Σήμερα, στα 21 του, ο Ανδρέας Αραβής, σπουδάζει Διοίκηση Επιχειρήσεων, πάει γυμναστήριο, ενώ παράλληλα άρχισε να ασχολείται και με το πινγκ-πονγκ σε τροχοκάθισμα και σύντομα θα μεταβεί στην Ελλάδα για να λάβει μέρος σε σχετικούς αγώνες σε πανελλήνιο επίπεδο.

Όπως λέει ο ίδιος, η τετραπληγία του δεν θεωρείται πρόβλημα πλέον γι’ αυτόν αφού κατάφερε να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια, πρακτικά και ψυχολογικά, και να δημιουργήσει τη ζωή του όπως αυτός γουστάρει. «Αν μπορώ να το κάνω εγώ, μπορούμε να το κάνουμε όλοι μας, ανεξαρτήτως του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε. Στο κάτω-κάτω της γραφής, εμείς καθορίζουμε το μέλλον μας και τη  μοίρα μας σε πολύ μεγάλο βαθμό».

Ο Ανδρέας, μίλησε στον δημοσιογράφο Μάριο Αδάμου και τη στήλη της «Σημερινής της Κυριακής», Μαχητές και Νικητές της Ζωής για την ιστορία του, για όλα όσα βίωσε τα χρόνια μετά το ατύχημα, ενώ παράλληλα εξηγεί σε όλους εμάς εκεί έξω πως η ζωή σταματά, μόνο όταν εσύ την αφήσεις να σταματήσει.

Εγώ πλέον δεν βλέπω την τετραπληγία ως πρόβλημα για μένα.

Γράφει ο Μάριος Αδάμου 

Ο Nick Vujicic, 36 χρόνων σήμερα, που γεννήθηκε χωρίς πόδια και χέρια, είπε κάποτε πως «επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς». Έχοντας αυτό κατά νου, ο Ανδρέας Αραβής στέλνει μέσω της στήλης «Μαχητές και Νικητές της Ζωής», τα δικά του μηνύματα μαχητικότητας και θέλησης για ζωή. Μηνύματα που συγκινούν και μπορούν να μας διδάξουν όλους, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με τον τρόπο αντιμετώπισης των όποιων προβλημάτων βρεθούν στον δρόμο μας. Μότο του είναι πως «δεν σε εμποδίζει κανείς να κάνεις εκείνο που θέλεις, φτάνει να το θες και να το θες πραγματικά».

 

Ο Ανδρέας Αραβής γεννήθηκε στη Λεμεσό την 1η Απριλίου 1997. Από πολύ μικρός αντιλήφθηκε ότι η μεγάλη του αγάπη ήταν το τένις. Μάλιστα, θέλοντας να γίνει όσο το δυνατόν καλύτερος,  έζησε για δύο χρόνια στην Ισπανία, και συγκεκριμένα στη Βαρκελώνη, όπου φοίτησε σε Ακαδημία Τένις. Είχε θέσει ως στόχο της ζωής του να ασχοληθεί επαγγελματικά με το άθλημα, αλλά δεν πρόλαβε. Τα νέα δεδομένα στη ζωή του, όπως διαμορφώθηκαν μετά από τροχαίο δυστύχημα τον Μάιο του 2014, άλλαξαν τα πλάνα του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν του έκοψαν τα φτερά, αφού συνεχίζει να θέτει στόχους και να τους επιτυγχάνει και αυτό είναι κάτι που θα το διαπιστώσουμε στις παρακάτω παραγράφους.

Μόλις οι γιατροί μού είπαν ακριβώς τι είχα και τι σήμαινε αυτό, ομολογώ ότι αν και ήταν δύσκολο, δεν το άφησα να με πάρει από κάτω ή να με λυγίσει. 

