Μου λένε πως παίζουν ποδόσφαιρο, βαριούνται τα εμπορικά κέντρα, πάνε κινηματογράφο, κάνουν πλάκες με τους φίλους τους και όταν ρωτάω το κλισέ, αν είναι ‘καλοί’ μαθητές, μου απαντούν: «Είμαστε μαθητές». Φτάνουμε στην καφετέρια και νομίζω πως ο μόνος άνθρωπος που είναι αγχωμένος στο τραπέζι, είμαι εγώ. Δεν έχω διαχειριστεί ανήλικους σε συνέντευξη ποτέ πριν. Αυτοί χαλαροί, τρώνε τα μάφιν τους και μου διηγούνται με χιούμορ, ένα ασύλληπτο επαγγελματισμό και συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον, τις εμπειρίες τους.

Ο Κωνσταντίνος Φαρμακάς και ο Γιώργος Δημητρίου πρωταγωνιστούν στην ταινία «Το αγόρι στην γέφυρα», σε σκηνοθεσία Πέτρου Χαραλάμπους, η οποία θα προβληθεί στο φεστιβάλ «Κινηματογραφικές Μέρες Κύπρος 2017» μέσα στις επόμενες ημέρες.

 

Φωτογραφίες: Αντώνης Φαρμακάς

 

Πώς προέκυψε η γνωριμία σας με τον Πέτρο και η πρωταγωνιστική σας εμπλοκή στην ταινία;

Κωνσταντίνος: Ήμουν με τη μητέρα μου σ’ ένα οικογενειακό φίλο και έξω απ’ το σπίτι περνούσε ο σκηνοθέτης Πέτρος Χαραλάμπους. Με είδε απ’ τον δρόμο, με ρώτησε πόσων χρονών είμαι -ήμουν δώδεκα τότε- και αν ενδιαφερόμουν να παίξω σε μία ταινία. Με ρώτησε, «Μπορείς να φωνάξεις δυνατά στην μαμά σου ‘Σταμάτα!’;». «Ναι» του λέω και άρχισα να φωνάζω στη μαμά μου. Ήταν ένα πρώτο, άτυπο κάστινγκ. Έπειτα ζήτησε να τον επισκεφτούμε με τη μητέρα μου την ερχόμενη Πέμπτη για να μιλήσουμε ξανά.

Γιώργος: Την ίδια Πέμπτη ήρθε η μητέρα μου στο σπίτι και μου είπε πως θα πηγαίναμε μια βόλτα για να δούμε τον Κωνσταντίνο. Δεν ήξερα που πηγαίναμε ώσπου φτάσαμε σε ένα μεγάλο κτίριο, σ' ένα πολύ όμορφο χώρο, κι εκεί μου είπαν πως θα έκανα ένα κάστινγκ. Εκεί ήταν ο Κωνσταντίνος με τη μητέρα του και ο Πέτρος, ο οποίος μας ζήτησε να ακολουθήσουμε κάποιες οδηγίες.

Κωνσταντίνος: Ουσιαστικά μας ζήτησε να φωνάξουμε, να τρέξουμε, να υποδυθούμε κάποια συναισθήματα και να πούμε κάποιες ατάκες. Ήταν κάτι σαν παιγνίδι.

Αν δω ξανά μαζεμένο όλο τον κόσμο που ήμασταν μαζί στο χωριό, νομίζω θα συγκινηθώ. Αν μου έλεγαν να πάω να ζήσω στον Καλοπαναγιώτη, μ’ όλον αυτόν τον κόσμο, θα πήγαινα, παρά να ζω στην πόλη.

Είστε φίλοι από πριν;

Γιώργος: Είμαστε φίλοι από μωρά. Εκ των υστέρων καταλαβαίνουμε ακόμα περισσότερο πόσο θετικά λειτούργησε η μεταξύ μας φιλία για να ανταποκριθούμε στις ανάγκες της ταινίας.

