Ο Νίκος Γκαραβέλας μιλάει στη CITY, στην πιο εξομολογητική συνέντευξη της καριέρας του.

 

Του Χρήστου Μιχάλαρου [twitter: @christos_mich]

Φωτογραφίες: Περιοδικό OK! / Βαλεντίνος Παπακωνσταντίνου

 

Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί ο κόσμος σού εξομολογείται συνεχώς τα εσώψυχά του;

Ίσως είναι η αμεσότητα της εκπομπής, 31 χρόνια τώρα. Το να ακούς συνέχεια μια ραδιοφωνική εκπομπή, είναι σαν να έχεις έναν φίλο το βράδυ. Κι επειδή το βράδυ η αυτοκριτική μεγαλώνει, πέφτουν τα «εγώ», τα «θέλω», τα «πρέπει», ακούς μουσική, ελευθερώνεσαι, σκέφτεσαι τον εαυτό σου, το συνδυάζεις με μια φωνή που μιλάει μέσα στη νύχτα, ταξιδεύεις, ονειρεύεσαι, χαμογελάς, πονάς, κλαις… αρχίζει λοιπόν να δημιουργείται μια αμεσότητα. Όταν με γνωρίζει κάποιος που θεωρεί τον εαυτό του στενά συνδεδεμένο με τη φωνή, νιώθει και άμεσα συνυφασμένος με τον άνθρωπο.

 

Έχω ακούσει, πάντως, ακραίες ιστορίες. Ισχύουν;

Δεν ξέρω τι γίνεται έξω. Έχω ακούσει κι εγώ συγκλονιστικές ιστορίες, ότι υπάρχει άνθρωπος που ξεπέρασε τον καρκίνο εξαιτίας μου, ότι λόγω της φωνής μου βγήκε από το κώμα μετά από πέντε μήνες. Όπως επίσης ότι έχουν γίνει και άπειρα παιδιά με τη φωνή μου.

Θα σου πω κάτι που δεν το έχω πει ποτέ: Αν ο Γκαραβέλας είχε γυναίκα και παιδιά από τα 30, δεν ξέρω αν θα ήταν ο Γκαραβέλας. Μάλλον πρόκειται για ένα τίμημα που πληρώνω κατ’ επιλογή.

Έχεις νιώσει ποτέ ότι έχεις εξουσία πάνω σε αυτούς τους ανθρώπους;

Εννοείται. Αλλά δεν έχω κατευθύνει ποτέ τον κόσμο. Όταν έχεις ακούσει τόσες πολλές ιστορίες, στο τέλος θα πρέπει να διαχειρίζεσαι σωστά τον εαυτό σου και την ψυχή σου. Αν αρχίσεις να εκμεταλλεύεσαι το μικρόφωνο, την εξουσία που έχεις στον κόσμο και τη διαδραστικότητα, υπάρχει κίνδυνος. Δεν θα ακούσεις ποτέ την φωνή μου σε διαφήμιση. Ποτέ. Όχι επειδή έχω λύσει το οικονομικό μου πρόβλημα, αλλά επειδή δεν πουλάω τη φωνή μου.

 

 

Τους αδικείς όμως όσους βγάζουν λεφτά «πουλώντας» τη φωνή τους;

Είναι προσωπική επιλογή. Δεν κρίνω κανέναν.

 

Ποια είναι η πιο άδικη κριτική που σου έχουν κάνει;

Είχα διαβάσει ότι αν δεν έπαιρνε το Grammy (2004) ο Γκαραβέλας ποιος θα το έπαιρνε, από την άποψη ότι και καλά είχα γνωριμίες που με έσπρωξαν.

 

Δεν έχεις γνωριμίες;

Όχι, τίποτα, είμαι εντελώς περιφερειακός.

 

Δύσκολο να το πιστέψει κανείς.

Το ξέρω. Αλλά είναι αλήθεια. Δεν θα με δεις ποτέ σε περιοδικά και σε τηλεοράσεις. Δεν θα με δεις να έχω τάση δημοσιοποίησης φράσεων που έχω πει ή του προσώπου μου. Κάνω ένα λειτούργημα κι όταν μπαίνω στο στούντιο ξεχνάω αν πονάω ή αν έχω προβλήματα.

Όταν βγήκα και είπα ότι το «Hotel California» είναι ένα κάντρι τραγούδι με κάποιες ροκ επιρροές, είχαν γράψει οι εφημερίδες «πάρτε το μικρόφωνο από τον άσχετο» κι αυτή ήταν η μεγαλύτερη διαφήμιση που μου έγινε. Έτσι είχε ξεκινήσει η διασημότητά μου τότε.

Στο στούντιο είσαι μόνος;

Ναι, εκτός κι αν έρχεται κόσμος να ακούσει. Μου έχουν συμβεί άπειρα περιστατικά, καλά και κακά. Από το να μου κάνουν στριπτίζ μπροστά από την κονσόλα, μέχρι να μου ρίξουν κρασί το οποίο για κλάσματα δευτερολέπτου νόμιζα ότι ήταν βιτριόλι. Ευτυχώς αστόχησε, γιατί αν έπεφτε επάνω στην κονσόλα θα με τίναζε το ρεύμα. Ήταν μια άγνωστη κοπέλα.

 

Άλλο;

Έχω 178 γυναικεία εσώρουχα, τα οποία είτε μου τα στέλνουν στο στούντιο είτε μου τα αφήνουν πάνω στο αυτοκίνητο. Επίσης, τα δύο τελευταία αυτοκίνητα που είχα μου τα κακομεταχειρίστηκαν όσο δεν φαντάζεσαι. Αλλά και «καλομεταχειρίστηκαν». Μου έχουν αφήσει λουλούδια, αλλά μου έχουν αφήσει κι ένα μαχαίρι πάνω στην πόρτα.

 

Γιατί να σου αφήσει κάποιος ένα μαχαίρι πάνω στην πόρτα;

Μέσα σε αυτά τα 31 χρόνια εκπομπής, θα μπορούσα να έχω γράψει 10 βιβλία. Ξέρεις, ο ραδιοφωνικός παραγωγός, ό,τι κι αν συμβεί, δεν θα πρέπει να αλλάζει. Δεν θα πρέπει να λιώνει τη ψυχή του, αλλά πρέπει να παραμένει αυτός που είναι. Όταν πιστεύεις ότι κάνεις ένα λειτούργημα, πονάς. Το πρώτο που πονάει είναι η ψυχή σου. Σκέψου ότι μετά από τόσα χρόνια, η διασκέδασή μου είναι το Σάββατο το βράδυ να βλέπω τηλεόραση. Για εμένα αυτές οι τρεις ώρες είναι πανδαισία. Το θεωρώ πολύ σπουδαίο. Δεν την έχω χαρεί την τηλεόραση. Το να κάτσω στον καναπέ μου, να δω τηλεόραση και να αποκοιμηθώ είναι μαγικό. Και να σκεφτείς ότι ο μεγαλύτερος εχθρός μου ήταν η τηλεόραση.

 

 

Δηλαδή;

Όσον αφορά στην ακροαματικότητα και την τηλεθέαση. Ποιος κάθεται να ακούσει ραδιόφωνο το βράδυ επιστρέφοντας κουρασμένος από τη δουλειά;

 

Αυτό που λες έρχεται κόντρα στην πραγματικότητα. Δεν θα έμενες 31 χρόνια παραγωγός αν σου έτρωγε τη δουλειά η τηλεόραση.

