός, τρεις απ’ τους πιο γνωστούς επαγγελματίες του νησιού, μας λύνουν την απορία: «Ποιο είναι το κοκτέιλ που βαριέσαι να φτιάχνεις και να σερβίρεις;».

Επιπλέον, μας δίνουν τα φώτα τους για την αγαπημένη τους συνταγή. Οπότε, την επόμενη φορά, ξέρεις τι θα παραγγείλεις.

Argyris Asleep, Heads & Tails

Ακόμα και την πιο απλή συνταγή να μου ζητήσει κάποιος δεν θα σνομπάρω να την φτιάξω, αφού καλούμαι να την σερβίρω, παρά μάλλον θα βρω ένα διαφορετικό τρόπο παρουσίασης. Δεν θα έλεγα πως ένα βότκα λάιμ για παράδειγμα -που δεν θεωρείται κιόλας κοκτέιλ- θα μου χαλούσε την διάθεση  αλλά σίγουρα δεν με ιντριγκάρει όταν μου ζητούν π.χ. Μαργαρίτα Φράουλα Frozen. Νομίζω είναι ένα κοκτέιλ-κατάλοιπο των ‘90s, όταν όλοι νόμιζαν πως η Μαργαρίτα πρέπει απαραίτητα να εμπεριέχει φράουλα. Από Μαργαρίτα προτείνω την εκδοχή με τεκίλα, λάιμ και λικέρ πορτοκάλι σερβιρισμένη σε κουπέ ποτήρι και χωρίς πάγο. Αν πρέπει όμως να πω για κάτι που με χαλά… ελαφρώς, αυτό θα ήταν όταν μου ζητάνε να φτιάξω mixtures της στιγμής. Να έρχεται κάποιος για παράδειγμα και να μου λέει θέλω ένα σφηνάκι με κουμανδαρία  και coffee liquer. Έχω την άποψη πως κάποια αλκοολούχα, που είναι αποτέλεσμα πολλής δουλειάς και μελέτης, δεν χρειάζονται πολλά-πολλά. 

Αγαπημένη συνταγή: Παραλλαγή Boulevardier, εν ονόματι The Parisian Expat, με Bourbon Whiskey,  Campari, Mastiha, Sweet Vermouth και Chocolate Bitters. 

Γιώργος Ασσιώτης, Notes and Spirits 

Νομίζω πως με εκνευρίζει να φτιάχνω Long Island, ένα κοκτέιλ που όταν το ζητά ο κόσμος νομίζει θα πάρει ένα ποτό με έξτρα αλκοόλ, κάτι που δεν ισχύει. Πρόκειται στην ουσία για 50ml από πέντε λευκά οινοπνευματώδη που θεωρώ ότι χάνουν κιόλας και την γεύση τους όταν τα σμίγεις. Δεν είναι πως το θεωρώ παλιομοδίτικο απλά το βαριέμαι. Εξίσου βαριέμαι το Daiquiri όταν δεν φτιάχνεται όπως πρέπει, δηλαδή ένα απλό, ξινό, δροσιστικό κοκτέιλ. Ό,τι άλλο προστίθεται μέσα, φράουλες, passion fruit και λοιπά, τα θεωρώ περιττά. Ο σωστός τρόπος να το φτιάξεις είναι ρούμι λευκό, λάιμ φρέσκο και λίγο σιρόπι ζάχαρης για ισορροπία στη γεύση.   

Επίσης, επειδή είμαι μεγάλος φαν της τεκίλα είναι καλή ευκαιρία να πούμε πως πρόκειται για ένα αλκοολούχο που δεν θέλει ούτε ψυγείο, ούτε λάιμ, ούτε αλάτι, ούτε λεμόνι, ούτε πορτοκάλι. Κι αυτό είναι καλό να το ξέρει ο κόσμος. Ξέρετε, ο παραγωγός έβαλε πολλή αγάπη για να φτιάξει αυτό το προϊόν κι είναι κρίμα να το καταστρέφουμε. Είναι καλό κάποιος να το απολαμβάνει σκέτο, χωρίς πάγο, σε κανονικό ποτήρι.

Αγαπημένη συνταγή: To Oaxaca Old Fashioned, με 50ml reposado tequila, 10ml mezcal, 5ml agave, 2 aromatic bitter dashes. Μία συνταγή του Philip Ward για το «Death & Co.» της Νέας Υόρκης. 

Κωνσταντίνος Φιλιππίδης, Παλαιά Πινέζα

Νομίζω θα πω το Mojito όταν μου το ζητούν με έξτρα γεύσεις όπως φράουλα, μάνγκο και λοιπά. Θεωρώ ότι σκοτώνει κάποιος με αυτό τον τρόπο ένα απ’ τα πιο θρυλικά κοκτέιλ. Αν πρέπει θα το φτιάξεις αλλά θα προσπαθήσεις να αντιπροτείνεις καλύτερα ένα κοκτέιλ απ’ το μενού σου. Απ’ τα αγαπημένα μου είναι το Daiquiri  Negroni, το οποίο περιέχει τζιν, γλυκό βερμούτ και campari. Ένα απ’ τα μεγαλύτερα λάθη που θεωρώ πως γίνονται είναι να παγώνουμε τα αλκοολούχα όταν βρίσκονται στην αρχική τους μορφή. Όσον αφορά δε στην τάση με τα μπαχαρικά στα κοκτέιλ να πω πως με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο κι ήμουν ανέκαθεν υπέρ.

Αγαπημένη συνταγή: Aperol Hibiscus-infused, με φρέσκο χυμό λάιμ, pink grapefruit σόδα και φλούδα από κόκκινο grapefruit.