Κεντρική φωτογραφία: Πέτρος Κουμπλής

 

Όταν σου χορεύει, η αμηχανία και η συστολή βρίσκονται μαζί του επί σκηνής και μάλιστα σε γερές δόσεις. «Χορεύω κάπως σαν τον Charlie Chaplin ή σαν τον Ντίνο Ηλιόπουλο στις παλιές ταινίες» μάς αναφέρει ο ίδιος.

Όταν όμως σου τραγουδά ή έστω όταν σου μιλά στο πλαίσιο μιας συνέντευξης, καμιά ντροπή δεν τον σταματά. Ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι χείμαρρος. Τα λέει όπως ακριβώς τα σκέφτεται και τα λέει ωραία, όποιο κι αν είναι το θέμα της ερώτησης.

Με αφορμή τις δύο επικείμενες εμφανίσεις σε Λευκωσία και Λεμεσό, όπου μαζί με το γκρουπ του αλλά και τη Νεφέλη Φασουλή, μια καταπληκτική νέα τραγουδίστρια, θα πουν δικά του τραγούδια αλλά και τραγούδια συναδέλφων του που του αρέσουν, ο Φοίβος μιλά για το τώρα, το παρελθόν και το μέλλον.

Ποια ερώτηση σας εκνευρίζει όταν σας την κάνουν;

Με κουράζει κάπως να μου ζητάνε ξανά και ξανά να πω την ιστορία πώς γνώρισα τον Χατζιδάκι. Όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός για μένα, του οποίου προσπαθώ να κρατήσω την αλήθεια ζωντανή μέσα μου, και τελικά, αναγκάζομαι να το κάνω ανέκδοτο για να ξεφεύγω.

Τελικά, είναι αληθινά τα όσα ζήσατε έως τώρα;

Δεν ξέρω, έχω μεγάλη αμφιβολία. Από μικρός την είχα. Πίστευα ότι μπορεί να ζω μέσα στο όνειρο κάποιου άλλου ή τα πρόσωπά μας να είναι καθρέφτες που άμα δεν τους σπάσουμε δεν μπορούμε με τίποτα να συναντήσουμε τους άλλους. Το έχω κάνει και τραγούδι αυτό. Την αλήθεια προσπαθώ να τη βρω κάθε βράδυ που παίζω ζωντανά τα τραγούδια μου.

Θα ανταλλάζατε δέκα χρόνια ζωής με παγκόσμια φήμη και αναγνωρισιμότητα;

Όχι, δεν θα με ενδιέφερε αυτό. Θα αντάλλαζα τις μη δημιουργικές μου μέρες με μέρες δημιουργικές. Αυτό είναι που με ενδιαφέρει πιο πολύ. Οι μέρες εκείνες, ας πούμε, που γράφω ένα τραγούδι ή που κάνω μια συναυλία η οποία μου αρέσει πολύ και μετά απ’ τη χαρά μου πετάω 5 μέτρα πάνω από το έδαφος, αυτές είναι στην ουσία που με τροφοδοτούν. Τώρα, η παγκόσμια φήμη δεν πιστεύω να μου προσέφερε τίποτα σε σχέση με αυτό.

Εκτός του ότι πετάτε, χορεύετε κιόλας. Περιγράψετέ μου τον τρόπο που χορεύετε.

Χορεύω κάπως σαν τον Charlie Chaplin ή σαν τον Ντίνο Ηλιόπουλο στις παλιές ταινίες. Έχω μια ντροπή όταν χορεύω, μια αμηχανία. Επειδή ποτέ δεν ήμουν καλός χορευτής στο σχολείο, εξ ου και υπάρχει μια συστολή. Είμαι κάπως σαν πάπια, σαν τον Donald Duck.

Για ποιο στυλιστικό ατόπημα του παρελθόντος σας μετανιώνετε;

Για όλα τα στυλ μας του παρελθόντος, όλοι μας μετανιώνουμε. Ένα από τα πιο γελοία πράγματα που υπάρχουν στη ζωή μας και ένα από τα πράγματα που μας κάνουν να απορούμε πιο πολύ, είναι όταν κοιτάζουμε φωτογραφίες από τα 12, τα 15, τα 20 μας… Εμένα, όλα μου τα κουρέματα μού φαίνονται άθλια, όλα μου τα παλιά ρούχα το ίδιο, αλλά τότε φαινόντουσαν σε όλους φυσιολογικά. Βλέπεις στα παλιά σίριαλ της τηλεόρασης πώς ήταν ντυμένοι οι καθημερινοί άνθρωποι και γελάς με αυτό. Αλλά κι εσύ, εκείνη την περίοδο, κάπως έτσι ήσουν.

