Μην περιμένεις όμως πως θα διαβάσεις ένα κλασσικό «who is who» άρθρο ούτε μια κλασσική συνέντευξη με ερωτοαπαντήσεις, αφού, αντ΄ αυτού, από τη βασική συντακτική ομάδα της εφημερίδας ζητήσαμε κάτι άλλο: να γράψει ο καθένας ένα κείμενο για τις εμπειρίες, τις αγωνίες, τα όνειρα και όλα εκείνα τα όμορφα και σημαντικά που θα έρθουν.

Ο καθένας από τη δική του οπτική γωνία και με το δικό του προσωπικό ύφος γραφής, απέδωσε με όμορφο τρόπο την εξέλιξη αυτή, σε σχέση με το νέο έντυπο μοντέλο ολοκληρωτικής ενημέρωσης που προτείνει η «Σημερινή» και το οποίο περιλαμβάνει ρεπορτάζ, ειδησεογραφία, πολιτισμό, συνεντεύξεις, αθλητικά, απόψεις, πάντοτε με κριτική σκέψη που άλλωστε χαρακτηρίζει την εφημερίδα εν τη γενέσει της.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Στην εφηβεία η ανάγνωση εφημερίδων μού ήταν μια σχεδόν παντελώς ξένη δραστηριότητα, εκτός κι αν αυτή αφορούσε το αθλητικογραφικό ρεπορτάζ.

Ως αναγνώστης, ήμουν εντελώς αμύητος σ’ αυτό που ο Χέγκελ είχε ονομάσει δύο αιώνες πρωτύτερα «καθημερινή προσευχή» του νεωτερικού ανθρώπου.

Μια έπαλξη ελευθερογνωμίας και ανεξαρτησίας της έκφρασης, επαληθεύοντας αυτό που πάντοτε υπηρετούσε σαν όρκο και υποχρέωση: «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά».

Ήταν εκεί στα 1976 που η εμφάνιση της «Σημερινής» στο οικογενειακό σαλόνι επρόκειτο να μου αλλάξει παντελώς τις συνήθειες. Μια εφημερίδα γεμάτη μαχητικότητα, αποκαλυπτικά ρεπορτάζ, συνθλιπτική αρθρογραφία και, προπαντός, «θέση» και κριτική σκέψη, έφερνε, κυριολεκτικά, το νέο στην κυπριακή δημοσιογραφία, που στο μεγαλύτερο μέρος της εξέβαλλε άνευρη στις παραφυάδες των κάθε λογής εξουσιών.

Γρήγορα έγινα ένας καθ’ έξιν αναγνώστης, κυρίως εκείνου που ονομάστηκε «άρθρο γνώμης», η διαγνωστική εμβέλεια του οποίου παραμένει απαραμείωτη έως και σήμερα.

Έκτοτε, η «Σ» άφησε το στίγμα της ως ένα μοναδικό κεφάλαιο στην ιστορία του κυπριακού έντυπου Τύπου, δημιουργώντας ένα στυλ συνεπούς και αταλάντευτου δημόσιου λόγου πέραν από τον χύδην δημοσιογραφισμό και τις καιροσκοπικές συνεκδουλεύσεις.

Αυτή την αταλάντευτη πορεία συνεχίζει με νέα μορφή, αλλά με την ίδια αποφασιστικότητα και θέληση από την Κυριακή, 28 Μαΐου, φιλοδοξώντας να είναι ό,τι υπήρξε από την πρώτη ημέρα που εμφανίστηκε στα σταντ: Μια έπαλξη ελευθερογνωμίας και ανεξαρτησίας της έκφρασης, επαληθεύοντας αυτό που πάντοτε υπηρετούσε σαν όρκο και υποχρέωση: «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά».

