Γράφει η Λένια Γεωργίου

 

Η σκηνική εγκατάσταση της παράστασης θα έφερε την υπογραφή του σπουδαίου εικαστικού Γιάννη Κουνέλλη, ο οποίος μας άφησε πριν λίγο καιρό και που σίγουρα θα ήταν περήφανος για το τι συνέβη στο Αρχαίο Ωδείο Πάφου, στις 7 και 8 του Ιούλη.

«Τα Τείχη της Ντροπής - Τρωάδες» είναι ένα διαχρονικό αντιπολεμικό έργο που από τον Τρωικό Πόλεμο μέχρι σήμερα φαίνεται να συνεχίζει να απασχολεί τον σύγχρονο κόσμο. Ένα έργο που θέτει στο επίκεντρο τις φρικαλεότητες του πολέμου και το δράμα των διχοτομημένων πόλεων.

Η παράσταση ξεκινούσε με το που πατούσε κανείς το πόδι του στο θέατρο. Η πρώτη εικόνα που αντίκριζε ήταν τον «Κορυφαίο του Χορού», τον Τουρκοκύπριο ηθοποιό Ερντογάν Καβάζ να ψιθυρίζει με ταχύτητα λέξεις καθώς στεκόταν περικυκλωμένος από δεκάδες μαύρα φορεμένα στρατιωτικά άρβυλα. Μια εικόνα πολύ σουρεαλιστική και αντιφατική σε σχέση με τους θεατές που προσπαθούσαν να βρουν μια θέση μέχρι να ανακοινωθεί επίσημα το ξεκίνημα της παράστασης. Με το που ξεκινά η παράσταση αντιλαμβάνεσαι ότι ο Καβάζ επαναλαμβάνει λέξεις στα τούρκικα και η «ταχυλαλιά» του σου προκαλεί άγχος.

Η πολυγλωσσία της παράστασης ήταν σοκαριστική καθώς ξυπνούσε βαθύτερες καταγωγικές μνήμες και ταυτόχρονα σε έκανε να αντιληφθείς την καθολικότητα της οδύνης, του χαμού και του πολέμου. Τα διάφορα πρόσωπα της Κασσάνδρας, για την ακρίβεια οι έξι Κασσάνδρες που ενσάρκωσαν έξι ηθοποιοί σε έξι διαφορετικές γλώσσες, μου σπάραξαν την καρδιά και ας μην καταλάβαινα τι έλεγαν.

Το σώμα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, παρατήρησα τα εντυπωσιακά συμμετρικά σχήματα και τις γραμμές που δημιουργούνταν χάρη στον απίστευτο συγχρονισμό των ηθοποιών. Παράλληλα, οι συγχρονισμένοι ήχοι που έβγαζαν δημιουργούσαν κάτι πολύ αρμονικό σε αντίθεση με τις απαιτητικές και μη οργανικές στάσεις των σωμάτων.

Ο ήχος από τις σειρήνες του πολέμου ήταν απροσδόκητος και ανατριχιαστικός αφού εμένα τουλάχιστο με παράπεμψε στην εισβολή του ‘74. Ατομική αλλά και συλλογική ήταν η ταύτιση του κάθε ανθρώπου που βίωσε τον πόλεμο με αυτό τον σοκαριστικό ήχο.

Ξεχώρισα τον θρήνο της Ανδρομάχης που με σπαραγμούς μοιρολογεί το χαμό του γιού της Αστυάνακτα πάνω από το παιδικό του κρεβάτι. Μια θαρραλέα γυναίκα, εγκλωβισμένη όμως ανάμεσα σε δύο παραλληλεπίπεδα που την ταλαντώνουν, από τη μία ο Ταλθύβιος και απ’ την άλλη ο Μενέλαος.

Απερίγραπτα τα συναισθήματα που ένιωσα με το κλείσιμο της παράστασης σε συνοδεία με ένα κόμπο στο στομάχι μου. Συγκινησιακό το τέλος και μεγάλη η ανάγκη μου να χειροκροτήσω για αρκετή ώρα όρθια μαζί το υπόλοιπο κοινό την υπερπαραγωγή του Τερζόπολου αλλά και τους ηθοποιούς που πραγματικά υπερέβησαν τους εαυτούς τους.

Ευχαριστούμε.

 

*Η Λένια Γεωργίου είναι εικαστική θεραπεύτρια. Έχει πτυχίο στις Καλές Τέχνες από το «Kingston University» του Λονδίνου και μεταπτυχιακό από τον μεταπτυχιακό κλάδο της Εικαστικής Θεραπείας της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Μιλάνου, «Brera».