Από εκεί, λοιπόν, βγαίνει το απίστευτο συμπέρασμα ότι η επιτυχία της εκπομπής είναι που χτύπησε την τηλεόραση, ιδιαίτερα στα μέσα της δεκαετίας του ’90 όταν πέρασα σε νούμερα τη Ρούλα Κορομηλά με το «ΜΠΡΑΒΟ» και το «Chiao ΑΝΤΕΝΑ». Έγραψα περίπου 2% περισσότερο, την εποχή που η ίδια ήταν παντοκρατορία στην τηλεόραση και τα μπάτζετ ήταν τεράστια. Και να σου πω την αλήθεια, έτσι θα πρέπει να είναι. Η τηλεόραση επιβάλλεται να διασκεδάζει τον κόσμο το βράδυ. Βγαίνει ένας τύπος τη νύχτα από τις 22:00 μέχρι τις 02:00 και μιλάει για αστέρια, ουρανούς και ψυχές και σκέφτεσαι «ε και;». Κι όμως, φτάσαμε σε ένα επίπεδο να υπάρχει κάτι σαν «καλός φανατισμός», με τις ακραίες του εκδηλώσεις, από το να μου κάνουν καλό μέχρι να μου κάνουν κακό, να θέλουν να μου γράψουν σπίτια, αλλά να θέλουν και να με σκοτώσουν. Κάποτε με έπαιρνε τηλέφωνο κάθε Πέμπτη μια Βαλεντίνα, λέγοντάς μου ότι ήταν στο νοσοκομείο με λευχαιμία. Λοιπόν, μια Πέμπτη η Βαλεντίνα δεν με πήρε τηλέφωνο. Πώς να κοιμηθείς μετά;

Κάποτε με έπαιρνε τηλέφωνο κάθε Πέμπτη μια Βαλεντίνα, λέγοντάς μου ότι ήταν στο νοσοκομείο με λευχαιμία. Λοιπόν, μια Πέμπτη η Βαλεντίνα δεν με πήρε τηλέφωνο. Πώς να κοιμηθείς μετά;

Έχεις κάνει και προτάσεις γάμου on air για λογαριασμό ακροατών.

Ναι. Τρεις. Η μία απέτυχε. Η κοπέλα είπε «όχι» μετά από οκτώ χρόνια σχέση. Περιμέναμε μάλιστα επί 20’ να πει το «ναι», αλλά εκείνη αρνήθηκε. Και μάλιστα πήρε εμένα στο τηλέφωνο να του το πω. Το φοβερό ξέρεις ποιο είναι; Όταν ανακοίνωσα στον άντρα την απάντηση, εκείνος αποκρίθηκε «τι εννοείς;». Δεν το πίστευε. Έχω μπει και κουμπάρος κάποιες φορές, αλλά ακόμα δεν έχω βαφτίσει παιδιά.

 

Πώς χαλαρώνεις; Πίνεις; Καπνίζεις; Ουσίες;

Ούτε πίνω, ούτε καπνίζω. Τα ναρκωτικά τα θεωρώ αστεία περίπτωση. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ναρκωτικό από τη μουσική.

 

Όταν πεθαίνει κόσμος δεν μπορούμε να μιλάμε για αστεία περίπτωση.

Τα ναρκωτικά είναι μια επιλογή στην οποία οι άνθρωποι οδηγούνται μέσα από μια ευαισθησία. Έχω πάρα πολλούς ακροατές που βρίσκονται σε αυτή τη φάση και είναι πολύ ευαίσθητα παιδιά. Αν είχαν έναν σωστό άνθρωπο δίπλα τους, δεν θα κατέληγαν εκεί. Επαναλαμβάνω, ότι είναι αστείο, γιατί γνωρίζεις το αποτέλεσμα πριν πάρεις ναρκωτικά, αλλά πιστεύεις ότι δεν θα είσαι μέρος αυτής της μαύρης στατιστικής. Πιστεύεις ότι μπορείς να το δοκιμάσεις και να το ελέγξεις. Όταν μπαίνεις σε μια διαδικασία να δοκιμάζεις πράγματα που γνωρίζεις μέσα από τόσες και τόσες έρευνες σε παγκόσμιο επίπεδο και χιλιάδες καμπάνιες που λένε «μην αγγίζετε τα ναρκωτικά», αλλά παρ’ όλα αυτά μπαίνεις στη διαδικασία, σημαίνει ότι έχεις θέμα. Είναι… άκομψο, για να χρησιμοποιήσω μια λάιτ έκφραση. Για ποιο λόγο το κάνεις; Δεν βαριέσαι να μπεις σε αυτή τη διαδικασία;

Κάνω το σταυρό μου, βεβαίως. Αυτό μου το έχει μάθει η μάνα μου. Αλλά αν πετύχω έναν παπά, έχω να του πω πάρα πολλά πράγματα. Διαφωνώ καταρχάς με το ντύσιμο, με τα γένια, με το σχίσμα που έγινε κάποτε.

