Ο Λάμπρος Λιάπης –εχθρός της πραγματικότητας- όπως δηλώνει, είναι νοσηλευτής στο επάγγελμα και αρκετά συχνά αναρτά στην προσωπική του σελίδα στο Facebook διάφορες σκέψεις και προβληματισμούς του. Στην τελευταία του ανάρτηση θέλησε να απευθυνθεί σε όλα εκείνα τα παιδιά που σκέφτονται να ακολουθήσουν το λειτούργημα του νοσηλευτή και τον ρωτάνε αν αξίζει να το κάνουν.

Αντέχεις τα ξενύχτια; Όχι εκείνα τα διασκεδαστικά στα μπαράκια. Εκείνα τα δραματικά. Εκείνα που παίζεις σκάκι με το Χάρο. Εκείνα που μέσα στη νύχτα ακούς τα ουρλιαχτά από ψυχές που πονάνε. Αντέχει αυτά τα ξενύχτια;

Αντέχεις να σφίγγεται η καρδιά σου κάθε φορά που τρυπάς κάποιον και σπάει η φλέβα του;

Αντέχεις την όψη του πόνου ζωγραφισμένη σε παιδιά;

Αντέχεις να κρατήσεις το ακρωτηριασμένο άκρο του νεαρού που ήρθε από το τροχαίο;

Αντέχεις να είσαι μονιμά μόνος σε μια βάρδια;

Αντέχεις να κοιτάξεις στα ματιά τους συγγενείς ασθενών που πέθαναν στα χεριά σου;

Αντέχεις να τακτοποιήσεις 15 εισαγωγές; Θα προλάβεις;

Αντέχεις την αγωνία, ότι ίσως τρυπηθείς από μολυσματική βελόνα;

Αντέχεις την αδικία; Μεταξύ μας, αυτό δεν το αντέχω ούτε εγώ.

Αντέχεις να διαβάζεις για αυτοκτονίες συναδέλφων από burn out;

Αντέχεις να ακούς το βράδυ στον ύπνο σου τα μοιρολόγια των ψυχών που έφυγαν;

Αντέχεις να πληρώνεσαι με ψίχουλα ή να μην πληρώνεσαι επειδή κάποιοι ροκανίζουν τον κόπο σου;

Αντέχεις να είσαι παντού;

Αντέχεις να δουλεύεις για να προσφέρεις κάτι αόρατο στον πολύ κόσμο, αλλά τόσο σημαντικό; Δεν ξέρω αν τα αντέχεις όλα αυτά.

Κρατά όμως αυτό. Κάνεις δεν θα σου πει ότι θα είναι κάτι εύκολο. Αλλά, αν ήταν εύκολο δεν θα άξιζε. Θα γίνεις νοσηλευτής για να βοηθήσεις τον ανήμπορο, τον πονεμένο, τον ασθενή.

Όταν θα το κάνεις αυτό, θα καταλάβεις μονός σου γιατί έγινες. Εκτός όμως από το να γίνεις απλά νοσηλευτής, φρόντισε να γίνεις ένας σωστός νοσηλευτής.

Αυτό θα το αποδεικνύεις κάθε μέρα.

Από τη πρώτη σου μέρα, έως την ημέρα της συνταξιοδότησης σου.

Και θα το αποδεικνύεις με πράξεις.

Μόνο με πράξεις.

Κι αν ματωθεί καμιά φορά η στολή σου, πες τους, τιμή μου!

Να γίνεις λοιπόν νοσηλευτής.

Αλλά να γίνεις σωστός, δίκαιος και συναδελφικός.

Όπως αυτοί οι πολλοί κι άλλοι τόσοι γιατροί διαμάντια που γνωρίζω εγώ και είμαι ευτυχής που συνεργάζομαι μαζί τους.

Όταν ανακατεύεσαι με διαμάντια, διαμάντι θα βγεις.

Και, τα διαμάντια είναι για πάντα.