Στην περίπτωση της 30χρονης Μύριας Κκαλή, ο χαρακτηρισμός «μαχήτρια της ζωής», δεν ακούγεται καθόλου κλισέ. Μάλλον το αντίθετο.

Κάθε φορά, πραγματικά, ένιωθα ακόμη πιο έτοιμη να παλέψω και να νικήσω το πρόβλημα. Ήθελα να βγω νικήτρια και βγήκα.

Την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου, Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καρκίνου, η «Σημερινή» της Κυριακής, δημοσίευσε την ιστορία της Μύριας, μιας κοπέλας που τα κατάφερε και βγήκε νικήτρια έπειτα από μια δύσκολη μάχη με τον καρκίνο. Αλλά δεν σταμάτησε εκεί...

 

Του Μάριου Αδάμου

Καρκίνος. Μία λέξη, οκτώ γράμματα. Αν και είναι μία τόσο μικρή λέξη, εντούτοις προκαλεί τεράστιο φόβο. Φόβο για το εάν θα καταφέρεις να δαμάσεις το θεριό που εισέβαλε μέσα σου, με το έτσι θέλω. Ενόψει της Παγκόσμιας Ημέρας Καρκίνου, που στοχεύει στην ευαισθητοποίηση του κοινού, η «Σημερινή» της Κυριακής επαναφέρει τη στήλη «Μαχητές και Νικητές της Ζωής». Σημερινή φιλοξενούμενη της στήλης είναι η Μύρια Κκάλη, που βίωσε ένα από τα πολλά πρόσωπα του καρκίνου, έδωσε τη μάχη και κατάφερε, πιστεύοντας στις δυνάμεις της, να βγει νικήτρια και να συνεχίσει να βλέπει τη ζωή με αισιοδοξία. Σήμερα είναι δόκτωρ με ειδίκευση στο μάρκετινγκ και εργάζεται στην Κύπρο ως ακαδημαϊκός. Ταυτόχρονα ξεκίνησε μαζί με μία ομάδα φίλων έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό με κοινωνικο-μουσικό χαρακτήρα, το Sistema Cyprus, με στόχο να βοηθήσει παιδιά από ευάλωτες ομάδες πληθυσμού, όπως είναι τα παιδιά μεταναστών. Το τελευταίο είναι και αυτό που, όπως λέει η ίδια, θρέφει την ψυχή της και δίνει πλέον πραγματικό νόημα στη ζωή.

 

Τα πρώτα σημάδια 

Η Μύρια γεννήθηκε στις 27.6.1987, στη Λευκωσία. Από παιδί ήταν αρκετά μελετηρή και δεν είναι τυχαία η σημερινή ακαδημαϊκή της εξέλιξη. Την άνοιξη του 2010, κι ενώ βρισκόταν στην Αγγλία  για το μεταπτυχιακό της, άρχισε να νιώθει τον εαυτό της και το σώμα της να αλλάζει. Αρχικά ξύπνησε μια μέρα με έντονη φαγούρα σε όλο της το σώμα, ενώ ακολούθησαν πολλές αϋπνίες. Με την εμφάνιση αυτών των ανησυχητικών συμπτωμάτων άρχισε την αναζήτηση της αιτίας, η οποία διήρκεσε συνολικά δέκα μήνες. Όλο αυτό το διάστημα επισκέφθηκε πάρα πολλούς γιατρούς, αλλά κανείς δεν εντόπιζε το πρόβλημα. Οι περισσότεροι συνέδεαν τα συμπτώματα με το άγχος και το στρες των αυξημένων υποχρεώσεων στο Πανεπιστήμιο. «Εγώ δεν είμαι αγχώδης τύπος και συνεπώς δεν εφησύχαζα με τίποτα, ειδικά όταν η κατάσταση χειροτέρευε και προστέθηκαν στην έντονη φαγούρα και την αϋπνία, συμπτώματα σημαντικής απώλειας βάρους και έντονων εξάψεων, ενώ σε κάποιο στάδιο ξεκίνησε κι ο έντονος βήχας με πολύ πόνο στον θώρακα», εξηγεί.