Όπως έχει λεχθεί και πιο πάνω, στις 3 Μαΐου 2014 ο Ανδρέας ήταν συνεπιβάτης σε αυτοκίνητο,  το οποίο ενεπλάκη σε θανατηφόρο τροχαίο δυστύχημα που έγινε στην οδό Ελευθερίας, στην Έγκωμη, κοντά στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας. Το δυστύχημα συνέβη όταν, αυτοκίνητο που οδηγούσε 18χρονος, έχοντας ως συνοδηγό 16χρονο και συνεπιβάτες στα πίσω καθίσματα έναν 16χρονο και έναν 17χρονο (τον Ανδρέα), παρεξέκλινε της πορείας του και ανατράπηκε σε τσιμεντένιο φρεάτιο. Από το δυστύχημα τραυματίστηκαν και οι τέσσερεις επιβαίνοντες του οχήματος και μεταφέρθηκαν στο Τμήμα Πρώτων Βοηθειών του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας, όπου ο επί καθήκοντι ιατρός διαπίστωσε τον θάνατο του 16χρονου. Από τη  σύγκρουση, επίσης, ο Ανδρέας υπέστη κάταγμα στον πέμπτο αυχενικό σπόνδυλο με αποτέλεσμα σήμερα να είναι σε κατάσταση ατελούς τετραπληγίας, αφού παρότι αντιμετωπίζει πρόβλημα και στα τέσσερα άκρα, εντούτοις μπορεί να κινεί σε σημαντικό βαθμό τα χέρια του.

 

«Ήταν περίεργη κατάσταση και δεν αντιλαμβανόσουν τι ακριβώς συνέβαινε από την αρχή. Έγινε το δυστύχημα, έκανα εγχείρηση και μετά από δύο εβδομάδες μετέβηκα στο Ισραήλ για αποθεραπεία και αποκατάσταση», εξηγεί, σημειώνοντας πως καθ'όλη τη διάρκεια της νοσηλείας του στο Ισραήλ, που κράτησε συνολικά έξι μήνες, ήταν 'περικυκλωμένος' από άτομα με παρόμοιας ή χειρότερης φύσεως προβλήματα με τον ίδιο, πράγμα που τον έκανε να δυναμώνει αντί να λυγίζει από την κατάσταση.

«Δεν μου ήρθε πολύ απότομα η νέα κατάσταση πραγμάτων στη ζωή μου. Μόλις οι γιατροί μού είπαν ακριβώς τι είχα και τι σήμαινε αυτό, ομολογώ ότι αν και ήταν δύσκολο, δεν το άφησα να με πάρει από κάτω ή να με λυγίσει. Επίσης το γεγονός ότι μετέβηκα σχεδόν άμεσα στο Ισραήλ κι έτυχα της περίθαλψης που έτυχα, με βοήθησε αρκετά στο να αποδεχτώ τα νέα δεδομένα στη ζωή μου. Συνεπώς το γεγονός πως δεν επέστρεψα σε σύντομο χρονικό διάστημα σπίτι μου, ότι είχα την ευκαιρία να πάω σε ένα εξειδικευμένο κέντρο στο εξωτερικό και το ότι είχα γύρω μου και πλάι μου ανθρώπους με το ίδιο ή παραπλήσιο πρόβλημα με μένα, με βοήθησε πάρα πολύ. Μπορώ να πω ότι αντιλήφθηκα πλήρως τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα και αντιμετωπίζω, όπως της διακίνησης, όταν επέστρεψα σπίτι μου, αλλά και πάλι δεν άφησα την κατάσταση να με παρασύρει και να με πάρει από κάτω. Δεν δέχτηκα και ούτε δέχομαι ότι το πρόβλημά μου αποτελεί εμπόδιο για μένα για να θέτω στόχους και να τους επιτυγχάνω», τονίζει.

Δεν σε εμποδίζει κανείς να κάνεις εκείνο που θέλεις, φτάνει να το θες και να το θες πραγματικά.

