Για ευνόητους επίσης λόγους, ο τρόπος που αξιολογούν τα μίντια τις ειδήσεις της επικαιρότητας ενδέχεται να κάνει photoshop σ' ένα δέντρο και να το κάνει να μοιάζει με δάσος. Ενδέχεται να θάψει συμβάντα και να τα περάσει στο ντούκου. Επιπλέον, ενδέχεται να μετατοπίσει το ενδιαφέρον του λαού και να τον αφήσει στην γωνία του να γλείφει την καραμέλα του θεάματος και της ετοιμοπαράδοτης ανάλυσης.

Η μετεωρολογική λέει πως αυτές τις μέρες σκόνη από την Συρία θα καλύψει την Κύπρο. Τα τελευταία χρόνια, μ' όλα τα απάνθρωπα που συμβαίνουν στην περιοχή, όταν το ακούω αυτό, σκέφτομαι πως φυσάει προς το μέρος μας ένας άνεμος θανάτου. Την Παρασκευή που μας πέρασε ο Τραμπ έδωσε το ok του για να πραγματοποιηθεί πυραυλική επίθεση κατά στόχων αμυντικού ενδιαφέροντος στη Συρία. Μία τιμωρητική κίνηση και συνάμα «προληπτική», όπως την αποκάλεσε η κυβέρνηση των ΗΠΑ, δράση με αφορμή την χημική επίθεση της περασμένης Τρίτης. Μία κίνηση ισχύος και εντυπωσιασμού που συνοδεύτηκε με μία ανακοίνωση που περιλάμβανε ανόητες ατάκες του τύπου «Ακόμη κι όμορφα βρέφη δολοφονήθηκαν αποτρόπαια, από αυτή τη βαρβαρική επίθεση». Ο Τραμπ, κάλεσε όλα τα «πολιτισμένα έθνη» να πλαισιώσουν τις ΗΠΑ επιζητώντας το τέλος της σφαγής και της αιματοχυσίας στη Συρία κι επιπλέον προσευχήθηκε και ζήτησε τη «σοφία του Θεού» για να αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί, όπως είπε, τις προκλήσεις των προβλημάτων του κόσμου που μας περιβάλλει.

Επειδή, ως γνωστό τα «όμορφα» βρέφη δεν πρέπει να δολοφονούνται, παρά μόνο οι γονείς τους, κι επειδή με τον θάνατο θα βάλουμε τέλος στον θάνατο και τέλος, ο κόσμος αυτός θα αλλάξει με προσευχές. Απ’ το 2011 και μετά από 5 εκατομμύρια πρόσφυγες -στοιχεία ΟΗΕ πριν από μία βδομάδα- και χιλιάδες νεκρούς, πέρυσι τέτοιο μήνα η σούμα έφτασε στους 400,000 ανθρώπους, ο Τραμπ αποφάσισε να κάνει την φιγούρα του και να επικαλεστεί τον Θεό του για να πατάξει την τρομοκρατία που γίνεται στο όνομα ενός άλλου Θεού.

Κι επειδή άλλο η αιτία κι άλλο η αφορμή, απ’ ότι θυμόμαστε όλοι όσοι αποφοιτήσαμε απ’ το Δημοτικό, ας παραμείνουμε εδώ.