Με το άκουσμα τού τι ακριβώς είχα, ένιωσα δικαιωμένη. Δηλαδή, ότι δεν ήμουν τρελή που αισθανόμουν πως κάτι δεν πήγαινε καλά κι επέμενα μέχρι να ξεκαθαριστεί τι ακριβώς είχα.

Η επιβεβαίωση των ανησυχιών

Μετά από δέκα μήνες επισκέψεων σε γιατρούς, κατά την επίσκεψή της σε έναν ακόμη γιατρό τον Δεκέμβριο του 2010, αυτός την προέτρεψε να κάνει μία ακτινογραφία θώρακα, για να διαπιστωθεί εάν υπάρχει πρόβλημα ή όχι. Αμέσως πήγε σε διπλανό κτήριο και υποβλήθηκε σε ακτινογραφία. Με το που έγινε η ακτινογραφία, φανερώθηκε και το πρόβλημα. Ο ακτινολόγος με βάση τα ευρήματα της ακτινογραφίας την προέτρεψε να επιστρέψει την ίδια ώρα στον γιατρό της, αφού, όπως της είπε, εντόπισε μία σκιά στον θώρακα, η οποία ήταν ανησυχητική. Με το άκουσμα και μόνο του ότι υπήρχε μία σκιά στον θώρακα, η Μύρια μπήκε αμέσως σε ένα λαβύρινθο σκέψεων. Περπατούσε, αλλά στη ουσία ήταν σαν να μην έκανε ούτε ένα βήμα. Τόσο πολύ βάρυναν τα πόδια της και την παρέσυραν οι σκέψεις, που μέχρι να πάει περπατητή από το ένα κτήριο στο άλλο, που ειρήσθω εν παρόδω ήταν πολύ κοντά, και να φτάσει στο γραφείο του γιατρού της, είχε φτάσει η μητέρα της, η οποία την ώρα της ακτινογραφίας βρισκόταν στο σπίτι τους. Με το που αντίκρισε τη μητέρα της στον χώρο επιβεβαίωσε πλήρως τους φόβους της. «Όπως πήγαινα πίσω στον γιατρό μου στο μυαλό στριφογύριζαν πολλές σκέψεις. Με έπιασε η ανησυχία ότι έφτασε το τέλος. Νόμιζα πραγματικά ότι είχα πεθάνει. Από το μυαλό μου πέρασε αμέσως η σκέψη ότι είχα καρκίνο στους πνεύμονες. Είχα σαστίσει ειλικρινά. Ένιωθα, επαναλαμβάνω, ότι είχα ήδη πεθάνει. Ειδικά όταν είδα και τη μαμά μου στο γιατρό, το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στο χειρότερο», προσθέτει.

 

Η συνέχεια

Την επομένη γίνεται το MRI και τη μεθεπόμενη η βιοψία. Η διάγνωση; Λέμφωμα Χότζκιν (Hodgkin), ένας τύπος καρκίνου που αναπτύσσεται στο λεμφικό σύστημα (μέρος του ανοσοποιητικού, δηλ. αμυντικού, συστήματος τους οργανισμού). «Με το άκουσμα του τι ακριβώς είχα, ένιωσα δικαιωμένη. Δηλαδή, ότι δεν ήμουν τρελή που αισθανόμουν πως κάτι δεν πήγαινε καλά κι επέμενα μέχρι να ξεκαθαριστεί τι ακριβώς είχα», εξηγεί, σημειώνοντας πως η θεραπεία ξεκίνησε άμεσα. «Μία βδομάδα μετά τη διάγνωση ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες, που διήρκεσαν συνολικά οκτώ μήνες, και μετά από διάλειμμα ενός μηνός άρχισα ακτινοβολίες, οι οποίες κράτησαν έναν μήνα. Όλο αυτό το διάστημα πήγαινα, σχεδόν, κάθε δύο εβδομάδες στο Αιματολογικό Τμήμα του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας κι έκανα τις θεραπείες μου κι ήμουν πραγματικά η μικρότερη σ' εκείνον τον χώρο κάθε φορά», συμπληρώνει, τονίζοντας πως για την ίδια όλη αυτή η περίοδος ήταν αρκετά δύσκολη. «Αν και πάντα υπήρχε ο φόβος για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, εντούτοις, σε κανένα σημείο της  θεραπείας δεν τα έβαλα κάτω. Κοίταξα το πρόβλημα στα μάτια και το αντιμετώπισα παρότι αρχικά με είχε καταβάλει κάπως το όλο θέμα. Σε αυτό συνέβαλε στα μέγιστα το αίσθημα επιβίωσης, που μου έστελνε ο ίδιος μου ο εαυτός κάθε πρωί που ξεκινούσα για να πάω για θεραπεία. Κάθε φορά, πραγματικά, ένιωθα ακόμη πιο έτοιμη να παλέψω και να νικήσω το πρόβλημα. Ήθελα να βγω νικήτρια και βγήκα», συνεχίζει.

