Σε καμιά περίπτωση δεν δώσαμε κατευθύνσεις για το πώς πρέπει να είναι το κείμενο, παρά μόνο βάλαμε ένα περιορισμό σε λέξεις, με το φόβο ότι μπορεί να μην σταματήσουν ποτέ να γράφουν για το σημαντικότερο ίσως πρόσωπο στα μάτια των βλασταριών τους αλλά και τα δικά τους.

Αν συγκινηθήκαμε διαβάζοντάς τα; Εννοείται!

Το ίδιο θεωρητικά θα πάθουν και οι απανταχού μπαμπάδες και όχι μόνο.

Μπαμπάδες, να ζήσετε!

Μαρία Χρυσοστόμου

«Η ώρα είναι 21.00, καθόμαστε αγκαλιά με το μωρό στον καναπέ και τα μάτια του με το ζόρι μένουν ανοιχτά. Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει σπίτι ο Ιορδάνης. Μόλις τον ακούει το μωρό, λέει "παπάκη" και αποκοιμάται.

Είναι ένας έρωτας  οι δύο τους μαζί. Η σχέση τους είναι απίστευτη. Περνάνε ώρες αμέτρητες τα σαββατοκύριακα παίζοντας με τα αυτοκινητάκια, γιατί άλλωστε μια μαμά δεν ξέρει αυτό το παιχνίδι.

Νοιώθω πολύ τυχερή που έχω τον Ιορδάνη για πατέρα του παιδιού μου. Από την πρώτη μέρα ήταν δίπλα μου στη φροντίδα του παιδιού. Πάνες, γάλα, μπάνιο κάνει τα πάντα και μερικές φορές καλύτερα από μένα. Γνωρίζει τα μισά τραγούδια από τα ζουζούνια,ενώ εγώ αρνούμαι πεισματικά.

Αγαπώ πολύ τη σχέση τους, έχουν μια απίστευτη χημεία μεταξύ τους. Εύχομαι όταν μεγαλώσει ένα 60% του χαρακτήρα του, να είναι όπως του Ιορδάνη»

Κωνστάντια Δημητριάδου

«Νομίζω πως ένας από τους βασικότερους λόγους που όταν σε γνώρισα σε αγάπησα ακαριαία και θέλησα να μείνω μαζί σου για πάντα, είναι γιατί το ήξερα, το ένιωθα, ότι κάποια στιγμή θα γινόσουν αυτός ο μπαμπάς που έγινες αργότερα.

Σε αγάπησα, λοιπόν, γιατί ήξερα ότι μια μέρα θα στόλιζες ένα ολόκληρο παιδικό δωμάτιο με χριστουγεννιάτικα λαμπάκια, Ιούλιο μήνα, για να κάνεις ένα παιδί ευτυχισμένο.

Σε αγάπησα γιατί ήξερα πως ποτέ δεν θα θύμωνες άμα τύχαινε να ανοίξεις το laptop και να αντικρίσεις μια σειρά από μικρά αυτοκόλλητα επάνω στην οθόνη.

Γιατί ήξερα πως θα γινόσουν ο μπαμπάς που με χαρά θα συνόδευε την κόρη του στο κομμωτήριο κι αυτός που δεν θα πίεζε ποτέ τον γιο του να δει μαζί του τα ματς του Παναθηναϊκού, γιατί θα το σεβόταν που δεν μοιράζονται το ίδιο πάθος. Αυτός που θα τα μάθαινε κολύμπι και θα τους έκανε αφιερώσεις στα ραδιόφωνα.

Σε ευχαριστούμε Δημήτρη, που είσαι ο μπαμπάς των ονείρων μας. Σε ευχαριστούμε που φτιάχνεις τα καλύτερα σάντουιτς, που είσαι ο κολλητός μας, ο chef μας, αυτός που ξέρει πάντα που είναι το τηλεκοντρόλ και αυτός που πάντα προσπαθεί να κάνει πραγματικότητα τα μεγαλύτερα “θέλω” μας. Σ’ ευχαριστώ που μου θυμίζεις τον δικό μου μπαμπά και που μεγαλώνεις τα παιδιά μου με όλη την αγάπη του κόσμου.

Στ’ αλήθεια, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να είμαι καλή μαμά αν ο μπαμπάς στο πλάι μου δεν ήσουν εσύ...»

