Μόλις χθες (Κυριακή 24/9), οι Γερμανοί πολίτες ανέδειξαν με τη ψήφο τους ως τρίτο κόμμα το ακροδεξιό AFD, με ποσοστό 12,6% και παρόλη την έκπληξη που προκάλεσε το αποτέλεσμα στον γερμανικό Τύπο, εντούτοις η γενικότερη τάση των τελευταίων χρόνων σε ολόκληρη την Ευρώπη -και όχι μόνο- ήταν το λιγότερο δεδομένο, ότι θα επηρέαζε και τη Γερμανία.

Μια τάση που άρχισε να αναβιώνει χρονικά, λίγο μετά το 2000, όπου και παρουσιαζόταν πιο μετριοπαθής και περισσότερο πατριωτική, παρά ακραία εθνικιστική, φτάνοντας μέχρι σήμερα όπου έχουμε μια επιθετική εξωστρέφεια η οποία μάλιστα εκφράζει ανερυθρίαστα τις ακραίες απόψεις της, έχοντας στο πλευρό της μια διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα των ψηφοφόρων.

 

H Tess Aspulnd, η γυναίκα που απεικονίζεται στην εν λόγω φωτογραφία, έγινε παγκοσμίως γνωστή το 2016 όταν στάθηκε με υψωμένη τη γροθιά μπροστά από 330 νεοναζί, οι οποίοι παρελαύναν στη πόλη Borlänge, της επαρχίας Dalarna, της Σουηδίας. Μπορείς να θυμηθείς ξανά την ιστορία ΕΔΩ…>>>> https://goo.gl/ehHk6D

 

Είναι το «διαφορετικό» που κάποιοι περίμεναν; Είναι η έλλειψη στοιχειώδους γνώσης της ιστορίας; Είναι η οικονομική κρίση; Το μεταναστευτικό; Η αποτυχία του παλαιοκομματισμού; Ο Δρ. Θεοφάνης Εξαδάκτυλος, αναπληρωτής καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο του Surrey, σε παλαιότερη του ανάλυση, αναφέρει: «Πράγματι ο εθνικολαϊκισμός της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη είναι εμφανής με ισχυρή αντιπροσώπευση σε αρκετά ευρωπαϊκά κοινοβούλια και τοπικά συμβούλια. Η ευρωπαϊκή οικονομική κρίση απέσυρε τον μανδύα της ευμάρειας και αποκάλυψε τη συνέχεια αυτών των αντιλήψεων. Το Προσφυγικό έδωσε βήμα στις ιδέες αυτές να κυκλοφορούν ανενόχλητες στον δημόσιο πολιτικό χώρο. Αυτά, όμως, είναι μόνο αφορμές και η παρουσία της τάσης αυτής δεν είναι σημείο των καιρών. Οι πραγματικές αιτίες εκτόξευσης του φαινομένου για κάθε χώρα είναι διαφορετικές, αλλά βρισκόμαστε σε μια ιδιαίτερη συγκυρία στην οποία όλες αυτές οι αιτίες συνυπάρχουν συμπωματικά και ανατροφοδοτούνται διαρκώς μεταξύ τους». Και συμπληρώνει εξηγώντας: «Στην πλούσια Δυτική Ευρώπη η αιτία εντοπίζεται στα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα που δεν κατόρθωσαν να επιτύχουν κοινωνίες ισότητας, την ένταξη των μεταναστών στο κοινωνικό σύνολο και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου ορισμένων κοινωνικών ομάδων που νιώθουν να απειλούνται από το ξένο στοιχείο. Στην λιγότερο εύπορη Ανατολική Ευρώπη το φαινόμενο εντοπίζεται στην περιορισμένη ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών στη μεταβατική περίοδο μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και στην ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να ξεφύγει από προηγούμενες απολυταρχικές τάσεις».

Πράγματι, αν μελετήσει κάποιος τον χάρτη που ακολουθεί, διαπιστώνει ότι 17 ευρωπαϊκές χώρες αυτή τη στιγμή διαθέτουν ένα μικρό ή ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ακροδεξιάς εκπροσώπησης, ενώ όλο αυτό δείχνει πως θα έχει ανοδική πορεία. Ενδεικτικά, να αναφέρουμε ότι στην Αυστρία οι ακροδεξιοί αποτελούν το 46,2%, στη Γαλλία το 33,9%, στην Ελβετία το 29,4%, ενώ και οι Σκανδιναβικές χώρες διατηρούν υψηλά ποσοστά.