Και, μάλιστα, δεν πήγαν ως την ασιατική χώρα με άδεια χέρια, αλλά για να μεταφέρουν παπούτσια και ρουχισμό σε φτωχά παιδιά και ενδυμασίες σε βουδιστές μοναχούς, με σκοπό να προβάλουν τις αξίες του εθελοντισμού και να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο.

Το ταξίδι του Σωκράτη Ρωσσίδη, ιδρυτή του ιδρύματος «Rhea Foundation» και των αδερφιών Νικόλα και Κωνσταντίνου Νικολάου διήρκησε 15 μέρες και οι τρεις τους μετακινούνταν -σε ορεινά κυρίως χωριά του Νεπάλ- με off road μοτοσικλέτες για να καταφέρουν να πετύχουν το στόχο τους.

Η CITY, λίγες βδομάδες μετά το μεγάλο ταξίδι, μίλησε με τον αρχηγό της ομάδας, Σωκράτη Ρωσσίδη, ο οποίος μας περιγράφει την όμορφη εμπειρία τους.

Μόλις τελείωσα τις σπουδές μου και την άσκηση μου στη νομική, κατάλαβα ότι η ζωή μου τράβηξε μια τροπή όπου οι τσέπες μου θα ήταν γεμάτες αλλά ο εσωτερικός μου κόσμος θα ήταν άδειος.

Πως είναι να αφήνεις την οικογένεια σου τις μέρες του Πάσχα για να ταξιδέψεις μέχρι το Νεπάλ;

Το να αφήνεις την οικογένεια σου δεν είναι ποτέ εύκολο, ειδικά τις χρονιάρες ημέρες που είναι όλοι με άδεια και βρίσκονται μαζί για να περάσουν καλά και να φάνε τις νοστιμιές που ψήνει η γιαγιά. Για μας προσωπικά το Πάσχα συμβολίζει κάτι παραπάνω. Γιορτάζουμε την αυτοθυσία μιας μορφής που με τον τρόπο που έζησε τη ζωή της, δημιούργησε ένα κίνημα αυτοθυσίας το οποίο ξεχάστηκε στις μέρες μας. Το δράμα της αυτοθυσίας βοηθά το άτομο να γίνει πιο συνειδητό, έτσι ώστε να εξελιχθεί και να μεταμορφωθεί σε μια οντότητα με υψηλότερο πεπρωμένο το οποίο μπορεί να αγγίξει και να μεταμορφώσει τους ανθρώπους γύρω του. Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του προσωπική ιστορία και έναν λόγο ο οποίος τον οδηγεί να ζήσει μια εμπειρία και μια υποδειγματική ζωή. Για μας η απόφαση ήταν απλή και ήταν μεταξύ ενός μεγάλου Πασχαλινού γεύματος σε ένα πλούσιο τραπέζι, ή η ευκαιρία να ζήσουμε μια ακραία εμπειρία η οποία θα μας επηρέαζε θετικά για μια ζωή και θα μας έκανε πραγματικά να εκτιμήσουμε την ποιότητα ζωής που απολαμβάνουμε πίσω στο σπίτι μας. Αυτό όμως δεν αντικαθιστά το γεγονός ότι πεθυμήσαμε την οικογένειά μας και το γεγονός ότι στις πείνες μας στο Νεπάλ αναπολήσαμε για λίγο το πασχαλινό τραπέζι που χάσαμε στη γιαγιά.