Πίσω στη μουσική. Γιατί κάντρι και όχι κάτι άλλο;

Είναι η μοναδική μουσική που έχει ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Πιστεύει σε τρία βασικά πράγματα: στη γυναίκα, στον άνθρωπο και στον Θεό. Τη γυναίκα η κάντρι τη βάζει πιο πάνω από τον άνθρωπο. Στην κάντρι, η φυγή μιας γυναίκας από δίπλα σου είναι θάνατος. Το δεύτερο που με συγκλόνισε σε αυτό το είδος, είναι ότι το 30% είναι ινδιάνικη μουσική. Έχω μια ταύτιση με τους Ινδιάνους. Είναι και η πιο παρεξηγημένη μουσική. Όταν βγήκα και είπα ότι το «Hotel California» είναι ένα κάντρι τραγούδι με κάποιες ροκ επιρροές, είχαν γράψει οι εφημερίδες «πάρτε το μικρόφωνο από τον άσχετο» κι αυτή ήταν η μεγαλύτερη διαφήμιση που μου έγινε. Έτσι είχε ξεκινήσει η διασημότητά μου τότε. Πάντως, με το παλικάρι που το έγραψε γίναμε φίλοι μετά από αυτό. Θα πει κανείς, είναι κάντρι οι Eagles; Μπορείς να ακούσεις Eagles μαζί με Queen; Όχι.

 

 

Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση που έχεις σε σχέση με τη μουσική;

Κάθομαι μικρός σε μια βεράντα στον Βύρωνα, έχω ένα μικρό ραδιοφωνάκι και ακούω μουσική από την αμερικανική βάση. Εκεί άκουσα κάντρι. Ήμουν στην πέμπτη δημοτικού, μάθαινα αγγλικά τότε, και παίρνω τηλέφωνο στη βάση. Το σηκώνει λοιπόν ο παραγωγός και ρωτάω: Γιατί ο τραγουδιστής έχει βραχνή φωνή; Είναι άρρωστος; Μου απαντάει λοιπόν ο τύπος ότι δεν είναι άρρωστος, αλλά είναι ο τάδε τραγουδιστής της κάντρι. Στη συνέχεια μίλησε με τη μάνα μου, η οποία με πήρε και με πήγε στην αμερικανική βάση για να γνωρίσω τον παραγωγό. Ήταν ένας μαύρος στρατιωτικός, ο οποίος μάλιστα μου χάρισε επτά δίσκους. Από εκεί ξεκίνησα να μελετώ τι εστί κάντρι μουσική.

 

Στο σπίτι τι ακούγατε;

Παλιό λαϊκό. Όμως έχει σημασία ότι η μάνα μου Μαρία Σπηλιωτοπούλου, υπήρξε το πρώτο ντουέτο του Πάνου Γαβαλά. Γνώρισε όμως τον «Έλβις Πρίσλει», τον πατέρα μου, και τα παράτησε. Εκείνος δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική, αλλά είναι Ηπειρώτης και κλαίει με τα ηπειρώτικα τραγούδια, όπως κι εγώ. Πάντως, άκουγα πολλή μουσική από μικρός, κυρίως φανκ και σόουλ πριν πάω στην κάντρι. Όταν λοιπόν ο πατέρας μού αγόρασε το πρώτο πικάπ στην έκτη δημοτικού, νόμιζα ότι μου αγόρασε μια πόρσε. Μέχρι τότε μάζευα δίσκους, δεν πήγαινα βόλτα με τους φίλους μου για να μαζέψω λεφτά και να αγοράσω ένα 45άρι. Μέχρι να έρθει το πικάπ, είχα ήδη 74 άλμπουμ.

Να σου πω κάτι; Για να πας μια γυναίκα στο κρεβάτι σήμερα δεν μπορείς να της δείξεις το φεγγάρι.