Κωνσταντίνος: Το γεγονός ότι ήμασταν φίλοι χρόνια ήταν άκρως βοηθητικό καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας. Δώδεκα χρονών τότε, με το γυμνάσιο να είναι κάτι καινούριο για εμάς ως μαθητές, αυτήν τη δεύτερη καινούρια εμπειρία στη ζωή μας ήταν πολύ όμορφο που τη ζήσαμε μαζί.

Γιώργος: Εξάλλου και στους ρόλους μας έπρεπε να υποδυθούμε δύο αδελφικούς φίλους, κάτι που ισχύει και στην πραγματικότητα. Βόλεψε η μεταξύ μας σχέση.

 

Είχατε ξαναλάβει μέρος σε ταινία;

Γιώργος: Εγώ έπαιξα σε αρκετές διαφημίσεις όταν ήμουν μικρότερος αλλά ο κινηματογράφος είναι κάτι πάρα πολύ διαφορετικό.

Κωνσταντίνος: Για μένα ήταν κάτι εντελώς καινούριο. Δεν είχα ποτέ επαφή με αυτό τον τομέα.

 

Παρακολουθείτε ταινίες;

Γιώργος: Ναι, σ’ εμένα αρέσουν πολύ οι κωμωδίες, τα θρίλερ και οι ταινίες δράσης.

Κωνσταντίνος: Παρακολουθώ κινηματογράφο γενικότερα. Βλέπω και παλιές ταινίες εποχής με τους γονείς μου.

Γιώργος: Και μαζί έχουμε δει κατά καιρούς πολλές ταινίες.

Κωνσταντίνος: Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ο ηθοποιός Ανδρέας Τσέλεπος μου είχε προτείνει να δω τα «Star Wars» κι έχω κολλήσει. Το πρώτο σαββατοκύριακο μετά τα γυρίσματα κάθισα κι είδα όλη τη σειρά.

Γιώργος: Γενικότερα, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μάς πρότειναν διάφορες ταινίες για να δούμε όλοι οι ηθοποιοί. Νομίζω πως κι οι δυο μας, θέλουμε να μάθουμε περισσότερα πράγματα για τον κινηματογράφο.

 

Τι προηγήθηκε των γυρισμάτων της ταινίας;

Γιώργος: Περάσαμε ένα δεκάμηνο με τον Πέτρο για να γνωριστούμε και να εξοικειωθούμε μαζί του. Ήθελε να μας κάνει να μη νιώθουμε άβολα και να τον εμπιστευτούμε. Παίζαμε μάλιστα διάφορα παιγνίδια εμπιστοσύνης.

Ένα παιδί, είτε ζει στα τέλη της δεκαετίας του ’80 είτε σήμερα, αυτό που αποζητά είναι την περιπέτεια, ένα χαρακτηριστικό της κάθε εποχής. Αυτό είναι κάτι που ενώνει τα παιδιά, όσο δραματικά διαφορετικές κι αν είναι οι ζωές τους.

Δηλαδή;

Γιώργος: Είναι αυτό το παιχνίδι που γέρνεις προς τα πίσω και πρέπει να εμπιστευτείς ότι ο διπλανός σου δεν θα σε αφήσει να πέσεις. Γενικότερα, κάναμε διάφορες ασκήσεις, γελούσαμε πολύ και γίναμε φίλοι.

Κωνσταντίνος: Πηγαίναμε βόλτες, μιλούσαμε. Για μας ήταν απλά όμορφος, δημιουργικός χρόνος και μία καλή προετοιμασία για τη διαδικασία παραγωγής της ταινίας.

 

Όταν πρωτοπήρατε το σενάριο στα χέρια σας τι σκεφτήκατε;

Γιώργος: Ότι είναι ωραίο αλλά πολύ μεγάλο! Ήταν πάρα πολλές σελίδες, κάτι που σίγουρα δεν το ένιωσα στις πρόβες και τα γυρίσματα.