Δόνα Καπαρτή

«Είναι πολύ δύσκολο να είσαι δημοσιογράφος με υψηλές για τον εαυτό σου απαιτήσεις: να τρέχεις τις εξελίξεις, να μιλάς με ειδικούς επί των θεμάτων, να παίρνεις συνεντεύξεις και να παραβρίσκεσαι σε διασκέψεις Τύπου. Κι αυτά είναι μόνο μερικά!

Το να έχεις τις πιο πάνω «υποχρεώσεις» (όταν κάνεις κάτι που αγαπάς δεν το βλέπεις έτσι γι’ αυτό και τα εισαγωγικά) και ταυτόχρονα να είσαι μητέρα με, επίσης, υψηλές απαιτήσεις από τον εαυτό σου… τότε τα πράματα γίνονται ακόμη πιο περίπλοκα.

Γι’ αυτό κι όταν ο πατέρας του παιδιού είναι στο πλευρό της μητέρας είναι πολύ σημαντικό.

Βέβαια, η δουλειά του συζύγου μου δεν επιτρέπει πολύ χρόνο με την οικογένεια γι’ αυτό και όταν είναι παρών, το κάθε λεπτό μετρά.

Επί ευκαιρίας να ευχαριστήσω, λοιπόν, τον σύζυγό μου για όλη τη στήριξη και την γλυκιά αγάπη που εκφράζει στο παιδί μας. Άλλωστε η είναι daddy’sgirl κάτι για το οποίο δεν μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα!

Να ζήσουν όλοι οι μπαμπάδες (και ο δικός μου βεβαίως) και να θυμάστε: Να είστε καλοί με τα παιδιά σας! Είναι ό,τι πιο όμορφο στον κόσμο!»

Ελένη Καρσερά

«Το πόσο καλός πατέρας είσαι, το βλέπω καθημερινά μέσα από τα μάτια και το χαμόγελο του γιου μας.

Σ’ ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου σε αυτό τον δύσκολο αλλά και ταυτόχρονα τόσο όμορφο ρόλο που μας έδωσε η ζωή (να είμαστε γονείς).

Μαζί θα συνεχίσουμε να παλεύουμε και να γινόμαστε όλο και καλύτεροι για να διδάξουμε στο μωρό μας όλα τα όμορφα πράγματα που κρύβει η ζωή.  

Σ’ ευχαριστώ και πάλι που είσαι πάντα δίπλα μου και εύχομαι η κάθε μέρα που περνά να είναι γεμάτη από όμορφες στιγμές.

Εύχομαι χρόνια πολλά σε όλους τους μπαμπάδες της γης και ιδιαίτερα στον πατέρα του δικού μου παιδιού.

Να συνεχίσετε να είστε δίπλα στις γυναίκες σας και να τις αγαπάτε». 

Άννα Κούμα

«Ο πατέρας για μένα ήταν πάντα μια ιδιαίτερη και σημαντική φιγούρα, ο πρωταγωνιστής της ζωής μου. Είμαι πολύ ευτυχισμένη που και ο γιος μου έχει έναν πολύ ξεχωριστό πατέρα. Χωρίσαμε όταν ήταν μόλις πέντε και τώρα είναι σχεδόν 22. Αρκετά τα χρόνια, αλλά πάντα και παντού δίπλα του. Από οποιαδήποτε χιλιομετρική ή φυσική απόσταση.

Ο πρώτος άνθρωπος που μοιραζόμουν τις χαρές, τις λύπες, τις ανησυχίες μου για τον γιο μας. Τον θυμάμαι να είναι πάντα εκεί, σε όλες -και κυριολεκτώ- τις σχολικές γιορτές, στον γιατρό, στην πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο και τώρα ετοιμαζόμαστε  να είμαστε εκεί και οι δυο στην αποφοίτησή του.

Στις δύσκολες και στις χαρούμενες μέρες, πάντα εκεί.  Δεν σταμάτησε ποτέ. Βιώσαμε και αντιμετωπίσαμε όλες τις φάσεις της εφηβείας μαζί, όταν το παιδί μας ξεκίνησε να διεκδικεί την ανεξαρτησία του, να έχει τα δικά του ενδιαφέροντα και εξόδους, όταν  ήθελε να διαχειρίζεται όπως θέλει τον προσωπικό ελεύθερο του χρόνο ήταν πάντα εκεί, παρών. 