Τι ήθελες να γίνεις όταν μεγάλωνες;

Στην αρχή ήθελα να γίνω δικηγόρος, μετά παιδίατρος. Τελικά, σπούδασα ιατρική, παθολογία-επιδημιολογία, έκανα δυο χρόνια και στην Τζένοβα της Ιταλίας παιδική ογκολογία. Δεν άντεξα, έφυγα. Όχι την επιστήμη, αλλά δεν άντεξα την ξενιτιά. Έδωσα εξετάσεις εδώ και πέρασα με την πέμπτη, υπήρχε τότε η μέθοδος που κρατούσαμε ένα μάθημα και έδινες τα υπόλοιπα.

 

Και μετά ήρθε τα μοιραίο τηλεφώνημα.

Το συγκλονιστικό συνέβη όταν με πήρε τηλέφωνο μια φίλη μου, η Μαρία. Καθόμασταν σε μια καφετέρια, στο Παγκράτι, το Αθηναΐκόν, με παίρνει και μου λέει «μπορείς να έρθεις το βράδυ να κάνεις εκπομπή στον Αθήνα 9.84;». «Να έρθω να κάνω τι;», της λέω. Ήταν άρρωστος ο Μάνος Ξυδούς, των Πυξ Λαξ, ο οποίος έκανε εκπομπή εκείνη την περίοδο. Της είπα ότι θα φέρω μαζί μου μόνο κάντρι. Πήγα με 14 δίσκους, έγινε η γνωστή ιστορία με το «Καλησπέρα» και τον Μιλτιάδη Έβερτ που ήταν Δήμαρχος Αθηναίων και από τότε πέρασαν 31 χρόνια.

 

Και μετά;

Ξεκίνησε η εκπομπή. Άρχισα τον ερωτικό λόγο στο ραδιόφωνο τις αρχές της δεκαετίας του ’90, μια εποχή που όλα ήταν απρόσωπα, κι αυτό έπιασε τόπο. Βγήκα και μιλούσα σε πρώτο ενικό, μετέφραζα τα τραγούδια που έπαιζα, έκανα το πρόγραμμα πιο πλούσιο μεταδίδοντας τα δικά μου συναισθήματα μέσα από το τραγούδι κι άρχισε ο κόσμος να συσπειρώνεται. Το πρώτο σοκ ήρθε όταν έπαιξα μουσική στο Wild Rose στην Πανεπιστημίου. Από την πολυκοσμία είχαμε τέσσερις λιποθυμίες. Εκεί είπα «κάτι γίνεται», εκεί αντιλήφθηκα το μέγεθος.

 

Μου έχουν συμβεί άπειρα περιστατικά, καλά και κακά. Από το να μου κάνουν στριπτίζ μπροστά από την κονσόλα, μέχρι να μου ρίξουν κρασί το οποίο για κλάσματα δευτερολέπτου νόμιζα ότι ήταν βιτριόλι. Έχω 178 γυναικεία εσώρουχα, τα οποία είτε μου τα στέλνουν στο στούντιο είτε μου τα αφήνουν πάνω στο αυτοκίνητο.

Ανέφερες πριν τον Έβερτ και αναρωτιέμαι τι να ψηφίζεις. Καταρχάς, ψηφίζεις;

Δεν είμαι άνθρωπος της πολιτικής, καθόλου. Πηγαίνω όμως στην κάλπη. Δεν μου αρέσουν οι ακραίες πολιτικές. Όλα τα άλλα τα δέχομαι. Μου αρέσει η ελευθερία του πνεύματος, να δημιουργείς, να κάνεις οικογένεια και να πιστεύεις στον Θεό. Μέχρι εκεί.

 

Σε ποιον Θεό;

Όλες οι θρησκείες σού λένε έναν τρόπο λατρείας για να πας προς τον Θεό, ο οποίος είναι ένας για όλους και δεν αλλάζει. Δεν θα με δεις ποτέ όμως να έχω ταύτιση απόψεων με την Εκκλησία. Διαφωνούμε σε πολλά πράγματα.

 

Σε είδα όμως στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου στη Λευκωσία να κάνεις τον σταυρό σου.

Βεβαίως. Αυτό μου το έχει μάθει η μάνα μου. Αλλά αν πετύχω έναν παπά, έχω να του πω πάρα πολλά πράγματα. Διαφωνώ καταρχάς με το ντύσιμο, με τα γένια, με το σχίσμα που έγινε κάποτε. Είναι πολύ μεγάλη η συζήτηση για το τι σημαίνει θρησκεία και τι σημαίνει Θεός.

