Σήμερα αποχαιρετήσαμε σεμνά και με αγάπη τη γιαγιά μας. Την Αρτεμού Μάντολες, τη μάνα του πατέρα μου. Προσπαθώντας να βρω φωτογραφίες της για να γράψω κάτι, ανακάλυψα ότι δεν είχα πάρα μόνο αυτές. Οι αναμνήσεις που έχω από τη γιαγιά μου είναι γεμάτες πόνο και δάκρυ, συγκεντρώσεις για εξεύρεση των αγνοουμένων μας και ένα τεράστιο ‘γιατί’ για τον Αντρίκκο της... Έναν γιο που δεν χάρηκε, έναν πατέρα που δεν γνωρίσαμε. Ένας πόνος που δεν τελειώνει. Και ύστερα μας λένε να ξεχάσουμε, μπαμπά μου. Τι να πρωτοξεχάσω; Τα παιδικά μου χρόνια που ήταν γεμάτα πόνο ή τα εφηβικά μου που ήταν γεμάτα αγωνία; Ούτε αναμνήσεις από τους παππούδες δεν έχω... Σήμερα, χαμογελάς γιαγιά μου, σήμερα είσαι στην αγκαλιά του γιου σου, την αγκαλιά που οι Τούρκοι εισβολείς μας στέρησαν! Να του δώσεις την αγάπη μας, να του πεις ότι μεγαλώσαμε και κάναμε παιδιά, όμως το κενό που μας άφησε είναι ακόμα εκεί... Μετά την εξεύρεση των οστών, μπαμπά μου, η γιαγιά μού άφησε κληροδότημα την φωτογραφία σου, που κρατούσε 34 χρόνια αγκαλιά. Μεγάλη η ευθύνη, την έχω στο κρεβάτι μου, απέναντι, να μου θυμίζει το χρέος μου προς τούτο τον τόπο που εσύ πότισες με το αίμα σου. Θα αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις μέχρι την επιστροφή και τη δικαίωση για να γονατίσω ελεύθερη στο χώμα που άφησες την τελευταία σου πνοή, κρατώντας σφικτά τον Γιάννη μας. Εκεί, στο Έξι Μίλι, στην Ελιά του Καραβά, στην αγαπημένη Κερύνεια. Δεν ξεχνώ, δεν μπορώ να ξεχάσω... Αιώνια σου η μνήμη γιαγιά μου!