 

Τι προετοιμασίες κάνατε για το ταξίδι;

Ξέραμε εξ αρχής ότι ο χρόνος μας στο Νεπάλ θα ήταν περιορισμένος και ότι θα έπρεπε να καλύψουμε μια μεγάλη απόσταση 1000 χιλιομέτρων, εκτός δρόμου, σε βουνίσιες τοποθεσίες για να παραδώσουμε το ρουχισμό, τα παπούτσια και τα ράσα στους μικρούς μοναχούς και στα παιδιά που έμεναν σε ορεινές περιοχές. Όταν είδαμε τα δρομολόγια στον χάρτη συνειδητοποιήσαμε ότι το περιθώριο λάθους θα ήταν μηδαμινό και θα έπρεπε να προετοιμαστούμε καλά. Για την προετοιμασία της ομάδας χρειάστηκαν συνεχείς προπονήσεις με μοτοσυκλέτες motocross στις ορεινές περιοχές της Επισκοπής στη Λεμεσό υπό την καθοδήγηση του εκπαιδευτή της ομάδας «Motocat», Γιώργου Γιάγκου. Περαιτέρω χρειάστηκε προετοιμασία 3 μηνών έντονης σωματικής άσκησης για να ψηλώσουν οι αντοχές μας έτσι ώστε να μπορέσουν οι πνεύμονες μας να ανταπεξέλθουν στο ψηλό υψόμετρο των οροσειρών που θα περνούσαμε καθώς και ιατρικές εξετάσεις, εμβολιασμοί, και μελέτη της κουλτούρας, των εθίμων και των ορεινών δρομολογίων εκτός δρόμου του Νεπάλ. Σε πολλές περιπτώσεις προπονούμασταν τις πρωινές ώρες πριν πάμε στις δουλειές μας.

Πώς μαζέψατε τα ρούχα και τα παπούτσια που μεταφέρατε;

Μετά από εταιρική χορηγία που λάβαμε οργανωθήκαμε με τους χορηγούς μας στο τι δώρα θα προσφέραμε στα παιδιά του Νεπάλ. Καταλήξαμε στην προσφορά ευπροσάρμοστων παπουτσιών (the-shoe-that-grows), θερμαντικών ενδυμασιών και ράσα για τους μικρούς μοναχούς. Στην αρχή προσπαθήσαμε να στείλουμε τα ρούχα και τα παπούτσια από εργοστάσια της Αμερικής και της Κίνας και να τα εκτελωνίσουμε μόλις πηγαίναμε εκεί. Προς κακή μας τύχη συνειδητοποιήσαμε ότι η κυβέρνηση και οι τελωνειακές Αρχές του Νεπάλ δεν ήταν συνεργάσιμες ακόμα και με ένα Εγγεγραμμένο Κοινωφελή Ίδρυμα σαν και εμάς που θα βρισκόταν στη χώρα τους με προσωπικά τους έξοδα για να βοηθήσει τον άπορό τους πληθυσμό και τα θύματα των σεισμών του 2015. Όπως καταλάβαμε, δεν θα λαμβάναμε βοήθεια χωρίς μίζες και λάδωμα. Επικοινωνήσαμε με αρμόδια πρόσωπα της κυβέρνησης εκεί για να βοηθήσουν αλλά όπως διαπιστώσαμε δεν ήταν διατεθειμένα να μας βοηθήσουν παρά το γεγονός ότι τα δώρα απευθύνονταν στα άπορα παιδιά και στους φτωχούς μοναχούς της ίδιας τους της χώρας. Αυτή απολάμβαναν ένα ψηλό επίπεδο ζωής λόγω της κυβερνητικής τους θέσης και δεν έμπαιναν καν στον κόπο να βοηθήσουν ένα συμπολίτη τους. Τότε συνειδητοποιήσαμε ότι έπρεπε να δράσουμε γρήγορα γιατί σε λιγότερο από 2 μήνες θα φεύγαμε για το ταξίδι και καμιά βοήθεια δεν ερχόταν από την πολιτική ηγεσία του Νεπάλ. Μετά από προσχεδιασμό καταστρώσαμε το σχέδιο να μεταφέρουμε τα παπούτσια προσωπικά στις αποσκευές μας. Επικοινωνήσαμε με την αεροπορική εταιρεία που θα μας μετέφερε στο Νεπάλ και εξασφαλίσαμε ακόμα μια επιπλέον αποσκευή. Κουβαλήσαμε από 10 κιλά παπούτσια ο καθένας μας στην προσωπική του αποσκευή, αφαιρώντας προσωπικά μας αντικείμενα και όσα παπούτσια έμειναν τα βάλαμε στην επιπλέον αποσκευή που μας πρόσφερε η αερογραμμή. Τα ρούχα που παραδώσαμε τα παραγγείλαμε από ντόπια εργοστάσια στο Νεπάλ και τα ράσα των μοναχών από τοπικές βιοτεχνίες των χωριών, τα οποία τα παραλάβαμε μόλις φτάσαμε εκεί. Το αποτέλεσμα ήταν ότι εκτός από τα δώρα και τα ρούχα που προσφέραμε στα παιδιά και τους μοναχούς του Νεπάλ, καταλήξαμε να ενισχύσουμε και την ντόπια οικονομία ενός κράτους που η πολιτική του ηγεσία δεν είχε τη διάθεση να μας βοηθήσει.

