Διάβασες μόλις ένα απόσπασμα από το «Περιοδικό», το οποίο μας παίρνει 20 χρόνια πίσω, και το οποίο ασχολείται με ένα μείζον κοινωνικό κυπριακό φαινόμενο, το οποίο μετά το μυστήριο... μας οδηγεί στο μαρτύριο. 

Ήδη εδώ και μερικούς μήνες στο τραπεζάκι της κουζίνας άρχισαν να στοιβάζονται τα προσκλητήρια γάμων και μαζί μ’ αυτά, το άγχος για το πόσα χρήματα πρέπει να βάλεις στον κάθε ένα και ποιους απ’ όλους αυτούς τους γάμους μπορείς να αποφύγεις μπας και καταφέρεις και πας διακοπές το καλοκαίρι.

Η συχνότερη ατάκα που ακούμε σε τέτοιες περιπτώσεις από γονείς και παππούδες, είναι πως όλα αυτά είναι δανεικά και ότι βάζεις εσύ σήμερα, θα το πάρεις αύριο στον δικό σου γάμο.

Τι γίνεται όμως αν δεν θέλω να παντρευτώ; Τι γίνεται αν στο δικό μου γάμο θέλω να έχω μόνο 100 άτομα και όχι 1000 ως είθισται, για να μου επιστραφούν τα δανεικά; Μάλλον θα είναι αυτό που λέμε, δανεικά κι αγύριστα.

Διαβάστε επίσης: 

My big fat Cypriot wedding

Ποιο είναι το πιο περίεργο πράγμα που βρήκες μέσα στα φακελάκια του γάμου σου;

Και μπορεί σήμερα να είναι πιο εύκολο να αποφύγεις τους περισσότερους γάμους, αφού επιλέγεις να πηγαίνεις μόνο σε φίλους και συγγενείς χωρίς να δέχεσαι πλέον τόσο αυστηρή κριτική, πριν 20 χρόνια όμως αυτό ήταν αδιανόητο να συμβεί.

Το «Περιοδικό» και η δημοσιογράφος Μαρία Χατζηκώστα, πίσω στο 1997 ασχολήθηκαν εκτενώς με αυτό το μείζον κοινωνικό φαινόμενο, σε μια προσπάθεια να το αναλύσουν και να κατανοήσουν τους λόγους που πρέπει όλοι μας κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, να περνάμε αυτό το μαρτύριο μετά το μυστήριο. 

Από Σαββατοκύριακο σε Σαββατοκύριακο και ενίοτε καμιά καθημερινή, διάγουμε αγκομαχόντας κα΄τω από θερμοκρασίες που δοκιμάζουν την αντοχή μας, το ‘θερμόμετρο’ από πλευράς γαμήλιων μυστηρίων και δεξιόσεων.

Ντυμένοι συνήθως με ό, τι καλύτερο διαθέτουμε στην ντουλάπα μας και το ποίο είναι τις πιο πολλές φορές άβολο όταν φοριέται πολλές ώρες, μέσα στη ζέστη, τρέχουμε από πολή σε πόλη για να πετύχουμε το ακατόρθωτο, διανύοντας πάρα πολλά, ενδεχομένως, χιλιόμετρα, για να προλάβουμε 3 με 4 γάμους μέσα σε μία ημέρα.

Οι μισοί νεόνυμφοι που χαιρετάμε συνωστισμένοι στις ουρές δεν μας έχουν δει ποτέ και το πιθανότερο είναι πως δεν πρόκειται να μας συναντήσουν άλλη φορά μετά το γάμο. Μερικές φορές αν υπάρχει πιθανότητα να μας αναγνωρίσουν,  εξηγούμε ποιοι είμαστε, μας ανταποδίδουν το τυπικό χαμόγελο και παίρνουν το φακελάκι με τρόπο ή χωρίς τρόπο για να το δώσουν στον κουμπάρο που στέκεται πίσω.  