Και συνεχίζει να είναι παρών, με αμείωτο ενδιαφέρον, παρότι έχει δημιουργήσει νέα οικογένεια και έχει αποκτήσει ακόμη δυο παιδάκια.  Είναι ο πατέρας που έχει καταφέρει να κάνει όλη την οικογένεια να αγκαλιάσει τον Κωνσταντίνο με την ίδια αγάπη που έχει αυτός για το παιδί του και αυτό για μένα είναι ευλογία. Τελικά με τον πατέρα του παιδιού σου δεν χωρίζεις ποτέ, σταματάς απλώς να είσαι αντρόγυνο. Όλα τα άλλα  μένουν ίδια»

Τατιάνα Ηρακλέους

«Κάθε 3η Κυριακή του Ιούνη γιορτάζεις κι όμως δεν ξέρουν πολλοί τη γιορτή σου… Ούτε στο σχολείο γίνεται μεγάλο θέμα για σένα, ούτε στα ραδιόφωνα, ούτε διαφημίζουν τη γιορτή σου τα ανθοπωλεία, για να σου φέρουμε λουλούδια…

Κρίμα…

Γιατί είσαι τόσο, μα τόσο σημαντικός για εμάς! Γιατί χωρίς εσένα, δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε τη ζωή μας. Γιατί κάνεις τις μικρές χαρές, μεγάλες και τις μεγάλες χαρές, ακόμη μεγαλύτερες. Γιατί κάνεις ό,τι μπορείς για να διώξεις τον κάθε πόνο και την κάθε στεναχώρια μακριά μας… Γιατί είσαι πάντα εκεί, δίπλα μας και μας αγαπάς (τον καθένα μας ξεχωριστά και μοναδικά). Γιατί αποδέχεσαι τον καθένα μας, με τα καλά και τα κακά μας και με την ηρεμία και την καλοσύνη σου, βγάζεις από μέσα μας τον καλύτερό μας εαυτό.

Για όλα αυτά και για άλλα τόσα, σε αγαπούμε… με όλη μας την ψυχή!

Είσαι για μένα το πιο όμορφο «δώρο» που θα μπορούσα να ζητήσω από τη ζωή και για τα ζουζούνια μας, ο πιο γλυκός, ο πιο καλός, ο πιο τρυφερός μπαμπάς!

Να ζήσεις Ηρακλή μας!

Σε φιλούμε,

η Τατιάνα σου και τα ζουζούνια μας (Βασιλική, Παναγιώτης & Αντρέας)»

Χριστίνα Νικολαΐδου

«Εκεί που νόμιζα ότι ήξερα τα πάντα για τον άνθρωπό μου, εκεί που οι λέξεις φίλος και σύντροφος θεωρούσα ότι είναι οι απόλυτες… ήρθε αυτή η στιγμή, που ένα μικρό αγγελούδι μπήκε στη ζωή μας και φωνάζει αυτόν τον άνθρωπο «μπαμπά»!

Τα δεδομένα στη ζωή μας άλλαξαν πολύ γρήγορα και εμείς γρήγορα έπρεπε να προσαρμοστούμε σε αυτά. Σε όλο αυτό το χάος των αλλαγών και των νέων δεδομένων, αυτό που έμεινε σταθερό είναι ο άνθρωπός μου.

Μέσα από αυτό το ρόλο, μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω μια άλλη πλευρά του άντρα μου, άκρως γοητευτική οφείλω να ομολογήσω. Το να μεγαλώνουμε μαζί έναν άλλον άνθρωπο, είναι κάτι το σπουδαίο. Είναι ένας έρωτας ακόμα πιο μεγάλος. Και γιατί να μην είναι άλλωστε; Είναι ο κοινός μας έρωτας. Είναι η κοινή μας έγνοια.

Όταν βλέπω τον άντρα μου και τον γιό μου να παίζουν μαζί, νοιώθω την καρδιά μου να χοροπηδάει από χαρά. Όταν το μωρό είναι άρρωστο, αυτός καταφέρνει πάντα να μένει πιο πολλές ώρες ξύπνιος από μένα.

Όταν το μωρό αρχίζει τα δικά του και εγώ χάνω την ψυχραιμία μου, αυτός πάντα θα το μαλώσει με τον καλύτερο τρόπο.

Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να είμαι μαμά, χωρίς τον άντρα μου δίπλα, στήριγμα… στον ρόλο του μπαμπά.Καταλήγω απλά στο συμπέρασμα ότι από τότε που έγινε ο άντρας μου μπαμπάς… τον αγάπησα ακόμα πιο πολύ!»