Έχω ακούσει κι εγώ συγκλονιστικές ιστορίες, ότι υπάρχει άνθρωπος που ξεπέρασε τον καρκίνο εξαιτίας μου, ότι λόγω της φωνής μου βγήκε από το κώμα μετά από πέντε μήνες. Όπως επίσης ότι έχουν 'γίνει' και άπειρα παιδιά με τη φωνή μου.

Ήρθε η ώρα να σε ρωτήσω για τους Ινδιάνους, φίλε Ονόκιο.

Ανήκω στη φυλή των Σιού. Ο παππούς μου έπαιρνε τον «μικρό καουμπόι», τα κόμικς και κάποια στιγμή διάβασα ότι τις περισσότερες μάχες με τον αμερικάνικο στρατό, οι Ινδιάνοι τις έχαναν επειδή δεν χτυπούσαν τα άλογα, σε αντίθεση με τους Αμερικάνους. Συγκλονίστηκα. Όταν πήγα στην Αμερική -να ‘ναι καλά η φίλη μου Ρόντα Γκίβενς- μου γνώρισε τέσσερις Ινδιάνους σε ένα μπαρ. Οι τρεις σηκώθηκαν να με χαιρετίσουν, ο τέταρτος όχι. Καθόταν πλάτη. Έκανα το λάθος να ρωτήσω γιατί. Σηκώθηκε λοιπόν ένα θηρίο. Μου λέει: Ευρωπαίος; Φαίνεσαι από την προφορά. Ισπανός; Ρωτάει. Όχι, του λέω. Αφού καταλαβαίνει ότι δεν είμαι ούτε Εγγλέζος, ούτε Πορτογάλος, ούτε Ιταλός, με ρωτάει «What the fuck are you?». Όταν του λέω ότι είμαι Έλληνας, μου δίνει το χέρι του. Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Μου είπε το απίστευτο: είστε οι μοναδικοί που δεν μας έχετε πειράξει. Αυτό ήταν, έγινα μέλος του αμερικάνικου ινδιάνικου κινήματος. Έκανα και μια μεγάλη εκδήλωση pow wow (συνάντηση πολλών φυλών για να γιορτάσουν τη φύση) στον Πειραιά. Ήρθαν 54 Ινδιάνοι, Έλληνες πολίτες και είδε ο κόσμος αληθινούς Ινδιάνους, όχι αυτούς τους επαίτες που βάζουν στολές και περούκες και βγαίνουν στο Μοναστηράκι να πουλήσουν cd.

 

Υπάρχει κάτι που μπορούν να μας διδάξουν σήμερα οι Ινδιάνοι;

Την ταύτιση της ψυχής σου με τον Θεό.

Δεν θα ακούσεις ποτέ την φωνή μου σε διαφήμιση. Ποτέ. Όχι επειδή έχω λύσει το οικονομικό μου πρόβλημα, αλλά επειδή δεν πουλάω τη φωνή μου.

Λεφτά έχεις κάνει; Μην μου πεις «όχι» γιατί χτυπούσες τη Ρούλα στην ακροαματικότητα.

Είχα το μεγαλύτερο ραδιοφωνικό μπάτζετ στα μέσα της δεκαετίας του ’90, αλλά μην φανταστείς πολλά λεφτά. Τότε έπαιρνα 700.000 δρχ. τον μήνα, δηλαδή ενάμιση μισθό πάνω από τον κανονικό, όταν θα μπορούσα να παίρνω 4-5 εκατομμύρια. Δεν τα πήρα ποτέ. Ο μεγαλύτερος μισθός που έχω πάρει είναι 1 εκατομμύριο δρχ.