Κωνσταντίνος: Είναι περίεργο όταν διαβάζεις ένα σενάριο. Έχει διαφορά απ’ το να διαβάζεις ένα βιβλίο γιατί εκεί ως αναγνώστης φαντάζεσαι τους χαρακτήρες όπως τους θες εσύ. Το σενάριο που εξελίσσεται σε ταινία, είναι όπως φαντάζεται ο σκηνοθέτης τα πράγματα. Στη δική μας περίπτωση, έπρεπε να κτίσουμε και να αναπτύξουμε αυτό που φαντάστηκε ο Πέτρος.

Γιώργος: Πριν κάνουμε αυτή την ταινία, όταν παρακολουθούσα κινηματογράφο, πάντα είχα την περιέργεια να μάθω πώς φτιάχνεται μία ταινία, πώς γυρίζονται κάποιες σκηνές. Ήταν ωραία που βιώσαμε τη διαδικασία απ’ αυτή την πλευρά και ήταν πολύ σημαντικό που ο Πέτρος άκουσε και τις δικές μας ιδέες.

 

Τις οποίες εφάρμοσε στην ταινία;

Γιώργος: Ναι. Μικροπράγματα που είχαμε εντοπίσει ως παιδιά που υποδύονται κάποια άλλα παιδιά. Δέχτηκε αμέσως να κάνει κάποιες αλλαγές.

Κωνσταντίνος: Γενικότερα, ο Πέτρος μας ενθάρρυνε να αγκαλιάσουμε το σενάριο και να δεθούμε με αυτό. Μας έβαλε στο πετσί του ρόλου και μας έδωσε τον αέρα να μπούμε στην θέση των ηρώων της ταινίας. 

 

Στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας στη Ρώμη είχα πολλή έγνοια, όχι τι σκεφτόταν η μητέρα μου ή ο σκηνοθέτης που ήταν μαζί μου, αλλά τα παιδιά που ήταν στην αίθουσα.

Περιληπτικά πως θα περιγράφατε την πλοκή της ταινίας;

Γιώργος: Είμαστε στη δεκαετία του ’80. Εγώ υποδύομαι ένα παιδί που περνάει δύσκολες συνθήκες στη ζωή του και μεγαλώνει με ένα βίαιο πατέρα. Ο χαρακτήρας μου είναι φίλος με τον Σωκράτη, τον οποίο υποδύεται ο Κωνσταντίνος. Οι δυο μας, προσπαθώντας να ξεχαστούμε κάπως απ’ τα άσχημα της ζωής, σπαταλούμε τον χρόνο μας φτιάχνοντας αυτοσχέδιες βόμβες.

 

Εσείς πότε γεννηθήκατε;

Κωνσταντίνος: Το 2002.

 

Ήταν εύκολο να μπείτε στο πετσί του ρόλου και να υποδυθείτε παιδιά που μεγάλωσαν σε μία άλλη εποχή;

Κωνσταντίνος: Είχαμε συζητήσει γι’ αυτό με τον Πέτρο κι αυτό που μας εξήγησε και κατανοήσαμε εξ αρχής είναι πως ένα παιδί, είτε ζει στα τέλη της δεκαετίας του ’80 είτε σήμερα, αυτό που αποζητά είναι την περιπέτεια, ένα χαρακτηριστικό της κάθε εποχής. Αυτό είναι κάτι που ενώνει τα παιδιά, όσο δραματικά διαφορετικές κι αν είναι οι ζωές τους. Υπάρχουν κοινά στοιχεία που δένουν όλα τα παιδιά.

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΠΕΤΡΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ

 

Για την ταινία χρειάστηκε να διαπραγματευτείτε με συναισθήματα και συμπεριφορές που στην ηλικία των 15 δεν έχετε ποτέ βιώσει εμπειρικά στη ζωή σας;

Γιώργος: Ναι κι εκεί αυτό που μου εξήγησαν είναι πως σε τέτοιες περιπτώσεις προσπαθείς να σκεφτείς ό,τι πιο κοντινό. Έχω μία σκηνή τέτοια, την οποία δεν μπορώ να σας πω τι πραγματεύεται, και στην πρόβα απλά σκεφτόμουν «Αν μου συνέβαινε αυτό στη ζωή μου, πως θα συμπεριφερόμουν;».  