Από την πρώτη στιγμή δίπλα στον Ανδρέα στάθηκε η οικογένειά του και οι φίλοι του, οι οποίοι, όπως επισημαίνει, δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ. «Η οικογένεια ήταν συνεχώς δίπλα μου. Οι γονείς μου, η γιαγιά μου και οι θείοι μου πηγαινοέρχονταν Κύπρο και καμία μέρα δεν έμεινα μόνος στο νοσοκομείο. Επίσης, η αντιμετώπιση και το περιβάλλον στο Ισραήλ ήταν πάρα πολύ καλό και μου έδινε δύναμη να αποδεχτώ τα νέα δεδομένα και να ανεβεί η ψυχολογία μου, που είναι ένα σημαντικό κομμάτι για να προχωρήσει κάποιος μπροστά και να μη μένει κολλημένος στο παρελθόν. Θέλω, ακόμη, να πω πως οι φίλοι μου δεν με εγκατέλειψαν ποτέ. Συνεχίζουμε να βγαίνουμε έξω, να διασκεδάζουμε και να περνάμε καλά και τους ευχαριστώ γι’ αυτό, γιατί η στήριξή τους ήταν και είναι πολύ σημαντική», συμπληρώνει.

 

Αξίζει σε αυτό το σημείο να αναφερθεί πως ο Ανδρέας από το 2014 μέχρι σήμερα έχει δει σημαντική βελτίωση, αφού ενώ στην αρχή κινούσε μόνο τα μάτια, σήμερα μπορεί να κινεί τα χέρια του σε αρκετά υψηλό βαθμό και να κάνει πολλά πράγματα μόνος του. Μάλιστα, σήμερα ασχολείται με το πινγκ-πονγκ και σύντομα αναμένεται πως θα μεταβεί στην Ελλάδα για να λάβει μέρος σε σχετικούς αγώνες σε πανελλήνιο επίπεδο. Αυτήν τη στιγμή απλώς αναμένει να μάθει τις ημερομηνίες διεξαγωγής των αγώνων και να γίνουν οι απαραίτητες διευθετήσεις για να συμμετάσχει σε αυτούς. «Είναι στόχος μας να πάμε και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να είμαστε εκεί», τονίζει, σημειώνοντας πως αποτελεί μέρος της μεγάλης ομάδας του Απόλλωνα, η οποία μετά τη δημιουργία ομάδας καλαθοσφαίρισης σε τροχοκάθισμα, έχει θέσει ως στόχο να δημιουργήσει κι άλλες ομάδες αθλημάτων για άτομα με αναπηρίες, δίνοντάς τους έτσι την ευκαιρία κοινωνικοποίησης κι ένταξης ευρύτερα στην κοινωνία μας. 

Το ότι είχα γύρω μου και πλάι μου ανθρώπους με το ίδιο ή παραπλήσιο πρόβλημα με μένα, με βοήθησε πάρα πολύ. 

Αν και ο ίδιος δεν θεωρεί ότι δείχνει σε κάποιον τον δρόμο, εντούτοις, μπορεί να καταστεί παράδειγμα προς μίμηση και να ωθήσει κι άλλα άτομα με αναπηρίες να ασχοληθούν με κάποιο άθλημα ή δραστηριότητα. «Δεν είναι καλό να μένεις σπίτι κλειδωμένος χωρίς να κάνεις τίποτα. Πρέπει να θέτεις στόχους και να κάνεις ό,τι μπορείς για να τους επιτύχεις», υποδεικνύει. Αξίζει, περαιτέρω, να αναφερθεί πως ο Ανδρέας, παρά το κτύπημα της μοίρας, δεν εγκατέλειψε τα όνειρά του, αφού μετά την περιπέτειά  του επέστρεψε στα σχολικά θρανία, τελείωσε το Λύκειο και σήμερα σπουδάζει Διοίκηση Επιχειρήσεων, βρίσκεται στον δεύτερο χρόνο φοίτησής του, ενώ πηγαίνει και γυμναστήριο.

