Η πρόταση αυτή προήλθε από το αρχιτεκτονικό γραφείο Φεραίος + Συνεργάτες Αρχιτέκτονες και βασίστηκε στη χωρική εμπειρία του σπηλαίου για να ανταποκριθεί στο πρόγραμμα του διαγωνισμού που προκήρυξε η Εμπορική Σχολής Μιτσή.

Ο διαγωνισμός ζητούσε τη δημιουργία μιας αίθουσας μουσικής για συναυλίες αλλά και γενικές εκδηλώσεις, επέκταση στην υφιστάμενη Εμπορική Σχολή, και προέκταση του ορεινού φυσικού τοπίου της οροσειράς Τροόδους στην Κύπρο.

Καθώς στην αρχαιότητα σπήλαια αποτελούσαν λατρευτικούς χώρους, όπου τελετουργικά προς διάφορες θεότητες λάμβαναν χώρα, η πρόταση αντλεί αναφορές από το σπήλαιο της Μελισσάνης το οποίο αποτελούσε λατρευτικό χώρο του Πάνα, θεότητας συνυφασμένης με τη φύση και τη μουσική και στο οποίο αναφέρεται ο Όμηρος στην Οδύσσεια: «Αυτό είναι το σπήλαιο το ευρύχωρο και θολωτό, όπου εσύ θυσίαζες προς τιμήν των Νυμφών τέλειες εκατόμβες» (Ν 344-351).

 

Με αντίστοιχες «λυρικές» αναφορές, η αίθουσα μουσικής δημιουργεί ένα συμβολικό χώρο, σημείο αναφοράς για τη σχολή και την ευρύτερη περιοχή, στο οποίο η πρόσβαση συγκροτεί μια διαδικασία καταβύθισης που υποβάλλει στον επισκέπτη το «λυρικό» συναίσθημα ενός «λατρευτικού» χώρου των τεχνών και της μουσικής. Κατ’ αυτή την έννοια η πλάτη της σκηνής παραμένει διαμπερής και συνιστά το στόμιο του σπηλαίου το οποίο πλαισιώνει τη θέα προς τη φύση ως σημείο αναφοράς και έμπνευσης.

 

Η ένταξη του όγκου της αίθουσας στη φυσική κλίση του εδάφους του δίδει τη δυνατότητα να αποτελέσει μια φυσική προέκταση του φυσικού τοπίου, διατηρώντας όμως σε προβολή τα δομικά του στοιχεία ώστε να είναι διακριτή ως αρχιτεκτονικό στοιχείο. Η περιμετρική κίνηση προσέγγισης της αίθουσας επιτρέπει εύκολη δημόσια πρόσβαση από το δρόμο αλλά και από τους υπερκείμενους χώρους της σχολής, ενώ αποτελεί ταυτόχρονα περιδιάβαση στη φύση με δύο δημόσιες πλατείες στα άκρα με αναβαθμούς / διαζώματα για υπαίθριες εκδηλώσεις.

*Το συγκεκριμένο σχέδιο κέρδισε το 1ο βραβείο στον Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό και η ομάδα μελέτης απαρτιζόταν από τους Στέφανο & Παύλο Φεραίο, Χριστιάνα Χρίστου, Ελίνα Πολυχρονίδου και Σίσσυ Κασσιμάτη.

**Το κείμενο δημοσιεύθηκε αρχικά στην ιστοσελίδα cy-arch.com