Κωνσταντίνος: Κι εγώ είχα μια τέτοια σκηνή που ήταν συμβάν και συναίσθημα απόμακρο από μένα. Ρώτησα τους υπόλοιπους ηθοποιούς και τον Πέτρο τι να κάνω και με συμβούλεψαν να το νιώσω. Έτσι, για εκείνη την συγκεκριμένη σκηνή, από μόνος μου σκέφτηκα αυτό που ένιωσα όταν είχε πεθάνει ο παππούς μου.

Ο Πέτρος μας εμπιστεύτηκε, η όλη παραγωγή στηριζόταν πάνω μας, είχαμε δύο κύριους ρόλους και έπρεπε να είμαστε εντάξει απέναντι σ’ όλον αυτόν τον κόσμο, τους ηθοποιούς και το συνεργείο.

Νιώσατε να δυσκολεύεστε καθόλου κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων;

Κωνσταντίνος: Σε καμία περίπτωση. Περισσότερο σκεφτόμουν να είμαι όπως πρέπει στο ρόλο μου. Και για τους δυο μας ήταν κάτι σαν στοίχημα. Ο Πέτρος μας εμπιστεύτηκε, η όλη παραγωγή στηριζόταν πάνω μας, είχαμε δύο κύριους ρόλους και έπρεπε να είμαστε εντάξει απέναντι σ’ όλον αυτόν τον κόσμο, τους ηθοποιούς και το συνεργείο.

Γιώργος: Απ’ τη στιγμή που μας εμπιστεύτηκαν αυτούς τους ρόλους οφείλαμε να είμαστε συγκεντρωμένοι και σωστοί σ’ αυτό που μας ζητήθηκε να κάνουμε και σ’ αυτούς που μας εμπιστεύτηκαν.

 

Πότε έγιναν τα γυρίσματα και πως ήταν η όλη διαδικασία;

Γιώργος: Η ταινία γυρίστηκε πριν από δύο χρόνια κι ήτανε καλοκαίρι. Δεν είχαμε σχολείο ή άλλες υποχρεώσεις και μείναμε για ένα ολόκληρο μήνα στον Καλοπαναγιώτη με τους γονείς μας για να ολοκληρωθεί η παραγωγή.

 

Τι κάνατε για ένα μήνα στο χωριό;

Κωνσταντίνος: Λίγες ώρες την ημέρα γύρισμα και μετά είχαμε το ελεύθερο, όταν γυρίζονταν οι υπόλοιπες σκηνές να κάνουμε ότι θέλουμε. Γυρνούσαμε στο χωριό και μπορώ να σου πω πως χωρίς να το καταλάβουμε μπαίναμε στον ρόλο μας. Απολαύσαμε πολύ το χωριό.

Γιώργος: Προσφέρει ένα εξαιρετικό τοπίο ο Καλοπαναγιώτης. Είναι καταπράσινος…

Κωνσταντίνος: Ειδυλλιακό θα το περιέγραφα το τοπίο.

Γιώργος: Υπάρχει κι ένας ωραίος ποταμός... Είναι πανέμορφο χωριό. Είμαστε συνηθισμένοι να ζούμε στην πόλη και για μας ήταν μία πολύ ξεχωριστή εμπειρία να ζούμε, έστω για ένα μήνα, σε χωριό.

Η ταινία έχει ήδη ταξιδέψει σε διάφορες χώρες αλλά θα είναι περίεργο όταν θα μας βλέπουν οι φίλοι μας.

Το βιώσατε ως… καλοκαιρινή δουλειά;

Κωνσταντίνος: Δουλειά; Όχι. Σε καμία περίπτωση. Περισσότερο σαν πάρα πολύ ωραίες διακοπές θα έλεγα.

Γιώργος: Ακριβώς, αν δεν ήμασταν εκεί θα ήμασταν συνεχώς στο τηλέφωνο, την τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά. Δεν νομίζω να περνούσαμε οπουδήποτε πιο όμορφα εκείνο το καλοκαίρι.

 

BoyOnTheBridge Trailer from Petros Charalambous on Vimeo.