Δεν είναι καλό να μένεις σπίτι κλειδωμένος χωρίς να κάνεις τίποτα. 

Κλείνοντας την κουβέντα μας ο Ανδρέας θέλησε να στείλει και τα δικά του μηνύματα ζωής προς όλους μας. Όπως χαρακτηριστικά μάς αναφέρει, «δεν σε εμποδίζει κανένας από το να κάνεις εκείνο που θέλεις, φτάνει να το πιστέψεις και να το πιστέψεις πραγματικά. Για μένα, αν δεν θέτεις στόχους, δεν έχει νόημα η ζωή. Το να είσαι συνέχεια σπίτι, τι θα καταλάβεις; Η ζωή έξω από το σπίτι έχει να σου προσφέρει πολλά και δεν πρέπει να αφήνεις τίποτα να πηγαίνει χαμένο. Εγώ πλέον δεν βλέπω την τετραπληγία ως πρόβλημα για μένα. Έμαθα και μαθαίνω να ζω με το πρόβλημα και καθημερινά θέτω στόχους, τους οποίους κάνω ό,τι μπορώ για να τους επιτύχω. Αν μπορώ να το κάνω εγώ, μπορούμε να το κάνουμε όλοι μας, ανεξαρτήτως του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε. Στο κάτω-κάτω της γραφής, εμείς καθορίζουμε το μέλλον μας και τη  μοίρα μας σε πολύ μεγάλο βαθμό», καταλήγει.

Ολόψυχες ευχαριστίες

 

Μετά την δημοσίευση της πιο πάνω συνέντευξης, ο δημοσιογράφος έλαβε την εξής επιστολή από τον πατέρα του Ανδρέα και τη δημοσιεύει μετά από σχετική συνεννόηση με τον κ. Αραβή.

«Αγαπητέ κύριε Αδάμου,

Ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη του Ανδρέα που δημοσιεύτηκε χθες στη ‘ΣΗΜΕΡΙΝΗ’.

Εύχομαι το παράδειγμα του Ανδρέα να δώσει δύναμη σε όσους συμπολίτες μας περνούν παρόμοιες δοκιμασίες στη ζωή τους.

Διαβάζοντας τη συνέντευξη ένοιωσα έντονα την ανάγκη να αναδείξω μία μεγάλη παράλειψη σε αυτά που ανέφερε ο Ανδρέας, προφανώς λόγω συναισθηματικής φόρτησης.  Αναφέρομαι σε 2 πρόσωπα τα οποία διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην εγχειρητική παρέμβαση που έγινε στον Ανδρέα λίγες ώρες μετά το δυστύχημα, η οποία ήταν καθοριστική για την εξέλιξη της πορείας αποκατάστασης του. 

Ενώ σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των θεραπόντων ιατρών το τραύμα θα κρατούσε τον Ανδρέα τετραπληγικό για το υπόλοιπο της ζωής του, η άμεση θετική ανταπόκριση στο απεγνωσμένο κάλεσμα μου αφενός του διάσημου Αμερικανού νευροχειρουργού Professor William Smith, Προέδρου του ινστιτούτου AIMIS American Institute of Minimally Invasive Surgery που εδρεύει στην Κύπρο , ο οποίος έτυχε να βρισκόταν στην Κύπρο και αφετέρου του Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη, ο οποίος έδωσε την νενομισμένη άδεια, επέτρεψαν την διεξαγωγή ενός εξαιρετικά δύσκολου χειρουργείου, το οποίο αν δεν πραγματοποιείτο, σήμερα ο Ανδρέας μας θα βρισκόταν καθηλωμένος στο κρεββάτι.

Θα το εκτιμήσω πολύ αν δημοσιεύσετε αυτή την επιστολή ως ως ελάχιστη ένδειξη της ευγνωμοσύνης του Ανδρέα, εμένα και όλης της οικογένειάς μας προς τα δύο αυτά πρόσωπα.

Με εκτίμηση,

Χρήστος Αραβής»