Ένας προς ένα, δεκάδες άνθρωποι αναδύονται από τα ερείπια. Για να δείξουν στους στρατιώτες ότι είναι άοπλοι, βγαίνουν μόνο με τα εσώρουχά τους.

Από το 2014, όπου και κατέλαβαν την πόλη οι ISIS έως σήμερα, το μόνο που άφησαν πίσω τους είναι συντρίμμια, χαλάσματα και ανθρώπους. Άτομα τα οποία όλα αυτά τα χρόνια βρίσκονταν εγκλωβισμένοι στα έγκατα της γης και βίωναν τη φρίκη του πολέμου.

«Οι ζωντανοί-νεκροί της Μοσούλης», όπως αναφέρει στον τίτλο του ρεπορτάζ της η γαλλική εφημερίδα «Paris Match», η οποία βρέθηκε στο σημείο για να καταγράψει την απελευθέρωση όλων όσοι κατάφεραν να βγουν ζωντανοί και να ξεφύγουν απ’ αυτή την κόλαση.

Η φωτογράφος Laurence Geai‏ και ο δημοσιογράφος Olive Flore, μια μέρα πριν την κυκλοφορία του ρεπορτάζ, ανέβασαν στο twitter 3 συγκλονιστικές φωτογραφίες από στιγμές που έζησαν, συγκλονισμένοι από την όψη των ανθρώπων που έβγαιναν από τα έγκατα της γης, σχεδόν χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν ότι πλέον ήταν ασφαλείς, ότι δεν είχαν πλέον τίποτα να φοβούνται.

 

Διαβάστε επίσης: Έφτασε το τέλος της τρομοκρατίας των ISIS;



 

Ακολουθεί απόσπασμα από το ρεπορτάζ της εφημερίδας «Paris Match», σε ελεύθερη μετάφραση.

Κλαίει και περπατά μόνη. Σηκώνει τα χέρια της στον αέρα και τεντώνει το ύφασμα της μπούργκας που φοράει πάνω στο λιπόσαρκο σώμα της για να αποδείξει στους στρατιώτες ότι δεν έχει δεμένη πάνω της ζώνη με εκρηκτικά. Είναι μόλις 20 ετών, και μόλις έχει δραπετεύσει από την κόλαση. Ξυπόλυτη, περπατάει πάνω σε αιχμηρά αντικείμενα, ψιθυρίζει κάτι σε μερικές ανθρώπινες σκιές που κρύβονται πίσω από ένα τοίχο στο σοκάκι ακριβώς πίσω της. Ένας προς ένας, δεκάδες άνθρωποι αναδύονται από τα ερείπια. Για να δείξουν στους στρατιώτες ότι είναι άοπλοι, βγαίνουν μόνο με τα εσώρουχα τους.

 

Τα σώματα και τα πρόσωπα τους είναι υπερβολικά αδύνατα και εξαντλημένα. Τα μάτια τους είναι άδεια, μοιάζουν περισσότερο νεκροί παρά ζωντανοί. Προχωρούν σε αργούς ρυθμούς, ο ένας πίσω από τον άλλον στα ερείπια της παλιάς πόλης. Οι λιγότερο εξασθενημένοι κουβαλούν στην πλάτη τους όσους δεν μπορούν πλέον να περπατήσουν. Οι μεγαλύτεροι γιοι τους ηλικιωμένους γονείς τους, ή τα μικρότερα αδέλφια τους. Κάποιες μητέρες φροντίζουν εκτός από τα δικά τους παιδιά και εκείνα τα λίγα που κατάφεραν να σώσουν, μα τώρα είναι μόνα τους. Έχουν φυλάξει τα δελτία ταυτότητας και μερικά έγγραφα στα εσώρουχα τους. Οι μεγαλύτεροι γιοι, οι ηλικιωμένοι γονείς τους ή οι νεότεροι αδελφοί και αδελφές.

Πεινάγαμε, δεν είχαμε πόσιμο νερό και έπρεπε να αγωνιστούμε για να βρούμε αλεύρι το οποίο ζυμώναμε με στάσιμο νερό για να φτιάξουμε κάτι σαν ψωμί.

Οι άνδρες των Ιρακινών Αντιτρομοκρατικών Δυνάμεων, δεν εμπιστεύονται κανέναν. Τους κρατάνε περιορισμένους μέχρι να σιγουρευτούν ότι είναι «καθαροί». Τον τελευταίο καιρό πολλοί αδελφοί έχουν σκοτωθεί από γυναίκες που έκρυβαν βόμβες κάτω από τα φορέματα τους, τις οποίες παρουσίαζαν ως παιδιά που είχαν προσκολληθεί πάνω τους από φόβο.

 

Ποιος μπορεί να εμπιστευτεί ποιον; Πώς να διακρίνεις του αθώους, από τους συνεργούς. Μπορεί ο πόλεμος στη Μοσούλη να έληξε, αλλά ίσως ξεκίνησε κάτι χειρότερο, η εποχή της υποψίας και της ανασφάλειας. Της αβεβαιότητας γι’ αυτόν που έχεις δίπλα σου.  Για πέντε μήνες ο Αμάρ, η σύζυγός του και τα πέντε παιδιά τους, ζούσαν με τρεις άλλες οικογένειες στο μικρό σπίτι τους στην παλιά πόλη του Abdu Khud. Στο τέλος ενός δρόμου λαβύρινθού, όπου η θερμοκρασία φτάνει τους 50 βαθμούς Κελσίου το απόγευμα. «Οι τελευταίες εβδομάδες ήταν τρομερές», λέει ο Amar. «Πεινάγαμε, δεν είχαμε πόσιμο νερό και έπρεπε να αγωνιστούμε για να βρούμε αλεύρι το οποίο ζυμώναμε με στάσιμο νερό για να φτιάξουμε κάτι σαν ψωμί. Και επιπλέον είχαμε να αντιμετωπίσουμε και την αφόρητη ζέστη», συνεχίζει. 

 

People who just left the basements where they were hiding #Mosul #OldCity @ParisMatch pic.twitter.com/uxlIhkSbXN

— Flore Olive (@OliveFlore) July 7, 2017