Η νίκη

Για τη Μύρια η περιπέτειά της ολοκληρώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2011. Τότε είχε μεταβεί και στο Ισραήλ για την επιβεβαιωτική εξέταση, γνωστή ως PET Scan. «Κατά την εξέταση με χαρά άκουσα από τους γιατρούς ότι δεν είχα πλέον καρκινικά κύτταρα στο σώμα μου. Αυτή η είδηση με χαροποίησε πάρα πολύ και ένιωσα επιτέλους ανακούφιση. Είπα "τα κατάφερες. Νίκησες!". Ταυτόχρονα με την ανακούφιση, όμως, βγήκαν στην επιφάνεια όλα τα αρνητικά συναισθήματα που έκρυβα όλο αυτό το διάστημα μέσα μου. Αυτά τα συναισθήματα, τα οποία καταπίεζα γιατί έδινα τη μάχη της επιβίωσης. Στην ουσία έδινα μία διπλή μάχη. Πρωτίστως για να νικήσω και να βγω η ίδια ζωντανή μέσα από αυτήν την περιπέτεια, δηλαδή να κρατήσω το σώμα μου ζωντανό, και την ίδια ώρα πάλευα να κρατηθώ ζωντανή και ψυχολογικά, γιατί η ψυχολογία πραγματικά είναι το άλφα και το ωμέγα για να μπορέσεις να βγεις νικητής», εξηγεί και επισημαίνει: «Για μένα το "ταξίδι" μου ήταν χωρισμένο σε τρία στάδια: το στάδιο όπου ένιωθα όσα ένιωθα και κανείς δεν ήξερε τι είχα, το στάδιο της επιβεβαίωσης των ανησυχιών μου και της θεραπείας και το στάδιο μετά τη νίκη, κατά τη διάρκεια του οποίου πάλευα να νικήσω τους δαίμονές μέσα μου. Όλο αυτό ήταν ένα μάθημα ζωής και μέσα από αυτό άλλαξα η κοσμοθεωρία μου και ο τρόπος με τον οποίο βλέπω τα πράγματα», λέει περαιτέρω.

Για μένα το ‘ταξίδι’ μου ήταν χωρισμένο σε τρία στάδια: το στάδιο όπου ένιωθα όσα ένιωθα και κανείς δεν ήξερε τι είχα, το στάδιο της επιβεβαίωσης των ανησυχιών μου και της θεραπείας και το στάδιο μετά τη νίκη, κατά τη διάρκεια του οποίου πάλευα να νικήσω τους δαίμονες μέσα μου.

