Γράφει ο Ανδρέας Κάτσιης

Ένα παιδί με σύνδρομο Down, ένα βίντεο από τη σχολική εορτή για την επέτειο του «ΌΧΙ» και η μακροσκελής ανάρτηση μιας μητέρας η οποία θέλησε να δημοσιοποιήσει τα όσα βίωσε το παιδί της από δασκάλους και συμμαθητές της, ενόσω βρισκόταν πάνω στη σχολική σκηνή για να τιμήσει με τη σειρά της το έπος του 40’.

Τηλεοπτικά ρεπορτάζ, δημόσιες καταδίκες, δίκες, «ντροπές» και «αίσχη», δακρύβρεχτα σπικάζ, υπουργικά tweets και άλλα διάφορα πομπώδη που καταδίκαζαν το σχολείο, τους δασκάλους και τη διευθύντρια για την απαίσια και ρατσιστική συμπεριφορά που επέδειξαν απέναντι σ’ ένα παιδί με «πρόβλημα» ή «ιδιαιτερότητες», όπως προτιμούν να ονομάζουν πολλοί τα άτομα με σύνδρομα.

Εμείς, όμως, πού βρισκόμαστε σε όλο αυτό; Όλο το προηγούμενο διάστημα τι κάναμε για να μην καταλήξουμε σε αυτή την ανάρτηση;

Μεταξύ άλλων, η μητέρα του κοριτσιού ανέφερε χαρακτηριστικά ότι πολλοί είναι οι γονείς που τους αποστρέφονται στο σχολείο και δεν τους χαιρετάνε καν, δίνοντας στα παιδιά τους την εντύπωση ότι το άτομο που έχουν απέναντί τους είναι κατώτερο, πιο λίγο δεν αξίζει. Ποιος, όμως, σχολίασε αυτό; Κανείς. Όλοι πήγαμε στο εύκολο θύμα, όχι πως δεν έχει ευθύνες, όχι λιγότερες όμως από εκείνον τον γονιό που κάνει πρόβλημα γιατί μέσα στην τάξη του παιδιού του υπάρχουν παιδιά με ΔΕΠΥ που καθυστερούν το μάθημα, ή ένα παιδί με σύνδρομο που χαλάει την fake εικόνας της τελειότητας.

Η ακαδημαϊκός Ζέλια Γρηγορίου μέσα από μία ανάρτησή της το εκφράζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο:

«Πόσοι από σας που διαρρηγνύετε τα ιμάτιά σας δεν θα είχατε παράπονο επειδή ‘η τάξη’ (εννοείται η κανονική τάξη, εννοείται το κοπελούδιν σας, δεν εννοείται το συμπληρωματικό άλλο) έκοψεν πίσω διότι η δασκάλα τρώει χρόνο με τα άλλα δκυό μωρά; Πόσοι δεν κάνετε παράπονο όταν το κανονικό κοπελλούδιν σας παραπονιέται ότι ο ΔΕΠΥ τσιριλλά, πειράζει τζαι βουρά πάνω κάτω;

Πόσες από σας που λέτε «ντροπή» είστε έτοιμες να αποχωριστείτε τη φαντασιακή ιδέα της ‘αριστείας’ και της κανονικότητας; Η δικαιοσύνη έχει κόστος.

Για μια ακόμη φορά μπροστά στην πρόκληση να δείτε τον κόσμο διαφορετικά, να βάλετε λλίον τη μάππα χαμέ, να δείτε ότι η ζωή εν ένας αγώνας χωρίς νίκες Και ηρωισμούς, γίνατε ένας όχλος από Μεταξάδες και ζητάτε τον ένοχο. Η ιδιωτικοποίηση της ευθύνης έγινε κουφεττούα στο στόμα σας. Ως αύριο που θα σας πιάσει τζαι σας το κολάνι».

Δηλαδή τιμούμε το «ΟΧΙ» με ένα μεγαλύτερο «όχι» -σε ένα κοριτσάκι με σύνδρομο Down;