Κουβαλήσαμε από 10 κιλά παπούτσια ο καθένας μας στην προσωπική του αποσκευή, αφαιρώντας προσωπικά μας αντικείμενα και όσα παπούτσια έμειναν τα βάλαμε στην επιπλέον αποσκευή που μας πρόσφερε η αερογραμμή.

Ποια η αντίδραση από το κόσμο που βοηθήσατε και ποιο το καλύτερο σχόλιο που ακούσατε;

Ο κόσμος του Νεπάλ είναι συνηθισμένος στο να βιώνει τον Δυτικό επισκέπτη  στον ρόλο του τουρίστα. Περαιτέρω, οι παραπάνω Δυτικοί που επισκέπτονται το Νεπάλ τείνουν να κρατούν κάποια απόσταση από τον ντόπιο πληθυσμό και δεν εκτίθενται συναισθηματικά σε αυτόν. Μπορούμε να πούμε ότι πολλοί Δυτικοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν τους απλούς Νεπαλέζους σαν υποδεέστερους ανθρώπους κάτι που είναι πολύ αστείο, γιατί ο απλός Νεπαλέζος, αν και φτωχός σε υλικά αγαθά, είναι πολύ πιο πλούσιος πνευματικά από πολλούς Δυτικούς και δεν εξαρτάται από την αξία του χρήματος για να νιώσει γνήσια χαρά. Με αυτά υπόψη μπορείτε να καταλάβετε ότι το να λαμβάνουν ένα χαμόγελο και δώρα από Δυτικούς ανθρώπους εκτός από το να τους σοκάρει θετικά τους γεμίζει θετικότητα και φιλοδοξία ότι ο κόσμος μπορεί να παίρνει μια πιο θετική τροπή και ότι άτομα από χώρες πλούσιες σε υλικά αγαθά είναι διατεθειμένα να βοηθήσουν ανθρώπους που γεννήθηκαν σε λιγότερο βιώσιμα τριτοκοσμικά κράτη σαν και το δικό τους. Το καλύτερο σχόλιο που ακούσαμε ήταν από τον αρχι-μοναχό ενός βουδιστικού μοναστηριού στα προάστια του Κατμαντού, το οποίο είχε μεγάλη ανάγκη από φαρμακευτική βοήθεια. Οι μικροί μοναχοί είχαν αρρωστήσει βαριά και δεν είχε λεφτά το μοναστήρι για να τους περιθάλψει. Δράσαμε γρήγορα και αγοράσαμε φάρμακα για όλα τα παιδιά του μοναστηριού με τα κονδύλια που λάβαμε από τους χορηγούς μας και είμαστε ευτυχείς να αναφέρουμε ότι όλα τα παιδάκια του μοναστηριού είναι στο δρόμο προς την πλήρη ανάρρωση. Το σχόλιο που έκανε ο μοναχός πριν φύγουμε ήταν «Οι νόμοι του ανθρώπου αλλάζουν με το πώς αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος τον άνθρωπο. Οι νόμοι του πνεύματος όμως μένουν πάντα οι ίδιοι. Σας ευχαριστούμε».