ΜΑΡΙΟΣ ΑΔΑΜΟΥ

Την 1η Ιουνίου 2011, ένας από τους στόχους που είχα θέσει, αρχίζοντας τις σπουδές μου στη δημοσιογραφία, να περάσω έστω και για ένα μήνα από το μεγάλο σχολείο της «Σημερινής», γίνεται πραγματικότητα. Αν και η εκπαίδευση θα κρατούσε ένα μήνα, ο ένας μήνας έγινε δύο κι οι δυο τρεις, κι έτσι τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου εντάχθηκα και επίσημα στη μεγάλη οικογένεια της εφημερίδας. Από την αρχή όλοι οι συνάδελφοί μου με αγκάλιασαν και μ’ έκαναν να νιώσω ότι βρήκα μια δεύτερη οικογένεια, που στην πορεία εξελίχθηκε σε πρώτη, αφού οι ώρες στο γραφείο ήταν περισσότερες από αυτές που περνούσα στο σπίτι. Και δεν το μετάνιωσα...

Την Κυριακή εγκαινιάσαμε τη νέα εποχή της «Σημερινής» και μακάρι αυτή να αγκαλιαστεί από το αναγνωστικό κοινό, όπως με αγκάλιασε και μένα η μεγάλη οικογένεια της εφημερίδας.

Αγαπούσα αυτό που έκανα και αυτό μού αρκούσε. Με γέμιζε και συνεχίζει να με γεμίζει. Και σήμερα στη νέα πρόκληση δηλώνω παρών, ως ένας από τους βασικούς άξονες της νέας προσπάθειας και ανοίγματος που κάνει η εφημερίδα. Το νέο μας εγχείρημα, αν και δύσκολο, εντούτοις είμαι σίγουρος πως  θα επιτύχει τον στόχο του. Αυτή θα είναι, βέβαια, τόσο η δική μου προσπάθεια όσο και των υπολοίπων συναδέλφων. Την Κυριακή εγκαινιάσαμε τη νέα εποχή της «Σημερινής» και μακάρι αυτή να αγκαλιαστεί από το αναγνωστικό κοινό, όπως με αγκάλιασε και μένα η μεγάλη οικογένεια της εφημερίδας.

ΜΙΚΑΕΛΛΑ ΛΟΪΖΟΥ

Έχουμε πουλάκι, γιατί θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι σαν τα πουλάκια. Η προμετωπίδα μας, το κείμενο αυτό πάνω πάνω που σας δείχνω, λέει πως όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά. Κι εμείς σκεφτόμαστε ελεύθερα

Ήταν η έκθεση για τα 40χρονα της «Σημερινής» κι εκείνη τη μέρα εκτελούσα καθήκοντα ξεναγού στη Λεβέντειο. Τα μικρά παιδάκια που επισκέπτονταν την έκθεση, μόλις είχαν δει τα πολύχρωμα εκθέματα της πινακοθήκης και ο κόσμος του κιτρινισμένου χαρτιού και μελανιού, με τα πολύ μικρά γράμματα, δεν άντεχε τέτοιο ανταγωνισμό. Είχαν λίγες απορίες. 

Υπήρχε, όμως, μία συγκεκριμένη ερώτηση, που μου υπέβαλαν πολλά παιδιά, κι ας μην την περίμενα. «Κυρία, γιατί έχετε πουλάκι;». Αναφέρονταν, βεβαίως, στο λογότυπο της «Σημερινής». Γιατί τα παιδιά, μέσα στην αθωότητά τους, εντόπισαν αμέσως το βασικό συστατικό στοιχείο της εφημερίδας αυτής. «Έχουμε πουλάκι, γιατί θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι σαν τα πουλάκια. Η προμετωπίδα μας, το κείμενο αυτό πάνω πάνω που σας δείχνω, λέει πως όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά. Κι εμείς σκεφτόμαστε ελεύθερα. Γράφουμε ελεύθερα. Ανοίγουμε ελεύθερα τα φτερά μας, όπως τα πουλάκια. Εμείς αγαπούμε πολύ την ελευθερία», εξηγούσα στα παιδάκια, όσο πιο απλά μπορούσα.

Κάπου εκεί, ανάμεσα στη σημειολογία, το branding και τον παιδικό αυθορμητισμό, ήξερα ότι βρισκόμουν εκεί ακριβώς όπου ανήκω. Άλλωστε κι εγώ μεγάλωσα σ’ αυτήν την εφημερίδα. Ήρθα στη «Σημερινή» φοιτήτρια, να κάνω την πρακτική μου, και δεν έφυγα ποτέ. Μεγάλωνα μαζί της και με μεγάλωνε. Και τώρα που εισέρχεται στη νέα της εποχή, ανοίγει νέο κεφάλαιο στη δική μου ζωή. Ως δημοσιογράφου και ως ανθρώπου. Ελεύθερου δημοσιογράφου κι ελεύθερου ανθρώπου. 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, τον σκέφτομαι να ξεφυλλίζει μια εφημερίδα… Πηγαία ανάγκη, περιέργεια για το τι γίνεται γύρω μου ή καλλιέργεια άποψης, η εφημερίδα πάντα είχε ψηλή θέση στη συνείδησή και στην καθημερινότητά μου. Έτσι καρφώθηκε βαθιά στο μυαλό μου ότι μια μέρα θα ήθελα να βρισκόμουν σε θέση να ασχοληθώ με τον χώρο. Η «Σημερινή» μού έδωσε αυτήν την ευκαιρία και, εδώ και μια επταετία, προσπαθώ να βάλω τίμια το λιθαράκι μου από το αγωνιστικό μετερίζι που μου προσφέρει αυτός ο ιστορικός όμιλος Μέσων της Κύπρου.

Γι’ αυτό, αφουγκραζόμενη τις νέες ανάγκες η εφημερίδα «Σημερινή», γυρίζει σελίδα και μπαίνει δυναμικά στη νέα εποχή,  όπου και πάλι θα είναι πρωταγωνίστρια στα δρώμενα της ενημέρωσης. 

Η έντυπη ενημέρωση τα τελευταία χρόνια έχει απολέσει την παλιά της αίγλη. Όχι γιατί στερείται επιπέδου, αλλά γιατί πλέον άλλα μέσα ενημέρωσης προσφέρουν περισσότερη αμεσότητα και ευελιξία.

Όμως, στους «γρήγορους» καιρούς που ζούμε, όπου η αληθινή και διασταυρωμένη πληροφόρηση θυσιάζεται στον βωμό των κλικς, ο ρόλος της εφημερίδας καθίσταται ακόμα πιο σημαντικός, καθώς αν το διαδίκτυο προσφέρει αμεσότητα, η εφημερίδα δίνει την ευκαιρία για εκτενή ανάλυση και κατάθεση όλων των απόψεων. 

Γι’ αυτό, αφουγκραζόμενη τις νέες ανάγκες η εφημερίδα «Σημερινή», γυρίζει σελίδα και μπαίνει δυναμικά στη νέα εποχή,  όπου και πάλι θα είναι πρωταγωνίστρια στα δρώμενα της ενημέρωσης. Απαρτιζόμενη από μια δυνατή ομάδα έμπειρων δημοσιογράφων και συνεργατών, υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα, πάντα πιστοί και αφοσιωμένοι στο σπουδαίο αυτό λειτούργημα που λέγεται δημοσιογραφία.

ΔΟΝΑ ΚΑΠΑΡΤΗ

Μια νέα εποχή ξεκινά για τη Σημερινή, μια νέα εποχή ξεκινά και για μένα. Όταν ολοκλήρωσα το πτυχίο των Πολιτικών Επιστημών και έψαχνα τρόπο να δραπετεύσω από κόμματα και γραφεία Τύπου βρήκα «καταφύγιο» στη δημοσιογραφία. Το όνειρό μου ήταν να γράφω σε μια στήλη εφημερίδας.

Σήμερα έχω αυτή την ευκαιρία και μάλιστα για μια ιστορική εφημερίδα με αξιοσέβαστους ανθρώπους. Ανυπομονώ να αναλάβω τα νέα μου δημοσιογραφικά καθήκοντα όχι μόνο για τους πιο πάνω λόγους αλλά και γιατί ο τομέας των διεθνών ειδήσεων για τον οποίο θα έχω την ευθύνη είναι γεμάτος από προκλήσεις και διπλωματία.

Mε τιμά αυτή η συνεργασία και εύχομαι ο κόσμος να αγαπήσει αυτό που ετοιμάζουμε με τόση ενέργεια και καλή διάθεση!