Σας βασανίζει το παρελθόν ή είστε άνθρωπος του τώρα;

Του τώρα είμαι, εντελώς. Το παρελθόν μόνο για να με βοηθήσει έρχεται και να μου κάνει καλό. Κρατάω ορισμένα πράγματα τα οποία περιέχουν φως και διάρκεια από το παρελθόν, τα οποία τα έχω ακόμα μαζί μου και δεν τα αφήνω να γίνουν παρελθόν. Αλλά όλα τα υπόλοιπα χαίρομαι που τα έχω αφήσει πίσω μου και τα έχω ξεπεράσει. Τώρα έχω τη Βάσω, έχω την κόρη μου, έχω κατακτήσει ένα σορό φιλίες, έχω κάνει ένα σορό πράγματα, τα οποία στο παρελθόν απλώς τα ονειρευόμουνα και ήμουνα σε μια υπαρξιακή αγωνία. Ok, μέσα στα χρόνια τα παιδικά ή μέσα στα χρόνια τα εφηβικά υπάρχει και ένας θησαυρός που κρατάει για πάντα, ο θησαυρός των πρώτων εντυπώσεων: όταν πρωτοακούς ένα τραγούδι, ή βλέπεις πρώτη φορά μια σημαντική ταινία, ή πρωτοερωτεύεσαι, όλα αυτά μένουν πάντα μαζί σου και σου δίνουν μια δύναμη. Αλλά μέχρι εκεί, δεν είναι ότι θα ήθελα να γυρίσω πίσω για να ξαναερωτευτώ…

Τι προσβάλλει την αισθητική σας;

Οι αψιμαχίες στο Facebook. Όταν, για παράδειγμα, βλέπω να τσακώνονται για τα πολιτικά ή για ένα ζήτημα αισθητικής ή για οτιδήποτε άλλο, ο τρόπος με τον οποίο το κάνουν και ο εξυπνακισμός τους και η ημιμάθεια, μου κάνει πάντα τρομερή εντύπωση. Υπάρχει μια παλιά παροιμία που λέει: «Όποιος δεν έχει γνώση, έχει γνώμη». Και αυτό το βλέπω παντού. Βλέπω πάρα πολύ εύκολες γνώμες, για πάρα πολλά πράγματα και αυτό είναι κάτι που προσπαθώ να το αποφεύγω γιατί πραγματικά με προσβάλλει.

Κάνατε ποτέ αναζήτηση με το όνομά σας;

Καμιά φορά ναι, γιατί θέλω να δω πώς αποτυπώθηκε η εντύπωση για τα καινούργια μου τραγούδια, για μια συναυλία που άρεσε σε μένα και γενικά κάποια πράγματα τα οποία τα χάρηκα όταν τα έκανα. Μου αρέσει να βλέπω τι έγραψε κάποιος άνθρωπος για αυτά. Αν το μήνυμα στο μπουκάλι που έστειλα βρήκε τελικά κάποιους αποδέκτες.

Θεωρείτε ότι είστε καλύτερος το καλοκαίρι, σε ανοικτούς χώρους, ή τον χειμώνα, σε μικρά μαγαζιά;

Την «Ταράτσα του Φοίβου» που είναι ένα καλοκαιρινό πολυθέαμα, δεν θα μπορούσα με τίποτα να την κάνω τον χειμώνα. Έχει να κάνει με ταράτσα, με καθαρό ουρανό, με δροσιά. Στους κλειστούς χώρους μου αρέσει ότι μπορώ πολύ συγκεντρωμένα να πω ιστορίες σε άλλους. Να γίνουμε μια παρέα, να γνωριστούμε.

Μετά από 20 χρόνια πώς θα θέλατε ιδανικά να θυμάται ο κόσμος την Ταράτσα;

Να την θυμάται ως μια αλλαγή της συνήθειας, ως μια αλλαγή της ρουτίνας στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται τα τραγούδια. Η αλήθεια είναι ότι η Ταράτσα βρήκε πολλή αγάπη και είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Ετοιμάζω ήδη την τρίτη χρονιά της με τρομερό κέφι και ενδιαφέρον. Είναι κάτι το οποίο πάντα μου έκανε εντύπωση. Ότι δηλαδή μέχρι τη δεκαετία του ‘60 και του ‘70 ήταν συνδυασμένες οι τέχνες στο τι πήγαινες να δεις. Δεν πήγαινες απλώς να ακούσεις μουσική και έβλεπες ένα τύπο με ένα τζιν να ανεβαίνει πάνω, να παίρνει μια κιθάρα και να παίζει μερικά τραγούδια, μόνο. Υπήρχε ένας συνδυασμός, υπήρχαν χορευτές, υπήρχαν κωμικοί. Όλοι αποτελούσαν μέρος ενός προγράμματος, μοίραζαν τα ταλέντα τους στους ίδιους χώρους, το βράδυ πήγαιναν να φάνε μαζί στα ίδια μέρη. Αυτό το πράγμα μου φαινόταν εγκληματικό ότι έφυγε από την καλλιτεχνική μας ζωή. Οπότε το έφτιαξαν και αμέσως όλοι ήθελαν να είναι εκεί. Ήταν πολύ ενθαρρυντικό για μένα ότι έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα, ότι μπορώ να έχω τη δυνατότητα να είμαι μαζί με έναν σπουδαίο κωμικό, όπως ο Θανάσης Αλευράς, ή να είμαι με είδωλα των παιδικών μου χρόνων όπως ο Σαββόπουλος ή η Γαλάνη ή ο Σταμάτης Φασουλής, ή να είμαι με συνάδελφους μουσικούς με τους οποίους δεν είναι εύκολο να κάνουμε μια κοινή συναυλία… Και ταυτόχρονα, να είναι εκεί κοπέλες που κάνουν στριπτίζ, να είναι stand-up comedians, να είναι μάγοι. Όλο αυτό το πράγμα, μέσα στο δικό μου μυαλό είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου, Μουσική Σκηνή RED, παλιά Λευκωσία, 22.30, €20. Πληρ. 99059257, 96245929.

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου, Στο Πέραμα, Λεμεσός, 22.30. Πληρ. 25373763