Επιμέλεια: Αχιλλέας Ρότας 

Τις έχεις για χρόνια και τις φροντίζεις σαν κόρη οφθαλμού. Τις αγαπάς, τις περιποιείσαι και νιώθεις περήφανος γι’ αυτές. Μα έρχεται εκείνη η αποφράδα ημέρα που ξυπνάς και χωρίς καμία προειδοποίηση τις βλέπεις να φεύγουν και να σε εγκαταλείπουν, αργά μεν, σταθερά δε. Και βαθιά μέσα σου γνωρίζεις πως όσο και να το προσπαθήσεις ποτέ δεν πρόκειται να επιστρέψουν πίσω. Αντίθετα, θα συνεχίζουν να σε εγκαταλείπουν μαζικά, μέχρι να αφήσουν το κρανίο σου λείο και καλογυαλισμένο όπως μια πίστα ice skating.

Και σαν να μη φτάνει η απογοήτευση και τα υπαρξιακά που καλείσαι να διαχειριστείς ένεκα της μετάβασης από ανέμελος μαλλιάς σε καραφλό παλικάρι, πρέπει να ανεχτείς και τον κάθε ένα «αστειάτορα» φίλο ή γνωστό που με το που σε βλέπει, πριν σε ρωτήσει τι κάνεις, σου επισημαίνει την απώλεια των μαλλιών σου, ενώ το κάνει ακόμη χειρότερο προσπαθώντας να σου πλασάρει δήθεν ατάκες συμπαράστασης και παρηγοριάς για να σου απαλύνει τον πόνο.

Μάθε, λοιπόν, φίλε ότι καμία απ’ αυτές τις ατάκες δεν πετυχαίνουν το σκοπό τους. Το μόνο που κάνουν είναι να επιβαρύνουν το δικό σου κάρμα και τη δική μας (των εν δυνάμει καραφλών) ψυχολογία. Πάρε λοιπόν χαμπάρι πως καμία ατάκα δεν απαλύνει τον πόνο ενός «προσεχώς κκέλη», παρά η σιωπή και το «ουδέν σχόλιο». Στο κάτω κάτω, τι σε κόφτει εσένανε αν «κκελιάζω» εγώ.

 

Πιο κάτω ακολουθούν 6 φαρμακερές ατάκες που ποτέ, μα ποτέ δεν πρέπει να χρησιμοποιήσεις όταν απέναντί σου βρίσκεται ένας άνθρωπος που χάνει τα μαλλιά του.

 

«Όχι ρε φίλε, ιδέα σου είναι»

Δεν είμαι τρελός και κυρίως δεν είμαι τυφλός. Τα μαλλιά μου πέφτουν και το βλέπω στο μαξιλάρι το πρωί, στο πλακάκι του μπάνιου και στα κενά αέρος που ξεκίνησαν να σχηματίζονται στο κεφάλι μου. Άρα μην προσπαθείς να με πείσεις για το αντίθετο, δεν πιάνει.

«Η καράφλα είναι στη μόδα»

Και τα παντελόνια καμπάνα ήταν στη μόδα κάποτε, όπως και οι βάτες. Έφυγαν όμως και αν αυτά ξαναγύρισαν, οι τρίχες μου δεν θα ξαναγυρίσουν άρα το να μου λες ότι σήμερα είμαι στη μόδα και την επόμενη σεζόν Άνοιξη – Καλοκαίρι θα είμαι πασέ, μάλλον το κάνει χειρότερο.

 

«Μπορεί να 'σαι πιο ωραίος έτσι»

Ναι, μπορεί. Αν όμως δεν είμαι; Αν το φαλακρό κεφάλι μου διαλύσει τη μόστρα και με κάνει να δείχνω σαν υπερήλικας; Με το μαλλί εύκολα κρύβεις και καμιά ατέλεια παραπάνω, κανένα σημάδι, κανένα σπυράκι. Χωρίς μαλλιά όμως όλη η αλήθεια βγαίνει στο φως και δεν είναι πάντα για καλό.

«Ντάξει, μη σκας, έχεις πολλά»

Τώρα που το συζητάμε ίσως να έχω ακόμα πολλά. Όταν όμως ο ενεστώτας θα γίνει αόριστος και το «έχεις» θα γίνει «είχες» τι γίνεται αδελφέ; Ξέρεις κι εσύ όπως ξέρω κι εγώ πως όταν κάποιος αρχίζει να ζει απ’ το στοκ, είναι θέμα χρόνου να κλείσει το μαγαζί.

«Απ’ το άγχος είναι. Σίγουρα θα ξαναβγούν»

Ο μόνος τρόπος να ξαναβγούν, είναι όταν θα τις μαζεύω από το πάτωμα και τις πετάω στα σκουπίδια. Στο κεφάλι μου πάντως τρίχες δεν πρόκειται να ξαναβγούν, όσο και αν αυτή η διαπίστωση πονάει σαν χαλασμένο δόντι. Και τι εννοείς από το άγχος; Τόσοι Προέδροι και Πρωθυπουργοί χωρών και μια χαρά πλούσια χαίτη ανεμίζουν, αυτοί δεν έχουν άγχος;

 

«Οι καραφλοί είναι πιο εξελιγμένοι»

Γεγονός. Οι τρίχες υπάρχουν για προστασία από το κρύο. Αν ο οργανισμός σου τις αποβάλει, αυτό σημαίνει πως έχει κάνει το βήμα προς την εξέλιξη πριν απ' τους υπόλοιπους. Το ερώτημα πια, είναι ΓΙΑΤΙ. Γιατί έπρεπε να εξελίξω εγώ το ανθρώπινο είδος; Και στην τελική, δεν καταλαβαίνω, αν πρέπει καλά και ντε να εξελιχθούμε, γιατί δεν αρχίζει η διαδικασία απ' τις τρίχες στην πλάτη; Αυτά είναι ερωτήματα Δαρβίνε, κι εσύ μου γράφεις για τις καμηλοπαρδάλεις.



 

Η ιδέα για το πιο πάνω άρθρο προέκυψε από το αντίστοιχο άρθρο του συμπάσχοντα Ηλία Γεροντόπουλου στο provocateur.gr, του οποίου πήραμε το κείμενο και το πειράξαμε λίγο. Διάβασε το αυθεντικό ΕΔΩ.