 

Οι φίλοι σας τι σας είπαν όταν τους ανακοινώσατε πως θα πρωταγωνιστείτε σε ταινία;

Γιώργος: Εγώ δεν τους το ‘πα και με έψαχναν εκείνο το διάστημα.

 

Γιατί δεν το είπες;

Γιώργος: Δεν ξέρω, δεν ήθελα να τους πω. Με έπαιρναν τηλέφωνο και με ρωτούσαν «Μα πόσο καιρό θα μείνεις στον Καλοπαναγιώτη;», «Τι κάνεις εκεί;» και τέτοια. Ήθελα να τους κάνω έκπληξη. Όταν επιστρέψαμε τους είπα πως ήμουν σε γυρίσματα ταινίας.

Κωνσταντίνος: Κι εγώ το ίδιο. Έχω φίλους που φέτος το έμαθαν ότι έπαιξα σε ταινία.

 

Και πώς σας αντιμετώπισαν;

Κωνσταντίνος: Εμένα δεν με πίστευαν. Μετά χάρηκαν, έτσι ένιωσα τουλάχιστον. Δεν άλλαξε κάτι επειδή κάναμε μία ταινία. Οι φίλοι μας είναι φίλοι μας.

Είναι περίεργο όταν διαβάζεις ένα σενάριο. Έχει διαφορά απ’ το να διαβάζεις ένα βιβλίο γιατί εκεί ως αναγνώστης φαντάζεσαι τους χαρακτήρες όπως τους θες εσύ. Το σενάριο που εξελίσσεται σε ταινία, είναι όπως φαντάζεται ο σκηνοθέτης τα πράγματα.

Με τους υπόλοιπους ηθοποιούς πως συνεργαστήκατε;

Κωνσταντίνος: Γνωρίσαμε το υπόλοιπο καστ δυο μήνες πριν από τα γυρίσματα και γνωρίσαμε έπειτα και το συνεργείο. Δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε πως νιώσαμε πως είχαμε για ένα διάστημα μία καινούρια οικογένεια.  

Γιώργος: Έτσι, ακριβώς. Παρόλο που στο καστ ήταν και ο παππούς μου, Κώστας Δημητρίου, και ο θείος μου, Τόνυ Δημητρίου, οι υπόλοιποι ήταν σαν μία επιπλέον οικογένεια. Μας έδιναν και συμβουλές, μας βοηθούσαν συνεχώς. Ο θείος μου, μου έμαθε και τρικς πως μπορώ να μένω συγκεντρωμένος. Όλοι, όλοι μας βοήθησαν. Ήξεραν ότι πρώτη φορά κάναμε κάτι τέτοιο και μας στήριξαν.

Κωνσταντίνος: Είχε πολλή πλάκα και η επαφή μας εκτός σετ. Έχει πλάκα να κάθεσαι να τρως με τριάντα άτομα και να δημιουργείται αυτή η ατμόσφαιρα. Ούτε τα Χριστούγεννα όταν βρισκόμαστε με τους συγγενείς μας δεν είναι τόσο μεγάλο το τραπέζι.

Γιώργος: Αν δω ξανά μαζεμένο όλο τον κόσμο που ήμασταν μαζί στο χωριό, νομίζω θα συγκινηθώ. Ναι, ήταν ωραία τα βράδια που τρώγαμε, μιλούσαμε και γελούσαμε όλοι μαζί. Αν μου έλεγαν να πάω να ζήσω στον Καλοπαναγιώτη, μ’ όλον αυτό τον κόσμο, θα πήγαινα, παρά να ζω στην πόλη. 

 

Τι κρατήσατε απ’ όλη αυτή την εμπειρία;

Γιώργος: Όλον αυτόν τον κόσμο. Τους ανθρώπους. Τους ηθοποιούς, το συνεργείο, τον σκηνοθέτη μας.

Κωνσταντίνος: Την θετικότητα και την σταθερότητα του Πέτρου αλλά και το δέσιμο που αναπτύχθηκε με όλους τους συντελεστές.

