Πήγε για σπουδές σε μια χώρα που δεν είχε ξαναπάει, εντελώς μόνη της.

Πολλοί Κύπριοι πρόκειται να φύγουν σε λίγες εβδομάδες για σπουδές και έτσι η Άννα θέλει να μοιραστεί αυτό το κείμενο μαζί τους για να μπορέσει να τους βοηθήσει αλλά και να τους καθησυχάσει.   

Διαβάστε το κείμενο της αυτούσιο πιο κάτω:

Ξεκάθαρα στη μνήμη μου είναι μέχρι σήμερα χαραγμένη η προηγούμενη μέρα της αναχώρησης μου για σπουδές, όπως και η πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο.

Ήθελα να δω όσους φίλους μπορούσα πριν φύγω, για να προλάβω να τους αποχαιρετίσω και να ζήσω τις τελευταίες στιγμές μαζί τους λίγο πριν την καινούργια μου αρχή.

Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα, από τη μία η αγωνία για το άγνωστο, ενώ  από την άλλη ο ενθουσιασμός της καινούργιας αρχής.

Για μένα ήταν η πρώτη φορά που θα έκανα τόσο μακρινό ταξίδι μόνη μου. Τις λιγοστές φορές που είχα ταξιδέψει ήταν ταξίδι το πολύ των δυο ωρών. Αυτή τη φορά όμως θα ήταν διαφορετικό.

Θα πήγαινα σε μια χώρα που δεν είχα ξαναπάει. Εντελώς μόνη μου. 

Παρόλα αυτά δε με ανησυχούσε αυτό γιατί οι προσδοκίες για το μέλλον και τις καινούριες εμπειρίες με μαγνήτιζαν.

Στη βαλίτσα μου είχα πακετάρει μόλις τα απαραίτητα. Ένα ζεστό παλτό, δυο παντελόνια και 2-3 πουλόβερ για το κρύο.  Έτοιμη λοιπόν με μια βαλίτσα στο χέρι, γεμάτη πεσκέσια για τους ξενιτεμένους συγγενείς, ξεκίνησα να πάω στο Λονδίνο όπου θα με παρελάμβαναν οι νονοί μου.

Στο αεροπλάνο για πρώτη φορά έβλεπα τα σύννεφα που πύκνωναν καθώς πλησιάζαμε και τρελαινόμουν στην ιδέα ότι αυτή τη στιγμή περνάμε πάνω από τις Άλπεις, ενώ παράλληλα φανταζόμουν πώς θα μπορούσε να ήταν η πόλη που θα σπούδαζα.

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο ακολουθούσα άλλους φοιτητές για να πάω στον έλεγχο διαβατηρίων και έπειτα στην παραλαβή αποσκευών. Δε μίλησα σε κανέναν, απλά παρακολουθούσα τους γύρω μου, την κάθε τους κίνηση. Τι φορούσαν, τι κουβαλούσαν και που πήγαιναν. Υπήρχαν στιγμές που κρυφάκουγα λίγο τις συζητήσεις τους για να πάρω κάτι από τη δική τους ιστορία.

Έξω από την αίθουσα αφίξεων θα περίμεναν οι νονοί.

Ήταν πολύ ανακουφιστικό ότι κάποιος στο άνοιγμα της πόρτας θα με υποδεχόταν. Γρήγορα μου απελευθέρωσαν τα χέρια από τις βαλίτσες  και τις φόρτωσαν στο αυτοκίνητο.

Πλησιάζοντας το Λονδίνο, είχα ενθουσιαστεί με τη φύση που έβλεπα γύρω μου. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθεται σαν τετράχρονο κοριτσάκι στο παράθυρο και παρά την κούραση του ταξιδιού, να συνεπαίρνομαι από τα τοπία, την πόλη, τους δρόμους και τους περαστικούς που ήταν μέσα στα αυτοκίνητα τους.

Όταν φτάσαμε στο σπίτι, κάθισα ευγενικά σε μια πολυθρόνα και χωρίς να το καταλάβω αποκοιμήθηκα στο σαλόνι  και για πρώτη φορά (και τελευταία) ξύπνησα από το ροχαλητό μου. 

Μετά τη στάση μου στο Λονδίνο είχε έρθει η μέρα να πάω στο Λάνκαστερ. Το πανεπιστήμιο που για τόσους μήνες περίμενα να πάω. Μας πήρε εφτά ώρες με το αυτοκίνητο για να φτάσουμε στις εστίες, όπου οι νονοί μου αφού μου έδωσαν κάποια απαραίτητα αντικείμενα, με άφησαν στο δωμάτιο.  Εκεί με καλωσόρισε μια ευτραφής κυρία.

Την έλεγαν Πατ και μου έδειξε τις εστίες και έπειτα με βοήθησε να πάρω τα πράγματα μου στο δωμάτιο μου.

Μου είπε πώς θα μπορούσα να την πάρω για ότι χρειαζόμουν, δίνοντας μου την κάρτα της και πορεύθηκε προς το γραφείο της.  Όπως σας είπα δεν είχα πάρει πολλά, άλλα η νονά μου, μου είχε δώσει κάποια βασικά αντικείμενα για τις πρώτες μέρες. Σεντόνια και πάπλωμα για την πρώτη νύχτα, βασικά μαγειρικά σκεύη, τσαγιέρα και είδη μπάνιου, όπως χαλάκια και πετσέτες. Τα υπόλοιπα θα τα διευθετούσα εγώ.

Είχα ήδη ρωτήσει κάποιους παλιούς φοιτητές και μου είχαν πει τι μπορεί να χρειαστώ. Θα πήγαινα με τη συγκάτοικο μου και θα αγοράζαμε μαζί ότι χρειαζόμασταν.

Στο  πανεπιστήμιο έπρεπε να πάρω όλα τα αυθεντικά ακαδημαϊκά έγγραφα  μου έτσι ώστε να επικυρωθούν τα προσόντα εισδοχής μου και να κάνω την εγγραφή μου.

Εκεί με είχαν βγάλει μια αστεία φωτογραφία για να μου εκδώσουν τη φοιτητική κάρτα, την οποία θα είχα για τα επόμενα τρία χρόνια. Παράλληλα, συμπλήρωσα τα στοιχεία μου ούτως ώστε να έχω το δικαίωμα για δωρεάν νοσηλεία στο νοσηλευτικό σύστημα της Βρετανίας. 

Οι παλιοί φοιτητές, μου είχαν επίσης συστήσει να ανοίξω ένα τραπεζικό λογαριασμό και να βγάλω κάρτα τρένου. Και τα δύο θα μου χρησίμευαν απίστευτα τα επόμενα χρόνια. Το ένα για τα ενοίκια και για χρηματικές διευκολύνσεις, ενώ το άλλο για να μετακινούμαι στις διάφορες πόλεις με πολύ χαμηλότερο κόστος.

Μια σημαντική συμβουλή που είχα πάρει ήταν να αγόραζα ένα καλό σακάκι που θα άντεχε στο κρύο, έτσι και εγώ πήγα για ψώνια. Πρώτη φορά στη ζωή μου είχα δει τόσες πολλές και φτηνές επιλογές από ρούχα, φαγητά και άλλα είδη τα οποία χρειαζόμουν. Μου είχε κάνει εντύπωση πόσο εύκολη ήταν η πρόσβαση σε τόσα πολλά αγαθά.

Αφού με τα διαδικαστικά είχα τελειώσει τις πρώτες κιόλας μέρες, είχα ελεύθερο χρόνο να λάβω μέρος στην εισαγωγική εβδομάδα. Μια εβδομάδα γεμάτη περιπάτους στο πανεπιστήμιο την ημέρα και το βράδυ πάρτι με άλλους συμφοιτητές από όλο τον κόσμο. Αυτή η εβδομάδα ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να γνωρίσω φίλους αλλά και να εξοικειωθώ με το πανεπιστήμιο.

Ταυτόχρονα θα μπορούσα  να μάθω καλύτερα την πόλη κάτω από την ομπρέλα του πανεπιστημίου, να εγγραφώ σε ομίλους που με ενδιέφεραν αλλά και γενικά να εξοικειωθώ στη νέα μου ζωή.

Σίγουρα βέβαια υπήρχαν μικρά εμπόδια τα οποία φυσικά με την πάροδο του χρόνου είχαν ξεπεραστεί.

Αρχικά ήταν το θέμα με τη διαχείριση των χρημάτων μου, καθώς πρώτη φορά θα έπρεπε εγώ να διαχειριστώ ένα ποσό τον μήνα, ή και να αναλάβω εγώ την προσωπική μου διατροφή και υγεία. Λόγω του διαφορετικού κλίματος είχα μια ίωση η οποία διήρκησε γύρω στους πέντε μήνες, χωρίς να μπορώ να πάρω κάποιο φάρμακο αφού στην Αγγλία είναι πολύ αυστηροί με τέτοια θέματα. Το χειρότερο για μένα ήταν η γλώσσα. Στην αρχή δυσκολευόμουν να ακολουθήσω τη συζήτηση και έτσι αναγκαζόμουν να μένω έξω από αυτή. Κάτι βέβαια το οποίο λύθηκε με την πάροδο του χρόνου, αφού συνήθισα τη διάλεκτο και ξεκίνησα και εγώ να είμαι πιο άνετη.

Κάθε αρχή χρειάζεται λίγη περισσότερη προσπάθεια. Παρόλα αυτά δε θα άλλαζα με τίποτα τις εμπειρίες ζωής, τους φίλους, τα συναισθήματα και τις εικόνες που έζησα τον πρώτο καιρό στις σπουδές μου. Ήταν η αρχή μιας πορείας που θα με βοηθούσε να γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Να καταλάβω πολλά για μένα και για τους γύρω μου. 

Έτσι λοιπόν, αυτό που θα έλεγα στους νέους φοιτητές θα ήταν ότι πρόκειται για μια εμπειρία η οποία μόνο θετικά έχει να δώσει και όσο πιο έντονα τη ζήσουν, τόσο πιο έντονα θα τη θυμούνται μετά από χρόνια.  Θα έλεγα πως για μένα ήταν η αρχή της ενηλικίωσης μου.