Φωτογραφίες: Θεοδώρα Ιακώβου

 

Γύρω στη μια τα ξημερώματα βρεθήκαμε σε ένα από τα σημεία της νεκρής ζώνης, στο Καϊμακλί. Ο δρόμος άδειος, φωτιζόταν μόνο το σημείο που είναι το φυλάκιο της ΕΦ και στο βάθος ακουγόταν μουσική, μάλλον από κάποιο ραδιοφωνάκι που είχε ο φαντάρος για να του κρατάει συντροφιά.

Δεν είναι μέρος για πολλά-πολλά σκέφτηκα και ξεκινήσαμε το αυτοκίνητο να φύγουμε, όταν από το πουθενά παρατηρούμε έναν τύπο να κατευθύνεται προς ένα εγκαταλελειμμένο και μισογκρεμισμένο κτήριο -πρώην έκθεση αυτοκινήτων που είχε εγκαταλειφθεί μετά τον πόλεμο- και να μπαίνει μέσα σε ένα σκοτεινό μονοπάτι.

Στην αρχή, όλοι φοβόμασταν. Όχι μόνο επειδή ζούσαμε δίπλα στη νεκρή ζώνη, αλλά και γιατί η περιοχή εδώ ήταν ξεχασμένη από όλους.

Περιμέναμε λίγο και κατεβήκαμε, πλησιάσαμε το κτήριο και αρχίσαμε να παρατηρούμε για τυχόν στοιχεία που να δικαιολογούσαν την παρουσία κάποιου τέτοια ώρα σε ένα άδειο τρομακτικό κτήριο. Τίποτα, κάποιοι περίεργοι θόρυβοι, αλλά μέχρι εκεί.

Μέχρι που μέσα απ’ το σκοτάδι βγαίνει ο τύπος που είχαμε δει πριν και μας ρωτάει αν ψάχνουμε κάτι -όπως μάθαμε αργότερα- μας είχε δει μέσα από τις κάμερες ασφαλείας που υπάρχουν περιμετρικά του κτηρίου.

 

- Τίποτα, κοιτάζουμε για τα παλιά κτήρια της περιοχής. Εσύ;

- Εγώ μένω εδώ.

- Το όνομα σου;

- Πέτρος, χαίρω πολύ.

- Αχιλλέας και Θεοδώρα. Επίσης.

Όπως μας εξήγησε, από το ’95 οι δικοί του έχτισαν το σπίτι τους δίπλα στη νεκρή ζώνη, κυρίως λόγω του πολύ χαμηλού κόστους των ακινήτων και μετακόμισαν εκεί. «Στην αρχή, όλοι φοβόμασταν. Όχι μόνο επειδή ζούσαμε δίπλα στη νεκρή ζώνη, αλλά και γιατί η περιοχή εδώ ήταν ξεχασμένη από όλους. Σύχναζαν ναρκομανείς, άστεγοι, μετανάστες μέχρι και ζευγαράκια που ήθελαν απομόνωση. Δεν μπορούσες να βγεις από το σπίτι».

«Σήμερα, τα πράγματα είναι πολύ πιο ήρεμα», μας εξηγεί. «Άλλωστε μετά από 20 χρόνια εδώ, δεν με τρομάζει τίποτα. Και δεν συμβαίνει και τίποτα που να σου προκαλέσει ανασφάλεια ή σχεδόν τίποτα».

Ο Πέτρος μάς δείχνει ένα ατέλειωτο σπίτι μέσα στη νεκρή ζώνη που ξεκίνησε να χτίζεται λίγο πριν τον πόλεμο από έναν Ελληνοκύπριο. «Το βλέπεις εκείνο; Έμεινε εκεί από τότε, στην οροφή μάλιστα έχει και μια σκοπιά η οποία δεν λειτουργεί πλέον. Θεωρείται νεκρή ζώνη και ο ιδιοκτήτης δεν έχει κανένα δικαίωμα να επέμβει. Το ίδιο συμβαίνει και με αυτό το κτήριο που είμαστε εμείς τώρα. Ο ιδιοκτήτης δεν μπορεί να κάνει επιδιορθώσεις και μένει εδώ σαν φάντασμα από τότε. Ήταν μάντρα αυτοκινήτων πριν τον πόλεμο».

Μια αποθήκη με εξαρτήματα αυτοκινήτων, κάτι φθαρμένα έπιπλα, ένα μικρό ψυγείο και ένας ανεμιστήρας στο πίσω μέρος ενός μισογκρεμισμένου ψυγείου. Αυτό ήταν το στέκι τους.

Κι εσύ τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα;

Όπως σου είπα το σπίτι μου είναι εδώ δίπλα. Το κτήριο αυτό είναι το στέκι της παρέας μου. Μιλήσαμε με τον ιδιοκτήτη και μας έδωσε άδεια να χρησιμοποιούμε το πίσω μέρος του κτηρίου ως αποθήκη για τα πράγματα μας. Είμαστε άνεργοι πτυχιούχοι και δεν γουστάρουμε ναρκωτικά και αλητεία, έτσι διαμορφώσαμε το χώρο πίσω για να περνάμε τα βράδια μας. Αν θέλετε μπορώ να σας πάω να δείτε πως είναι, αλλά να πάμε μαζί, αν πάτε μόνοι σας μπορεί να φοβηθούν και να αντιδράσουν έντονα.

 

Γιατί; Τι φοβούνται;

Προ ημερών, η αστυνομία κυνηγούσε κάποιον φυγά στην περιοχή ο οποίος στην προσπάθεια του να ξεφύγει ήρθε να κρυφτεί πίσω στην αποθήκη μας. Όπως καθόμασταν βλέπουμε κάποιον να εισβάλλει ανάστατος και τρομοκρατημένος με την αστυνομία πίσω του. Μπορείς να αντιληφθείς τι ακολούθησε. Από τότε είμαστε πιο επιφυλακτικοί.

Μια αποθήκη με εξαρτήματα αυτοκινήτων, κάτι φθαρμένα έπιπλα, ένα μικρό ψυγείο και ένας ανεμιστήρας στο πίσω μέρος ενός μισογκρεμισμένου κτηρίου. Αυτό ήταν το στέκι τους. Χαιρετίσαμε, μας κοίταζαν παράξενα, βγήκαμε έξω, το κλίμα δεν μας σήκωνε.

 

Εκτός από το περιστατικό με την αστυνομία έγινε και κάτι άλλο παράξενο όσα χρόνια είσαι εδώ;  

Μόνο μια φορά θυμάμαι ένας άστεγος έψαχνε μέρος για να περάσει το βράδυ και μας χτύπησε την πόρτα της αποθήκης για βοήθεια, μάλλον είχε ακούσει φασαρία, του δώσαμε ένα στρώμα να ξαπλώσει και τον πήγαμε σε ένα από τα δωμάτια του μπροστινού κτηρίου της έκθεσης για να περάσει το βράδυ.

 

Θα ήθελες να λυθεί το κυπριακό; Να πάρει ξανά η περιοχή εδώ, να φύγουν τα οδοφράγματα και να σταματήσει ο προσδιορισμός «νεκρή ζώνη»;

Ναι, αυτό ακούγεται ιδανικό. Δεν έχω πρόβλημα ούτε όπως είναι τώρα τα πράγματα. Έχω συνηθίσει. Έχουμε την ησυχία μας, κανείς δεν μας ενοχλεί εδώ. Αλλά νομίζω πως θα ήταν ωραίο σε κάποια στιγμή η περιοχή να πάρει λίγη ζωή. Το πιο συνταρακτικό πράγμα που συμβαίνει είναι μια «Δεν Ξεχνώ» συναυλία μια φορά το χρόνο.

 

- Να σε βγάλω μια φωτογραφία για το άρθρο;

- Όχι ευχαριστώ, δεν μου αρέσουν αυτά.

Τον χαιρετίσαμε και προχωρήσαμε προς το αυτοκίνητο. Κοίταζα γύρω μου, εξακολουθούσε να με τρομάζει όλο αυτό το «νεκρό» που μας περιτριγύριζε. Ήταν, βλέπετε, κι αυτή η μουσική στο βάθος από τη σκοπιά...