 

Γνωρίσατε και ντόπιους εκεί;

Κωνσταντίνος: Ναι, βέβαια, και υπήρχαν σκηνές όπου ζητήσαμε τη βοήθειά τους κι άλλες φορές που λειτούργησαν ως κομπάρσοι. Γνωρίσαμε πολύ κόσμο.

Γιώργος: Γίναμε φίλοι και με τον κύριο στο τελεφερίκ του χωριού και μας ρωτούσε πώς πάει η ταινία. Είναι απίστευτα όμορφη η θέα απ’ το τελεφερίκ.

 

Πώς ήταν η επιστροφή απ’ το χωριό στην πόλη και το σχολείο;

Κωνσταντίνος: Ωχ! Δύσκολη.

Γιώργος: Να σου πω πως πάθαμε κάτι σαν κατάθλιψη που λένε με το που φύγαμε απ’ το χωριό.

Κωνσταντίνος: Ναι! Επιστρέψαμε στην ρουτίνα του καλοκαιρού και το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν άνοιξαν τα σχολεία.

 

Αν δεν ήμασταν εκεί θα ήμασταν συνεχώς στο τηλέφωνο, την τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά. Δεν νομίζω να περνούσαμε οπουδήποτε πιο όμορφα εκείνο το καλοκαίρι.

Κωνσταντίνε ταξίδεψες και στην Ρώμη για την επίσημη πρεμιέρα της ταινίας έτσι;

Κωνσταντίνος: Ναι, ήταν και η πρώτη φορά που θα έβλεπα ολοκληρωμένη την ταινία. Ήμουν στην αίθουσα με άλλα 900 παιδιά της ηλικίας μου και είχα αγχωθεί λίγο.

 

Γιατί;

Κωνσταντίνος: Καταρχάς λόγω του ότι έπρεπε να βγω στη σκηνή και να κάνω μία περιγραφή της ταινίας, ένιωθα λίγο άβολα αλλά τα κατάφερα νομίζω. Γενικότερα, κατά τη διάρκεια της προβολής ήμουν πολύ σιωπηλός και συγκεντρώθηκα στην ταινία. Είχα πολλή έγνοια, όχι τι σκεφτόταν η μητέρα μου ή ο σκηνοθέτης που ήταν μαζί μου, αλλά τα παιδιά που ήταν στην αίθουσα. Πήγαν ευτυχώς όλα πάρα πολύ καλά και άρεσε πολύ η ταινία. 

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

 

Πώς ένιωσες όταν είδες τον εαυτό σου στο κινηματογραφικό πανί;

Κωνσταντίνος: Καθ’ όλη τη διάρκεια της προβολής θυμόμουν συνεχώς τις σκηνές και πως τις γυρίσαμε. Έτρεχα μαζί με την ταινία και κριτίκαρα τον εαυτό μου, σκεφτόμουν αν έβγαζα το σωστό συναίσθημα ή αν έκανα λάθη. Στα πολλά, οι μεγάλοι μου είπαν πως το είχα παρατραβήξει με την κριτική και έπρεπε να σταματήσω να είμαι τόσο αυστηρός. Όταν είδα την ταινία για δεύτερη φορά, ένιωσα πολύ καλύτερα με τον εαυτό μου.

 

Γιώργο, εσύ είδες την ταινία;

Γιώργος: Ακόμα να την δω και ανυπομονώ πολύ. Στα γυρίσματα οι σκηνές δεν γίνονται με την σειρά που προβάλλονται και έχω μεγάλη περιέργεια να δω πως θα είναι ολοκληρωμένη. Θα την παρακολουθήσω στο Ζήνα Πάλας, στις 4 Μαΐου. Μου είπαν πως θα δω και μία έκπληξη στο τέλος της ταινίας και σκέφτομαι συνέχεια τι μπορεί να είναι.

 

Φίλοι που είστε, ο Κωνσταντίνος που είδε την ταινία δεν σου μαρτύρησε την έκπληξη;

Γιώργος: Όχι! Θα περιμένω να τη δω.

