Το να πηγαίνεις στο reunion μιας μουσικής σκηνής, 20 χρόνια μετά το κλείσιμό της, σε ένα άλλο μαγαζί (αφού το πετρόκτιστο που τη στέγαζε τότε κατεδαφίστηκε), το σενάριο αυτό μοιάζει σαν κάποιος να βρήκε μια βιντεοκασέτα σε ένα μπαούλο, να την έχει μετατρέψει σε DVD και να τη βλέπει ξανά 20 χρόνια μετά την παραγωγή της. Σε αυτή την περίπτωση, τίποτα δεν θα διαφέρει, πέρα ίσως από το γεγονός ότι με το DVD πλέον θα μπορείς πολύ πιο εύκολα να κάνεις skip κάποια σημεία, είτε αλλάζοντας σκηνή είτε αλλάζοντας και chapter. Κατά τ’ άλλα, βλέπεις το ίδιο πράγμα, ενώ και η συναισθηματική σου κατάσταση σε σχέση με αυτό που βλέπεις ενδεχομένως να είναι ίδια κι απαράλλακτη με την πρώτη φορά.

Κάτι παρόμοιο θα ανέμενε κανείς ότι θα συνέβαινε και στο Downtown Live, στα live για το «reunion». Τα παιδιά είχαν ανακοινώσει ότι θα έπαιζαν το ίδιο ρεπερτόριο με τότε που λειτουργούσε το μαγαζί (‘94-‘97) κάνοντας γκελ στο κοινό της πρωτεύουσας ως κάτι πολύ πρωτοποριακό, αφού στη  φάση που ο κόσμος διασκέδαζε σε μπουζουξίδικα και ταβέρνες, ο Δημήτρης Μακρής είχε την εξαιρετική ιδέα να ανοίξει μια μουσική σκηνή και να διασκευάζει μαζί με τον Δημήτρη Φανή, την Αλεξία Μουταφίδου και τους μουσικούς τους ότι καλύτερο είχε να παρουσιάσει η ελληνική μουσική σκηνή.

Αυτό ακριβώς έκαναν στα δύο πρώτα live (έπεται ένα ακόμα στις 23/5). Με ελάχιστες εξαιρέσεις, αφού επέλεξαν να πουν και ελάχιστα σημερινά hits του έντεχνου, όπως το εξαιρετικό «Διόδια», οι άνθρωποι που για μια τετραετία διασκέδαζαν για 4 φορές τη βδομάδα την πρωτεύουσα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, παρουσίασαν ένα πρόγραμμα ίδιο με τότε.

Και δεν ήταν μόνο η επιλογή των τραγουδιών ίδια. Ήταν ο κόσμος, οι σημερινοί 40άρηδες και 50άρηδες, που 20 χρόνια μετά, οικογενειάρχες πια οι πλείστοι, έκαναν επίσης reunion για να διασκεδάσουν όπως τότε, δημιουργώντας έτσι ένα ωραίο vibe. Ήταν όντως συγκινητικό να βλέπεις κόσμο που βγήκε απλά και μόνο για να αναβιώσει στιγμές της εφηβείας και της νεότητάς του μέσω ενός live.

Η ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη. Και σε αυτό σίγουρα έπαιξαν ρόλο και οι ερμηνείες. Ειδικά στις φάσεις που το projector «κολλούσε» στη μαυρόασπρη φωτογραφία των Μακρή και Φανή στα 20κάτι τους, η εικόνα αυτή σου δημιουργούσε τη ψευδαίσθηση ότι θα έβγαινες από το μαγαζί και θα βρισκόσουν ξανά στους δρόμους της Λευκωσίας των 90s.

Ίδια τραγούδια, ίδιος κόσμος, ίδιο πάθος, ίδια ενέργεια, ίδιο συναίσθημα. Ακριβώς για αυτό το συναίσθημα πήγε ο κόσμος, θεωρώ. Για αυτό το vibe που στις μέρες μας δύσκολα το πετυχαίνεις σε live-άδικο.

 

«Τίποτα δεν έχει αλλάξει, και τίποτα δεν είναι όπως παλιά, μένει όμως ένα πείσμα, που δεν είναι συνήθεια μοναχά».

Με αυτό το τραγούδι μας καληνύχτισε η παρέα της Ελλοπίας, υπενθυμίζοντάς μας πόσο σημαντικό συστατικό είναι το συναίσθημα αλλά και το πείσμα, τόσο σε μια παράσταση αλλά και γενικότερα στη ζωή και την καθημερινότητά μας.

Αυτό που κρατάω προσωπικά από το live της 18^ης Μαΐου, εκτός από τη συγκίνηση που ένοιωσα αντικρύζοντας ένα μαγαζί γεμάτο με 20άρηδες και 30άρηδες των 90s, ήταν και το κυρίαρχο συναίσθημα στο τέλος του live. Με το τραγούδι των Κατσιμιχαίων δεν έκλεινε απλώς μια συναυλία, αλλά μια 20ετία στην πορεία της καθεμιάς από τις παρέες που βρισκόντουσαν στο μαγαζί μαζί μας.

Να ‘ναι καλά τα παιδιά, να ανταμώσουμε ξανά και σε 20 χρόνια από σήμερα!