Όσο και αν σου ακούγεται περίεργο το πώς μπορεί η πτώση της τεστοστερόνης στον άντρα να έχει θετικό αντίκτυπο, βάσει μίας νέας μελέτης φαίνεται ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο δημιουργεί στον άντρα – μπαμπά νέες δυνατότητες οι οποίες μπορεί να βελτιώσουν τις πατρικές του ικανότητες.

Όπως αναφέρει λοιπόν η μελέτη, η λιγότερη τεστοστερόνη στον άντρα τον κάνει να έχει περισσότερη ενσυναίσθηση και λιγότερη επιθετικότητα και αυτό μπορεί να τον κάνει καλύτερο μπαμπά.

Τόσο στις μαμάδες όσο και στους μπαμπάδες, το κλάμα του μωρού μπορεί να πυροδοτήσει μια σειρά συναισθηματικών αντιδράσεων, από ενσυναίσθηση μέχρι εκνευρισμό και δυσαρέσκεια. Η καλύτερη αντίδραση είναι η ενσυναίσθηση, καθώς η δυσαρέσκεια μπορεί να οδηγήσει σε επιθετικές συμπεριφορές που θέτουν σε κίνδυνο το παιδί.

Οι μελετητές διαπίστωσαν πως όταν οι άνδρες έβλεπαν τα μωρά τους να υποφέρουν και η τεστοστερόνη τους έπεφτε, έδειχναν περισσότερη φροντίδα και ήταν πιο ευαίσθητοι μπαμπάδες, όταν έπρεπε να έρθουν σε επαφή με τα μωρά τους. Επίσης, όταν οι μπαμπάδες έλεγαν ότι είχαν ενσυναίσθηση και όταν ανέφεραν ότι είχαν τρυφερή σχέση με τη μητέρα του μωρού, ήταν πιο ευαίσθητοι ως μπαμπάδες.

Ψάχνοντας την ορμονική σχέση

Αν και οι άνδρες με παιδιά συχνά έχουν χαμηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης, απ’ ό,τι οι άνδρες χωρίς παιδιά, παλιότερες μελέτες δεν κατάφεραν πάντα να βρουν τη σχέση ανάμεσα στην άμεση ενασχόληση των μπαμπάδων με τα παιδιά τους και τα επίπεδα της τεστοστερόνης τους.

«Ξέραμε ότι κάποιοι άνδρες είχαν πτώση στην τεστοστερόνη τους και ότι ανέφεραν ότι ένιωθαν μεγαλύτερη συμπόνια, όταν άκουγαν ένα μωρό να κλαίει. Αλλά αναρωτηθήκαμε αν οι μπαμπάδες θα είχαν παρόμοια αντίδραση, όταν έπρεπε να έχουν επαφή με τα δικά τους αναστατωμένα μωρά. Στη συνέχεια, ζητήσαμε από μπαμπάδες να έχουν επαφή με τα μωρά τους για 15 λεπτά και να μάθουν στο ενός έτους μωρό τους πώς να κάνει κάποια δύσκολα πράγματα. Παρατηρήσαμε πόσο ευαίσθητοι και διεισδυτικοί ήταν στην επαφή με το παιδί. Επίσης, συλλέξαμε σάλιο από τους άνδρες πριν από την επίσκεψη, μετά τον αποχωρισμό και μετά τις διαδικασίες μάθησης, για να μετρήσουμε τα επίπεδα τεστοστερόνης, ώστε να δούμε πώς άλλαξαν με την ώρα», αναφέρουν οι μελετητές.

Όταν οι μπαμπάδες είχαν μεγαλύτερη πτώση τεστοστερόνης, συνεχίζουν, μετά τον αποχωρισμό με το μωρό που έκλαιγε, έδειχναν μεγαλύτερη ευαισθησία στις διαδικασίες μάθησης. «Εξετάσαμε πράγματα, όπως το αν οι μπαμπάδες στήριζαν τις προσπάθειες του μωρού να κάνει αυτό που του ζητούσαν ή σταματούσαν και ανταποκρίνονταν στις ανάγκες των μωρών τους, αν αγανακτούσαν με αυτά που έκαναν. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, ανακαλύψαμε ένα άλλο στοιχείο που μπορεί να βοηθήσει να είναι οι άνδρες καλύτεροι μπαμπάδες, επειδή προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι το να είναι ένας πατέρας ευαίσθητος και να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του μωρού του συνδέεται με την κοινωνική, συναισθηματική και γνωστική ανάπτυξη του παιδιού. Αυτά τα ευρήματα παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη παρεμβάσεων που θα βοηθήσουν τους μπαμπάδες να φροντίσουν τα μωρά τους, καθώς ξέρουμε πώς να τους βοηθήσουμε να αντιμετωπίσουν ένα αναστατωμένο μωρό».

 

*Το κείμενο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Τonic και στο The Conversation.

** Με πληροφορίες από VICE