Την ημέρα που συνέβη το πιο πάνω στην γειτονιά μας, εκεί απ’ όπου μας έρχεται η σκόνη που λέγαμε, η Βουλή των Αντιπροσώπων της υπέροχης αυτής σκονισμένης χώρας συναντήθηκε, Παρασκευή που ήταν, στην Νεχρού προσφέροντας υπέροχες μιντιακές στιγμές απ’ αυτές που βλέπουμε στην τηλεόραση και χασκογελάμε. Η συζήτηση σχετικά με την κατάθεση τροπολογίας για τον καθορισμό των επετείων στα σχολεία -η οποία βεβαίως μας προέκυψε μετά τα γνωστά- έδειξε για ακόμη μία φορά πόσο λεπτή είναι η γραμμή που διαχωρίζει την σοβαρότητα και τον παλιμπαιδισμό. Γιατί στην τελική, περί αυτού πρόκειται. Συζητάμε στην Βουλή μας σχετικά με την εκπαίδευση των παιδιών μας και συμπεριφερόμαστε σαν μία χούφτα κακομαθημένα κωλόπαιδα. Για τις αναφορές στο ενωτικό, μην τα ξαναλέμε. Αναφορές γινόνταν στα σχολεία μας, όπως και για όλα τα νευραλγικά ιστορικά γεγονότα. Όμως, εξ όσων φαίνεται, τους πλείστους βουλευτές μας δεν απασχολεί καμία ιστορική αναφορά. Αυτό που διακαώς επιθυμούν είναι να [υπο]γράψουν ιστορία. Το θέμα πλέον έχει ξεφύγει απ’ την ολιγόλεπτη αναφορά στο ενωτικό δημοψήφισμα, έχει μετακινηθεί επικίνδυνα απ’ την τροπολογία που ήταν το θέμα μας την Παρασκευή, και καταλήξαμε να συζητάμε εκ νέου αν είμαστε Έλληνες και αν είμαστε, πόσο Έλληνες είμαστε, ποιος είναι μειοδότης, ποιος προδότης, ποιος πατριώτης και ποιος [θα] είναι ο σωτήρας αυτού του λαού. Όλο αυτό το μπάχαλο, σε συνδυασμό με κάτι γιουχαΐσματα, κάτι φθηνομάτσο συμπεριφορές και μία εντελώς ξέμπαρκη, με συγχυσμένα κι ανιστόρητα συνθήματα διαμαρτυρία που εξελίχθηκε έξω απ’ το κτίριο της Βουλής, προκάλεσε το ενδιαφέρον μίας μεγάλης μερίδας κόσμου. Αν είμαστε πλέον πολίτες ή απλοί τηλεθεατές δεν είμαι σίγουρη. Το θέαμα πάντως ήταν αντάξιο του πιο επιτυχημένου τηλεοπτικού reality show.

Στην ουσία συζητάμε για συμβάν που έτυχε -και δεν πέτυχε- πριν από εβδομήντα χρόνια. Που πέραν μίας απλής αναφοράς στα σχολεία, αξίζει μόνο πτυχιακής ιστορικής μελέτης στα πανεπιστήμια. Κι όμως, το έχουμε αναδείξει κάπου εβδομήντα χρόνια μετά, σε μονάδα μέτρησης της ελληνικότητάς μας. Το γεγονός ότι, ηλιθίως, η τ/κ πλευρά το χρησιμοποίησε ως αφορμή -γιατί αιτία δεν την λες- για να διακόψει τις συνομιλίες, μας έχει μπριζώσει ακόμα περισσότερο και συζητάμε για υποχωρήσεις και προδοσίες.

Όπως και να ‘χει, αν η μετεωρολογική πέσει μέσα στις προβλέψεις της, ο άνεμος θα μεταφέρει την σκόνη του θανάτου απ’ την Συρία για να στρογγυλοκάτσει στα μπαλκόνια μας. Κι η σκόνη αυτή ενδέχεται, με κάποιο περίεργο τρόπο, να πνίγει το παρόν και μέλλον μας, όχι το παρελθόν μας. Με τα γεωπολιτικά που ταρακουνούν την γειτονιά μας, καλό θα ήταν πριν ρίξουμε μπουνιές, να αποφασίσουμε αν επιθυμούμε το κυπριακό να καταστεί «δεκατιανό» γευματάκι για τους παίχτες της περιοχής και να καταλήξουμε να το κλείνουμε όπως-όπως ή αν θέλουμε να κοιτάξουμε μπροστά και να απεγκλωβιστούμε από τερτίπια του παρελθόντος. Η ελληνικότητα της Κύπρου δεν μπορεί να πνιγεί από σκόνες. Μπορεί όμως, για δεύτερη φορά στην σύγχρονη ιστορία του τόπου, να πνιγεί από παιδιαρίστικα κολλήματα που δεν έχουν μάτια παρά μόνο για τον ηλιόλουστο ουρανό της Μεσογείου και δεν κοιτάζουν πέρα απ’ την μύτη τους. Γιατί ο ουρανός αυτός επεκτείνεται και πάνω από άλλες χώρες, σαφέστατα πιο τσαμπουκαλίδικες από κάποιους βουλευτές μας.

*Η πυραυλική του amazing Τραμπ ουδεμία σχέση έχει με τους Μαχητές και τους Διάσημους της Βουλής μας. Απλά, έτυχε, να 'συναντηθούν' στο ίδιο Δελτίο. Και πέτυχε, ο δημόσιος διάλογος να επικεντρωθεί στους δεύτερους γιατί έτσι επέλεξαν τα μίντια. Αυτό ονομάζεται agenda setting.