Ότι δηλαδή η αγανάκτηση του πιτσιρικά, λόγω της αδικίας που βιώνει η αδερφή του στο τροχοκάθισμα αλλά και της έλλειψης ενσυναίσθησης από τους συμπολίτες μας, είναι αυτή που «έβαλε» τον λοστό στο χέρι του με τον οποίο διέλυσε τα πάντα στο πέρασμά του. Και τον δικαιολογήσαμε κατά κάποιο τρόπο!
My Brother from Indigoview on Vimeo.
Μια μάνα, όμως, που ‘χει ένα γιο με αναπηρία, διαφωνεί με την επικρατούσα άποψη και το εκφράζει μέσω του παρακάτω ποστ:
Θα μιλήσω για αυτό το ευφάνταστο ταινιάκι του αγανακτισμένου αδερφού που τα σπάει όλα για την αδερφούλα στο καροτσάκι.
Πέστε με τρελή, αλλά ως γονέας ΑΜΕΑ δεν θα ήθελα να σπάσω τίποτα επειδή δεν με βοηθούν με το παιδί μου και νοιώθω αδικημένη. Ούτε θα ήθελα να νοιώσει ο αδερφός της κόρης μου έτσι. Η βία φέρνει βία.... Θέση μου, που αντιστέκεται σε ένα σκηνοθετικό δημιούργημα που μακράν απέχει από την στάση που πρέπει να έχουμε...
Με ποιο δικαίωμα θα σπάσουμε και θα καταστρέψουμε ξένες περιουσίες ή θα εκθέσουμε και την ίδια τη σχέση που δημιουργούμε με το παιδί μας ή με την κοινωνία;
Όχι αγαπητοί μου!
Σηκώνω το ανάστημά μου ενάντια σε όποιον αποφασίζει να δώσει ένα στίγμα πριν από εμένα για μένα...
Σηκώνω το βλέμμα μου στην ΑΛΗΘΕΙΑ μου κύριε σκηνοθέτη... και η ΑΛΗΘΕΙΑ μου δεν έχει μέσα βία. Η βία κάνει τον αγώνα να φαίνεται φτηνός σαν ένα ταινιάκι μικρού μήκους.
Τα ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ για το παιδί μου είναι μεγάλου μήκους και εύρους και πλάτους. Για όλα τα παιδιά έχω όνειρα... Όνειρα που αγκαλιάζουν, που προστατεύουν, που έχουν ανοιχτούς ορίζοντες, που δε σπάνε τραπέζια αλλά μόνο φραγμούς και εμπόδια.
Επίσης, η αναπηρία δε φαίνεται πάντα. Δεν κυκλοφορεί μόνο σε δύο ρόδες. Είναι κλισέ (συγνώμη για την έκφραση) το καροτσάκι, μια και κάθε άτομο με κινητική αναπηρία προσπαθεί με κηδεμόνες κλπ μέσα να ξεφύγει από αυτό.
Όπως είναι κλισέ (συγνώμη για την έκφραση) το ξύλο.
Όπως είναι κλισέ (συγνώμη για την έκφραση) η απονιά και αδικία των κατατρεγμένων.
Όπως είναι κλισέ (συγνώμη για την έκφραση) το ότι της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες.
Ας κοιτάξουμε όλοι μέσα μας, να ανασύρουμε τα καλά μας αισθήματα που καταπραΰνουν την αδικία και αγαπούν το Ωραίο και Αληθινό.
Που πιστεύουν ότι ο κόσμος αλλάζει αν εμείς το θέλουμε, αν εμείς το παλέψουμε...
Καληνύχτα σας κύριε Παπαδουλάκη.
