Μαζί με την Γαλάτεια Ζήνωνος πρωταγωνιστούν στη μουσικοθεατρική παράσταση «Μιας βαλίτσας τα πολύτιμα κιτάπια», σε σενάριο και σκηνοθεσία του Βασίλη Χατζηστυλλή.

Με αφορμή τη μία και μοναδική παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο Λατσιών, στις 19 Μαρτίου, κάναμε μια κουβέντα μαζί του.

 

Βασική επιδίωξή μας είναι να προσφέρουμε στον θεατή ένα χορταστικό έργο, συναισθηματικά φορτισμένο, γεμάτο με ήχους, εικόνες και μυρωδιές άλλων εποχών.

Από ποια ανάγκη προέκυψε η εν λόγω παράσταση;

Η ανάγκη να παρουσιάσω κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που ήδη κάνω αυτά τα 26 χρόνια που υπάρχω καλλιτεχνικά. Δηλαδή, μουσικά αφιερώματα μέσα από συναυλίες. Αυτό, τώρα, που επιχειρούμε να κάνουμε με τα παιδιά, είναι μια πιο πολύπλοκη, πιο απαιτητική, πιο επίπονη διαδικασία, αλλά συγχρόνως γοητευτική και καθόλα συναρπαστική.

Πόσο διαφορετικό είναι να ερμηνεύεις επί σκηνής και ως ηθοποιός;

Δεν είμαι ηθοποιός, ούτε και υπαινίσομαι ότι θα μπορούσα να γίνω, επειδή καλούμαι να υπηρετήσω έναν πιο σύνθετο ρόλο σ’ αυτήν τη παράσταση. Σέβομαι απεριόριστα το λειτούργημα του ηθοποιού και θαυμάζω πολλούς εξ αυτών. Σε τούτη την περίπτωση ο ρόλος μου είναι μεν διττός, αλλά υπερισχύει αυτός του τραγουδιστή. Η εμπειρία όμως του μικρού υποκριτικού ρόλου που έχω, είναι μια πολύ σημαντική αποσκευή που προστίθεται μεταξύ άλλων εμπειριών, τις οποίες μάζεψα αυτά τα χρόνια που υπάρχω ως καλλιτέχνης και την κουβαλώ με μεγάλο καμάρι.

Ποιος από τους συντελεστές της παράστασης σε εξέπληξε περισσότερο μέχρι στιγμής και γιατί;

Θ’ ακουστεί κοινότοπο, αλλά όλοι μηδενός εξαιρουμένου οι συντελεστές με δικαίωσαν, υπό την έννοια ότι τους επέλεξα για να βρίσκονται σ’ αυτή τη παράσταση. Ξεκινώντας από τον σεναριογράφο/σκηνοθέτη, τον Βασίλη Χατζηστυλλή, τη Γαλάτεια Ζήνωνος, τον ταλαντούχο μικρό Αντρέα Κωνσταντίνου, τη θεατρική ομάδα Αντι-Δρώντες, τα παιδιά του χορευτικού ομίλου «Ρύμβος», τα παιδιά της παιδικής χορωδίας του δημοτικού σχολείου Χρυσελεούσας, τους μουσικούς και τους τεχνικούς, όλοι κέρδισαν τον σεβασμό μου και την αγάπη μου. Τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!

Τι θα δει κάποιος ερχόμενος στην παράσταση; Τι κέρδος θα έχουμε φεύγοντας από το Δημοτικό Θέατρο Λατσιών;

Βασική επιδίωξή μας είναι να ακουμπήσουμε τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής του θεατή. Να του προσφέρουμε ένα χορταστικό έργο, συναισθηματικά φορτισμένο, γεμάτο με ήχους, εικόνες και μυρωδιές άλλων εποχών. Εποχών που έμειναν ανεξίτηλα γραμμένες στη μνήμη μας.

Ένα μικρό σημείωμα, με το οποίο διαφημίζετε την παράσταση, αναφέρει τα εξής: Οι παλιές βαλίτσες ανοίγουν κι οι πικρές μνήμες της Ρωμιοσύνης γίνονται τραγούδια της ευτυχίας, του ξεριζωμού, του αποχωρισμού και της γλυκιάς λαχτάρας. Η αναπόληση, βρίσκει για πατρίδα εκείνο το σημείο στη γης, που ξαναπιάνουν οι άνθρωποι το παιδί μέσα τους. Μα ετούτοι, κουβαλούν σα φυλαχτό πολύτιμο, το γουστόζικο παραμύθι του ρωμιού και των παιδιών του, που προσμένουν τη λευτεριά μα 'κείνη δεν έρχεται πότε.

Πάνω σε αυτό θέλω να σε ρωτήσω κατά πόσο πιστεύεις πως θα έρθει τελικά αυτή η λευτεριά που προσμένουμε;

Λαός ο οποίος ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να τη ξαναζήσει. Δεν γνωρίζω για να σου πω πότε θα ‘ρθει αυτή η πολυπόθητη ώρα. Αυτό που ξέρω και γι αυτό προσπαθώ γενικότερα, αλλά και μέσα από την τέχνη την οποία επέλεξα να υπηρετώ, είναι να αγωνίζομαι, αλλά και ποτέ να μην ξεχνώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