Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση στον τρίτο δίσκο με παιδικά του Χατζηπιερή, στον οποίο και πάλι συνεργάζεται με τον εξαιρετικό Μάριο Τακούσιη στις ενορχηστρώσεις, πέρα από τις πιο ώριμες (σε σχέση με τους δύο προηγούμενους δίσκους συνθέσεις αλλά και τους πολύ πιο δουλεμένους στίχους και τις αρτιότερες ενορχηστρώσεις), είναι η αίσθηση που σου δίνεται ακούγοντας τον δίσκο ότι πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο παραμύθι με αρχή, μέση και τέλος. Ότι πρόκειται για μια ιστορία που εκτυλίσσεται σε ένα ονειρικό σκηνικό, κορυφώνεται και στο τέλος έχει happy end, όπως τα πλείστα παραμύθια.

Ίδιο είναι το κυρίαρχο αίσθημα που έχεις ακούγοντας το ορχηστρικό τραγούδι «Για τη Μητέρα». Όσοι είχαμε την ευκαιρία-τύχη να ακούσουμε και τον προηγούμενο δίσκο του «Τεμπέλη Δράκου» και άρα το τραγούδι «Για τον Πατέρα», με την ερμηνεία της Αρβανιτάκη, αναμέναμε ότι στον επόμενο δίσκο ενδεχομένως να πρόκυπτε και ένα αντίστοιχο για τη μάνα.

Έτσι και έγινε. Ξέροντας ότι ο Χατζηπιερής είχε γράψει στίχους για να περιγράψει ενδεχομένως τη σχέση του με τις δύο κόρες του, ανέμενε κανείς ότι θα έγραφε στίχους και για την αντίστοιχη σχέση των κοριτσιών με τη μαμά.

Έλα όμως που δεν συνέβη αυτό. Το τραγούδι με τίτλο «Για τη Μητέρα» είναι ορχηστρικό. Ακούγοντάς το όμως, και ξέροντας πως αυτό έχει γραφτεί για μια μάνα, σε κάθε νότα του και σε κάθε απόφαση σε σχέση με τον τρόπο που αυτό ενορχηστρώθηκε από τον Τακούσιη, μπορείς άνετα να «βρεις» την κάθε μητέρα ξεχωριστά.

Ο τρόπος που ξεκινά το τραγούδι, ο τρόπος που μπαίνει εμβόλιμα το «παιχνίδισμα», ο τρόπος που κορυφώνεται η μελωδία και ο τρόπος που εν τέλει επέρχεται η ηρεμία, συν η πολύ εύστοχη τοποθέτηση των μουσικών οργάνων σε κάθε φάση της ενορχήστρωσης, δημιουργούν ένα υπέροχο τραγούδι που «περιγράφει» κάθε περίοδο της ζωής μιας γυναίκας, από την αθωότητα ως την ωριμότητα και τη μητρότητα.

Ή τουλάχιστον, κάπως έτσι το εκλαμβάνω εγώ ακούγοντάς το.

 

Και το τραγούδι για τον πατέρα:

 

Μ.Μ.