 

Γιατί δεν τα πήρες αφού μπορούσες;

Δεν σκέφτηκε κανείς ότι ένας ραδιοφωνικός παραγωγός θα μπορούσε να πάρει τόσα λεφτά. Και με αυτά που έπαιρνα έλεγα «πολλά είναι». Τώρα που το σκέφτομαι, όμως, θα μπορούσα να πάρω περισσότερα. Κατάφερα όμως μέσω της ινδιάνικης σοφίας να αποκτήσω 2-3 οικόπεδα και αυτά μου έχουν μείνει μέχρι σήμερα. Εξάλλου, δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα φυλάξουν λεφτά στην τράπεζα. Μου αρέσει να αποκτώ γη, αλλά μέχρι εκεί.

 

Πού τα τρως λοιπόν τα λεφτά σου;

Σε δίσκους και στο σπίτι που έχω χτίσει με δάνειο. Είμαι σαν όλους τους Έλληνες που χρωστάνε το δάνειο του σπιτιού τους.

 

 

Γιατί δεν παντρεύτηκες;

Μεγάλη ερώτηση. Δεν θα πω το κοινότυπο «δεν έτυχε», ούτε το κοινότυπο «δεν ήθελα». Μάλλον δεν έγινε και με πονάει πάρα πολύ όταν βλέπω αυτούς τους χιλιάδες δίσκους και τα χιλιάδες cd που έχω μαζέψει, γιατί ξέρω ότι ίσως να μην καταλήξουν πουθενά. Πολλοί μου λένε «έλα ρε Γκαραβέλα, τόσοι άνθρωποι σε πλησιάζουν, δεν μπορούσες να βρεις μία γυναίκα;». Με ενοχλεί που κάνουν τις γυναίκες «σακί» για το να επιλέξει κανείς. Όχι ότι δεν έχω κάνει σχέσεις, αλλά έχω βγει από δύσκολες σχέσεις. Και θα σου πω κάτι που δεν το έχω πει ποτέ: Αν ο Γκαραβέλας είχε γυναίκα και παιδιά από τα 30, δεν ξέρω αν θα ήταν ο Γκαραβέλας. Μάλλον πρόκειται για ένα τίμημα που πληρώνω κατ’ επιλογή. Δεν λέω ούτε δυστυχώς ούτε ευτυχώς. Κατ’ επιλογή όμως. Δεν γνώρισα τη γυναίκα που θα έλεγα «αυτή είναι η γυναίκα μου». Μου πήρε όμως οκτώ χρόνια να χτίσω ένα σπίτι μετά από πάρα πολλές δυσκολίες. Πάνω που άρχισα να ανεβαίνω όπως όλος ο κόσμος και να έχω μια ωραία ψυχολογία γύρω από τη ζωή μου, ήρθε η κρίση το 2010 και γονάτισε όλο τον κόσμο, είτε είχε λεφτά είτε δεν είχε. Γιατί; Γιατί όταν οδηγείσαι σε μια οικονομική κρίση, το πρώτο στάδιο είναι η συναισθηματική κρίση. Αν πας στην Αθήνα σήμερα, θα δεις ότι χάθηκε το χαμόγελο.

Στην αρχή ήθελα να γίνω δικηγόρος, μετά παιδίατρος. Τελικά, σπούδασα ιατρική, παθολογία-επιδημιολογία, έκανα δυο χρόνια και στην Τζένοβα της Ιταλίας παιδική ογκολογία. Δεν άντεξα, έφυγα. Όχι την επιστήμη, αλλά δεν άντεξα την ξενιτιά.

Είσαι ρομαντικός;

Καθόλου. Πολλοί το μπερδεύουν επειδή μιλάω έτσι όπως μιλάω. Να σου πω κάτι; Για να πας μια γυναίκα στο κρεβάτι σήμερα δεν μπορείς να της δείξεις το φεγγάρι.

 

Τι πρέπει να της δείξεις;

Τι πραγματικά θέλεις από τη ζωή σου. Να τη σέβεσαι. Να είσαι αληθινός, να είσαι πρόστυχος, να είσαι ειλικρινής. Να είσαι ο εαυτός σου. Αν το αντέξει, το άντεξε. Η γυναίκα είναι ένα πολύ δύσκολο πλάσμα. Κάθε γυναίκα είναι ένας διαφορετικός κόσμος, ενώ εμάς τους άντρες μπορεί κανείς να μας κατατάξει, έχουμε χαρακτηριστικά. Παλιά ο άντρας δεν έκλαιγε, τώρα κλαίει με το παραμικρό. Μια παρανυχίδα να βγάλεις από το δάχτυλό του και…

 

Άουτς.

