Φοβάται, όπως όλοι οι γονείς φοβούνται όταν το παιδί τους, το οποίο αντιμετωπίζει διάφορες αναπηρίες κάνει ένα καινούργιο ξεκίνημα σε μια κοινωνία που δύσκολα αποδέχεται και αγκαλιάζει το διαφορετικό. Μα όμως τα πράγματα δεν είναι πάντα μαύρο ή άσπρο. Υπάρχουν και τα χαρούμενα χρώματα και η Γιούλα θέλει να μιλάει γι’ αυτά.
Την προηγούμενη Πέμπτη, 7 Σεπτεμβρίου, η Γιούλα με τον γιο της πέρασαν για πρώτη φορά το κατώφλι της Β’ τάξης γυμνασίου, μόνο που ήταν σε ένα καινούργιο μεγαλύτερο σχολείο. Ένας καινούργιος κόσμος και για τους δύο, τον οποίο η Γιούλα περιγράφει πολύ όμορφα πιο κάτω, με τον πιο αισιόδοξο τρόπο.
Γράφει η Γιούλα Πιτσιάλη
Την Πέμπτη ξεκίνησε για μας νέα σχολική χρονιά, Β τάξη Γυμνασίου, σε νέο σχολείο, στο σχολείο της γειτονιάς μας! Ο γιος μου πολύ ενθουσιασμένος για αυτή τη νέα περιπέτεια. Η αγωνία μου μεγάλη, γιατί τώρα θα είμαστε σ’ ένα σχολείο με 460 μαθητές, νέους συμμαθητές, νέους καθηγητές. Την πρώτη μέρα το πρωί διασχίσαμε το προαύλιο του σχολείου ανάμεσα σε εκατοντάδες μαθητές, το σχολείο που φοίτησα κι εγώ πολύ πολύ παλιά!
Πάγωσα. Όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω μας. Άλλοι κοιτούσαν με απορία, άλλοι με οίκτο, με συμπόνια, με δυσπιστία. Μείναμε περίπου 30 λεπτά στην αυλή δεν μας πλησίασε κανένα από τα παιδιά. Μόνο κάποιοι καθηγητές ήρθαν κοντά μας πρόθυμοι και μας συστήθηκαν. Κοιτούσα το γιο μου να δω αν ένιώθε άβολα. Ευτυχώς όχι, ο ενθουσιασμός του καθόλου δεν μειώθηκε, αγωνιούσε για την έναρξη. Αντίθετα με μένα, που ήμουνα συναισθηματικά φορτισμένη.
Μας οδήγησαν στην αίθουσα συναντήσεων να μας διαβάσουν τους χαιρετισμούς, ήρθε και ο διερμηνέας του, ένοιωσε ασφάλεια που τον είδε, κατενθουσιάστηκε. Καθίσαμε μέσα στο γήπεδο εμείς γιατί οι κερκίδες δεν το επέτρεπαν. Μας οδήγησαν στην τάξη, ζήτησα κάποιος να μιλήσει με τους μαθητές να περιγράψει λίγο την αναπηρία, για να μην έχουν τα παιδιά απορίες. Τελικά δεν έγινε η ενημέρωση. Η αγωνία μου εστίαζε στην ενσωμάτωση.
Η τάξη μού φάνηκε μικρή, ήμασταν συνηθισμένοι σε τάξη 10 ατόμων και πολύ μεγάλες αίθουσες. Τώρα 22 μαθητές. Ήμουν σίγουρη ότι δεν θα άντεχε ολόκληρη τη μέρα. Περίμενα να μου τηλεφωνήσουν από ώρα σε ώρα για να πάω να τον πάρω. Αλλά ακόμη μια φορά με διέψευσε. Το κουδούνι χτύπησε τη λήξη της ημέρας, μια λαοθάλασσα από μαθητές, και ο γιος μου μαζί τους στον διάδρομο. Τον συνάντησα και περπατώντας προς την έξοδο, ακούω μια φωνή, ‘Κυρία, ένα λεπτό μπορείτε να σταματήσετε να χαιρετήσω τον Νικόλα;’ μου είπε ένα κορίτσι. ‘Βέβαια’, της είπα και έφυγε αμέσως η αγωνία μου για την κοινωνική του ενσωμάτωση.
‘Καλό μεσημέρι’ του είπε με νοήματα! ‘Είσαι στην τάξη του; Όχι’, μου είπε, αλλά τον συνάντησα στο διάλειμμα. Όλα τα παιδιά μαζεύτηκαν κοντά του στο διάλειμμα και ρωτούσαν διάφορα τον συνοδό του, άρχισαν να νοηματίζουν και να κάνουν διάλογο με τον Νικόλα’, με ενημέρωσε. Τόσο απλά τόσο εύκολα. Αυτή είναι η ενιαία εκπαίδευση, αυτή η αλληλοεπίδραση, η φιλία, η γνώση και η αποδοχή της διαφορετικότητας. Τη 2η μέρα, άλλα δύο παιδιά με σταμάτησαν στην έξοδο για να τον χαιρετήσουν. Ο πρώτος στόχος επιτεύχθηκε, σκέφτηκα. Καθημερινά ρωτάω τον γιο μου αν του άρεσε το νέο του σχολείο, οι νέοι συμμαθητές και καθηγητές του. Ευτυχώς είναι ενθουσιασμένος και περιμένει να έρθει ξανά η Δευτέρα για να συνεχίσει αυτή την όμορφη περιπέτεια.
Εύχομαι σε όλα τα παιδιά να νιώσουν όμορφα τη Δευτέρα, να έχουν όλα φίλους και να νοιώθουν μέρος του συνόλου. Το σχολείο είναι μια όμορφη περιπέτεια για όλους, φτάνει να δώσουμε την ευκαιρία σε κάθε παιδί να ενσωματωθεί και να νιώσει κομμάτι αυτής της περιπέτειας. Καλή σχολική χρονιά σε όλους.