 

«Θα ήθελα στο γάμο μου μόνο στενούς συγγενείς και φίλους»

Οι περισσότεροι από εμάς σίγουρα το έχουμε σκεφτεί. Ένα λιτό γάμο από πλευράς προσκεκλημένων, σ’ ένα ξωκλήσι, ρομαντικά όπως ακριβώς αρμόζει σ’ ένα νέο ερωτευμένο ζευγαράκι, και μετά το μυστήριο όλοι μαζί να περάσετε ένα όμορφο βράδυ με ζωντανή ή όχι μουσική, σ’ ένα ειδυλλιακό χώρο και μετά κατευθείαν για μήνα του μέλιτος.

Όλα αυτά τα σχέδια παραμένουν ζωντανά μέχρι να τα γνωστοποιήσεις στους γονείς. Τότε ξέρεις εκ προοιμίου πως οι ρομαντζάδες και οι λιτοί γάμοι πάνε περίπατο και τη θέση τους παίρνουν αποκλειστικά και μόνο όσα σχεδίασαν αυτοί για το δικό σου γάμο και όλα δικαιολογούνται με την θεϊκή ατάκα «Εμείς δώσαμε άδικα τόσα λεφτά, όλα αυτά τα χρόνια σε γάμους; Φέρτε το νου σας. Με τα λεφτά που θα που θα πάρετε από το γάμο, θα αρχίζετε να χτίζετε το σπίτι σας, (ακόμα το λένε αυτό, έστω κι αν δεν ισχύει)».

Και με αυτές τις ψυχολογικές και άλλες πιέσεις, το ζευγάρι υποχωρεί και υποκύπτει στους γονικούς εκβιασμούς και φτιάχνει ένα γάμο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα…των γονιών του.

Ο κοινωνιολόγος Αντώνης Ράφτης, σχολιάζοντας το φαινόμενο εξηγεί πως όλο αυτό οφείλεται ξεκάθαρα στην πλήρη εμπορικοποίηση του γάμου, «Όσο περισσότερος κόσμος έρθει, τόσο μεγαλύτερο θα είναι το κέρδος. Ενώ ο πολύς κόσμος σε ένα γάμο, δίνει την εντύπωση ότι το ζευγάρι και οι γονείς χαίρουν μεγάλης εκτίμησης. Με πολλούς από τους καλεσμένους να παρευρίσκονται στους γάμους απλά και μόνο από υποχρέωση, αίσθημα βαθιά ριζωμένο στις συνειδήσεις μας».

 

Εσείς, πόσα προσκλητήρια πήρατε αυτή τη βδομάδα;

Για να ολοκληρώσει το ρεπορτάζ, η δημοσιογράφος του «Περιοδικού» βγήκε στους δρόμους για να ρωτήσει ανθρώπους πόσα προσκλητήρια γάμου, έλαβαν μέσα σε μια εβδομάδα. Οι περισσότεροι απάντησαν με πόνο ψυχής ότι είχαν από 30 μέχρι 15 προσκλητήρια για τους μήνες που ακολουθούσαν με τα ποσά δώρου να κυμαίνονται από 10 λίρες έως 500 (για τους συγγενικούς).

Και μπορεί όλα τα πιο πάνω να προέρχονται από ένα δημοσίευμα 20 χρόνων, παρόλα αυτά θα μπορούσε να είναι σημερινό με τη μόνη διαφορά ότι τα ποσά αντί για λίρες θα έγραφαν ευρώ. Κατά τα άλλα το μόνο που έχουμε να πούμε σε όσους από εσάς για τους επόμενους μήνες η μόνη σας έξοδος είναι οι χαιρετήσεις σε γάμους (γνωστών και αγνώστων), είναι να οπλιστείτε με υπομονή και γερό πορτοφόλι.

Στα δικά σας οι ελεύθεροι!

Ακολουθεί αυτούσιο το ρεπορτάζ του «Περιοδικού»: