Η Μαριάννα είναι δασκάλα στην Κύπρο, με υγιή τρόπο σκέψης (όπως φαίνεται παρακάτω από τα γραφόμενά της) και με μια… αναπηρία.

 

«Όταν ξεκινούσα σπουδές στη Νεοελληνική Φιλολογία, ονειρευόμουνα να διαβάζω και να γράφω για τη λογοτεχνία. Όταν ολοκλήρωνα τη διδακτορική μου διατριβή, είχα, ήδη, αντιληφθεί πως το συγγραφικό μου έργο θα αφορούσε και την αναπηρία που εισέβαλε στη ζωή μου το 2003.

Έτσι, λοιπόν, με βάση τη δική μου εμπειρία, καταγγέλλω τα όσα βιώνω στην Κύπρο του 2017.

Στον τόπο ετούτο όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιδιαίτερα των ατόμων με αναπηρία, είναι ανύπαρκτα.

Στον τόπο ετούτο, λοιπόν, βρέθηκε διευθυντής ιατρικού κέντρου να μου επισημάνει πως δε μπορώ να έχω γνώμη για τη θεραπεία που μου χορηγούνταν και η οποία λειτούργησε ως πυροδότης της αναπηρίας μου.

Στον τόπο ετούτο βρέθηκε γιατρός να μου αναγγείλει πως με αφήνει χωρίς φαρμακευτική αγωγή και στο «έλεος του Θεού» (στην παρουσία μαρτύρων).

Στον τόπο ετούτο ο ασθενής αναγκάζεται να επισκεφθεί δύο ιατρικά κέντρα στο εξωτερικό, ώστε να πείσει για την ιδιαιτερότητα της ασθένειάς του και την ανάγκη λήψης διαφορετικής αγωγής (το Ισραήλ δεν έπεισε, οπότε χρυσοπληρώθηκε, μόνο για το όνομά του, νοσηλευτήριο στην Ελβετία).

Στον τόπο ετούτο αφιέρωσα εννέα μήνες, όλο άγχος και ένταση, για να διεκδικήσω το δικαίωμά μου σε αρμόζουσα φαρμακευτική αγωγή.

Στον τόπο ετούτο αναγκάστηκα  να βγω σε προεκλογική τηλεοπτική εκπομπή και να ακούσω βουλευτή να ανακοινώνει πως είναι «καιρός να βάλουμε στο κέντρο τον άνθρωπο» (!).

Στον τόπο ετούτο οι επιστολές του πατέρα μου, για κάλυψη των εξόδων μετάβασής μου στο εξωτερικό –δύο δάνεια που αποπληρώνω ακόμα- πήγαν στο βρόντο.

Στον τόπο ετούτο ο ασθενής αντιμετωπίζεται, από δήθεν αρμόδιους, ως πλάσμα κατώτερης νόησης και αντίληψης.

Στον τόπο ετούτο η αναπηρία δεν έχει, ακόμη, εναρμονιστεί με τον ορισμό του Διεθνούς Οργανισμού Υγείας. Το Τμήμα Κοινωνικής Ενσωμάτωσης Ατόμων με Αναπηρίες παρέχει επίδομα φροντίδας μόνο σε τετραπληγικά και παραπληγικά άτομα (άρα η αναπηρία ταυτίζεται μόνο με τετραπληγία και παραπληγία).

Στον τόπο ετούτο αίτημα για δωρεάν χορήγηση χαπιού, που αυξάνει την κινητικότητα, απορρίπτεται για «φαρμακοοικονομικούς λόγους» (στην Ελλάδα χορηγείται δωρεάν). Το Υπουργείο Παιδείας, το οποίο ευχαριστώ, μου χορηγεί άδεια άσκησης επιπρόσθετης τρίωρης εργασίας. Δεν ξέρω, όμως, πόσο αντέχω ακόμη.

 Στον τόπο ετούτο οι πολίτες ενθαρρύνονται να σιωπήσουν «για να περάσουμε».

Στον τόπο ετούτο δεν έχω πρόσβαση σε πολλούς δημόσιους χώρους.

Στον τόπο ετούτο καταγγέλλω και αγνοούνε (αναμενόμενο) την καταγγελία, φυσικά και μένα.

Στον τόπο ετούτο το Κράτος θα ήθελε να υπήρχε ένας Καιάδας.

Στον τόπο ετούτο τα παιδιά με ρωτάνε για το τρίτροχο βοήθημά μου. Τους εξηγώ πως και οι μεγάλοι δικαιούνται ένα ποδηλατάκι για να παίζουν, κάνουν πως με πιστεύουνε και μου ανοίγουν τον δρόμο με χαμόγελο.

Για τα παιδιά, που αγαπώ, θα συνεχίσω να μιλώ. Στο τέλος, δεν είμαι παρά μια δασκάλα. Περήφανη, όμως, που έδωσε κάτι από την ψυχή της όσο καιρό μπορούσε να διδάξει στο δημόσιο σχολείο».

Πηγή φωτογραφίας: national-pride.org