Ακριβώς. Συγγνώμη που θα το πω, αλλά δεν συναντάς εύκολα άντρες. Υπάρχει μια τεράστια κρίση σεξουαλικής ταυτότητας. Δεν ξέρεις ποιος είναι τι. Αυτό δεν έχει να κάνει καθόλου με τους ομοφυλόφιλους, σέβομαι τον καθένα και οτιδήποτε πρεσβεύει, αλλά αν ρωτήσεις τις γυναίκες σήμερα έχουν πρόβλημα.

Μου αρέσει η ελευθερία του πνεύματος, να δημιουργείς, να κάνεις οικογένεια και να πιστεύεις στον Θεό. Μέχρι εκεί.

Έχουν αλλοιωθεί, λες, τα κοινωνικά χαρακτηριστικά του αρσενικού.

Ακριβώς. Ίσως αυτή η συμπεριφορά που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια να αλλοιώνει και τη γυναικεία συμπεριφορά. Οι σχέσεις είναι ένα ντόμινο. Η οικογένεια χάνεται. Πιστεύω επίσης στη διαφορά ηλικίας, με τον άντρα να είναι μεγαλύτερος. Πάντα. Δεν μπορώ να δεχτώ το αντίθετο, εκτός κι αν πρόκειται απλώς για σεξ. Το μυαλό της γυναίκας είναι 10-20 χρόνια μπροστά από το δικό μας. Η βιολογία του σώματός μας δείχνει ποιος προηγείται στη ζωή και στη σκέψη. Πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις, βέβαια, αλλά μόνο εξαιρέσεις.

 

Έχεις κάνει σεξ μέσα στο στούντιο;

Ναι και όχι. Μου έχει δοθεί πολλές φορές η ευκαιρία με τη σχέση μου, ήμουν στο τσακ, αλλά δεν έκανα. Εξάλλου, είχε κάμερες.

Όταν πιστεύεις ότι κάνεις ένα λειτούργημα, πονάς.

Μπορείς να αυτοπροσδιοριστείς με τρεις φράσεις; Δεν θέλω να μου περιγράψεις το brand.

Αθεράπευτα ευαίσθητος, δυστυχώς. Φόβος για τον θάνατο, εξαιτίας του ότι δεν έχω ένα παιδί. Ριψοκίνδυνος όσο δεν φαντάζεσαι.

 

Μίλα μου για τον θάνατο.

Ο θάνατος δεν με φοβίζει σε γενικές γραμμές, μόνο τώρα, αυτή την περίοδο. Δεν θέλω όταν φύγω οι δίσκοι μου να βρεθούν στο Μοναστηράκι. Έχω τιμήσει τον θάνατό μου και με το βραβείο του CMA και με την Ελισσάβετ Β’ που με έχρισε ιππότη το 2009, με την UNICEF και με άλλα. Βέβαια, όλα τα βραβεία ανήκουν στον κόσμο και όχι σε εμένα. Από την άλλη πλευρά, θα πω αυτό που είχε πει ο Δημήτρης Χορν όταν ρωτήθηκε για τον θάνατο: δεν τον γνωρίζω γιατί όταν θα πεθάνω δεν θα το ξέρω. Πάντως, εύχομαι να μην αρρωστήσω. Δεν το θέλω αυτό. Θέλω να φύγω όρθιος και να έχω αφήσει κάτι πίσω μου. Το ριψοκίνδυνο της υπόθεσης είναι ότι ακόμα δεν έχω οικογένεια. Δεν το βγάζω ως παράπονο, αλλά ίσως ως μια ψυχική έλλειψη. Αυτό είναι.

 

Τον Νίκο Γκαραβέλα μπορείς να τον ακούσεις καθημερινά (Δευτέρα με Παρασκευή, 22:00 - 01:00), στο Ράδιο Πρώτο (99.3 / 89.4 / 87.9), στην εκπομπή «Mr. Midnight».

Η φωτογράφηση έγινε στο Moondog's