Πιο κάτω αυτούσιο το κείμενο της:

 

*Η αναγνώστρια θέλησε να παραμείνει ανώνυμη...

 

Πήγα στο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας 2017 και επέστρεψα προβληματισμένη. Έμαθα κάποια σημαντικά πράγματα, πληροφορίες που δεν ήξερα και αποφάσισα να τα μοιραστώ. Έχουμε και λέμε…

Ζούμε στην Κύπρο του 2017! Σε έναν τόπο ανοιχτόμυαλο, με προοδευτικές και πρωτοπόρες ιδέες. Έναν τόπο στον οποίο τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα. Μπορούμε να αγαπάμε όποιο άτομο θέλουμε, να παντρευόμαστε και να κάνουμε οικογένειες. Δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε ούτε να βάζουμε τη straight μάσκα μας κάθε πρωί.

Κανένα ΛΟΑΤΚΙ άτομο δεν ενεργοποιεί το mode «επιβίωση σε heteronormative environment».

Μπορεί ένα παιδάκι να πάει σχολείο και να πει «οι μαμάδες μου» ή «οι παπάδες μου». Και ένα άλλο παιδάκι τις προάλλες ανακοίνωσε στην τάξη του ότι πια δεν θα το λέμε Ανδρέα αλλά Ράνια και όλα τα παιδάκια το αγκάλιασαν και πανηγύρισαν με τη Ράνια.

Το άλλο Σάββατο έχουμε γάμο στο Δημαρχείο Λευκωσίας: του Γιώργου και του Νικήτα. (Εκαλέσαν μας και οι κοπέλες στο γάμο τους στο Δημαρχείο Στροβόλου, την Κυριακή. Εν μας εκαλέσαν στο τραπέζι, βαρκούμαι να πάω).

Έτσι γίνεται ΕΝΝΕΝ;

Φαίνεται κάτι παράξενο;

Αφού στο Pride (που ήταν υπό την αιγίδα του Προεδρικού ζεύγους), μίλησαν (σχεδόν) όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί, ο Δήμαρχος, ο Υπουργός Υγείας (εκ μέρους του Προέδρου), (αρκετοί) Βουλευτές και ήταν ΟΛΟΙ υπέρ των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων. ΟΛΟΙ μίλησαν για ΑΓΑΠΗ, για τη σημασία του να αγκαλιάζουμε τη διαφορετικότητα.

Μίλησαν για ΣΕΒΑΣΜΟ και για ανθρώπινα ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ.

Κοίταξα λοιπόν τον άνθρωπό μου και είπα «Αγάπη μου πού ζούμε;».

Φωτογραφία: Urban Nature