 

Φαντάζομαι οι φίλοι και οι συγγενείς σας θα έρθουν αυτό το διάστημα που θα προβάλλεται η ταινία στους κινηματογράφους να τη δουν, έτσι;

Γιώργος: Ναι και έχω μία έγνοια τους φίλους μου.  

 

Γιατί;

Γιώργος: Θα με πειράζουν. Ήμουν δώδεκα χρονών στην ταινία και σήμερα είμαι δεκαπέντε. Σίγουρα θα κάνουν πλάκα με αυτό. Επίσης, λόγω του ότι η ταινία τοποθετείται στη δεκαετία του ’80, αντιλαμβάνεσαι πως το στιλ και τα ρούχα μας είναι κάπως… περίεργα.

Κωνσταντίνος: Φορούσαμε μπλούζες χωρίς μανίκια!

Γιώργος: Τα παντελόνια να δεις πόσο περίεργα ήταν!

Κωνσταντίνος: Και τα μαλλιά μας!

Γιώργος: Όταν ήμασταν εκτός σετ, εγώ φορούσα καπέλο! Και βεβαίως, το πρώτο πράγμα που κάναμε όταν επιστρέψαμε στην πόλη ήταν να… κουρευτούμε!

Κωνσταντίνος: Η ταινία έχει ήδη ταξιδέψει σε διάφορες χώρες αλλά θα είναι περίεργο όταν θα μας βλέπουν οι φίλοι μας.

Γιώργος: Εγώ αποφάσισα πως θα είμαι άνετος. Θα τους αφήσω να μου κάνουν πλάκα. Θα έρθουν και οι συγγενείς μας να μας πουν πως ήμασταν πολύ καλοί ακόμα κι αν δεν ήμασταν!

 

Μπορείτε πλέον να δηλώνετε ηθοποιοί;

Κωνσταντίνος: Σιγά, παίξαμε σε μία ταινία. Δεν θα το πάρουμε και πάνω μας.

Γιώργος: Ναι, ήταν μία εμπειρία. Μπορεί να μην είναι συνηθισμένη για παιδιά στην ηλικία μας αλλά όντως δεν είναι κάτι για να παινευόμαστε ή να το δηλώνουμε.

Κωνσταντίνος: Νιώθουμε πολύ τυχεροί που το ζήσαμε. Αυτό.

 

Αν έρθει ένας φίλος σας και σας πει «Θα πρωταγωνιστήσω σε μία ταινία. Τι πρέπει να έχω υπόψη μου», τι θα του απαντήσετε;

Γιώργος: Εγώ θα του πω να είναι συγκεντρωμένος, να διαβάζει και να μην ξεχνάει πως υπάρχει κόσμος που στηρίζεται πάνω του. Πώς πρέπει να χειριστεί υπεύθυνα τον ρόλο του. Επίσης θα του πω πως θα μάθει πολλά πράγματα που δεν αφορούν στην ταινία και έχουν να κάνουν με την Ιστορία και με άλλες εποχές.

Κωνσταντίνος: Δεν ξέρω πως θα  μπορούσα να συμβουλέψω κάποιον άλλο. Μάλλον θα του έλεγα «Επιλέγηκες. Είδε κάτι σε σένα ένας σκηνοθέτης. Πρέπει να το δεις κι εσύ ο ίδιος και να το νιώσεις για να το κάνεις σωστά».

 

Θα θέλατε να ακολουθήσετε μεγαλώνοντας την υποκριτική σε επαγγελματικό επίπεδο;

Γιώργος: Το σκεφτόμουν από μικρός και τώρα το σκέφτομαι ακόμα περισσότερο. Δεν θα ήταν άσχημη ιδέα. Ήταν τόσο ωραία η εμπειρία που θα ήθελα να τη ζω στην καθημερινότητά μου.

Κωνσταντίνος: Νομίζω πως είναι κάτι που θα ήθελα να το ξανακάνω. Ρωτάω τον εαυτό μου αν θα μπορούσα να το κάνω καθημερινά και νομίζω δεν θα με χαλούσε ιδιαίτερα. Μάλλον καθόλου. Είναι πολύ ωραία η όλη διαδικασία.