Σημαντική στήριξη

Βέβαια, όλην αυτήν τη δύσκολη πορεία η Μύρια δεν την διήλθε μόνη. Είχε δίπλα της από την πρώτη στιγμή τους γονείς της, που της έδιναν δύναμη να προχωρήσει μπροστά, να δώσει τη μάχη και να βγει νικήτρια. Στο πλευρό της ήταν βέβαια και άλλα συγγενικά της πρόσωπα, όπως επίσης και στενοί της φίλοι. Όλη αυτή η πολύπλευρη στήριξη την έκανε να πεισμώνει ακόμη πιο πολύ και να θέλει μέρα με τη μέρα να τα δώσει όλα και να κατατροπώσει το θεριό που εισέβαλε μέσα της απροειδοποίητα, θέλοντας να τη σκοτώσει. «Για μένα η οικογένειά μου και δη η μητέρα μου που ήταν συνεχώς δίπλα μου και κάθε φορά που πήγαινα για χημειοθεραπεία με ακολουθούσε, καθώς επίσης και άλλα συγγενικά πρόσωπα και φίλοι, διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στο να είμαι εγώ καλά και ψυχολογικά. Μου έδιναν ώθηση, πραγματικά, να παλέψω και να νικήσω και τους οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ, που ήταν εκεί και δεν με εγκατέλειψαν», τονίζει, σημειώνοντας πως κάθε χρόνο, στις 4 Φεβρουαρίου, δημοσιεύει φωτογραφία παρμένη κατά τη διάρκεια της πάλης της, την οποία συνοδεύει με κείμενο με τα συμπτώματα της ασθένειας, σε μία προσπάθεια να ευαισθητοποιήσει τους συνανθρώπους της και να στείλει δυνατά μηνύματα μαχητικότητας και θέλησης για ζωή.

 

Η συνέχεια των σπουδών

Βγαίνοντας νικήτρια μέσα από τη μάχη, η Μύρια, μετά από ένα χρόνο, συνέχισε τις σπουδές της στο εξωτερικό, αυτήν τη φορά για απόκτηση διδακτορικού. Και τα κατάφερε και μάλιστα αποφοίτησε με άριστα. «Παρότι πέρασα αυτήν την περιπέτεια είδα τη συνέχιση της ακαδημαϊκής μου σταδιοδρομίας ως άλλον έναν αγώνα και καθ' όλη την διάρκεια αυτής της πορείας έλεγα: "τι είναι ένα διδακτορικό μπροστά στον καρκίνο, τον οποίο νίκησες;". Κι αυτό το λέω γιατί όλοι μας πρέπει να γνωρίζουμε ότι η ζωή δεν σταματά ποτέ. Συνεχίζεται και πρέπει να την απολαμβάνουμε σε όλες τις εκφάνσεις της. Δεν πρέπει να αφήνουμε ούτε στιγμή να πηγαίνει χαμένη και να αρπάζουμε συνεχώς τις ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται ώστε να γινόμαστε μέρα με τη μέρα καλύτεροι», επισημαίνει, αναφέροντας, ταυτόχρονα, χωρίς να ντρέπεται, αφού, όπως λέει, δεν είναι κάτι κακό, ότι μετά τη νίκη της ζήτησε τη βοήθεια ειδικού (ψυχολόγου) για να ξαναβρεί τον εαυτό της.

Για μένα το άλφα και το ωμέγα είναι η πρόληψη. Δεν πρέπει να αμελούμε τον εαυτό μας. Πρέπει να τον φροντίζουμε με κάθε τρόπο, να τον προσέχουμε και να είμαστε σε εγρήγορση για να προλάβουμε τα χειρότερα.

Τα μηνύματα

Κλείνοντας, η Μύρια θέλησε να περάσει τα δικά της μηνύματα, τόσο για την πρόληψη όσο και για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε καθετί που εμφανίζεται στον δρόμο μας. «Για μένα το άλφα και το ωμέγα είναι η πρόληψη. Δεν πρέπει να αμελούμε τον εαυτό μας. Πρέπει να τον φροντίζουμε με κάθε τρόπο, να τον προσέχουμε και να είμαστε σε εγρήγορση για να προλάβουμε τα χειρότερα. Όμως, ακόμα κι αν το πρόβλημα μάς κτυπήσει την πόρτα, δεν πρέπει να φοβηθούμε. Πρέπει να παλέψουμε και να τα δώσουμε όλα για να βγούμε νικητές. Για μένα δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να το πετύχεις, όταν πιστεύεις σε σένα, στις δυνάμεις σου και έχεις καλή ψυχολογία. Εκτός τούτου, η δύναμη της ψυχής μας είναι απεριόριστη και εκεί κι όπου πρέπει μας φανερώνεται και μας δυναμώνει ακόμη περισσότερο», καταλήγει.