Πολλοί Δυτικοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν τους απλούς Νεπαλέζους σαν υποδεέστερους ανθρώπους κάτι που είναι πολύ αστείο, γιατί ο απλός Νεπαλέζος, αν και φτωχός σε υλικά αγαθά, είναι πολύ πιο πλούσιος πνευματικά από πολλούς Δυτικούς και δεν εξαρτάται από την αξία του χρήματος για να νιώσει γνήσια χαρά.

Περίγραψε μας λίγο την εμπειρία που ζήσατε στο Νεπάλ.

Στο Νεπάλ βρέθηκα ξανά πριν επτά χρόνια όταν έλαβα μέρος σε ανθρωπιστικές αποστολές ως δάσκαλος αγγλικών σε Βουδιστικά μοναστήρια κοντά στις περιοχές των Ιμαλαΐων. Μετά τους μεγάλους σεισμούς το 2015 είχα την ανάγκη να επιστρέψω και να βοηθήσω στην ανοικοδόμηση αυτής της χώρας που μου πρόσφερε αγάπη και στήριξη όταν δούλευα ως δάσκαλος εκεί. Το Νεπάλ μπορεί να προσφέρει πολλά πράγματα σε έναν επισκέπτη. Εκτός από τη θεαματική τοπογραφία, την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά, τις διαφορετικές θρησκείες και τον φυσικό πλούτο, η πρωτεύουσα του Νεπάλ, το Κατμαντού μαζί με τις γειτονικές πόλεις Μπακταπούρ και Πατάν είναι μεσαιωνικής ταυτότητας γεμάτες με εκατοντάδες τεχνικά αριστουργήματα και ναούς τα οποία χρονολογούνται από τον 3ο αιώνα π.χ.. Με την επίσκεψη μας εκεί εκτεθήκαμε στην πλούσια πνευματική κληρονομιά του έθνους γιατί είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη ποικιλία θρησκειών, οι οποίες θρησκείες ζουν όλες μαζί αρμονικά και σε συμβίωση. Συναντούμε μεγάλα ποσοστά Βουδιστών, Ινδουιστών, Ιαναιστών, Σίντο, Παγανιστών, Χριστιανών, Μπαχάι και πολλές άλλες θρησκείες τις οποίες δεν ακούμε αλλού στον κόσμο. Αυτό μπορεί να κάνει το θεατή να αξιολογήσει ότι δεν υπάρχει λόγος να είναι κλειστόμυαλος ώστε να συνεχίσει να πιστεύει ότι η δική του κουλτούρα βρήκε τη λύση στο «πνευματικό πρόβλημα» και ότι όλες οι άλλες θρησκείες είναι υποδεέστερες ή ότι οι ακόλουθοι των άλλων θρησκειών είναι κατώτερα πνευματικά όντα. Το Νεπάλ θεωρείτε ως το πνευματικό κέντρο της Ασίας και είναι η τοποθεσία όπου γεννήθηκε ο Βούδας και η ανατολική φιλοσοφία. Επιπλέον, ο μεγάλος αριθμός των Θιβετιανών προσφύγων καθιστά το Νεπάλ ως το ιδανικό μέρος για όσους ενδιαφέρονται για τον πολιτισμό του Θιβετιανού Βουδισμού. Το Νεπάλ μάς έμαθε ότι όλες οι φιλοσοφίες και οι θρησκείες έχουν κάτι να προσφέρουν στον άνθρωπο και πρέπει να είμαστε ανοιχτοί και να μην καταδικάζουμε κάποιον άνθρωπο που βάση του πεπρωμένου του πιστεύει σε μια διαφορετική ιστορία. Εκτός από τον πλούσιο του πνευματικό θησαυρό και πολιτισμό το Νεπάλ φιλοξενεί το ψηλότερο βουνό του κόσμου, το Έβερεστ και τα 8 από τα 10 ψηλότερα βουνά του κόσμου βρίσκονται στις οροσειρές των Ιμαλαΐων στο Νεπάλ δίνοντάς του επάξια τον τίτλο ως η «οροφή του κόσμου». Με την αποστολή μας καλύψαμε πάνω από 1000 χιλιόμετρα ορεινών δρόμων περνώντας και από οροσειρές των Ιμαλαΐων και εκεί φτάσαμε στα φυσικά και ψυχολογικά μας όρια και από τη μέρα που επιστρέψαμε όλα φαίνονται ποιο εύκολα και ποιο προσιτά κάνοντας μας να καταλάβουμε πόσο εύκολη είναι η ζωή μας εδώ σε σχέση με άλλους ανθρώπους που γεννήθηκαν σε συνθήκες λιγότερο ευνοημένες από τις δικές μας. 

Οι νόμοι του ανθρώπου αλλάζουν με το πώς αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος τον άνθρωπο. Οι νόμοι του πνεύματος όμως μένουν πάντα οι ίδιοι.

Με ποια αφορμή ιδρύθηκε το «Rhea Foundation»;

Το «RheaFoundation» δημιουργήθηκε οργανικά μετά από μια σειρά γεγονότων. Μόλις τελείωσα τις σπουδές μου και την άσκηση μου στη νομική κατάλαβα ότι η ζωή μου τράβηξε μια τροπή όπου οι τσέπες μου θα ήταν γεμάτες αλλά ο εσωτερικός μου κόσμος θα ήταν άδειος. Παράλληλα έβλεπα ότι ο παραπάνω κόσμος ήταν βολεμένος στην απάθεια του και κατάλαβα ότι δεν έχουν όλοι την εσωτερική ανάγκη να ζήσουν μια ζωή με νόημα. Τότε παράτησα την σιγουριά που μου πρόσφερε η δικηγορία και ταξίδεψα για πρώτη φορά στο Νεπάλ όπου πήρα δουλειά ως δάσκαλος αγγλικών σε μοναστήρια κοντά στα Ιμαλάια. Δούλευα τα πρωινά διδάσκοντας του μικρούς μοναχούς αγγλικά και τα απογεύματα βίωνα την κουλτούρα τους στο πλευρό τους. Μετά συνέχισα τη διδασκαλία αγγλικών σε σχολεία στην Ινδία αποκομμένος από τον Δυτικό πολιτισμό. Όταν επέστρεψα πίσω ξαναμπήκα στη Δικηγορία όπου κατάφερα να αποκτήσω το υψηλό επίπεδο ζωής το οποίο απολαμβάνω σήμερα καθώς και μια πολύ καλή επαγγελματική ανέλιξη. Στα 2 χρόνια μετά την επιστροφή μου ξαναέφυγα για την Ινδία και μετά επέστρεψα πίσω στην Κύπρο, μετά από ένα χρόνο ξαναέφυγα για την Τανζανία της Αφρικής όπου δίδαξα αγγλικά σε παιδιά της φυλής των Μασάι και με την χρήση μοτοσυκλετών motocross παρέδωσα μαζί με ακόμα 3 άτομα ζευγάρια ευπροσάρμοστων παπουτσιών (‘the-shoe-that-grows’) στους μικρούς Μασάι της Αφρικής. Μετά που επέστρεψα πίσω από την Αφρική βρήκα το «κάλεσμα» μου και κατάλαβα ότι η προσφορά σε ανθρώπους λιγότερο τυχερούς από εμένα με έκανε ευτυχισμένο και με γέμιζε. Τότε ήρθε και η εισήγηση από τον κ. Μενέλαο Μενελάου τον αναπληρωτή μόνιμο αντιπρόσωπο της Κύπρου στο σταθμό των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη για να δημιουργήσω το Ίδρυμα και βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα μετά από ένα χρόνο ακριβώς. 

Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του προσωπική ιστορία και έναν λόγο ο οποίος τον οδηγεί να ζήσει μια εμπειρία και μια υποδειγματική ζωή.

Ετοιμάζετε κι άλλες δράσεις;

Σίγουρα. Ήδη μετά την επιστροφή μας στείλαμε ακόμα 170 ζευγάρια του ευπροσάρμοστου παπουτσιού «the-shoe-that-grows» στο Πακιστάν για να παραδοθεί από μέλη του οργανισμού μας στα άπορα παιδιά εκεί τις επερχόμενες εβδομάδες. Περαιτέρω είμαστε στα πρόθυρα να αρχίσουμε την οργάνωση της επόμενης μας αποστολής κατά την οποία θα αποπειραθούμε να λάβουμε και βοήθεια από την κυβέρνηση μας καθώς και από διεθνούς οργανισμούς. Στην αντίληψη της ομάδας μας το έργο μας τώρα αρχίζει.

 

Πώς μπορεί ο μέσος πολίτης να στηρίξει το έργο του συνδέσμου;

Ο μέσος πολίτης μπορεί να στηρίζει το έργο του Ιδρύματος μας προωθώντας το σκοπό μας ή κάνοντας μια μικρή εισφορά στην ιστοσελίδα μας. Η ιστοσελίδα προσφέρει την ευκαιρία στον μέσο πολίτη να διαλέξει ποιο έργο του Ιδρύματος μας θέλει να στηρίξει. Με 20 ευρώ μπορεί να αγοράσει ένα ζευγάρι παπούτσια για ένα άπορο παιδί σε τριτοκοσμική χώρα το οποίο είναι ευπροσάρμοστο και μπορεί να μεγαλώσει πέντε μεγέθη και το παιδί μπορεί να το χρησιμοποιήσει πέντε χρονιά. Περαιτέρω έχουμε και άλλα ανθρωπιστικά έργα όπως το κτίσιμο σχολείου για τους μικρούς Μασάι στην Αφρική. Όλες οι εισφορές μπορούν να παρακολουθούνται στο διαδίκτυο και όλες οι οικονομικές καταστάσεις για τα ανθρωπιστικά μας έργα θα δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας. Οποιαδήποτε προσφορά και προώθηση των στόχων μας θα βοηθήσει ένα παιδί το οποίο γεννήθηκε σε πιο δύσκολες συνθήκες από τις δικές μας να λάβει κάτι που θα καλυτερέψει την ποιότητα της ζωής του. Εκτιμούμε οποιαδήποτε βοήθεια μας δοθεί. 

 

Με τι ασχολείστε οι τρεις σας, ποιο είναι το προφίλ σας;

Εγώ προσωπικά ασκώ το επάγγελμα του δικηγόρου και παράλληλα ασχολούμαι με την επέκταση των δραστηριοτήτων του Ιδρύματος. Διαγωνίζομαι επίσης στο άθλημα του motocross. Ο Νικόλας Νικολάου δουλεύει ως marketing developer για την εταιρεία ΕΕΕ στην Κύπρο και είναι μέλος εδώ και χρόνια στην ομάδα πολεμικών τεχνών «Gracie Barra Jiu-Jitsu» εκπροσωπώντας την Κύπρο στο αγώνισμα του Βραζιλιάνικου Ζίου-Ζίτσου σε τρεις χώρες. Ο Κωνσταντίνος Νικολάου είναι ο μικρός αδελφός του Νικόλα και δουλεύει στον τομέα των Ναυτιλιακών για την MSC. Παράλληλα ασχολείται με το motocross διαγωνιζόμενος σε ντόπια πρωταθλήματα.